Alzheimer theekransjes.....

credits hier

Bwleeeh, wat een saai en grijs weer vandaag, hè?? Dat zijn we niet meer gewend. Ik mis de zon! Alleen de temperatuur vind ik wel stukken beter zo. Ik hou niet van kou.
Ik ben een zomermeisje. Ik zou het liefst de wintermaanden in een warm land willen wonen. Maar dan moet iedereen die ik ken wel meeverhuizen! En ik denk niet dat ze daar in trappen. Ik stel het maar niet eens voor....;-)

Vanmiddag had ik de kamer vol dames. Het moest een oefenmiddag voorstellen voor de Scratch in Leiden. En we hebben ook wel het hele repertoire doorgezongen, dat wel.
Maar verder was het een gezellig theekransje, met koek en chocolade. Heel toevallig hebben we allemaal te maken met ouders/schoonouders met (beginnende) Alzheimer. En de zorg dat dat met zich meebrengt. En ook de machteloosheid die daarmee gepaard gaat als je zo iemand af ziet glijden. En ook de berusting als het eenmaal zover is dat ze je niet meer blijken te herkennen...dat moment komt ook.
We maken het allemaal mee. De een al wat meer dan de ander. Maar we kunnen er nog met humor over praten en dat is maar goed ook. :-) Er is al genoeg ellende op de wereld.

Er is alweer wat meer bekend omtrent het fatale auto ongeluk van Sean's neef. De jongen blijkt niet eens gereden te hebben. Hij was passagier. Zijn vriend reed, te hard, en hield de auto niet in bedwang waardoor ze crashten. Ciaran had zijn gordels om, maar door de klap is ie er op de een of andere manier toch uitgevlogen. Op slag dood! De jongen die reed ligt in kritieke toestand op de intensive care met een hersenbeschadiging, de andere jongen is nu stabiel. Donderdag wordt Ciaran begraven.
Hij ligt nu thuis opgebaard. Dat is zowat altijd zo in Ierland. Thuis opgebaard liggen. Het gaat er toch anders dan hier. Als iemand thuis komt te overlijden, dan openen ze het raam zodat z'n geest eruit kan. Vind ik wel wat hebben. :-)
En ook zolang iemand opgebaard ligt, waakt er altijd iemand bij de kist. Dag en nacht! Dat gaat per toerbeurt. Ook lopen de mannelijke familieleden en vrienden helemaal naar de begraafplaats met de kist op hun schouders. Onderweg wisselen ze dan steeds, want ja, dat wordt wel even zwaar natuurlijk. Maar ik vind dat heel respectvol. Heel mooi eigenlijk. En na afloop is het zuipen geblazen in de plaatselijke pub. :-) Maar dat is sowieso al vaste prik bij de Ieren :-))
Wat daar ook anders is als hier is de berichtgeving in de krant. Hier zou je alleen een berichtje lezen van 'Jongen, 17 jaar, omgekomen bij auto-ongeluk'. Daar staan ze met naam en foto in de krant. Zie hier een artikel over de crash.
Maar het is zonde. Zo'n jong mensenleven dat zo abrupt aan z'n einde komt.
Vreselijk!