zaterdag 28 februari 2015

Naar de huishoudbeurs....

Het was weer tijd voor de huishoudbeurs! En dit jaar was onze groep groter dan ooit: we waren met z'n twaalven! Na het openbaar-vervoer-debacle van vorig jaar zijn we toch vol goede moed op weg gegaan naar ons verzamelpunt op Den Haag Centraal om daar de trein te pakken naar Amsterdam Rai. Onderweg kregen we een groepsapp van Lenie en haar dochters dat zij haar toegangskaart voor de beurs vergeten was. Aj. Haar man bracht als de donder haar toegangskaart achter haar aan, maar ze gingen onze trein niet redden. Op Amsterdam RAI aangekomen, waar het natuurlijk erg druk was, werden we als een kudde makke schapen naar de ingang van de NegenMaandenBeurs geleid. Eerst maar eens een bekertje koffie! Lekker! Daarna maar eens door naar de foodhall. Zigzaggend hebben we ons daar te goed gegaan aan kaas, worst, ontbijtkoek, chipjes, nootjes, boursin, dipjes, Mora kipballetjes, Heksenkaasdip, appel, rijstprutjes, en waar ik heel benieuwd naar was: meelwormen en sprinkhanen! En ja, hoor, ik heb ze gegeten! Smaakt eigenlijk nergens naar, heel neutraal. Dat zou opgelekkerd moeten worden met iets pittigs. Inmiddels waren we herenigd met Lenie en haar dochters. Heel even maar, want de groep splitste zich daarna in kleinere groepjes. Twaalf is teveel om elkaar in zo'n menigte in de gaten te houden.
Ikzelf ben met Hennie en Marjan verder gegaan. Onderling hielden we contact dmv de groepsapp. Handig, zeg, zo'n smartphone!! De huishoudbeurs zelf was weer precies hetzelfde als vorig jaar. Lopen, lopen, kijken, kijken, en niet (veel) kopen. ;-) Alhoewel, Hennie heeft wel een mooi dekbedovertrek op de kop getikt! Ikzelf alleen maar opzettandenborstels en kristalspul voor in mijn vazen. Ik zag nog leuke ovenschalen maar ik wilde er niet mee sjouwen. Misschien had ik toch ook zo'n struikelblok-boodschappenwagentje mee moeten nemen. Tijd voor koffie! En even lekker zitten! Oeps, daar ging Hennie's cappuccino over de grond! De knul die het op moest dweilen was niet echt 'amused'. En een nieuw bekertje, ho maar! Service ver te zoeken....Maar goed.
Ook hebben we onze moeie onderruggetjes heerlijk laten kneden door zo'n massagekussen. Ahh, dat voelde goed! Zo'n ding had ik moeten hebben toen ik spit had laatst. Maar ja, zo prijzig, hè? Dus deze keer ook weer niet gekocht.
Dit jaar was er ook een Pasar Malam in een van de hallen. Leuk! Gezellig! Knus! Sfeervol verlicht! Eigenlijk nog veeel leuker dan de huishoudbeurs zelf! Daar hebben we de laatste uurtjes rondgestruind. Ik kwam voor Sambal Badjak van Koningsvogel en heb een aantal potjes kunnen scoren. Later ook nog een leuke sjaal met een hanger eraan. Er was een modeshow, een dansshow en een optreden met leuke muziek. We hebben meegezongen. De rest van de groepjes, op Lenie's groepje na, kwam erbij. Inmiddels was het etenstijd. En de geuren van de indische keukens roken lekker! Het viel nog niet mee om een tafel voor 9 personen te scoren! In twee ploegen zijn we maar eten gaan halen, anders werden de stoelen weggejat! De nasi rames smaakte goed. Na nog een rondje over de Pasar zijn we maar eens de jassen gaan halen en op huis aangegaan.
De reis verliep spoedig, gelukkig. Dat was gisteravond wel anders! Lees hier maar! Zo hadden wij dat dus vorig jaar ook! Gelukkig is ons dat deze keer bespaard gebleven...... We zaten (helaas voor de andere mensen) in een stilte coupé. Ja maar....negen vrouwen, en stilte...dat gaat niet samen. Echt niet! En we hebben het heus geprobeerd. Fluisterend (aan het begin), maar af en toe klonk er toch een schaterlach. Ach, moet kunnen! :-)
Volgend jaar slaan we de huishoudbeurs maar eens over. We hebben het nu wel weer gezien. We gaan daarentegen wèl naar de Pasar Malam met zijn allen. Gezellig!
En hier nog een collage, gemaakt met een zooi foto's van Patricia!


dinsdag 24 februari 2015

Getting smart.....


Gisteren zijn Mariska en ik naar de Telfort winkel geweest om mijn prepaid over te zetten naar een echt heus abonnement. Mijn eerste ooit. :-) Jahaaa, Ineke wordt nu toch uiteindelijk ook smart met een phone! Ook alleen omdat Alex een nieuwe heeft gekocht, hoor! Dus kreeg Mariska zijn oude en kreeg ik haar oude, inmiddels dus derdehandse, Iphone. Als het van boven regent dan druppelt het beneden, zeg ik maar zo. :-) Een mooi doorschuifsysteem!
De jongen achter de balie deed echt zijn uiterste best om het allemaal te regelen via zijn computer maar hij kreeg steeds een error. En de error die hij kreeg behoort meestal toe aan een wanbetaler! Nou, zeg! Hallo, meneer de Telfort, we hebben het hier over een PREPAID, hoor! Tssss. Hij ging het anders doen, zei ie, hij maakte wel even een heel nieuw iets aan. Klik, klik, typ, typ. Hmmm. Dat lukte. Mijn oude simkaartje bleek te vintage te zijn om hem in de Iphone te gebruiken, dus daar kwam een nieuwe voor aan te pas. Met een nieuw nummer! Ik wil wel mijn oude nummer behouden, hoor! Geen probleem, dat ging ie allemaal regelen! Er kwam een geel plakbriefje te voorschijn waar de twee nummers opgekalkt werden. Verder niks: geen naam, geen verwijzing van oud naar nieuw, alleen die twee nummers. We konden gaan. Alles komt in orde, heus! Jaaaja! Andere klanten stonden al te springen om geholpen te worden. En ik maar denken aan dat kleine gele, weinig informatieve, plakbriefje dat nog steeds op de balie plakte. Zou hij het vergeten? Zou het wegwaaien? Zou iemand het weggooien?? Ik had er een hard hoofd in.
Maar vanmiddag kreeg ik een smsje op mijn stokoude mobieltje (dat het overigens nog prima doet): mijn telefoonnummer wordt vandaag overgezet, zoals afgesproken. En inderdaad. Als je me nu belt op mijn oude nummer komt het netjes binnen op mijn Iphone. Maar als ik bel vanaf mijn Iphonetje dan zie je dus alleen mijn nieuwe nummer. Huh?? Is nog niet goeddddd. Maar de dag is nog niet voorbij. Anders morgen maar weer even langs....:-/

maandag 23 februari 2015

50 jaar feesten....


Afgelopen zaterdag ben ik naar twee feestjes geweest. En bij beide feestjes draaide het om het getal 50.
Patricia vierde het feit dat ze 50 jaar geleden als pleegkind bij haar ouders kwam wonen. Dit feestje werd gehouden in een zaaltje in de Gouden Leeuw in Voorschoten. Hoewel Patricia's vader inmiddels overleden is werd hij er toch bij betrokken. Haar moeder had voor Patricia een mooie quilt gemaakt uit overhemden van haar vader. Zo lief! Patricia had op haar beurt weer een toepasselijke tekst gemaakt op muziek uit My Fair Lady, 'Als Ut Effe Kan', voor haar moeder en de refreinen hebben de gasten meegezongen. We hebben ook een diashow bekeken van vroeger. Ik was verbaasd te zien hoe stijl Patricia's haar toen was, terwijl tegenwoordig de krullen uit haar hoofd springen. Ze heeft ook nog een dansje met haar moeder gemaakt. Zij is al 88, maar zit nog zo boordevol levenslust! Zo heerlijk om te zien! En dit alles onder het genot van een verrukkelijk buffet met alles erop en eraan! Dat was echt smullen... Bedankt, Patricia, het was heel leuk!
Bijna aan het eind van het feestje hebben Jan en ik afscheid genomen want het volgende feestje wachtte al weer op me....
Hopla, snel ernaar toe. Ik hoefde niet op het huisnummer te letten: er hingen vlaggetjes en Sarah zat voor de deur. Dat kon niet missen! Hier werd iemand 50! En dat was Marjan! Hieperdepiep! Ook hier was het feest! Ook hier hebben we gezongen. Het 50 plusserslied uiteraard. En ook nog een lied van Guus Meeuwis met ook weer een speciale tekst over Marjan. En dat lied, althans een gedeelte eruit, heeft dus een heel weekend door mijn hoofd gespookt. Laaaalalalalala. Nog even een polonaise gedaan ook. Ik had het prima naar mijn zin! :-) Wist je trouwens dat je cactus kan drinken? ;-)
Ook op Marjan's feestje kwam de catering: een indisch buffet. Zo dan, dat lust ik wel! Ik heb het me weer lekker laten smaken! Zo'n zaterdag moet je niet te vaak hebben. Dan groei je dicht! :-)
Bedankt, Marjan, het was lekker en gezellig!

woensdag 18 februari 2015

Rijbewijs! Vroem, vroem....


Jeetje, wat was het spannend! Alex had vandaag zijn rij-examen! De weersomstandigheden waren goed in ieder geval. Wat een heerlijk zonnetje, hè? Het leek wel lente!
En hij is geslaagd! In ene keer! De examinator had geen op- of aanmerkingen!
Keurig gedaan, Alex! Gefeliciteerd! Kaart, taart (er verdween net al iets in de koelkast, zag ik) en vanavond een extra lekker maaltje en ijs toe! :-) Top!

maandag 16 februari 2015

Scratch Musicaldag 2015....


't Was weer een druk weekendje!
Zaterdagochtend vroeg zijn we weer naar Leiden gegaan voor onze, inmiddels traditionele, Musical Scratch dag: een hele dag musicalnummers oefenen met koor en orkest en 's avonds HET concert voor 400 man publiek!
Bij binnenkomst hebben we gelijk een plekje op één van de tribunes bemachtigd. Ons zangclubje wordt steeds groter dus het viel niet mee om goeie plekken te vinden. Je wilt per slot van rekening wel bij elkaar zitten en niet tegen die grote pilaren aankijken, toch? Dit keer zat ik op de allerlaatste rij. Even wennen... nu hoor je niemand achter je zingen. Maar je krijgt ook niet steeds andersmans map in de nek!
Hoewel ons groepje steeds groter wordt, wordt de algemene deelname aan de Scratch steeds kleiner: 334 sopranen, 335 alten, 41 tenoren, 36 bassen en 80 man in het orkest. Minder dan vorig jaar, maar wel mooi in balans!
Een paar producenten van 'De Soldaat van Oranje' musical zijn in de ochtend komen beluisteren hoe wij hun nummers instudeerden. Het was een primeur dat de Scratch deze nummers 's avonds zouden uitvoeren! Leuk! En we hebben die nummers maar één keertje vluchtig op de dag geoefend. Dat had wel iets langer en grondiger gemogen van mij.
Tussen de middag zijn we weer en masse bij V&D gaan eten. Druk, druk.
Om daarna weer verder te gaan met oefenen. Het was opvallend dat de dirigent de gehele dag veel tijd uittrok voor het orkest. Langer dan anders. Waarschijnlijk zaten er veel nieuwe orkestleden tussen? Maar ja, dan zitten wij maar te wachten en te wachten. En dan ga ik me een beetje vervelen. Dan schiet het niet op! En dan word ik een beetje ongedurig. Een beetje recalcitrant... (Sorry, dames, mochten jullie je geërgerd hebben). :-p
En 's avonds, na ons buffet bij het krapzittende en aan de gerechten weinig smaak zittende, WEL heel praktisch gelokaliseerde chinese restaurant, begon dan eindelijk het concert. En oh, wat ging dat goed!
Het orkest speelde de sterren van de hemel, boven verwachting! De nummers uit de Soldaat van Oranje liepen ook best goed. Had ik ook erger verwacht. De nummers uit Fiddler on the Roof waren ronduit prachtig! Kippenvel! Wat ook zo grappig was, nu we zo hoog op de tribune zaten....elke keer veranderde de spotlichten in een andere kleur. Dan hadden we weer groene blaadjes in onze map, dan weer oranje, paars, geel.
Robbert Besselaar en Evelyn Kallansee namen op geheel eigen wijze de solo's voor hun rekening. Toppers!
En met Jesus Christ Superstar als toegift kunnen we terugkijken op een geweldige dag/avond! Heel vermoeiend, maar wel heel gaaf!
Bij thuiskomst stond er al een kopje thee met vers gebakken marmercake voor me klaar. Lekker om even mee bij te komen!

En gister was mijn moeder jarig! Negenenzeventig winters...schoon aan de haak! En wat staat ze er nog goed op, hè? Dat hebben we ook weer gevierd. Met een kamer vol visite, taart, hapjes en drankjes...
Op naar de tachtig!

woensdag 11 februari 2015

De allerlaatste eer....

Het was een moeilijke beslissing voor mijn moeder. Moest ze nu wel of niet nog eens voor 5 jaar bijboeken om de urn van mijn stiefvader op zijn plekje in de urnenmuur van de begraafplaats te houden. Hij stond daar alweer 15 jaar. Goh, wat gaat de tijd toch snel! En zelf wordt ze natuurlijk ook steeds ouder. Wie zou er nog naar om kijken als zij dat niet meer zou kunnen. Ze wilde ons er ook niet mee belasten. Er moest iets gebeuren, maar wat? Alsnog begraven? Zijn as uit laten strooien? Maar dat was weer zo definitief. Zijn urn met zijn as thuis bewaren om hem later zelf uit te strooien? Maar waar dan? En wat moest ze dan weer met die urn? Ook geen optie dus. Wikken en wegen dus.... Slapeloze nachten heeft ze ervan gehad.
Ze is maar eens met iemand gaan praten, daar op de begraafplaats. En tijdens dat gesprek zag ze allemaal mooie glasobjecten staan. Relieken noemt men ze: massief glas waar een beetje as van de overledene mee versmolten wordt. Dat was het helemaal voor haar. Ze was eruit: dat ging het worden! Ze heeft een blauw/witte uitgezocht met een soort van levensboom erin. Wat een opluchting! Ze kon weer slapen!
En vanmorgen was het zover. We zijn samen naar de begraafplaats gegaan om Bertus zijn allerlaatste eer te bewijzen. We hebben hem bij een boom, bijna op het hoogste punt van het veld, uitgestrooid. Jeetje, wat is dat nog zwaar, zeg, zo'n bus as! Toen ik mijn moeder zo bezig zag had ik wel even een verstild momentje. Halverwege heb ik hem van haar overgenomen en ben ook nog een paar rondjes rond de boom gegaan. Het was meer dan we beiden hadden verwacht.
Het glasobject staat nu in een vitrinekastje. Zo is Bertus toch weer een klein beetje thuis. Het is goed zo.

zaterdag 7 februari 2015

Er zit een schroefje los...

credits hier

En dan sta je in de Praxis om even nieuwe autolampen te halen en dan denk je: 'ik had toch nog wat nodig??' En je weet het echt ZEKER, maar wàt dan?? Je loopt de hele zaak nog maar eens rond in de hoop dat het je te binnen schiet. Maar nee, de ouderdom slaat genadeloos toe: je gedachten blijven alleen gefocust op de autolampen. Nou ja, dan maar niet.... Inmiddels kijken mijn beide gewimperde auto-oogjes weer stralend uit hun doppen. Dus missie geslaagd.
Maar dan bedenk je je op een avond pas weer dat dat ene wandlampje nog steeds niet automatisch aangaat, terwijl alle andere wandlampen dat wel doen. Oh jaaaaa, ik had dus laatst een nieuwe stekker moeten kopen bij de Praxis. DAT was het....
Vanmorgen bij Kwantum, via Leen Bakker en Jysk, op zoek naar een ladenkastje voor in de gang, maar gelijk een stekkertje gekocht. Dat ging ik er zelf wel even opzetten. De oude stekker (echt een hele oude, zo eentje die nog heel handig openklapt!)  eraf geschroefd. Nieuwe stekker uitgepakt. Schroefjes los, draadjes erin, (op één bil zittend, want Kiwi wilde ook perse zitten waar ik zat), schroefje vast, andere draadje er weer uit, schroefje los, draadjes erin, schroefje vast, draadje bijna los, schroefje los, schroefje vast. Andere schroefje op de grond, zoeken, schroefje erin, schroevendraaier op de grond, weer zitten. Kiwi aandacht geven, Kiwi beetje opzij schuiven, Kiwi niet blij, boze blik van mijn poezenmeisje. Draadje erin, schroefje vast. Jaaaa, alles zit! Oh..... Ik had dus eerst het omhulsel om de draad moeten doen, voor ik alles vastschroefde? Aaarrgghhh, waarom is dit niet zo'n lekkere ouderwetse openklap-stekker?? Schroefjes los. Draad los. Draad door omhulsel, en weer opnieuw beginnen....*zucht*
Maar dan heb je ook wat! Het lampje sprong net, onder mijn eigen luide gejuich, aan! De timer doet het en het lampje ook! Eer van mijn werk!!