Stress!

Kiwi heeft het prima naar haar zin bij ons, dat is wel duidelijk! Waar er mensen zijn, daar is mevrouw ook te vinden. Aandacht vind ze heerlijk. Als je haar aait en tegen haar praat, dan houdt ze één van haar pootjes omhoog. Heel schattig. En doet er iemand één stap in de keuken, dan staat ze al achter, naast of voor je. Wat een hongerlijder is dat, zeg! Ze vreet de oren van m'n kop! Ze kan de hele dag eten en doet dat dan ook. Dat geeft nogal problemen met Cloris, want hij is gewend rustig aan te doen. Hij eet een paar hapjes en gaat dan verder met de orde van de dag, om na een tijdje weer een paar hapjes te nemen. Tja, die gouden tijden zijn voorbij voor onze ouwe dibbes! Kiwi is in the house! Als Cloris nu niet gelijk zijn bakje leeg eet, dan heeft hij het nakijken.
Kiwi draait als een echte aasgier om hem heen, in steeds kleiner wordende cirkels. Dat geeft zoveel stress bij Cloortje, dat ie sowieso vergeet te eten en alleen maar zit te blazen en te mekkeren. Als dat lang genoeg duurt, druipt hij maar af. Zielig, hè? Vind ik wel. Ik geef hem nu voorlopig maar even apart z'n eten. Nee, het leven van Cloris gaat niet meer over rozen!
Ook het leven van mijn schoonmoeder gaat niet over rozen. Hoewel het lichamelijk stukken beter met haar gaat, heeft ze toch wel moeite om te wennen in het verpleeghuis. Vooral ook omdat het niet zo goed gaat tussen haar en haar kamergenote. Afgelopen zondag zat haar ene hiel in de pleisters en was haar onderbeen dik. Ze wist zelf niet meer hoe ze aan de wond gekomen was. We vonden het wel raar, maar er gingen toen nog geen alarmbelletjes rinkelen. (Haar hielen zijn namelijk ook in het ziekenhuis al eens kapot geweest vanwege het doorliggen.)Maar 's avonds hoorden we van Karin dat vorige week een van de verplegers de kamergenote apart had genomen om eens een hartig woordje met haar te spreken. Kijk, dat doen ze niet voor niks! Ik heb nu het vermoeden dat die 'dame' misschien wel haar rollator tegen ma's hiel aan heeft gereden. Hard maken kan ik het niet, het zijn maar vermoedens. Maar het verklaart wel een boel. Ma is erg op haar qui-vive als ze op de kamer is en kijkt met verschrikte ogen om haar heen. Ze ontloopt haar nu zoveel mogelijk. Te erg toch? Het bevordert niet echt haar algemeen welzijn. T'is toch al zo moeilijk voor haar om haar plekje in de groep te vinden. De meeste mensen zitten er al vrij lang. Het liefste zou ze iemand hebben die zegt: 'Komop An, nu gaan we een kopje koffie drinken.' Eentje die haar een beetje op sleeptouw neemt, zeg maar. Maar helaas, het zit haar niet mee. Ze heeft de pech dat ze nog in observatie zit. Zodra dat achter de rug is, en ze zou daar op haar plaats zijn, DAN pas krijgt ze een eenpersoonskamer. Laten we hopen dat dat snel is!