Tachtig.....

En zo werd mijn moeder gisteren 80 jaar oud. Een hele leeftijd, tenminste zo klinkt het wel. Maar je geeft het haar nog lang niet. Lijkt me heerlijk om zó oud te worden.
En met haar verjaardag kwam er ook een eind aan een periode van stiekem gedoe/ bijna betrapt zijn/ en angst om je mond voorbij te praten. Pffff.
We hadden namelijk het plan opgevat om voor haar zo'n fotoboek te maken over haar leven tot nog toe. Leuk idee, toch? In september ging ze naar Kreta. Jos en ik hebben haar uitgewuifd op Rotterdam Airport, waarna we met gezwinde spoed terugreden naar haar huis om stiekem haar kasten en laatjes te lichten op zoek naar foto's. De hele boel heb ik ingescand en geupload zodat Jos ze ook kon zien. Daarna hebben we een plan de campagne opgesteld voor de pagina's die ik zou gaan maken.
Ik kon aan de slag. Tussendoor kwamen we vaak bij elkaar voor overleg enzo.
Op een keer was het wekelijkse woensdagse theekransje bij mij, zodat we erna ook weer even wat konden doen. Dus zodra mijn moeder haar hielen had gelicht, zaten wij alweer achter de computer.
Maar vlak erna ging de bel weer. Stond mijn moeder weer voor de deur: haar accu van de auto stond weer leeg. Shit! Klik scherm weg, klik scherm weg! Paniek! Maar ze had niks in de gaten....
Of soms op zondag....ging het gesprek ineens over oude foto's. Ja', zei ze dan, daar moet ik ook nog foto's van hebben. Paniek! Neeeee, al je oude foto's liggen bij mij thuis!! Niet gaan zoeken, niet gaan pakken! Ander onderwerp, nu, snel, ander onderwerp!!
Of die keer dat mijn moeder een foto van haar Egypte rondreis op facebook had geplaatst. Waarna mijn zus een acute hartverzakking kreeg. Paniek! Hoe komt ze aan die foto?? Weet ze het?? Mijn zus dacht dat ook die foto's nog bij mij lagen. Maar nee, ik had ze juist overgezet van haar oude computer naar haar nieuwe....
Ook, heel stiekem, hebben we met de hele famile, inclusief kleinkinderen en achterkleinkinderen, een fotoshoot gehouden. Gewoon hier in de tuin. Gelukkig was het die ochtend droog. Maar toch wel een beetje frisjes, zo midden in de winter, om dan zonder jas buiten te staan. Maar het was wel heel leuk, vond ik. Vooral de foto van Thierry, Roxanne en Mariska. Die hebben we in dezelfde positie gezet als op een foto van 1993. Beide foto's heb ik ook weer tot een pagina verwerkt.
Intussen begon het boek al aardig gestalte te krijgen. De voor- en achterkant had ik ook al af. En de voorkant heb ik gelijk mooi kunnen gebruiken als uitnodigingskaart voor mama's feestje. Wist zij veel. :-P
Alle pagina's heb ik gewoon in Photoshop of Paint Shop Pro gemaakt. En die pagina's heb ik weer ingelezen in software van verschillende fotoboekfirma's. Ik vond 'de fotofabriek' het prettigste werken. Daar heb ik uiteindelijk het boek ook besteld. En toen was het wachten geblazen....Ik kreeg een melding dat ie op een woensdag zou komen. Kwam mooi uit, mijn moeder moest dan toch naar haar eerste cursusles' windows 10'. Mijn zus kwam bij mij thee drinken zodat ze er zou zijn als ie door de brievenbus zou vallen. Spannend!!!
En wachten. En wachten. Nou zeg, normaal is de post allang geweest. De track en trace gaf nog steeds aan dat het 'onderweg' was. Wachten. Pfff. Mijn zus is uiteindelijk maar naar huis gegaan. Om 18.45 kreeg ik een melding dat de zending om 18.15 was afgeleverd. Huh?? Afgeleverd?? Niet hier! Waar is dat boek?? Paniek!! Ik bellen naar post.nl. Best wel pissig inmiddels. Bleek dat, als je zo'n melding over brievenbuspost krijgt, dat betekent dat het is afgeleverd aan de postbode. En aangezien de goede man geen scanner heeft doen ze dat dus vantevoren. Zou mooi zijn als je dat ergens kunt lezen op de website.... :-/ Het boek zou waarschijnlijk op donderdag in de bus vallen en inderdaad, daar was ie dan eindelijk. Als een speer naar mijn zus gereden zodat we het samen open konden maken.
Ik moet zeggen: hij is mooi geworden! Mooier dan ik had verwacht zelfs.
En gisteren konden we hem dan eindelijk geven. Hè hè. En ze was echt 80, hoor. Op de deur prijkte ook al zo'n 80/hoe ouder hoe wijzer biljet. Had buurman Jan opgehangen.
Jos had zich de tandjes zitten vouwen op een grote 8 en 0 in plastic boterhammenzakjes. Staat altijd leuk! En moeders was blij met het boek, gelukkig. Inmiddels heeft ze hem al tig keer doorgekeken.
En als ze de hele club ziet, dan bedenkt ze zich dat ze er samen met mijn vader aan is begonnen en dat het nu een hele familie is geworden. (haar woorden) :-) Mooi!
Ergens volgende week zal ik hier een link naar de online versie van het boek zetten......