woensdag 31 januari 2018

Van alles wat...

Het blijft gek, hoor, om een e'mailtje te ontvangen namens een auto. Onze aanstaande auto heeft nu zelf aangekondigd dat ie in de week van 19 februari in productie gaat. En als ie de productielijn heeft verlaten en een aantal kwaliteitscontroles heeft ondergaan, neemt ie weer contact met ons op. Met vriendelijke groet, uw Opel Astra. De mallerd. :-) Wel leuk om af en toe wat te horen hoewel ik er voor de rest niet meer mee bezig ben.

Ik heb nog andere dingen om naar uit te kijken. Gisteren heb ik met Hennie afgesproken om in maart een hanging basket-workshop te gaan doen. Bij dezelfde kweker waar we vorig jaar een bollenmand hebben gevuld. (bollen komen al op) Duurt allemaal nog wel even, maar dan is het in ieder geval al lente.

En in de zomer hebben we ook wat om naar uit te kijken: een bruiloft in Kozani/Griekenland! Nicht Claudia trouwt daar met haar vriend Yannis. Leuk, na een Schotse- en een Poolse trouwerij, nu ook nog een Griekse! Ben benieuwd of het zo'n echte Big Fat Greek Wedding wordt!
Hoppa! Ik ga maar vast de Sirtaki oefenen! Ik heb er zin in!

Waar ik ook (weer) zin in heb: de Beach Boys workshop die vorige week van start is gegaan op ons koor. Eindelijkkkk weer eens wat nieuwe nummers. Heeft veel te lang geduurd. Ik was al helemaal ingedut. Ging het laatste jaar alleen nog voor de gezelligheid. Nu zijn we begonnen met Barbra'Ann, I Get Around/In My Room/Wouldn't It Be Nice/ God Only Knows. En er komen er nog een paar bij. Ik hoop op 'Good Vibrations', toch wel HET nummer van de Beach Boys.

Het breien heb ik ook weer voorzichtig opgepakt. Ik kamp al sinds november met een tennisarm. Waarschijnlijk kwam dat ook door het vele breien/haken dat ik deed. Dat kwam helemaal stil te liggen, want het deed verrekte pijn. Heb Midalgan er op gesmeerd, maar daar kreeg ik na een paar keer weer een allergische reaktie op. Nu smeer ik met Kayu Putih olie. Wat een lekker spul is dat. De naam alleen al, Kayu Putih, vind ik prachtig klinken! Geen idee waarom... Het ruikt heel ouderwets naar Eucalyptus en kamfer. De pijn begint nu wat af te nemen, dus ik heb een oud voorraadje wol te voorschijn getoverd waar ik nu een vest mee aan het breien ben. Rustigjes aan. Geen uren achter elkaar meer. Kleine stukjes. Wel jammer, want zo schiet het weer niet op. Maar ik moet me maar aanpassen... Vind ik wel moeilijk. Zeker nu ik een boek van Stephen West Shawls in huis heb. Die patronen smeken er om om gebreid te worden! In mei ga ik toch wel weer even buurten op de Wolbeurs in Rijswijk. Wolletjes kun je toch beter alvast in huis hebben, toch?

maandag 22 januari 2018

Storm!



Zou je niet liever thuis gaan werken vandaag? Dat was mijn vraag aan Jan met het oog op de zuidwesterstorm die donderdag over Nederland zou razen.Maar nee. Hij moest en zou al om 9 uur in Eindhoven zijn voor een werkoverleg.
Rond die tijd was de storm al aardig aan het blazen. Ik woei vanzelf naar de koor repetitie. Tijdens het zingen krakte er buiten al een boom om. Oei. Het ging los!
Na afloop waaide ik nog even bij de Action binnen en toen ik weer naar huis woei lag er op het plein een balkontafeltje met glazen blad aan gruzelementen. Je zult het op je eitje krijgen....
's Middags lag het openbaar vervoer helemaal plat. Ook stroomden de stormfilmpjes binnen: mensen rolden over pleinen heen met fiets en al, daken vlogen de lucht in, vrachtwagens kantelden over de weg. Een en al ellende.
Tja, en toen zat Jan nog in Eindhoven. Nog heerlijk te werken. Zonder in de gaten te hebben hoe erg het inmiddels geworden was. Tegen zessen heb ik hem maar een e'mailtje gestuurd, want ja, Whatsapp, daar reageert hij niet op. Een e'mailtje tegen beter weten in, want ook dat pleegt hij niet te lezen. Een e'mailtje met de tip om maar in Eindhoven te blijven en onderdak te zoeken.
Tegen achten kreeg ik een belletje van hem: Jaaaaa, ik sta in Breda en zo te zien rijdt er niets. Uh, ja, Jan, dat weet ik. Er rijdt sporadisch hier en daar een trein. De site 9292 lag ook al plat, dus hij kon ook geen informatie verder krijgen. Er zouuuuu om 20.39 een trein richting Rotterdam gaan, maar dan over Rozendaal. Maar dat was een vaag verhaal van een medewerker. Het risico was dat hij daar dan weer zou stranden. Inmiddels stonden er ook files op de wegen richting de treinstations in het land. Alle gestrande passagiers wilden opgehaald worden! Ook was er een Twitterpagina in het leven geroepen: #Stormpoolen. Daar konden mensen een lift zoeken of aanbieden. Hartstikke goed initiatief! Maar ja, Jan gebruikt geen Twitter.....Ik mag al blij zijn dat hij kan bellen!
Inmiddels had ik mijn vader in Eindhoven gebeld of hij een slaapplek had voor de nacht. Dat was gelukkig geen probleem. Gelijk even gekeken hoe Jan daar zou moeten komen, met welke bus en welke halte. Jan weer gebeld. Hij weer terug met de trein naar Eindhoven. En zo kwam hij tegen tienen aan bij mijn vader. Die nog brood met gebakken eieren voor Jan heeft gemaakt. Lief!
Een lange, lange dag. Inmiddels las ik dat de NS eindelijk bussen in had gezet om de reizigers naar hun bestemming te krijgen. Nou, dat had echt nachtwerk geworden als Jan verder had gereisd. En de volgende dag moest hij weer naar Eindhoven en er was nog niet bekend of dan de treinen weer normaal zouden rijden. Zo was het goed opgelost. Met dank aan mijn vader. Dat verdient een bloemetje!
Dit is nu de tweede keer dat Jan elders heeft overnacht door een storm. Jaren geleden is hij ook al eens gestrand in Amsterdam. Reed er ook niks meer. Samen met een collega heeft hij toen bij tante Riek gebivakkeerd. :-) Hij maakt nog eens wat mee, die Jan. Komt gelukkig niet al te vaak voor...

maandag 15 januari 2018

Winter en zingen...

Ik vind het altijd zo kaal na de kerst. Die hele januari maand eigenlijk. Het is echt zo'n maand tussen alle maanden in waar niks bijzonders gebeurt. Ja, wel veel verjaardagen. Maar niet hier in huis. Tijd om dan zelf maar iets van versieringen aan te brengen. Nu 'vieren' we hier de winter. Met wat winterse tafereeltjes compleet met sneeuw op de tafels en een hang-ding met lichtjes voor het raam. Eigenlijk heb ik een rot hekel aan de winter. Maar op deze manier is hij nog een beetje te pruimen. Liever sneeuw binnen dan buiten! Misschien kabbelen we zo langzamerhand zonder vorst naar de lente toe....

Gisteren hebben we een optreden met ons koor gehad in de Herbergier. Een optreden met een lach en een traan. Wat een invloed kan muziek toch hebben. Vrolijke nummers hebben we afgewisseld met mooie rustige nummers (tranentrekkers blijkbaar). En hoe groot schatte ik vorig jaar de kans in dat er iemand uit Estland in het publiek zou zitten die wel of niet kon horen of we de uitspraak van het Estlandse lied 'Muusika' wel goed deden? Nihil, zei ik, geloof ik.... ? Uhhh, nou, daar moet ik dan op terug komen. Laat er gisteren nou net wèl iemand zitten! :-) Volgens mij begreep ze er niets van, hihi.

Vanmiddag zijn we weer begonnen met het oefenen voor de scratch in Leiden. Ik had er dit jaar niet zo heel veel zin in, maar nu ik heb gehoord hoe de medley uit ' the Phantom of the Opera' (dit jaar nieuw in de scratch) gaat klinken... Kippenvel, hoor. Wat zal dat gaaf klinken met het orkest erbij. Mooi! Ben nu toch wel benieuwd. Binnenkort maar weer oefenen/koffie/thee/beppen/snoepen... en zingen.

donderdag 4 januari 2018

Op de kiek...

Ik moet binnenkort mijn rijbewijs weer eens verlengen. Dus vanmorgen, vlak nadat ik mijn haar had laten knippen, ging ik maar eens pasfoto's laten maken. Voor mij was een moeder aan de beurt. Er moest een pasfoto van haar jongste babyzoontje gemaakt worden. Het wurm sliep heerlijk in zijn wagen, maar moest toch uit dromenland ontvoerd worden. He was not amused! Wat een gedoe, zeg. Moeder op haar knietjes met baby in haar handen. Het koppetje dat nog niet stevig op zijn schoudertjes stond moest aan de achterkant ook nog met twee vingers ondersteund worden. Kereltje janken. Kereltje afleiden. Snel fotootje maken. Oogjes dicht. Oogjes open. Hoofdje teveel naar links, hoofdje teveel naar achter hangend. Moeder inmiddels pijn in haar knieën. Foto maken, snel snel. Flits, flits. Schrik, schrik, janken. Maar als je dan ziet hoe leuk zo'n foto achteraf toch is geworden, sta je echt versteld. Een superschattig portretje!
Dat gaf mij moed. Dit wordt een prachtige kiek! Mìjn hoofd stond vandaag gelukkig vrij stevig op mijn romp. Alleen, ja... er zijn wel regels voor een rijbewijsfoto voor volwassenen; gezicht en ogen volledig zichtbaar., neutrale blik, recht in de camera, mond gesloten. En daar zit je dan. Bril af, dus dan ben ik al van de wereld af. 'Je mag wel glimlachen, hoor, als ik maar geen tanden zie', sprak de vaag in de verte staande fotograaf. Al denkend: niet lachen, niet lachen, geen tanden, geen tanden... begon mijn glimlach zich net te verspreiden. Klik! Klaar! Neee, ìk was nog niet klaar met mijn oh zo neutrale glimlach!
En zo sta ik dus op de foto: met een halve glimlach-achtige grimas naar links. Hij mocht over van de fotograaf. Maar ach, beter gaat ie toch niet worden als ik mijn tanden niet mag laten zien. Laat maar zitten. Vind het wel best zo. Geen hond die ooit mijn rijbewijs met die rare tronie wil zien. Toch?

Gisteravond was het weer tijd voor een theaterbezoek. Voor de vijfde keer zijn we naar  'Top 2000 Live' geweest. Altijd weer leuk die muziek. In rap tempo kwamen de hits voorbij. Dit jaar waren er weer drie nieuwe zangers: Michele van der Aa, Jeroen van den Berg en Jorginho Paunussa. Voor het soul gedeelte miste ik Hugh Kensa. Jammer dat hij er niet meer bij is. Hij zwiepte de hele zaal altijd op, maakte er echt een leuke show van. De rest deed ook zijn/haar best, hoor, daar niet van. En het was ook weer zeer aangenaam. Maar toch... En weer geen U2 nummer gehoord. Waarom nou toch niet??