zondag 20 januari 2013

In het ziekenhuis...

De operatie is goed verlopen. Mijn boosdoenerige baarmoeder is eruit! Hoezee! Het eruit halen ging probleemloos. Ook het losmaken van mijn blaas die tegen mijn baarmoeder lag  verliep heel elegant volgens de gynaecologe. Ze had meer moeite met het weer opensnijden van mijn keizersnede. Die was tot op het bot vergroeid. Ach ja. Ik heb nu wel een jaap van zo'n 20 cm. 'Het is iets meer, mag dat?'
Er was nog onderling (verpleegster op zaal/verpleegster op de voorbereidingskamer/gynaecologe zelf) geharrewar over waarom ik voor deze operatie niet de normale pijnbestrijding (epiduraal met morfinepomp) had gekregen. De anesthesist werd erbij gehaald. Een andere dan degene die ikzelf had gezien op de pre-operatieve screening. Maar nee, ook hij vond het niet nodig. Tja, ik wist het niet wat 'normaal' is!
Wat trouwens heeeel positief was: ik heb de hele tijd mijn bril op mogen houden! Zelfs tot ik onder narcose ging! Geweldig! Als je slecht ziet is het zo vervelend als je niet weet waar je naartoe wordt gebracht en als je niet weet wie er allemaal om je heen staan en als je niet weet of ze tegen jou praten of tegen iemand anders. Toen ik weer bij kwam had ik mijn bril alweer op! Helemaal top!
De eerste dag, vrijdag, was ik niets waard. Veel geslapen/gedommeld. Om de 4 uur kreeg ik een morfine prik. Ik keek er erg naar uit naar mijn shot! Lekker spul, zeg! :-) Tussendoor gaven ze me nog Paracetamollen en Naproxen, tegen de pijn. Maar voor die laatste moest wel eerst een maagbeschermer voor gegeven worden. Tja, pillen en een lege maag...dat gaat bij mij niet samen! Die kwam er met dezelfde noodgang weer uit. Verder ben ik helemaal niet misselijk geweest! Het kwam op, in ene keer die pil eruit en het was weer over...
Alleen kreeg ik de derde dag een kriebelhoestje, die ook weer drie dagen aanhield. Vreselijk! Wat deed/doet dat pijn, dat hoesten! Dat viel vies tegen!
Ik had aardige vrouwen op zaal. Eentje bleek een achterbuurvrouw van me geweest te zijn, dus dat gaf al snel allerlei gekeuvel over de buurt en bewoners. Zaterdag kwam er een nieuw meisje van 18 op zaal. Eentje met ADHD. Je voelde de onrust gewoon neerdalen op zaal. Overdag sliep ze vaak of ging ze beneden een sigaretje roken, maar 's nachts ging er een chipszak open...kraak, kraak, smak, smak. Lichten van de tv. Psssst, fles cola erbij. Klok, klok. Burp. (darmklachten en aan haar nieren.....rara!) Kermen en huilen van de pijn. Zuster erbij, broeder erbij. Bliep, bliep, haar facebookriedeltje....
Ik heb mijn oordoppen maar gelijk ingedaan. Heb toch nog wat geslapen! Tot er op een andere zaal weer iemand begon te roepen: Zusterrrr, zusterrrr, ik ben gevallen! Is daar iemand?? Zusterrrr! Waar is iedereen nou? Waar ben ik eigenlijk?? Ik lig hier maar! Zusterrrr!
En dat ging maar door! Ik dacht echt dat ze uit bed gevallen was en niet bij de bel kon... Bleek een dementerende te zijn die aan haar heup geopereerd was....Ik was me rot geschrokken. De volgende nacht riep ze weer dat ze op de po zat en eraf wilde...Zusterrrr, ik zit hier maar! Waar is nou iedereen?. Moet ik maar blijven zitten?? Zusterrrr....Is daar iemand??
Ik heb mijn ogen maar weer dichtgedaan. Heerlijk, die nachten in een ziekenhuis! :-/
Maar maandagmorgen mocht ik naar huis! Had mijn best gedaan om het voor elkaar te krijgen! Had netjes mijn rondjes op de gang gemaakt, want ze moesten zien dat ik bewoog! Tsss. Was onder de douche geweest! Een keer met hulp, daarna zelf! Vermoeiend, maar wel goed te doen.
Iedereen die op bezoek is geweest in het ziekenhuis, bedankt! Het was soms best vermoeiend, maar je kijkt er toch naar uit op die dagen! Ineke gaat naar huis!!

Geen opmerkingen: