woensdag 7 februari 2018

Er komt een poes bij de dokter...

Eergisteravond...Kiwi de poes ligt op mijn schoot te slapen. Tot ze er ineens zomaar afdondert, zo op de grond. Daar bleef ze in eerste instantie liggen, probeerde daarna op te staan, was helemaal gedesoriƫnteerd, zwalkte op haar pootjes toen ze probeerde te lopen. Jemig, ik schrok me een hoedje.
Maar na een minuut of vijf rust ging het weer beter met haar. De verdere avond was ze weer haar oude ikje. Lopen ging prima, eten uiteraard ook. Jee, wat raar.
Een paar maanden terug kwam ik een keer thuis en vond haar niet beneden. Dat was al vreemd. Maar ook na roepen kwam ze niet. Ze lag boven op mijn bed te slapen. Maar hoe ik ook haar probeerde te wekken, roepen, porren, ze gaf geen sjoege. Ik dacht werkelijk dat ze dood was! Tot ze eindelijk reageerde...Poeh.
Een ander moment lag ze bij mij te slapen, op haar buik, in het holletje van mijn arm. Lekker warm, knus. Ik dommelde ook al aardig in tot ik haar ineens als een blok voelde omkieperen. Zij sliep gewoon door....ikzelf kreeg zowat een hartverzakking.
Dus ja...wat zou er aan de hand zijn? Epileptische aanvalletjes? Een paar TIA's?
Vanmorgen toch maar eens naar de dokter met haar. Eerst het ijs van de autoramen geschrapt, daarna hup, Kiwi in de mand met een warm dekentje erin gepropt, de mand bedekt met mijn lekkere warme gebreide poncho en karren maar. Waarom is het nu net ijskoud buiten?
Bij de dierenarts gelijk naar haar acne laten kijken en haar nagels laten knippen. Epileptische aanvallen zouden het niet geweest zijn. Dat geeft andere symptomen. TIA's komen niet vaak bij katten voor, blijkt. Waarschijnlijk een hele diepe slaap. Dat komt vaker bij katten voor, zeker bij oudere katten. En volgens haar is Kiwi ook ouder dan in haar paspoort staat. Het asiel heeft maar wat geschat waarschijnlijk. De arts schat haar 14, ik een jaar of 15 (als ik haar lichamelijke staat vergelijk met mijn voorgaande katten).
Dat diep slapen kan verder geen kwaad. De acne op haar kin was wel erger geworden. (ook een ouderdomskwaal). Dat zou ze kunnen opereren, maar ja, Kiwi heeft ook een hartruisje. Dan zou er weer eerst een echo van haar hartje gemaakt moeten worden om te kijken of ze wel onder narcose kan. Dat kijken we ook maar even aan. Echt last heeft ze toch niet van haar puistjes. Ze was ook een onsje afgevallen, terwijl ze toch goed eet. Ze weegt maar 2,5 kilo. Klein opdondertje is het.
Toen waren haar (kalk) nageltjes weer aan de beurt. Dat was nog het ergste... Ze had een ingegroeide teennagel! Achgoss, dat ik dat nou niet gezien had. Maar je merkt niets aan dat beest. Ze liep gewoon, ze sprong gewoon, ze mekkert niet. En het verwijderen ervan heeft haar veel pijn gedaan. Zo zielig. De tranen sprongen in mijn ogen. Vond het zo erg. Gelukkig is het achter de rug. Voortaan ga ik elke twee maanden haar nagels maar laten knippen. Nu moet ik de komende 5 dagen nog een antibioticakuur naar binnen zien te proppen en heeft ze pijnstilling die je naar binnen kunt spuiten. Het eerste pilletje heb ik verstopt in een stukje cake dat nog over was van de scratch-oefen-maandagmiddag. Dat ging goed, gelukkig.
Ut arme beestje...  Ouderdom komt met gebreken.

Geen opmerkingen: