Naar de huidtherapeut...

credits hier

Gisteren na de Zumba (puf, puf, zweet, zweet) kon ik thuis nog net even douchen en lunchen voor ik bij de huidtherapeute verwacht werd. Had ik nog niet verteld, geloof ik, over de huidtherapie? Ik ben in het ongelukkige bezit van allerlei ouderdomswratjes en skintags. Eens in de zoveel tijd laat ik er een zooitje weghalen, maar op den duur wilde bijna niemand dat meer doen (zie blog 28 november 2013).
Maar goed, ik had er behoorlijk de balen van, dus toch maar een afspraak gemaakt bij een huidtherapeute. Dan maar zelf betalen.
Inmiddels ben ik daar 3x geweest bij twee verschillende dames (ligt eraan op welke dag ik ging). In 3 sessies van 3 kwartier zijn ze bezig geweest met wegschrapen en wegbranden (met een naald waar electriciteit doorheen ging) van de ondingen. Pijnlijk! Maar ik heb gelukkig een hoge pijngrens. Bloederig ook. Elke keer als ik van zo'n sessie thuiskwam zag een deel van mijn romp eruit als een veldslag! De rest van de dag gloeide en broeide het waardoor ik het liefst zo stil mogelijk op de bank bleef zitten. Na een nacht slapen ging het altijd weer een stuk beter.
En beide dames hebben dus een ietwat verschillende aanpak. De ene liet de wondjes open zodat ze aan de lucht konden indrogen. De ander (die ik gisteren had) gebruikte jodium en plakte op de grootste wondjes een rond pleistertje. Hmm. Dat raad ik bij deze iedereen af die ooit plekjes weg laat halen! Dat gaat strak staan en je krijgt ze er niet meer af! Vastgeplakt en vastgekoekt! Ben er niet blij mee! Maar goed, morgen mag ik weer douchen, dan probeer ik ze er weer af te weken. Uiteindelijk komt het allemaal weer goed.
En oh, wat zal mijn huidje weer mooi worden! Echt alles is nu weggehaald, niet alleen de plekjes die echt in de weg zaten. Ik kan weer een paar jaar vooruit....hoop ik.

Bovenstaand een scrapje van de nichtjes.