Hoera, Mango is jarig!

Het Corona-angst-virus ligt al weken achter me. Ik keek met verbazing naar de verspreiding van het virus in China. Toen de eerste besmettingen, ergens in de derde week van februari, in Italië kwamen werd ik bezorgd en ook wel bang. Het ging zo snel! Verontrustend! Het was een kwestie van tijd dat het ook hier in Nederland zou zijn. Tegenhouden kun je het niet, je ietwat voorbereiden kun je wel. Al is het maar voor je eigen gemoedsrust. En dat heb ik wel gedaan. Normaal heb ik maar een kleine voorraad levensmiddelen, maar toch ben ik die eerste weken wat meer gaan halen. Gewoon om een buffertje te hebben mocht het hier uit de hand lopen. Ik wilde niet op het hoogtepunt van de besmettingspiek en masse een supermarkt in moeten om bijna op de vuist te gaan voor (blijkbaar) wc papier en/of afbakbroodjes. En hoe gaat het inmiddels volgens de beelden op tv: precies zoals ik me had voorgesteld. Lege schappen (op dit moment...dat zal zich wel weer stabiliseren), geen afstand houdende klanten, gehoest, gekuch, genies alom... Neuh, niet mijn ding. Picnic is na anderhalf jaar nog steeds mijn vriend. Hoewel ik voor brood, vlees en groente nog steeds wel in de gewone winkel (lees:geen supermarkt) kom. Dat probeer ik zo lang mogelijk vol te houden.
En nu mensen om mij heen toch ook wel een beetje angstig en bezorgd worden, heb ik die fase al achter de rug. Ik voel me rustig. En gelaten. Ik lees ook niet alles meer. Zeker niet de berichten die op Facebook rondgaan. Jeetje mina, mensen buitelen over elkaar heen en hebben overal een mening over. En je weet: meningen zijn net anussen...iedereen heeft er eentje! Ik hou me op de hoogte via het RIVM. Niet dat dat zaligmakend is. Ook zij staan er nieuw tegenover en moeten leren van wat er op hun pad komt. Het is nou eenmaal een nieuw virus. Nog niks is zeker. Ze roeien met de riemen die ze hebben, leren ervan en doen hun best. Meer kunnen ze toch niet doen? En dan altijd al die kritiek die ze over zich heen krijgen van de betweters, de grote bekken, de diep in hun hart bang en bezorgd zijnde medemens. Hulde aan de mensen die in deze rare tijd hun best doen voor de medemens! Ik vind het een fascinerende tijd. Hoe is het mogelijk dat zo'n klein micro-organisme-tje gewoon een hele aardbol plat legt? Is toch niet te geloven? Ieders tijd staat zowat stil! Moeder Natuur haalt even de bezem over deze aardkloot. Niemand ontkomt eraan. En zo is iedereen weer gelijk.
Jan werkt inmiddels thuis. Dat had nog wel even wat voetjes in de aarde. Zijn laptop begaf het de eerste dag al, dus nu is hij ingelogd op een oude van Mariska. Ik zelf vermaak me prima. Heb ik gelukkig altijd goed gekund. Ik zou het weken en maanden vol kunnen houden als het zou moeten. Dan moet ik wel wifi hebben, natuurlijk....;-) Ik maak mijn dagelijkse wandeling nu het nog mag. Heerlijk rustig op straat. Je hoort de vogeltjes wat harder zingen. Het is ECHT bijna lente! De Magnolia bloeit uitbundig. Oh, en Mango, onze poes is vandaag precies 4 jaartjes oud! Een extra knuffel waard!
Oeps, het is al vijf uur: ik ga eens aan het eten beginnen.
Hmmm, ik moet toch nog even aan het RIVM vragen wanneer we weer vleermuizen mogen eten.... Ik heb een lekker recept gevonden. ;-)