credits hier
credits hier
Wat is dat toch met poezen? Waarom kiezen ze nu altijd voor hun de beste plekjes en voor ons de rotste plekken uit om te doen wat ze willen doen? Neem nou gisteren. Ik was het bed aan het verschonen en ik leg EVENTJES het dekbed op de grond. De overtrekken stond ik in de wasmand te proppen toen ik ineens een gerochel hoorde. Nee, hè, het zal toch niet? Ja, hoor, het zal! Cloris was zijn maaginhoud aan het legen. En waarom zou je dat op de vloer doen, (wat lekker makkelijk schoontemaken is), als je het ook heerlijk op een donzen ondergrondje kan doen? Tja, vanuit zijn oogpunt zou ik het ook wel weten. Je kunt je voorstellen dat ik er niet echt blij van werd. Ik heb hem van alles naar zijn kop geslingerd. Alleen verbaal, hoor! Ik heb hem niet aan zijn staart rondgeslingerd! Ik heb hem wel luidkeels op de hoogte gesteld van zijn ultieme domheid, zijn groteske sukkelschap en zijn superieure stupiditeit en ik heb hem vriendelijk verzocht uit mijn ogen te verdwijnen en voorlopig niet meer terug te komen. Dat heeft ie toen ook maar gedaan. Na een tijdje was mijn toorn wel weer gezakt en het dekbed gewassen. Inmiddels zijn we dan ook weer vriendjes.
credits hier
credits hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten