Kerst en de Top 2000...

Op eerste kerstdag moest Jan al, na een superkort nachtje, om 7.00 uur in Hilversum zijn. Dit was omdat Inspirited een bijdrage mocht leveren tijdens de opening van de Top 2000. (ze komen bij 2.40 uur in beeld) Ok, ze mochten dan alleen maar playbacken en ok, ze waren dan wel geen gospelkoor hoewel hun verstrekte outfitjes dat wel deed vermoeden. En ok, ze kwamen maar een paar keer in beeld, Jan al helemaal niet, maar toch.... Het was een leuke ervaring om dat eens mee te mogen maken.

De rest van de kerstdag hebben we bij mijn moeder doorgebracht. We hebben het rustig aan gedaan met hapjes. Je wilt niet met een al volle maag naar de plaatselijke chinees om daar onze borden weer vol te scheppen. Ik had een simpel receptje gemaakt waar ik erg benieuwd naar was: Paté Brulée. Paté met slagroom en port erdoor, een laagje rietsuiker erover heen en nog even onder de grill om het suikerlaagje te laten karameliseren. Nou, al wat er hard werd...niet de suiker in ieder geval. Het bleef een blubberig goedje. Tegenvaller! Dat recept gaat zo de prullenbak in. (die banketrolletjes van mijn vorige blog waren trouwens wel erg lekker! Die mogen blijven!)
De Kung Po Kai 's avonds ging er bij mij weer prima in. Was trouwens een volle bak, daar bij de chinees. Dan heb ik het niet over mijn schotel maar over het aantal dinerenden. Het gaat weer goed met de economie, da's wel duidelijk.
Op tweede kerstdag hebben we 's middags bij Joke (tante) thee gedronken.  We hadden er ook kunnen eten maar ik wil toch het liefst één kerstdag thuis zijn. Ik wil toch mijn eigen stoofpeertjes niet missen?  's Avonds zijn Mariska en Alex nog even langs geweest.
En zo was kerst ook alweer voorbij voor we het wisten....

Gisterenavond mocht Inspirited na hun bijdrage tijdens de opening van de Top 2000 dan toch ECHT een uurtje zingen in de spiegeltent naast het gebouw van Beeld en Geluid in Hilversum. Uiteraard hun eigen Top 2000 repertoire. EN ze mochten als dank ook nog eens het Top 2000 café in.
's Middags had ik mijn nicht Laura en haar vriend Robin al op de Kissing Cam gezien. Leuk. En 's avonds dus Jan en nog meer leden van het koor. Ik zat aan de buis gekluisterd tot ik ineens in de gaten kreeg dat Kiwi raar deed. Het zag ernaar uit dat ze weer een TIA of zo had. Ze liep alleen maar rondjes en die werden kleiner en kleiner. Eng om te zien. Ik heb haar op schoot genomen tot ze weer rustiger werd. Ze wilde er toch weer af en ja, hoor...weer rondjes draaien. Oh hemel, dat was niet goed.
Intussen was Jan ook weer thuis gekomen en heeft haar ook nog een paar uur op schoot gehad.
Maar vanmorgen...je verwacht toch weer half dat ze overleden is....zat ze weer keurig rechtop op de leuning van de stoel nota bene. Liep ze linea recta (nou ja, linea recta...meer linea indirecta, ze is blind en zoekt haar weg) naar de keuken om haar bakje met voer naar binnen te werken. Ze is een taaie, die lieve Kiwi.

All I want for Christmas...

Kerstavond.... Jan heeft twee optredens met het koor. Dus hij is de hort op. Ik heb eerst naar Carols from King's gekeken. Mee blèrend met de gangbare kerstliederen natuurlijk. Daarna mee zingend met 192TV (kanaal 612, Ziggo, tot 2 januari 2019) op de achtergrond, ben ik de keuken ingedoken en heb voor het eerst van mijn leven zelf amandelspijs gemaakt. Tja, dat krijg je als je het vergeten bent te kopen. Gelukkig had ik alles in huis. Amandelmeel, suiker, ei, citroensap en rasp. Mengen maar. En zo hee, dat is lekker! Veel te lekker. Ik heb er al flink van gesnoept. Ik hoop dat ik nog genoeg heb voor het uiteindelijke doel: gevulde banketbolletjes. Weer eens wat anders dan een kerstkrans.

De kerstboom wilde ik ook eens anders optuigen. Elk jaar hetzelfde, goud met rood, wordt ook een tikkie saai. Ik heb geen hekel aan die kleuren. Ik vind het op zich mooie warme kleuren. Een totaal andere kleur kiezen kan ik ook niet. Ik vind niks leuk genoeg. Ik ben tevreden met de boom. Een mooi maatje. Niet te klein, niet te groot. Hij staat alleen midden in de kamer en dat is even oppassen met passeren. Ik heb Jan een groot plezier gedaan met een snoer nieuwe lampjes. Normaal zitten er zo'n 5 snoeren met van die kaarsjes in de boom. En al die snoeren moeten,( nee, moet niet, maar hij wil dat zelf,) na de kerst weer keurig netjes terug in de dozen gedaan worden. Daar is ie dan uren mee bezig. Nu zit er één snoer in, van 15 meter. Eén snoer, dus maar één stopcontact nodig. En dat snoer zat er ook nog eens binnen een kwartiertje in gedrapeerd. Wat een vooruitgang! Maar ja, die ballen, hè?
Ik kwam op Pinterest een ombre boom tegen. Verlopend van kleur. Dat is het, dacht ik! Van goud, naar rood met goud, naar effen rood. Zelfde kleuren, totaal andere boom! Ik moest nog wel een paar rode ballen, kettingen en rode vogeltjes bijkopen. Eigenlijk wilde ik ook nog een nieuwe gouden piek, maar ik kon de goeie niet vinden. In mijn hoofd zie ik zo'n ouderwetse gouden piek die we vroeger in mijn jeugd hadden. Met zo'n netje eromheen en met twee belletjes aan de zijkant. Gek, hè, dat dat dan ineens weer in je opkomt? Niet te krijgen natuurlijk.....
En dan zit ik verder te denken.... na de kerst: hup, de rode ballen eruit en zilveren erin! Gaaf! Goud met zilver! Dan is ie klaar voor Oud en Nieuw. Dus nu ga ik binnenkort ook maar eens op zoek naar zilveren ballen en een gouden piek. Zo blijf je bezig met kerst...;-)
Hele fijne feestdagen toegewenst. Maak er wat van. Met elkaar....

Van Queen naar kerst....

Ja? Ja? Mag ik het zeggen? Echt? Of krijg ik dan de hele goegemeente over me heen? Laten we eens kijken.... :-)
Ik vond de film Bohemian Rhapsody: ....(tromgeroffel).... wel aardig. Sorry, geen superlatieven van mijn kant. Ik vond hem informatief, dat wel. Nooit geweten van de studies van de andere leden van Queen. Nooit geweten over die vriendin Mary Austin. Ik heb me eigenlijk nooit verdiept in hun achtergrond en hoe het zo gekomen is. Dat vond ik wel interessant. En ook hoe sommige stukjes muziek tot stand kwamen. En echt, de muziek is natuurlijk WEL geweldig! Maar de film op zich.... mwah. Ik had er gewoon meer van verwacht na het horen van alle recensies. Maar ik kan niet zeggen wàt ik er dan meer van verwacht had....Misschien ben ik minder Queen fan dan ik dacht. Zou best kunnen ...:-)

En na maanden instuderen (één nieuw nummertje), oefenen en repeteren en herhalen van de rest van de kerstliederen was het donderdagochtend de beurt aan Enjoy om een concertje neer te zetten. En dat ging niet onverdienstelijk. Een aantal nummers werd opgeleukt met een trommel (of noem je het een drum?) en met van die belletjes. Die jinglebelletjes, zeg maar. Zo kwamen we al aardig in de vrolijke kerststemming. We hebben wat afgerockt tijdens 'Rocking Around The Christmas Tree' en 'While Sheperds Rocked' en 'Jingle Bell Rock'. We hoorden de belletjes ook tijdens 'Silver Bells'. Hoe kan het ook anders? 'The Christmas Song' kwam voorbij....je weet wel... van die chestnuts die liggen te roosteren op het openhaardvuurtje. En omdat het haardvuurtje toch al brandde hebben we ook maar gelijk ' It's Gonna Be A Cold Cold Christmas gezongen.
We zongen ook wat stemmige liederen. Het vierstemmige 'Christmas Tide', 'Away In A Manger', het Estlandse lied 'Muusika' (geen echt kerstnummer, maar gewoon omdat het een mooie boodschap heeft) en mijn favoriet van dit moment 'Walking In The Air', een heel mooi arrangement.
We eindigden met iedereen "a Merry Christmas Everybody' van Slade te wensen en ook maar gelijk 'A Happy New Year' van Abba. (niet mijn favoriet, ik word daar een beetje triest van, van dat nummer....)
Om het publiek ook een kans te geven om lekker mee te blèren hebben we 'Nu Zijt Wellekome' van stal gehaald. Wel ingepakt in een jasje van Mozart's Serenade No.10 in B flat Major K 361 111 Adagio.
Dat lijkt nu heel ingewikkeld, maar in feite is het voor ons een beetje Da Da Da'en op het juiste moment. ;-)
Na nog een samenzang, 'Stille Nacht', konden we lekker met zijn allen koffie drinken met wat erbij. Ik had een cranberry/sinaasappel cake gemaakt. Met een beetje oranjebloesemwater erdoor. Dat vind ik lekker. De rest blijkbaar ook want hij is helemaal op gegaan. Mooi zo.
Het was een geslaagde ochtend. En dat vond het publiek ook. En daar doen we het allemaal voor, toch?

Top 2000 concert

Afgelopen weekend was het zover: de twee Top 2000 concerten van Inspirited in het CulturA theater van Nootdorp. Ze hadden er maanden naartoe gewerkt. Zelfs twee hele zaterdagen hebben ze extra gerepeteerd. Er moesten natuurlijk wel een hoop nummers ingestudeerd worden of in het gunstigste geval opgepoetst als ze al in het repertoire zaten. Maar wat hebben ze hun best gedaan. Ze mogen trots zijn!
Ik had (en met mij nog veel andere Enjoy leden) een kaartje besteld voor zondagmiddag. CulturA bleek een leuk theatertje te zijn met plek voor, pak um beet, een man of 175 aan publiek.
Wat kwam er zoal aan Top 2000 nummers voorbij? Can You Feel The Love Tonight uit de Lion King, Cent Mille Chansons (ik ken alle coupletten nog), Ain't No Mountain High Enough (niet mijn ding), Omarm Me van Bløf (ik loop niet warm voor het origineel, maar de uitvoering van Inspirited vind ik prachtig).
De dames zongen Make You Feel My Love in een ander arrangement dan wij bij Enjoy kennen. U2 kwam voorbij met het nummer I Still Haven't Found, één van mijn favoriete nummers Desperado van de Eagles lieten ze horen. Bij The Rose van Bette Midler zong Hettie de solo.
Als muzikaal intermezzo zongen twee solisten Piana Man, met Peter, de dirigent, aan de piano. Leuk!
Hallelujah, ja, daar is ie weer, die van Leonard Cohen, bwlaaah,... klonk mooi, maar ik heb er niks mee. Ik heb er iets tegen. Ik kan niet uitleggen waarom.
Yesterday van de Beatles, de Pastorale van Ramses en Liesbeth (lappen tekst die Jan nog even moest instuderen) en een Abba Medley.
Love Of My Life en Somebody To Love van Queen. Niks mis mee. Het Dorp van Wim Sonneveld, mooi arrangement! Een ouwetje, Bridge Over Troubled Water (zit nog volledig in mijn geheugen).
Er was nog een samenzang met het publiek door een jongen met gitaar.
Het laatste blokje was Mag Ik Dan Bij Jou (uiteraard), nog Imagine van John Lennon en een nummer van Boudewijn de Groot, de Avond. Overwegend gezongen door de mannen. Poeh, dat refrein blijft dus de hele week in je hoofd zitten, hè? Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, in jou en mij etc.
Ze eindigden met, hoe kan het ook anders, Bohemian Rhapsody.
Al met al, een fantastisch concert! Ik heb, en ik hoorde het om me heen ook, genoten!
Hier nog een kleine compilatie (met filmbeelden van Manon, waarvoor dank)....

Op jacht naar een boom....

'Ik heb een leuke kant en klare verse kerstboom gezien..kun je ff mee om hem te halen?' Aldus mijn moeder. Ze had dit jaar geen zin om de grote nepper uit de kelder te sjouwen en op te tuigen.
Bij de Driesprong aangekomen bleek haar favoriete kleur opgetuigde boom al verkocht. Maar het bleek geen probleem te zijn voor de medewerkster om er even eentje ter plekke te versieren. Zou ongeveer drie kwartier duren. Prima, wij deden wel even een rondje. Ik heb gelijk zo'n boomschijf en een grote Amaryllis bol aangeschaft. Daar maak ik met mijn Duitse sterretjesmos wel een leuk tafelgevalletje van, denk ik. Netjes op tijd waren we weer terug voor mijn moeders boom. Die haar uit de verte gezien nogal tegenviel, uiteraard. Maar van dichterbij was ie toch wel leuk genoeg, gelukkig. Ik stond daar even te wachten tot ik ineens van achteren bij mijn been werd gegrepen. Wat is dit voor een 'MeToo' actie?? Ik wilde al een mep geven tot ik zag dat het mijn kleine schattige achternichtje Lorelai was. Samen met opa en oma. Ze wilden naar alle lichtjes kijken en wat foto's nemen. Ohh, dat wil ik ook! Dus samen met hen hebben we nog een rondje gemaakt. Ah, die Lorelai. Best wel overweldigend al die geluidjes en lichtjes en poppetjes en kerstglinsters. Opa mocht niet te ver uit de buurt lopen want dan werd ze zenuwachtig. Opaaahhhhh. Een lekker wijfie is het. Maar echt poseren voor een foto blijkt niet haar dingetje te zijn. :-)
Met boom en verdere aankopen gingen we weer huiswaarts. Bij elke bocht viel hij of naar links of naar rechts. Poeh. Maar geen bal is gebroken, daar was ik al blij mee.
Zo, mijn moeder is al klaar voor de kerst. Nu wij nog. Morgen maar eens kijken voor een boom(pje).
Ik wilde graag een grote, maar dat is dit jaar niet slim. Het wordt nu maar een tafelmodelletje. Ik moet me aanpassen aan Kiwi. Ze is nu blind en doof. Haar leven speelt zich nu alleen nog maar af in de woonkamer en de keuken. Alles moet op dezelfde plek blijven staan. Soms is ze toch even de weg kwijt en loopt dan rondjes tot ze ergens tegen aan botst. Dan kan ze zich weer even oriënteren en vervolgt ze haar reis al botsend verder. Heel sneu om te zien. Haar dag bestaat alleen nog uit eten (veel, want wat moet je anders nog?), op- (plassen) en naast de bak poepen (dus rondom allemaal kranten rondom de bak (:-/) Verder slaapt ze veel op haar eigen plekje onder in de krabpaal of op onze schoot. Ze is vol vertrouwen als je haar oppakt, haar knuffelt, haar op schoot zet of haar bij haar etensbakje neerzet. Ook laten we 's nachts de verwarming op 21 graden staan. Lekker warm voor ons Kiwietje. Nou ja, we passen ons nog wel even aan om haar een goed pensioentje te geven. Dat doe je voor de liefste poes in de wereld...

Terug in de tijd...

Gisteren ontving ik een creatief werkje dat mijn achternichtje Joséphine speciaal voor mij had gemaakt. Lief toch? En het bracht heel wat 'Oh jaaa' herinneringen aan vroeger naar boven. Ook ik heb zulke werkjes gemaakt op de lagere school. En dat vond ik heerlijk om te doen. Linoleum snijden! Ik weet nog hoe dat groene stukje linoleum aanvoelde. Het bedenken van het patroon dat ik uit wilde snijden. De guts uitzoeken, een brede en/of een smalle. Het frustrerende als ik weer eens een verkeerde had gepakt die al een beetje bot was. Dan ging het weer niet zoals ik wilde. Eenmaal alles uitgesneden, heel geconcentreerd met het puntje van mijn tong tussen mijn tanden, was het tijd om aan de slag te gaan met de verfrolletjes. Als ik het me goed herinner mocht ik dat met van die potjes Ecoline doen. Dat was DE verf voor mij, want het was gekleurd EN doorzichtig. Zo mooi! Voor mijn gevoel scheen er licht doorheen. (hou ik nu nog van). Daarna werd er een afdruk op papier gemaakt. Dat was heel spannend. Want was het patroon precies zoals ik me had voorgesteld?? Het resultaat kan ik me helaas niet meer herinneren. Hihi, dat zal ik wel verdrongen hebben? Maar leuk dat het nu nog steeds op basisscholen gedaan wordt. Ook Joséphine doet het graag. Zo te zien wordt er nu wel een ander soort materiaal gebruikt....

Onze eerste Gender Reveal Party....

Er waait nogal eens wat over uit Amerika. Valentijnsdag, Halloween, Black Friday... Ik heb er helemaal niks mee. Maar dan krijg je ineens een uitnodiging van zwangere nicht Roxanne voor een 'Gender Reveal Party'! Een feestje om het geslacht van je baby te onthullen. En dan denk ik: oehhh, mag dat nog wel? Zeggen dat het een jongen of een meisje wordt? Moet het niet een 'onzijdig hetje' blijven tot het zelf zegt van: hee, ik ben een meisje of een jongen? Ja, je moet tegenwoordig zo voorzichtig zijn.... toch? ;-)
Nee, hoor, geintje. Ik vond dit feestje gelijk leuk en spannend. Ze hadden overal blauwe en roze versieringen hangen. Op tafel stond ook een lijst met een paar prachtige echofoto's erin. Jee, daarin is ook wel veel veranderd in de afgelopen dertig jaar. Zo duidelijk en mooi. Ik weet dat de mijne (één enkele) zowat helemaal zwart was. Met een vlek erop dat dan Mariska zou moeten zijn. Pfff, je moest wel drie keer kijken. Nee, dit is wel een vooruitgang, hoor.
Iedereen mocht bij binnenkomst een kettinkje uitzoeken met daaraan een roze of blauw speentje al naar gelang je verwachtingen. De versierselen had ze bij Aliexpress besteld. Alles was keurig op tijd binnengekomen, behalve het belangrijkste: de grote ballonnen met de gekleurde snippers erin. Zul je altijd zien....Sneu. Ze moesten dus als de donder iets anders verzinnen.
Alle twee hadden ze een spuitzak met gekleurde slagroom, blauw en roze. Die zouden ze in elkaars mond leegspuiten. Maar alleen de goede kleur zou gespoten worden. Nou, was best spannend, hoor.
En het werd dus ROZE. De hele zak met slagroom ontplofte. Een meisje! Alleen mijn zus en ik hadden het goed. De rest dacht allemaal een jongen. Behalve mijn moeder: die zei dat de meeste stemmen zouden gelden! Ik denk dat de baby zich daar niet echt wat van aantrekt.....:-)
Nu gaan we weer verder met het speculeren over een meisjesnaam. En dat blijkt behoorlijk moeilijk te worden. Roxanne wil graag een mooie Franse naam met vier lettergrepen en een paar streepjes erop. Net zoals Joséphine en Géneviève hebben. Dion houdt van kort en modern. Eén lettergeep, liefst beginnend met een D. Tja. Dat wordt bakkeleien.Wij wachten maar af. Duurt nog wel even....

Na het feestje zijn we naar Houten gereden. Daar hadden we afgesproken met Antoine en Els. Was ook weer gezellig. Gegeten in de plaatselijke Griekse toko. Hoppa. Was erg lekker. Meestal krijg ik er erg dorst van, van dat zoute griekse eten. Dit keer viel dat reuze mee.
Op de terugweg hebben we een sightseeing route genomen over Harmelen en Woerden want het stond weer eens vast op de A12. We beginnen er beiden van te balen, van die drukte altijd overal.
Toen we uit Duitsland terug kwamen ook...In België wordt het al drukker en drukker. Je rijdt Nederland binnen, midden op de dag nota bene, en overal hutje mutje auto's. Moet je dat nou zien, zeiden we tegen elkaar. We hebben er zooo geen zin meer in. Misschien wordt het tijd om de randstad uit te gaan?

De Moezel...

We hadden dus een midweekje op Mont Royal/Landal geboekt. Daar kwamen we vaak toen Mariska nog een klein ukkepukkie was. De laatste keer dat we daar vertoefden was dus iets van 23 jaar geleden.

Na een (voor mij) lange autorit, met een tussenstop in Eindhoven bij vaderlief, een extra rondje op een onoverzichtelijk knooppunt bij Luik en een plas- eet- en drinkstop in de Ardennen, kwamen we rond vijf uur aan. Die dag ben je dus al helemaal kwijt.

Dinsdagochtend hebben we het park verkend (ik herinnerde me amper nog iets) en hebben we twee uur gewandeld in de omgeving. Prachtige uitzichten! Mooie herfstkleuren! 

's Middags zijn we naar Bernkastel Kues geweest. Een schattig stadje aan de Moezel. Maar jee, wat zijn ze overal aan de weg bezig! Of je moet helemaal omrijden of je staat elke keer voor zo'n stoplicht te wachten omdat het eenbaans wordt. We merkten wel dat we er buiten het seizoen waren. Hoewel er genoeg auto's bij het stadje stonden geparkeerd was er zowat geen kip te bekennen in het centrummetje. Toch een beetje ongezelliger zo.

Woensdag stonden we op: mist! Tja, wat nu? Toch maar gaan rijden. We moesten nu toch ook wel erg tanken dus eerst maar eens een tankstation in de buurt opzoeken via Google Maps. Ik had al een beetje met samengeknepen billen gezeten want zoveel tankstations had ik nog niet gezien in de omgeving. Google Maps leidde ons naar de dichts bijzijnde. En ja, hoor: de weg was weer eens afgesloten. Weer helemaal om moeten rijden. En om is dan ook echt om, hè. Ineke niet blij! 

We zijn na het tanken (helemaal opgelucht) eerst op weg gegaan naar de L206, van Hungenroth naar Sankt Goar. Die weg hadden we twintig jaar geleden ook gereden en dat was in zo'n mooie omgeving. Daar wilden we wel een wandelingetje gaan maken. Maar onderweg reden we van de mist, door de zon, door de mist, door de zon. En precies daar was het weer mistig. Jammer! Geen wandeling. Dat had geen zin.

Intussen, op de terugweg, even de live webcam bekeken van de Geierlay Hangbrug. Hee, de zon scheen daar! Hup, er naar toe! Auto geparkeerd (voor drie uur betaald, maar een half uurtje of een uurtje extra had wel prettig geweest, ALS je net als wij per ongeluk het bergpad zou nemen) en de bordjes gevolgd; Hiking Trail, 1,7 km.

Nou, we hadden een beetje spijt dat we onze bergschoenen niet hadden meegenomen. Smalle modderige paadjes, klimmen, dalen, klimmen. Wel heel mooi, dat wel. We vroegen ons al af hoe dat moest met oude mensjes en kleine kinderen. Totaal ongeschikt, dat weggetje. Toen nog niet wetende dat er ook een makkelijk te begane weg was....

Uiteindelijk waren we bij de hangbrug. Gaaf ding. Gelukkig niet druk, dus we konden op ons gemakje de oversteek maken. Goed te doen. Niet eng. Maar we hebben dan ook geen hoogtevrees.

Je voelt hem iets bewegen. Niet veel. Tot iemand voor ons hem expres een paar zwiepers meegaf. Dat kan dus. En dan voel je hem wel. :-) Maar dat maakt het tenminste een beetje spannend. Terug hebben we de 'ouden van dagen' weg genomen, vlak en saai.


's Avonds hebben we nog naar de ondergaande zon staan te kijken in het Moezeldal, waaruit de mist omhoog kolkte. Schitterend! Gewoon mystiek. Dat Kröver torentje dat dan zo parmantig boven de mist uit blijft torenen. Die aanblik hadden we niet willen missen!

Donderdag: geen mist! Jippie! We reden naar Burg Eltz. Daar waren we beiden nog nooit geweest. We wisten al dat ook dat kasteel gesloten zou zijn, maar de wandeling ernaartoe moest al heel mooi zijn. En inderdaad. Een mooi pad door de bossen met de prachtige herfstkleuren. Niet verkeerd. En dan doemt daar ineens het kasteel op. Echt zo'n sprookjeskasteel. Het blijkt nog gedeeltelijk bewoond te zijn, las ik. Op de terugweg heb ik nog flink wat sterretjes-mos meegenomen dat welig tierde langs de paden. Komt weer goed van pas tegen de kerst. ;-)

's Middags zijn we naar Cochem gereden. Ook daar waren zat auto's geparkeerd, maar waar dan alle mensen waren? Niet in het centrum. Was ook weer een beetje minder gezellig. Ik heb wel lekkere mosterd gekocht in het mosterd museum: indiase curry mosterd. Je kunt er alle soorten proeven maar die vond ik het lekkerst, smul. De kip voor vanavond staat nu te marineren in de mosterd/citroen/honing/knoflook/paprika. Ben benieuwd.

Toen we klaar waren met Cochem en maar weer eens naar de auto liepen ging het helemaal mis. Ik zwikte over een putdeksel. Jan kon me nog net overeind houden anders was ik nog gevallen ook.  Ik verrekte gelijk van de pijn in mijn enkel/voet. Oei. Ik kon er nog wel op staan, maar ut dee wel pijn, zeg. 's Nachts ook. Omdraaien in bed was een crime. En gewoon over een drempel stappen deed al pijn. Maar ik klaag niet. Ik was allang blij dat het op de allerlaatste doe dag was en niet op de eerste.

Vrijdag gingen we weer op huis aan. Ik kon de hele dag zitten, dat scheelde. Cruise Control aan, lekker relaxed. Weer een extra rondje bij Luik gemaakt. :-) Jan wilde perse over Geel/ Hasselt/Kasterlee/Baarle Hertog/Nassau en Breda. Uiteraard was het bij Baarle Hertog ook afgesloten. En dan ook nog om de een of andere reden (Jan's reden)  over Breda Noord (lees: stoplichten!) en dan ook bij Rotterdam ook nog via Hilligersberg (opstoppingen en stoplichten).....

Bwlaah. 

Ik zei al: ik GA niet graag op vakantie, maar ik BEN wel graag op vakantie. Zijn dus twee totaal verschillende dingen. 

Het moezelgebied is prachtig in de herfst. Maar een volgende keer maar weer de laatste week van oktober. Als alles nog een beetje open is en in de running.

Hier nog een filmpje....

Gourmetten en een Picnic

We zijn weer terug van onze midweek naar de Moezel. Meer over deze mooie dagen volgt nog als mijn filmpje klaar is. Ik moet er nog aan beginnen, dus het kan even duren.
Ik kwam in ieder geval terug met een flink verzwikte enkel/voet. Ik loop inmiddels wel weer redelijk, maar bepaalde bewegingen hakken er nog in. Autorijden, en vooral de koppeling gebruiken, gaat even niet. Vandaar dat Patricia me gisteravond heeft opgehaald om naar Marjan's huis te rijden. Daar hadden we een gourmetavondje gepland, nog als kadootje voor Hennie's verjaardag. En dat was erg smaakvol en gezellig. Het werd nog een latertje ook. Wat is het toch een fijn groepje. Bedankt, meiden, ik heb het prima naar mijn zin gehad!

Omdat ik nu toch met die voet zit heb ik me ook voor het eerst gewaagd aan het bestellen van mijn boodschappen bij Picnic. Ik heb na aanmelding best behoorlijk lang op mijn beurt moeten wachten, maar onlangs had ik bericht gekregen dat ook ík nu van hun diensten gebruik mocht maken. Jippie!
Goh, handig, hoor. Was zo gepiept. De app werkt heel snel en overzichtelijk. Ben benieuwd. Hoef ik lekker niet te slepen met de kattenbakstenen en flessen en andere zware dingen. En morgen komt het al binnen ook. Nou, ik ben nu al helemaal happy. Spannend! Nu maar hopen dat het Picnic karretje niet omkiepert in een bocht..... Blijkt wel eens te gebeuren.

Naar Bert Visscher.....

Zo druk hadden we het nog nooit meegemaakt, afgelopen donderdagavond, in het Stadstheater. Er was al bijna geen parkeerplekje meer over, daar, waar je nog gratis kunt staan. Ook de lobby was overvol en mensen stonden in de rij voor koffie. Jeetje.
Nu zag ik dat er in de kleine zaal ook activiteit was, vandaar misschien de extra drukte. En ook omdat de grote zaal, waar wij, (Jan, ik, Mariska en Alex), verbleven, helemaal uitverkocht was. Druk, druk, druk, druk.
En zo was Bert Visscher ook! Met zijn show: Hij wordt vanzelf moe! Dat hebben wij niet meegemaakt, dat meneertje Visscher vanzelf moe werd. Hij ging maar door. Sprong over het hele podium in de meest hilarische outfitjes; uitgedost als een flamencozangeres of in een strak SM pakje met de billen er half uit. Hij kan ut hebben, de malloot. Hij heeft ons een vrolijke avond bezorgd in ieder geval. Ook al ging het, om met zijn eigen woorden te spreken, he-le-maal nergens over! :-) Tjonge jonge jonge.

Over kerstdorpen en licht....

Zaterdag was ik op het verjaardagsfeestje van Lenie. En zij verzint altijd weer iets leuks. Ik ben al een keer mee geweest op een wandeling door Duivenvoorde/ de Horsten (tot op het bot nat geregend), een high tea en een wandeling door haar toenmalige nieuwe wijk (natte voeten en broekspijpen, weer door de regen), een bezoek aan het stadsmuseum en een keertje een lunch in de Driesprong. Dit keer gingen we niet, hoewel het prachtig zonnig weer was, de paden op en de lanen in, maar bleven we bij haar thuis. We gingen wat creatiefs doen: een kerstdorp op een dienblad maken.
Niet voor we natuurlijk eerst een punt Monchou taart naar binnen hadden gewerkt. Het blijft wel een verjaardag, hè? ;-)
En ook niet voor we de boel verbouwd hadden. Want ja, zeven vrouwen met zeven dienbladen, huisjes, poppetjes en andere versierselen...op een vrij kleine (maar bedrieglijk zware) eettafel...dat ging niet passen. De buitentafel werd naar binnen gehaald. Dat gaf een beetje lucht. Wat meer ruimte.
Alle spulletjes werden uitgestald. Ze had overal boodschappen gedaan. Action, Pelgrimshoeve, tuincentra en ze had zelfs een dealtje gemaakt op marktplaats. Er was sneeuw, houtjes, een blauw goedje wat gebruikt kon worden voor een vijvertje...
Een beginnetje maken is altijd het lastigste. Welk huisje kies je? Waar zet je het neer? Komt er sneeuw te liggen? Waar moeten de poppetjes? Ziet het er een beetje logisch uit?
Maar hoe langer je bezig bent, hoe meer het ergens op begint te lijken. En je ziet ook hoe leuk de andere dienbladen worden. We mogen trots zijn op onze kerstdorpjes.
Het was een heel leuke activiteit. Bedankt, Lenie!

En zondag was het nog steeds mooi weer. Dus maar eens even een flinke wandeling gemaakt door het Balij bos. Maar wat zijn sommige paden daar toch slecht. Grote gaten overal. Wordt wel eens tijd voor een nieuw asfaltlaagje. De zon stond laag en dan is het licht zo mooi, hè? Puur genieten! Ik hou van licht!

Happy Halloween!

'Heb jij dat nou ook, dat als je uit de auto wilt stappen... dat dan alle deuren dichtzitten en niet meer opengaan?' Dat was laatst een vraagje van Jan aan mij. En er volgden er in de loop van de tijd nog meer...
'Heb jij dat dan niet, dat als je ergens parkeert... en je kijkt achterom, dat dan ineens de achterklep vanzelf open is gegaan?' 'En heb jij dan niet dat, ook al weet je zeker dat je de auto op slot hebt gedaan, en je hebt het wel zeven keer gecontroleerd... dat bij terugkomst alle deuren open zijn??'
'En heb jij dan niet, dat zomaar ineens je raam opengaat?' 'Of dat je, als je geparkeerd hebt en je bent op koorrepetitie en je werpt een blik naar buiten...dat je geen weerschijn van de ramen ziet en het net lijkt of ze ingegooid zijn?' 'En dat, als je dan na de repetitie bij de auto komt... dat dan inderdaad ALLE VIER de ramen wagenwijd openstaan??' 'Nee?' 'Hoe kan dat dan nou weer?'
Nee, Jan, dat heb ik niet. En ik weet dat het vandaag Halloween is, maar het is ècht geen spookauto! Als je nou je autosleutels eens uit je kontzak zou halen zodat ze geen eigen leven gaan leiden.... dan is je probleem opgelost! ;-)

Halloween. Ik heb er niks mee. Voor wie het wel viert:  Happy Halloween!
Hier nog een scrapje van mijn achternichtjes
.

Vrolijk en sikkeneurig....

En als je dan toch op z'n Keltisch bezig bent geweest, pak je ook vrijdagavond nog maar even een optreden mee van de Dubliners in het stadstheater. Ik had al gehoord dat het oude knarren waren. Maar dat waren de originele Dubliners. Die zijn inmiddels al uitgestorven, bleek.
Niettemin, ook deze versie van de Dubliners bestond toch wel overwegend uit heren op leeftijd.
Deed er niet toe, want ze wisten nog van wanten. Het hele wel en wee van het ontstaan van de groep werd op luchtige wijze uit de doeken gedaan. Op z'n Iers, dus met de nodige zelfspot en humor.
Bij de muziek die gemaakt werd kon je ook niet chagrijnig blijven als je dat al was. Een hoop nummers kende ik al van de Kilkenny's, die net even beter waren. Zij bespelen onderling meer instrumenten. Ik miste de tin whistle,  de bodhràn en de uillean pipes. We gingen na afloop wel weer vrolijk huiswaarts. We hadden het niet willen missen!

Wat me minder vrolijk maakt is de omslagdoek waar ik al maanden aan bezig ben. Mariska en ik hadden in mei weer wolletjes gekocht op de breibeurs in Rijswijk. (zie foto, links de gekochte wol, rechts wat het moet worden) Onder andere twee strengen bijpassende wol kwa kleur bij een andere bol lintspul dat ik vorig jaar in Engeland al had gekocht. Die bijpassende wol was van een merk waar ik nog nooit mee gebreid had; Schaap en Draak. Alleen de naam al. Schaap waarschijnlijk vanwege zijn zachtheid, Draak vanwege zijn andere kwaliteiten. Normaal heb ik aan twee strengen meer dan genoeg voor dat bepaalde patroon. (nog mijn lievelingspatroon ook) Deze wol echter breidt niet lekker uit in de hoogte, maar wel in de breedte. Aan het begin denk je nog wel dat het goed gaat. Maar dan ben je bijna aan het eind van je bollen en dan merk je dat je nog lang niet klaar bent met het patroon. Dan zoek je er nog maar wat andere wol bij zodat je hem toch af kunt maken. Maar hij werd hoe langer hoe breder. Je weet dan nog niet hoe breed, want alle steken zitten zowat vacuüm op de rond breinaald. En de hoogte schoot maar niet op. Eén toer duurde op het laatst zo'n 45 minuten. Nou, dat is frustrerend, hoor. Ik heb er uiteindelijk maar letterlijk een eind aan gebreid. Inmiddels is hij afgehecht. Nu nog even blokken en kijken hoe groot hij is geworden. Ik moet de lintwol ook nog door de gaatjes rijgen. Kijken hoe hij dan is. Ik heb er een hard hoofd in. Ik denk dat het een gedrocht is en blijft. De wol had Schaap, Draak en Geit moeten heten.... want ik heb er een sik van gekregen! Bwlaaahh.
Nu snel over naar wat anders om te breien!
 

A Celtic New Sound

Zaterdagavond zaten we weer in het theater. Deze keer zonder lang van te voren al kaartjes te hebben besteld. Daardoor zaten we bijna achterin op het balkon. 
Op het programma stond het 40-jarige jubileum concert van New Sound '78. Het koor ken ik verder niet, had ze nooit gehoord, maar Nel zingt daarbij en had me geattendeerd op het thema van het concert: A Celtic New Sound! 
Er was een harmonie orkest ingehuurd als begeleiding van het koor. Gelukkig niet bij alle nummers, want het koor viel nogal weg zodra de harmonie van zich liet horen. Het klonk een beetje vlak met weinig dynamiek. Maar de nummers waren mooi. Ze hebben zelfs nog in het Gaelic gezongen ook. Poeh, ik doe het ze niet na. Daar zal wel heel wat tijd in gezeten hebben!
De avond werd opgeleukt door een aantal leden van de Irish Dance Academy. Zij lieten de beentjes flink te keer gaan. Ook waren er nog een paar solisten, een violiste en een man die op de Uilleann- en op de gewone Schotse doedelzak speelde.  Al met al  hebben we weer een leuke avond gehad. Voor Ierse muziek kun je ons altijd wakker krijgen! 

Zondag zijn we naar Linschoten geweest voor de housewarming party van nichtje Laura. Zij blijkt aan diamond painting te doen. Had het al voorbij zien komen op het internet. Ziet er mooi uit, ze heeft een paar schilderijen hangen. Maar oh, wat een kleine priegel steentjes! Zou ik daar het geduld voor hebben?? Of zou ik het zooitje na een half uur een zwieper door de kamer geven? Ik weet niet. Misschien dat ik ooit een kleintje bestel via Aliexpress. Een piepkleintje! Hmm. 

Ik heb wel weer de navigatie uit kunnen proberen op de weg heen en terug. Conclusie: Waze werkt prima, maar de stem kraakt. Google Maps werkt top. Here WeGo werkt (nog) niet. Maar waarom nou weer niet? Ik vind dat juist zo'n fijne app.
Zo blijf je toch bezig..... *zucht*

Over Powerflexxen en Evita

Waarom werkte het nu weer niet: de Google Maps/Waze/HereWeGo apps van de telefoon naar het display in de auto. Ik had netjes iOS 12 geïnstalleerd, had keurig de laatste app versies gedownload. Maar ik kreeg hem niet aan de praat. Niet als de telefoon in de houder op de PowerFlex Bar was aangesloten. Dan zou het via bluetooth moeten werken. Toch??
Gisteren gingen we lunchen bij Karin en René in Montfoort. Ik heb Jan laten rijden. Dan kon ik weer verder aanklooien met de telefoon om het werkend te krijgen. Niet gelukt.
Op de terugweg, na een gezellige en lekkere lunch, bijgepraat te hebben en nichtje Ilena (op wie ze aan het passen waren) weer eens te hebben gezien, heb ik op de terugweg weer zitten aanmodderen.
Thuis heb ik de telefoon via de USB kabel aangesloten en pats....daar waren mijn apps. Alles werkte in ene keer. Nou moe. Wat heeft die Powerflex Bar dan voor zin?? Maar er is maar één USB aansluiting die samenwerkt met het infotainment systeem in de auto. En daar zit altijd een muzieksticky in. De twee USB aansluitingen aan de achterkant zijn alleen voor apparaten op te laden, geloof ik.
Onhandig allemaal. Ik wil EN mijn eigen muziekje EN mijn eigen apps. Tegelijkertijd, por favor!
Wie weet of dat kan?? Is het of/of of kan het ook en/en? Help!!! Ik heb voor de zekerheid maar even een USB splittertje bij Aliexpress besteld. Kan even duren..... Ik hoop dat het ooit gaat lukken.

Evita, the musical. We hadden ons er niet echt een voorstelling van gemaakt, Jan en ik. Gewoon maar de kaartjes besteld. We kenden het verhaal achter Eva Péron niet echt. Ja, de algemene dingen; vrouw van Juan Péron, Argentinië, macht, rijkdom. Maar wat een interessant verhaal. Daar gaan we beiden nog wel even meer over lezen.
De musical zelf was hier en daar een beetje onverstaanbaar. Vooral in de luidskeels gezongen stukken. De wat lieflijker gezongen liedjes kwamen wel heel goed tot zijn recht. Nu zaten we deze keer precies aan de rand van rij E, met de boxen op onze rechter oortjes gericht. Poeh. Dat kwam wel even binnen. Jan had er niet zo'n last van, zijn oren moeten sowieso uitgespoten worden. :-)
We vonden het in ieder geval een heel verrassende musical. Vooral door het verhaal an sich.
Een leuke aftrap van het nieuwe theater seizoen.

Alles groeit en bloeit....

Zaterdag werden we door Mariska en Alex opgehaald om mee te rijden naar Amsterdam voor een etentje bij Alex' vader André en bonusmoeder Cindy. Bij Schiphol heb ik een fantastisch fotomoment gemist. Er kwam precies een giga groot vliegtuig laag over het panoramadak gevlogen. Gaaf gezicht. Jammer, dat mijn telefoon in mijn tas zat. Had een aparte foto geworden. Maar ja. André werkt bij Kwekerij Osdorp. Die verzorgen de grootste dagopvang in Amsterdam voor mensen met een drugs- of alcoholverslaving, met psychische aandoeningen, daklozen etc. Elke dag komen er zo'n 80 a 100 mensen om te helpen in de kassen met het stekken van klimopplantjes, het oogsten van aubergines, paprika's en tomaten en het verpakken ervan. Het geeft ze structuur en ze voelen zich zodoende nuttig.

André heeft ons van alles uitgelegd en het hoe, waarom en waar ter plekke laten zien. Heel interessant om te horen. Ze zijn er goed bezig! Dankbaar werk ook.

En wat een enorme kassen! Het seizoen loopt nu op zijn eind, maar er hingen nog aubergines en allerlei soorten tomaten. 

Het avondeten dat Cindy had gemaakt kwam voornamelijk uit hun eigen tuin. Zo'n landelijke tuin waar de kippetjes vrij rond lopen. Zou ik ook zo graag willen...kippetjes. 

Het is dat er vrij veel vliegjes rondvlogen anders hadden we nog in de tuin kunnen eten ook. Toch niet normaal hoe warm het zaterdag was? 

Het was gezellig en we hebben lekker gegeten. We kregen nog een doos groentetjes mee ook. Daar ga ik dalijk maar eens mee aan de slag. Pompoensoep, Moussaka, Ratatouille en een of andere tomatensoep of chutney. Komt goed! Smul.

Zondag werd een verrassingsmiddagje. We waren thee aan het drinken bij mijn moeder toen mijn zus, Roxanne en haar vriend Dion en de kinderen binnenstapten. Op zich nog niks bijzonders, hoor. Tot Joséphine en Géneviève ineens de aandacht vroegen. Wij dachten allemaal dat ze een dansje gingen doen of een liedje gingen zingen of zo. Maar nee, ze hadden een mededeling: ze krijgen er een broertje of zusje bij! Ohhhh. Leuk nieuws! Mijn zus had toevallig al bijna het kinderbedje de deur uit gedaan. Daar heeft Roxanne maar net op tijd even een stokje voor gestoken. Spannend. We zijn benieuwd wat het gaat worden. De meningen zijn verdeeld.....

Op Facebook hebben ze bovenstaande aankondiging gezet. Ook zo leuk!

Van de herfst wandelen we naar de kerst...

Het is toch niet normaal, dit prachtige weer in oktober? Het is dat het licht anders is en dat de blaadjes iets beginnen te verkleuren, maar anders.... De tuin staat nog volop in bloei. De lavendel bloeit nog of weer. De fuchsia's doen het nog prima. Mijn enorme hangmand hangt erbij alsof hij het eeuwige leven heeft. Mijn Albert Heijn trostomaatjeszaadjes had ik vrij laat gezaaid. Nu zitten er zat trosjes aan, maar die zijn nog lichtoranje. Ik hoop dat ze nog voldoende zon krijgen om rijp en rood te worden en dat ik nog voor de vorst kan oogsten. Duim, duim.
Ik was laatst bij de Driesprong om nog even een aantal heideplantjes te kopen. De kerstshow was ook al weer open, dus ook maar gelijk even een blikje geworpen. Hmmm, niet echt veel verschil met vorig jaar. Ook niet echt nieuwe dingen gezien in de gauwigheid. Ik heb wel al mijn eerste mooie kerstbal van dit jaar gekocht! Ik weet het: een beetje vroeg om al aan kerst te denken. Aan de andere kant: over twee maanden is het al zo ver! De tijd gaat toch al zo snel. Een volgende keer nog maar eens terug naar de Driesprong als mijn hoofd meer naar de kerst staat.
Op het koor zijn we ook weer met het kerstrepertoire begonnen. De nummers van eerdere jaren zitten er best nog goed in. Nieuw dit jaar is 'Walking In The Air'. Niet echt een kerstnummer, meer een winternummer. Klinkt wel heel mooi, denk ik, als we ermee klaar zijn. Mooi arrangement ook. We gaan ons best doen, op ons kerstconcertje op 20 december in de Patio..
Maar nu is het pas herfst. Tijd voor mooie wandelingen. Jan en ik zijn een paar dagen geleden even aan de wandel gegaan in het Westerpark. Het was mooi weer en we wilden de herrie voor de deur ontlopen. De trottoirs zijn her bestraat en liggen er weer keurig bij. Voor het eerst in de 23 jaar dat we hier nu wonen, dus dat mocht ook wel.
Het weer was goed. Het licht sijpelde mooi door de bomen. De vogeltjes floten. We liepen een route door de natuurtuin en over de schapenweide. Maar toch... we vonden het saai. Haast niets meer in bloei. Geen paddenstoel te bekennen. Geen eikel of kastanje gezien. Nog amper herfstkleuren. Waar waren trouwens die schaapjes op die schapenweide?? Bwlaaahh. Waarschijnlijk waren we er in het verkeerde seizoen. Clingendael is mooier. Volgende keer maar weer eens daar naartoe.

Van alles wat...

Zaterdagavond... lekker gegeten bij La Cubanita met Jan, Alex, Mariska en mijn moeder. De laatste twee hebben de poesjes verzorgd tijdens onze trip naar Ierland en Alex bracht ons naar en haalde ons van Schiphol. Daar zijn we altijd blij mee, dus vandaar een etentje. Lekker, hoor, die Spaanse tapas. Ons tafeltje paste precies bij de kleine gerechtjes. Waar vier kunnen zitten, kunnen er ook wel vijf, was blijkbaar de gedachte. Dat er dan eentje in het gangpad zat, was een beetje minder leuk... :-)

Zondag... op naar verzorgingshuis Steenvoorde voor een optreden met ons koor Enjoy. Het was niet de eerste keer dat we daar gezongen hebben. Het podium is smal maar diep. We stonden met z'n allen, (nou ja, met z'n allen... ) met z'n achttien om de vleugel gedrapeerd. Ondanks het kleine clubje hebben we lekker gezongen. Het publiek was, als ze überhaupt wakker waren, enthousiast. Ik dacht nog even dat er eentje het loodje had gelegd. Haar hoofd viel achterover en ze zat met haar mond wagenwijd open. Maar gelukkig zat er nog leven in toen we met het nummer klaar waren. Pfff.
In de pauze verwachtte ik koekjes en bitterballen. Dat kregen we eerdere keren wel. Maar niets van dat al. Dat tehuis zal ook wel aan het bezuinigen zijn...

Maandag... Jan's eerste dag thuis. Na 2 ¾ jaar in Eindhoven te hebben gewerkt is het project waar hij aan heeft gewerkt klaar. Nou, klaar.... Het kan nu overgedragen worden aan (ja, daar heb je ze weer) Indiërs. :-) Dat wordt weer zoeken naar een nieuwe baan. Eentje een beetje dichterbij huis. Lijkt me een goed plan.

Dinsdag... Jan is jarig! Hoezee! 60 jaar! We moesten er van mijn tante een WOEST feest van maken. :-) Uhhhh, dat is niet gelukt. We hebben veel te laat plannen gemaakt over zijn verjaardag. Dus niks bijzonders meer geregeld. Kadootje via het internet besteld. Moet nog binnen komen. Wel een lekkere citroencake gebakken. 's Ochtends ben ik nog gewoon naar de Zumba geweest. 's Middags nog wel visite gehad van mijn moeder, zus en Mariska die na haar werk sowieso op dinsdag komt eten. 's Avonds ging Jan gewoon naar het koor, want ja, dinsdag is kooravond. Dus geen groot feest. Misschien als hij 67 en 3 maanden wordt....

Woensdagochtend..... bloedprikken. Ik had er 26 voor me, de speciale gevallen tussendoor niet meegeteld! Wat een gekkenhuis. Alsof het gratis was. Zo druk heb ik het nog nooit meegemaakt. Wat mankeert al die mensen, hè? Nou hoor je om je heen ook de ergste dingen. Waarschijnlijk ben ik nu op een leeftijd dat je dat in je eigen kring en generatie mee gaat maken. Een vriendin die een ernstige hersenbloeding heeft gehad en waar het nog steeds niet goed mee gaat. En een vriendin die kanker heeft en midden in een zware behandeling zit. Moeilijk. Het zet je wel aan het denken....

Terug naar de kust....

Terug naar de kust...in ons geval gingen we (Hennie en ik) naar Scheveningen om daar te luisteren naar allerlei koren die uitgenodigd waren om op te treden tijdens dit ' Terug naar de Kust' korenfestival. Maar wat sneu. Het weer speelde niet echt mee. Miezertje hier, buitje daar. Pluutje uit, pluutje in. Heeeel veel echt publiek was er niet. Meer aanhang van het koor zelf of de leden van het koor dat al stond te wachten voor een volgend optreden. Maar de sfeer was goed.
Inspirited was om 13.50 aan de beurt. Hennie en ik kwamen nèt op tijd aan om het mee te maken. Toevallig was Inspirited deze dag gekleed in het grijs. Jammer, want met dat al grijze weer, dat al grijze podium, vielen ze met hun kleding een beetje weg in de entourage. Nou ja. Ze hebben wel goed gezongen. Nummers uit de Lion King (later bij meer koren gehoord), Leonard Cohen's Hallelujah (ja, ook weer bij meerdere koren gehoord, bwlaah, heb er niks mee), een ouwetje van vroeger was van stal gehaald, The Rose. Kon hem nog zo meezingen, wist nog precies waar ik wel en niet adem mocht halen. 'Shine" hebben ze ook nog gezongen. Een leuk en vrolijk nummer.
Na afloop hebben Hennie en ik nog staan luisteren naar een aantal andere koren die op dat podium moesten optreden. Wel vanaf een terrasje, waar we lekker warm naast een kacheltje van een kop koffie en een stuk cheesecake hebben genoten. Verrassend was het repertoire van een koor uit Loosduinen. Eindelijk eens niet dat geijkte wat je overal hoort., maar b.v. Blame It on the Bossa Nova, The Sound of Silence en nog een paar nummertjes uit de jaren 50. Ja, verrassend.
Het bleef maar regenen dus we zijn nog even in het overdekte winkelcentrum en op de pier geweest. De pier is wel een stuk leuker dan vroeger. Was er al in geen jaaaaaren geweest. Veel kleine eet- en drink tentjes, winkeltjes, een speelparadijs voor kindertjes. Leuk, zeker als je de regen probeert te ontvluchten. Al met al een gezellig middagje.

Soms hè...... AArrgghhh

Zo, het filmpje is klaar. Vraag me niet hoe! AAARRGHHH.
Ik had alle foto's en filmpjes van diverse apparaten verzameld en op de computer over gezet. En dan is het een kwestie van uitzoeken. Welke foto wel, welke niet.
Filmpjes weer bekijken; welke wel, welke niet. Aantekeningen erbij. Daar zit ik dan al uren aan.
En dan mis je een aantal foto's... Hoe kan dat nu weer? Oh, wacht, die stonden in een ander mapje omdat ik tijdens de reis geen ruimte meer op mijn kaartje had en oude foto's had moeten wissen.
Toen dacht ik: weet je wat, ik doe het eens anders. Ik ga het hele filmpje eens maken met iMovie op de iPad. Nooit gedaan, maar wel leuk om eens te proberen. Dat ging in eerste instantie prima. Ik sloeg het filmpje op en bekeek het nog eens. Hmmm. Hier en daar moesten er foto's bij, foto's van plaats verwisselen, video's erbij. Weer aantekeningen gemaakt en alle dingen gewijzigd. Filmpje weer opslaan... melding 'niet genoeg ruimte op de iPad'. Shitt. Ok, oplossing...via Airdrop het zooitje op mijn iPhone gezet. En via mijn iPhone naar mijn PC gekopieerd. Filmpje naar YouTube geüpload en nogmaals gekeken. Hmmm. Ik zag toch nog dingetjes die niet klopten. Weer aantekeningen gemaakt en weer de wijzigingen doorgevoerd. (de tijd tikt dan door, hè?) Het filmpje moest weer even naar mijn iPhone geüpload worden. Melding: te weinig ruimte. Shittt. Ok, via One Drive dan? Te weinig ruimte. Ok, via iCloud Drive dan? Vol! Ha, gelukkig heb ik nog Dropbox. Tja, toch te vol om nog een een filmpje kwijt te kunnen. Inmiddels natuurlijk ook weer even de iPad opladen, want de accu raakte leeg. Verlengsnoer van boven gehaald, anders kon ik niet verder. Mijn Google Drive een beetje opgeruimd. Nog steeds te vol. iCloud een beetje opgeruimd. Nog steeds te weinig ruimte. Nou, dan maar wat ruimte op de iPad maken. Er kunnen best wat filmpjes al af. Ik het een en ander gewist. Tja, toen miste mijn iMovie ineens drie videootjes, die in mijn uiteindelijke film hoorden. Shittt en nog eens shittt. Filmpjes weer van mijn pc afgehaald, op de iPad gezet en weer tussen gevoegd. Weet je wat... ik maak even een hele nieuwe totale backup van mijn iPad op mijn PC, dan kan ik tenminste veilig een hoop eraf halen. En dan komt Jan naar beneden: ik heb het verlengsnoer nodig. Nou, ik spuwde vuur en er kwam stoom uit mijn oren. Hij was zo weer boven! Zonder snoer!
Maar inmiddels is alles weer rustig en relaxed. Filmpje is klaar. Het meeste klopt. Ikzelf zie nog wel dingetjes. Kleine dingetjes. Maar het hoeft niet perfect, toch? Ja, liever wel natuurlijk. Maar dan gaat dat ten koste van mijn geestelijke gezondheid. Zen, Ien, zen! Oeehhhhmmmmm. En ruimte heb ik nodig, RUIMTE.

County Donégal, Amazing Grace County....

Dag 1....Na een rustige vlucht van Amsterdam naar Dublin, na het ophalen van onze huurauto, na de best wel lange rit naar het noordoosten van Ierland, na ook nog een bezoekje aan Donégal stad.... daar stonden we dan, 's avonds 18.00 uur, in Letterkenny/County Donégal. Klaar om in te checken bij het vakantiehuis dat we via Booking.com gehuurd hadden. Maar waarom deed niemand open? Waarom was de bel eraf geschroefd? Waarom reageerde er niemand op ons geklop en geklepper en gebonk? Waarom was het telefoonnummer niet meer in gebruik? Aj. Een vriendelijke buurman die toevallig buiten was maar eens aangesproken. Nee, hij kende de mensen niet die er woonden. Een auto kwam langs.. , raampje naar beneden...Hey Seamus, weet jij wie hier wonen, bla bla. Buurman probeerde ook het nummer te bellen. Ook geen gehoor. Dan maar Booking.com gebeld. Die waren uiterst behulpzaam. Geen klachten over. Nu blijkt dat het juridisch verplicht is om de verhuurder nog een half uur kans te geven om te reageren. Dat deed ie niet, dus het huurgeld wordt teruggestort. Maar ja, we hadden nog geen dak boven ons hoofd voor de nacht. Booking.com had een ander adresje voor ons, Reelin Bar Holiday Accomodation. Maar 17 km verderop. Google Maps opdracht gegeven. En wij op weg. Over bergen en over dalen. De weggetjes werden steeds smaller. Op een eenbaansweggetje in de middle of nowhere zou het moeten zijn volgens Google Maps. Bestemming bereikt. Maar dit was een oude vieze boerderij met een paar stallen! Maar weer keren. Toch? Twijfel, twijfel. Er kwam een boertje naar buiten. De broekriem stevig aangesnoerd, vies overhemd in zijn broek gepropt, gulp open, anderhalve tand in zijn mond, maar wel van die vriendelijke glim-oogjes. Nee, dit was Reelin Bar niet. We waren niet de eersten die op dit weggetje ernaar op zoek waren. Elke week krijgt hij er wel een paar. We kregen een lang verhaal (ieren praten graag) over de eigenaar van Reelin Bar te horen en uiteindelijk ook aanwijzingen hoe er te komen. En wij weer op weg. Door the middle of nowhere... langs dorpjes met onuitspreekbare namen. En weer de weg kwijt! Het liep intussen al tegen achten. Het begon te schemeren. Ik had er nu wel genoeg van. En dan ben je blij met je telefoontje, hoor. Ik kon eenvoudig zoeken naar een hotel in de omgeving waar we op dat moment aan het rijden waren. We kwamen uit bij Kee's Hotel in Stranorlar Ballybofey. We zouden er alleen een nachtje blijven om de volgende dag weer verder te zoeken naar dat andere onderkomen. Maar het was zo'n leuk hotel, we zijn daar uiteindelijk 4 nachten gebleven.
Dag 2.... Die ochtend zijn we naar Fintown gereden. Daar reed een treintje langs een meer. Helaas miezerde het steeds. 's Middags zijn we naar de Beltony Stone Circle geweest. Gelukkig was het net toen we daar waren droog. En we waren de enigen. Nu was het sowieso nergens druk in Donégal. Heerlijk. Het is altijd een beetje mystiek, zo'n steencirkel. Zo oud. Mysterieus. Een speciaal sfeertje. Dat sfeertje was ineens weg toen het grote druppels begon te regenen! Maar snel terug naar ons autootje...
Dag 3....Op naar Glenveagh National Park. De rit ernaartoe was al prachtig. We kwamen langs de mooiste huizen op grote percelen. Het leek wel het Gooi van Donégal. Het zal wel het rijkste deel van Ierland zijn, zeiden we al tegen elkaar. Tot ik eens op Daft.ie keek naar de huizenprijzen in de buurt. ... Jeeee, wat goedkoop! Een doodgewoon keurignet 4-kamer huis op een groot stuk land was maar 130.000. Nieuwbouw! Een opknappertje heb je al voor 60.000. Grotere huizen, 8 kamers, 3 badkamers, een grote zonne-erker heb je hier al voor 479.000. Je gaat met heel andere ogen kijken als je daar rijdt!
We zijn de vier kilometer langs het meer richting het kasteel gaan lopen. Zo mooi. We hebben de tuinen bezocht en zijn nog naar boven geklommen voor een nog mooier uitzicht. De hele dag droog gelukkig. Terug naar het

parkeerterrein zijn we met het shuttlebusje gegaan. Was nog even een schrik toen er een ander busje ineens de hoek om kwam zeilen. Ahh, don't you worry, just shut your eyes. That's what I do... zegt de buschauffeur. :-)
Dag 4.... Weer naar Glenveagh National Park. Nu al gelijk met het busje naar het kasteel om van daaruit een andere wandeling dieper het dal in te maken richting de waterval. Dat was iets van 7 km heen en terug. Weer met het busje terug naar het visitorcentre en van daar uit nog een extra wandeling gemaakt aan de andere kant van het meer, met een stukje achterland erbij. Prachtig. En het steeds veranderende licht, hè. Erg, erg mooi!
Dag 5....uitgecheckt en alvast gekeken welke richting we op wilden. Het zou het schiereiland Inishowen worden. Ik had al 4 hotels opgezocht dus we zouden wel weer wat vinden. Onderweg hebben we het cirkelvormig Fort Grianan of Ail
each bezocht. Daar hadden we ook weer 360 graden zicht rondom. Ook weer heel rustig met maar weinig toeristen. Donégal moet het echt van bussen Amerikanen hebben die een Heritage-tour doen. Verder waren er behoorlijk wat Noord-Ieren ook.

Bij het eerste hotel van ons keuze, Het Inishowen Gateway Hotel, in Buncrana, was er een kamer vrijgekomen, nog met uitzicht op de baai ook. Prima hotel ook weer. Hier zijn we de resterende 3 nachten gebleven.
Dag 6... Deze dag zijn we eerst naar de Glenevin Waterval gegaan. Ik hou van watervallen! Onderweg nog even een uitzichtpunt beklommen.. Maar waar was nou die waterval? 'It's just around the corner', werd er aan ons verteld. Nou, die ieren lullen maar wat! Vijf corners verder waren we er pas.... :-)

Daarna zijn we naar Malin Head gereden. Jan wilde uiteraard op het aller aller noordelijkste puntje van Ierland staan! Daar woeien we zowat uit ons hemdje. Maar het was geen koude wind. Na een uitstekend kopje koffie met lekkere homemade Tunesische sinaasappelcake erbij, gekocht bij het koffiewagentje, hebben we nog een wandeling gemaakt naar Hells Hole. Mooie uitzichten weer over de kliffen!
Dag 7...De zon scheen volop, blauwe luchten! Tijd voor een wandeling over het Five Finger Strand. Ook daar waren we weer bijna alleen. Frisse lucht, rust, mooi licht, ietwat verbrande wangetjes.
's Middags was het nog steeds mooi weer dus ook nog maar even naar Dunree Head. Het militaire museum hebben we niet bezocht, maar we hebben er wel weer lekker gewandeld.
Dag 8.... uitgecheckt en op pad naar Killybegs, The Ritz hotel, waar we de komende twee nachten zouden verblijven. Onderweg, we namen de Glengesh Pass, was het droog dus we besloten om gelijk maar even naar Slieve League te rijden. Met zijn 601 meter, één van de hoogste kliffen van Europa. We komen aan, spettertjes op het raam. Het zal toch niet??? Jawel, hoor, miezer. Toch maar even geparkeerd op de eerste de beste parkeerplaats en een wandeling omhoog gemaakt. Is ook al iets van twee kilometer voor je bij het echte uitzichtspuntplateau bent. De toppen van Slieve League werden door de laaghangende bewolking aan het oog onttrokken.. maar we zagen al dat ze ontzagwekkend hoog waren. Oehhh, ja, ik verval in herhalingen... maar ook daar was het weer zooo mooi! Waar is het nou niet mooi in Ierland? Overal! Langs alle kusten dan, hè?
Dag 9... Het was droog. Juich! We gingen nogmaals naar Slieve League om te kijken of we het nu in alle glorie konden bewonderen. Deze keer zijn we met auto en al door het hek gegaan en naar boven gereden. Scheelt weer een aantal kilometers! En ja! Er waren opklaringen. Stukje blauwe lucht. Zon. Maar in de verte op zee zagen we ook regenbuien hangen. En wind. VEEL wind! We hebben het pad de klif op genomen. Nou, pad. Het waren meer klimstenen.
Klim, klim. Soms best even spannend met die rukwinden. Maar we hebben er bovenop gestaan! Wat een uitzicht! Alsof je op de top van de wereld staat. Links uitzicht op de diepe kliffen, rechts op het mooie achterland. Je kunt niet anders dan genieten.
Vandaaruit zijn we nog even wezen kijken bij het uitzichtpunt van Muckross Head. En 's avonds nog even een wandelingetje door Killybegs zelf gemaakt.
Dag 10... ons laatste ontbijtje in het hotel van het Ritz. Ik had vorige week een emailtje ontvangen van de eigenaresse dat er die morgen mannetjes zouden komen om de boel te renoveren. Ze verwachtte dat dat niet te belastend voor ons zou zijn. Nou, we zaten te eten met geboor, gehak, gedril. Neuh, niet fijn. En dat zag ze wel aan mijn gezicht, denk ik. Bij het uitchecken kregen we zowat de helft van onze kosten terug voor de overlast. Ze had het ook nog niet zo luidrchtig verwacht. Toch wel weer aardig en netjes...
We hadden nog een aantal uurtjes door te brengen voor we in ons laatste hotel werden verwacht. We hebben een rondje gereden. Killybegs, Fintra Beach, Kilcar. Kilcar had ik speciaal voor een regenachtig moment ingepland. Daar zijn we bij Studio Donegal, een handweversfabriek geweest. Wow, wat een mooie tweed maken ze daar. We mochten overal kijken en ze legden alles uit. Leuk om dat gezien te hebben. Uiteraard was er een winkel bij. Ik had al op de website een leuke baret en shawl gezien, dus die heb ik mezelf maar kado gedaan. ;-) Gelijk een streng exact dezelfde wol erbij gekocht voor een paar handschoenen. Ook voor Mariska een paar strengen tweedwol gekocht uiteraard.
Na ons bezoekje zijn we doorgereden, ook weer op een piepklein eng weggetje richting de Assaranca waterval en vandaar uit, via nog een tweedmakerij in Ardara waar we ook nog hele verhalen te horen kregen, richting ons laatste hotelletje Lough Eske Castle. Eén nacht hebben we ons ondergedompeld in luxe. Zo dan, dat beviel ons wel. Google Maps zei dat we gearriveerd waren toen we door het smeedijzeren hek reden en we zagen een groot parkeerterrein met auto's. Wij dachten dat we er dus al waren. Koffers eruit en zoeken naar de ingang. Lopen, lopen... Er kwam een mannetje, gekleed in tweed, ja ja, ons tegemoet in een karretje. Die begroette ons vriendelijk en beleefd en nam onze koffers over en liet ons plaatsnemen in het wagentje en reed ons naar de ingang. Daar sjouwde hij de koffers de trap op en naar binnen. Na het inchecken kwam er een ander kereltje onze koffers weer pakken en bracht ons naar onze kamer. Jeetje! Posh! Gaaf, hoor, die kamer. Kingsize super zacht bed, badjassen en slippers in de kast, inloopdouche met regen kop, vloerverwarming, écht lekkere zeepjes. 's Avonds gegeten in de bar. Nou, eigenlijk in de kamer naast de bar, want in de bar was het vol. Zacht lederen fauteuils, sjiek de fiebel ingericht. Mocktailtje bij het menu.
Dag 11....En het ontbijt 's ochtends. Echte kelners die je koffie inschenken en je order opnemen. Een speciale kelner die in een hoek diverse omeletten aan het bakken was. Het was echt helemaal af! Zelfs Jan vond het wel een leuke ervaring en dat wil wat zeggen! Gelijk afgesproken om dat de volgende keer weer te doen; een reis afsluiten met een superdeluxe overnachting. Tja, je moet het ijzer smeden als het heet is, hè? ;-)
Daarna weer het hele land doorkruist om naar Dublin Airport te geraken. Auto ingeleverd. Vliegtuig gepakt. Mariska en Alex stonden al te wachten op Schiphol. Weer thuis. Het is weer voorbij. County Donégal heeft ons hart gestolen.... Gelukkig hebben we de foto's nog! Binnenkort maak ik er een film van...

Engeland....

De cityhopper naar Leeds zat propvol. Ik had een plekje naast een man met het gezicht van James Onedin en de stem van Rod Stewart. Zie je het voor je? Engelser kan haast niet. :-)
Op onze eerste dag zijn we naar Haworth gereden. Een schattig dorpje/stadje redelijk dicht bij het vliegveld. Het belangrijkste straatje had een leuk doorkijkje richting het glooiende achterland. Best wel toeristisch. We hebben daar het Brönte Parsonage bezocht. Het huis waar de gezusters Brönte hebben geleefd is nu een museum met nog veel authentieke meubelen en manuscripten. De tafel waaraan Emily 'Wuthering Heights' heeft geschreven was nog in tact. Het viel me op dat alles zo klein was, de kamers, de meubelen, de kleding. Kleine korte mensjes. Maar met een grote levendige fantasie. Ik hou ervan, van Jane Eyre, Wuthering Heights, The Tenant of Wildfell Hall... Ik zag nog een boek staan, Villette. Die ken ik niet, dus die heb ik even gedownload.

Op onze tweede dag zijn we naar York gegaan. De auto op een Park and Ride terrein neergezet en de bus naar het centrum genomen. Zo handig. Zo'n leuke gezellige stad, dat York. Je kunt er prima winkelen en lekker eten!

De derde dag begon een beetje paniekerig. Er scharrelde een gewond duifje door het struikgewas in de tuin. Blijkbaar was hij tegen het raam aangevlogen. De afdruk van de klap stond nog op het raam. Oei, dat moet pijn hebben gedaan! Om hem niet ten prooi te laten vallen aan de katten van Suzanne heb ik hem opgepakt. Ik voelde zijn hartje gestrest kloppen. Intussen heeft Suzanne de dierenarts gebeld. We konden hem komen afgeven. Ik hoop dat hij het gered heeft. In ieder geval was hij het laatste half uurtje van zijn leven nog in goeie handen i.p.v. in scherpe tanden.
's Middags zijn we naar een tuinfeest geweest. Het thema was 'The Greatest Showman'. Bijna iedereen was verkleed. Grappig. Prinsessen, clowntjes, zombies... Er was genoeg te eten. Ik had nog even een heel ongelukkig momentje: ik stak zowat de moord in een hap kebab. Poeh, wat kun je het dan benauwd hebben! Tranen over mijn wangen. Gelukkig werd er al snel een slok water aangeboden.
Na het feestje zijn we gelijk naar het volgende feestje afgereisd: Night of the Proms, Castle Howard. Dat was in één woord: Fantastisch! Zo leuk om mee te maken. Het parkeren ging al zo netjes. Iedereen wachtte netjes op zijn beurt. Op z'n engels, zeg maar! Achterbakken gingen open en daar kwam me een zooi uit. Tafels, stoelen, picnicmanden, champagneflessen, vlaggen, lichtjes. Iedereen zocht een plekje op de grasvelden voor het kasteel. En dan maar zien te onthouden waar je ongeveer gesettled was. Want als je naar de toiletten was geweest, zoek dan je plek maar weer op. En het werd ook nog eens hoe langer hoe donkerder!
Er werden verjaardagen gevierd. Hele families met taarten, drank en hapjes.
Er was een orkest, een koor en twee solisten; Lesley Garrett en Geraint Dodd. Een Spitfire gaf een vliegshow weg. Iedereen vlaggen natuurlijk! Vlak erna kwam een groep ganzen overvliegen. Weer iedereen joelen en vlaggen. :-)
Het orkest speelde de sterren van de hemel. Pal achter ons kwamen twee hipsters zitten. Waarom ze in godsnaam daar naartoe waren gekomen snap ik niet. Ze hadden totaal geen interesse en zaten de hele tijd luidruchtig slap te ouwehoeren. Knap irritant. In de pauze zijn we maar een metertje naar voren verhuisd. Toen hadden we er geen last meer van.
Maar zo leuk! De muziek. de lasershow, het vuurwerk! En op het laatst alles tegelijk! Geweldig! Er was zo'n 5500 man publiek.

De vierde dag....op naar Cambridge. Een rit van drie uur. De auto weer op een P&R terrein gezet. Met de bus verder naar het centrum. Wat een mooie oude gebouwen allemaal. Een gezellig stadje, niet echt groot. Goed te belopen. En heel toeristisch. We hebben King's College bezocht. Google Maps gaf aan dat de kaartverkoop aan het Senate House Passage was. Wij lopen... helemaaaaal om het college heen. Blijkt je er gewoon via de voorkant door te kunnen.....
De BBC maakt er trouwens met kerst altijd opnames, Carols from King's College. Ik zal dit jaar eens extra opletten nu ik er zelf geweest ben.

We hebben de botanische tuin bezocht. Er stond helaas niet zoveel in bloei. Komt ook door het afgelopen warme en droge weer. Maar we houden allebei van tuinen, dus het was sowieso prettig om er rond te lopen.
We hadden kaartjes voor een punt-tochtje via Granta tours. Met zijn negen
en zaten we in zo'n punter. Tja, erin stappen en zitten ging nog wel. Je liet je gewoon vallen. We hadden een heel ervaren punter-knul. Hij loodste onze boot keurig door de druk bevaarde kanalen heen. We zagen het ook wel gebeuren dat sommige boten dwars in het water kwamen te liggen, met aanvaringen en al. Onderweg vertelde hij van alles. Een heerlijk tochtje! Maar ja, het uitstappen ging wat moeizamer. Poeh. Dan voel je toch wel dat je al een dagje ouder wordt. We zijn niet meer zo soepel!
Na het punteren zijn we even terug gegaan om mijn koffer uit de auto te halen. En weer met de bus naar het centrum. We konden nu inchecken op Christ College. Mijn Google Maps gaf aan waar we moesten zijn. Wij weer lopen, lopen, lopen. Weeeeer helemaaaaal om het hele terrein heen. Bleek ook hier weer dat we al vlak bij de ingang waren geweest. :-)
Ik luister niet meer naar Google Maps, hoor!
Ook weer een erg mooi college, dat Christ College. Mooie gebouwen. Onze kamer lag in het vierde gedeelte.
's Avonds hebben we bij 'The Ivy' gegeten. Erg lekker. We waren beiden zeer tevreden over ons toetje: de chocolade bomb met een zeezout/karamel saus. Smul! Oei, wat was dat lekker!

De vijfde dag gaf ons nog wat tijd in de ochtend om nog even flink te shoppen. Daarna weer met de bus naar de auto, met de auto weer naar Leeds Bradford en vandaar uit weer naar huis!
We hebben leuke dagen achter de rug. Veel gezien, veel gelopen, veel gekletst (lief en leed weer gedeeld), lekker gegeten.
Hier is nog een impressie:

Naar Suzanne in Yorkshire

Jan heeft me zojuist afgezet op Schiphol. Het was ouderwets druk. Lange rij bij de bagage drop off. Selfservice deze keer. De paspoortcontrole...selfservice deze keer. Tassencontrole.... alles mocht er in blijven. Ik stond precies in de goede rij ervoor. Het was als proef. Ach, scheelt weer tijd. Maar je moet hoe langer hoe meer zelf doen op Schiphol. Ik hoop dat ik niet dalijk ook nog eens zelf het vliegtuig moet besturen. Ik hoop ook dat KLM maandag niet gaat staken want dan heb ik een probleem als ik terug ga. Maar dat is van latere zorg. 

Voorlopig vlieg ik nu naar Leeds Bradford voor vijf dagen english sightseeing met Suzanne.

En wat staat er zoal op de planning? 

Vandaag gaan we naar Haworth. Beetje cultuur proeven. Hier zijn de Brönte sisters opgegroeid. Ik zag dat het in een mooie omgeving lag,dus misschien ook nog een wandeling over de heidevelden? Wie weet zien we Heathcliff nog.

Vrijdag zijn we in York.

Zaterdag gaan we naar ‘s middags naar een garden party van een tehuis van Suzanne’s oude werk en ‘s avonds gaan we naar Castle Howard voor de ‘Night of the Proms’. Tafel mee, stoelen mee, picnic mee, vlaggetjes mee. Een avondje muziek en zingen in de buitenlucht. Ik heb de teksten van de engelse hyms uitgeprint. 

Zondag en maandagochtend zijn we in Cambridge. Daar zijn we beiden nog nooit geweest. Leuk! Een Punt tochtje staat ook op het programma. Ben benieuwd. Heb er zin in.

We lusten wel wat....

Het draait bij ons in de familie altijd op eten uit. Echt, als we al op een foto staan dan is het altijd met een bord eten voor ons neus. Viel me laatst gewoon op. Vorige week nog. Kreeg ik van mijn moeder en zus als 'Schipholbreng- en haler' een lunch aangeboden bij van der Valk in Voorschoten. Nou, ik zeg geen nee. We hebben lekker buiten in de schaduw van het buffet genoten. Bedankt, dames!
Op de terugweg had ik nog ruzie met mijn navigatie. Die probeerde ik via de spraakherkenning aan te zetten, maar dat ging behoorlijk mis. We begrepen elkaar niet. Zij dacht dat ik in Griekenland wilde rondrijden. Op mijn toch wel heel duidelijke NEE probeerde ze nog wat opties die in de verste verte niet leken op wat ik haar zei. We werden het niet eens en zij gaf het op. Toch gek dat het de ene keer wel lukt en de andere keer niet. En ik had niet te diep in het glaasje gekeken. Ik sprak echt niet met dubbele tong. Misschien moet ik maar eens naar een logopediste. Of naar een psycholoog: mijn auto begrijpt me niet. :-/

Zondag... Jan had zijn dag volgepland met de boekenmarkt in Deventer, een reünie met een neef uit Nieuw Zeeland en een bezoekje aan een zieke collega...dus ik heb weer de naaste familie opgetrommeld om...ja, daar gaan we weer....te komen eten. Deze keer een Grieks buffet. Ik had laatst van de ouders van Alex een grote doos met groente gehad. Vol met tomaten, courgettes, aubergines, bietjes en snijbiet. Daar weet ik altijd wel raad mee. Voor het eerst in mijn leven heb ik nu snijbiet gegeten. Heb er een eenpansgerecht met couscous van gemaakt. Lekker!
Van een boel tomaten heb ik verse soep gemaakt. Eerst de berg tomaten met paprika's en al geroosterd. Daarna met de staafmixer alles fijn gemaakt. Zelfgebakken kaas/uienbrood erbij gegeten. Was ook smul.
De aubergines, nog meer tomaten en courgette, tesamen met aardappels en gehakt heb ik verwerkt tot twee schalen Moussaka. Eentje opgegeten en de tweede ingevroren voor het buffet. Scheelt weer een hoop werk. Gisterochtend nog Stifado erbij gemaakt met echte originele Griekse rijst (had ik in Kozani meegenomen, maar kon natuurlijk niet het etiket lezen, dus maar gewoon op mijn eigen manier gekookt.), een Griekse salade, Tzatziki, gevulde puntpaprika's met geitenkaas. Lekker, hoor!
Uiteraard weer veel te veel, dus Mariska en mijn moeder hebben nog een doggybag meegekregen. Vanavond eten Jan en ik de restjes wel op.

Weet je trouwens dat je echt met de deur in huis kan vallen? Is al twee keer gebeurd! Eerst mijn moeder die ineens met een losse hordeur in haar handen stond. En gisteren mijn zus. Hup, ook weer die deur eruit. Hij hangt op twee scharnieren met een los pinnetje erin. En aangezien er aan de onderkant een giga kabelgoot onderdoor loopt, moet je de deur een tikkie optillen en opendoen. Ja, Jan en ik weten hoever omhoog. Maar de rest geeft hem een zwieper en dan vliegt ie zo uit zijn scharnieren en door de lucht. Nu zit er heel handig (waarom bedenken wij dat nou niet?) een spijkertje boven het scharnier. Scheelt een hoop gedoe. Bedankt, Nico! :-)