credits hier
Mijn moeder heeft het sms-en ontdekt! Jahaaaa, dat is leuk voor de medemens! Ze kon het niet verkroppen dat haar vriend het al een tijdje WEL onder de knie had. Dat kon ze toch niet op haar laten zitten en heeft zich er toen maar in vastgebeten. Toen we in Ierland waren kwam het eerste berichtje van haar: hoi ineke.
Meer niet! En na 25 minuten kwam het tweede berichtje: doei ineke.
Meer niet! :-) Maar het principe had ze te pakken. De berichtjes werden langer. De spatie had ze al gevonden na een paar keer. De wisknop duurde even wat langer, met als gevolg dat er flink veel woorden doorspekt waren met de letter Q. Toch lees je daar net zo makkelijk overheen. In Ierland was er dus de eerste week dagelijks sms contact, totdat mijn prepaid kaart op was. Ik kreeg hem met geen mogelijkheid opgewaardeerd. ( In Dublin is dat nooit een probleem geweest).
Maar de smaak had ze te pakken! In Nederland zei ze tegen me dat haar beltegoed zo snel op was en hoe of dat nou toch kon? Sms-en was toch stukken goedkoper dan bellen?? Ja, ze kreeg wel steeds een bericht van een nummer 6464, maar ze had geen idee wat dat was....En ja, ze had via het internet ook wel eens iets met haar telefoon gedaan, maar ze wist niet meer wat dat was...ze wilde alleen maar sms-en, omdat ze het zo goed kon en het zo leuk vond. Bleek ze dus per ongeluk een of ander abonnementje te hebben afgesloten. :-) Na even gegoogle'd te hebben op nummer 6464, heb ik het abonnement kunnen stoppen. Ze heeft wel moeten beloven dat ze alleen nog maar sms-t met familie en kennissen.
Vandaag kreeg ik weer een paar smsjes van haar ( ze is aan het kamperen). Niet naar mijn mobiel, maar naar mijn huistelefoon. Heb je dat wel eens gehoord, zo'n sms bericht? Dat wordt dan voorgelezen door een computermevrouw met zo'n eentonige grafstem. Geen gehoor! Op mijn vraag waarom ze het naar mijn huis stuurt en niet naar mijn mobiel antwoordde ze dat ze mijn nummer niet heeft. :-/ Zal ik toch maar even in haar telefoontje zetten als ze weer thuis is. Dan kan ik gelijk ook haar berichten op haar antwoordapparaat wissen, want het geheugen is vol. En laat ze nou net weer niet weten hoe je DAT nou weer moet doen......
Hè, waarom staat er nou altijd zoveel informatie in de gebruiksaanwijzing! Wie leest dat nou! Nou, mijn moeder dus niet! :-P
Trouwens, die scrap hierboven....dat ben ik op ongeveer 2 jarige leeftijd. Joke ( mijn tante, net rechts achter me op de foto) heeft een coupeuse opleiding gedaan en heeft toen dit pakje voor mij gemaakt. En op een avond moesten alle zelfgemaakte spullen geshowd worden. Dus hier liep ik mijn eerste EN enige mode show! Lief, hè? :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten