Licht in de duisternis....

Er werd aan de deur gebeld. Drie mannen van de gemeente. Eén was genoeg geweest, lijkt mij... Ik denk dat de andere twee niks te doen hadden? 'Die groene Opel op de parkeerplaats.. Is die van u?' 'Hoezo, heb je er tegenaan gezeten, tegen mijn vieze oude bolide??' Was niet het geval. Ik moest hem voor morgenochtend 7 uur daar weghalen. Morgen worden de grote brede bomen weggehaald! Juich!
Dit was dus vandaag onze laatste (vooral met dit trieste weer) 'donker-in-de-kamer' dag. Dag bomen, hallo licht! Dag bomen, dag eeuwige duivenstront! Ik kan er niet om treuren. Ik denk wel dat we nu iets van rolgordijnen moeten aanschaffen, dat wel. Wel weer meer inkijk....

We hebben woensdag weer een proefritje in de 1.0 gemaakt. Tja, moeilijk, moeilijk. Hij trok ook snel genoeg op, maar maakte wel weer meer herrie. Volgens de garage zouden wij met ons gebruik genoeg hebben aan de 1.0. Zal best, maar diep in mijn hart vind ik het zo'n instapmodelletje motor.
De nieuwe pakketten waren ook binnen. Helaas, die donkere ramen achterin zitten er nog steeds in. Ze worden je gewoon door de strot geduwd. Ik snap gewoon niet dat zo'n optie niet los apart erbij zit. Die donkere ramen bepalen voor een groot deel de uitstraling van de hele auto. In mijn ogen geven die ramen er een louche uitstraling aan. Met dat pooierige dashboard valt nog te leven. Dat hoogglans verandert binnen een paar weken toch wel in matglans door de laag stof die erop komt te liggen. :-) Maar die ramen, hè.....Ik wil ze zooooo nietttt. Ik heb er al een rot hekel aan als ik achter zo'n auto rij. In bepaalde lichtomstandigheden zie je helemaal niks wat er voor gebeurd. Als ik bij schoonzoon Alex meerij en achterin zit, kijk ik niet naar buiten, maar zit naar mijn schoot te staren. Ik voel me opgesloten met die ramen. Ik heb er helemaal niks mee. Het lijkt me, (misschien is dat niet zo) dat je in de schemering of in het donker ook minder goed zicht hebt op onverlichte fietsers/voetgangers of ander wild.
Dan kun je natuurlijk zeggen: 'dan neem je dat pakket waar ze in zitten toch niet?' Maar dan ben ik de rest van de opties die ik juist WEL wil hebben kwijt. En sommige daarvan kun je niet los bestellen.
Oh oh oh, wat een zware bevalling is een auto uitzoeken. Het had zo leuk kunnen zijn, maar ik vind er niks meer aan. Nou ja, komt tijd, komt raad. We hebben geen haast.

Ik heb tijdens de proefrit nog wel een lachbui gehad. Ik had naar Nootdorp gereden en Jan reed terug. Daar waar je 120 mag wilde hij ook 120, om de auto uit te proberen. Maar dat ging niet. Er zaten allemaal langzame sukkels voor hem (zijn woorden) Hij was helemaal boos en geïrriteerd. Maar hij vergat wel even dat normaliter HIJ altijd de langzame sukkel is. Ik kwam niet meer bij. Mijn Jan verandert dalijk nog in een beest! Hihihi.

Ik geloof dat ik een tennisarm heb van het breien, dus maar weer eens aan het scrappen geweest. Bovenstaande is van Mariska die met haar lief een weekendje naar Ede is geweest.....

Een midweekje in Limboland.....

En toen was het tijd voor onze midweek in Valkenburg. Een midweek met allerlei verschillende activiteiten.
Toen we op weg gingen miezerde het. En de hele verdere dag en avond is het niet droog geweest. Bwlaah. Op de heenweg zijn we bij mijn vader in Eindhoven op bezoek geweest. Hij is in de loop der jaren toch wel minder mobiel geworden. Autorijden mag niet meer vanwege een oogziekte. Zijn scootmobiel houdt hem op de been, ook al moet je dat natuurlijk niet letterlijk nemen! :-) Hij behoudt zijn humor nog wel, da's mooi. Na thee en appeltaart hebben we onze weg weer vervolgd.
Kasteeldomein de Cauberg verwelkomde ons met een vrolijk verlichte entree. Al helemaal in kerstsfeer! Zag er leuk uit. Net als ons huisje.
's Avonds zijn we nog even naar Valkenburg centrum gelopen. Was ook kerstelijk verlicht, maar ik had het drukker verwacht. Geen kip te zien. Misschien door de regen?
De volgende dag zijn we 's ochtends naar een Opel garage in de buurt gegaan. We zijn toe aan een andere auto en deze midweek was ook om op ons gemakje te bespreken welke auto dat dan moest worden. Een occasion of een nieuwe? Een hatchback of een Sports Tourer? We hadden ons oog laten vallen op een Astra Sports Tourer. (meer ruimte op de achterbank en een vééél grotere achterbak! Voor donderdag een afspraak voor een proefrit gemaakt.
's Middags zijn we naar de Gemeentegrot geweest voor de befaamde kerstversieringen. Ik was er nog nooit geweest dus daarom wilde ik naar Valkenburg. Viel toch wel een beetje tegen. Veel plastic en kitscherige meuk. We zagen menig mens met goedgevulde tassen lopen, maar wat ze dan in godsnaam hebben gekocht?? Leuk voor een keer, maar voor ons niet voor herhaling vatbaar. 's Middags ( jippie, het was eindelijk droog) hebben we een mooie wandeling over de Cauberg zelf gemaakt. Wat een prachtige herfstkleuren! Heerlijk.
's Avonds hebben we aan de eettafel alvast bekeken wat er allemaal aan opties op een eventueel nieuwe auto moesten zitten. Wikken wegen, wikken wegen. Een weegschaal met ascendant weegschaal, en een kreeft met een weegschaal ascendant.... een combinatie die maar moeilijk doorslaande beslissingen kunnen nemen. :-) Uiteindelijk zijn we eruit gekomen.
Woensdag...In de ochtend zijn we naar Margraten gereden voor een bezoek aan de militaire begraafplaats. Poeh, indrukwekkend! De toren was open en daar bleek een goede akoestiek te zijn.
Heel zachtjes hebben we daar gezongen. Bas en sopraan. Muusika. Was daar wel gepast. Neuriën was al heel mooi. Goh. Dat klonk. Zelfs door ons! :-)
's Middags zijn we naar Weert gereden. Ik had kaartjes geregeld voor een optreden van de Kilkenny's, een Ierse band. We hadden al eens in Zoetermeer een hele leuke avond met ze gehad, dus in Weert nog maar eens een keer. Wat een bruisende stad is Weert. Not! Op zich leuke winkels en leuk verlicht. Het toonde goed. Maar waar waren alle mensen?? Je kon er een kanon afschieten!
Bij de plaatselijke Griek even gegeten en daarna naar het Munttheater. Daar word je voor de voorstelling toegesproken en een warm welkom geheten. Gezellig theater. We hadden plekjes op de eerste rij. Goed zicht dus. Was weer een gave avond. Fijne muziek!
Donderdagochtend.... tijd voor onze proefrit. In een 1.4 turbo, Innovation uitvoering met extra opties erbij. Alles d'rop en d'ran, zeg maar. We moesten wel lachen om het patserige dashboard. Een hoop hoogglans en zilver. We noemden het al gelijk onze pooierkar. Maar wow! Dat reed! We hebben allebei een flinke ronde gereden. Ik veel te hard. Je bent zo weg bij de stoplichten. Je hebt het niet zo in de gaten als je weg zoeft. Hij was gewoon veel te snel, dat ding. En er stond ook al 27.000 km op de teller, terwijl ie nog niet eens één jaar oud was. Vond ik ook geen prettig idee. Dus we gaan nu voor nieuw. Kan ik tenminste een groene uitzoeken! We zijn eruit. Zelfs over de optiepakketten! Dachten we.... want een bezoekje gisteren aan de showroom leerde ons dat je niet de donkere ramen achterin (die dit jaar automatisch bij het Innovation+ pakket zitten en die ik liever niet wil) kan vervangen voor normale ramen. Maar goed, aanstaande woensdag hebben we weer een proefrit geregeld, maar nu in een 1.0 turbo. Kijken hoe dat rijdt. Misschien dat die uitvoering minder 'aanstaande-boete-voor-te-hard-rijden' gevoelig is. Aan het eind van het jaar veranderen de optiepakketten vaak, dus wie weet zitten die lelijke donkere ramen dan niet meer in het pakket....Wordt vervolgd.
Donderdag.... wezen winkelen in Maastricht. Een beetje rommelige Vrijthof. De kermis werd daar opgebouwd.
's Avonds, op de valreep, nog even een bubbelbad genomen in ons huisje. En ook echt maar EVEN. Ik heb er geen geduld voor, joh....
Vrijdag weer thuis gekomen. Ook wel weer fijn.

Hier is nog een filmpje met de foto's....

Zingen in de Dorrepaal...

Ik loop achter met bloggen. Eerst maar eens vertellen hoe het optreden van Enjoy laatst in Leidschendam is gegaan....
Dat was me wel wat. Ten eerste was het op een prachtige lokatie: Buitengoed de Dorrepaal.
Wat een mooi pand. Hoge bewerkte plafonds met kroonluchters. Zag er allemaal statig uit. Het huis was ook al helemaal in kerstsfeer gedompeld. Er stonden diverse kerstbomen.
Ons optreden was speciaal voor de geestelijk gehandicapten van de dagopvang.
Er was een Casio keyboard aanwezig, maar die stond in eerste instantie op een tafel. Veel te laag voor onze dirigent. Er werd een lege doos geritseld waar het keyboard op kon staan. Maar waar moest nu zijn muziekmap? Op een richeltje op het keyboard dan maar. Oei, dat werkte niet echt goed.
Bij sommige nummers veranderde de gewone muziek ineens in een kerkorgel. Bij een ander nummer kwam de map per ongeluk een paar keer op de aan/uit knop terecht. Weg muziek! :-)
Maar wij zongen natuurlijk keurig door. Wij lieten ons niet van de wijs brengen. Ook niet door een luisteraar die elk nummer mee stond te dirigeren. En nog verbazend accuraat ook! Ook niet door de kerstbal die tussen ons in over de grond rolde. Ook niet door het publiek dat enthousiast van zich liet horen.
Na de pauze (koffie, thee, koekjes) was er een maphouder geregeld. Dat scheelde wel even. De toehoorders hielden van uptempo nummers, dat was te merken. Bij o.a. 'Crazy Little Thing Called Love' van Queen, werd er zelfs een dansje gemaakt! Een gezellige boel. Altijd leuk zulke optredens...
voor hen, maar ook voor ons! Voor herhaling vatbaar!

Wist je dat...

Wist je dat...het opknappen van mijn moeder's kamer op een paar kleine dingetjes klaar is? Mijn zwager heeft gewit en behangen, lampen verhangen, met meubels gezeuld. Alle meubels zijn verplaatst. Ze heeft meer ruimte zo, dat wel. Maar we hadden er altijd allemaal een 'eigen' plek. En nu voelt het een beetje vreemd nog. Want wie zit nu waar? Het is elke keer nog een beetje een stoelendans. En over een paar weken krijgt ze ook nog eens de nieuwe banken en haar luie-wijven-relax-stoel. Begint het gedoe weer opnieuw! :-)

Wist je dat.... kleine Lorelai kan lopen? Weer een mijlpaal voor het mevrouwtje met de altijd brede lach op haar gezichtje. Het heeft even geduurd. Ze liet zich vaak op haar kont zakken als het haar te eng werd. Ze heeft nu wel in de gaten dat lopen sneller gaat dan kruipen. Die zit nu helemaal nooit meer stil, denk ik. (op de foto's een vestje en een trui die ik ooit voor haar gebreid heb)

Wist je dat....Mariska m.i.v. november met haar studie gestopt is? Haar motivatie was al tijden onder het nulpunt gezakt en ze kreeg het met geen mogelijkheid meer terug. Ze had al eerder willen stoppen maar ze had geen plan B. En dat gaf haar ook weer veel stress. Nou, waar je ongelukkig van wordt, moet je niet in blijven hangen, vind ik. Ze weet nog niet wat ze nu gaat doen. Er komt wel weer wat anders op haar pad.....komt tijd, komt raad. We horen het wel.

Wist je dat.... Enjoy, het koor waar ik bij zing, weer mee gaat doen aan een wedstrijd in december? Op zich heel leuk, maar het gaat helaas wel ten koste van ons al eerder geplande kerstoptreden. Dat vind ik wel heel erg jammer. Zelfs zo jammer dat ik waarschijnlijk tegen had gestemd als ik van te voren had geweten dat het kerstoptreden dan niet door zou gaan. We zijn namelijk nu al maanden bezig met oud repertoire. Geen nieuw nummertje, niks. Dat begint me danig te vervelen. Vandaar mijn gaapsessies tijdens de repetities, hihihi.

Wist je dat....ik inmiddels al twee, nee drie,
 omslagdoeken heb gebreid? Twee Metalouse- modellen voor mijn moeder en mij. En een 'Close to you-model voor Suzanne. Die is inmiddels naar Engeland verstuurd.
Ik ben nu bezig, ook met een Close-to-you model maar met een twist, met mijn Malabrigo wol. Oh, hemel, wat een hemelse wol is dat! Wat breidt dat lekker, zeg! Het rekt gewoon mee. Helemaal blij mee!

Bollen...overal bollen....

Dat was een leuke zaterdagmiddag! Om twee uur werden we (Hennie, ik, buurvrouw van Hennie en een vriendin van de buurvrouw) verwacht voor een workshop 'bollenmand-vullen' in Kudelstaart. (Waarom moet ik altijd aan het carnaval denken als ik over Kudelstaart hoor??)
We waren daar niet alleen. Met zo'n twintig andere dames kregen we eerst hééél vééél achtergrondinformatie te horen van de bloembollenkweker. Wat een spraakwaterval is dat! Maar wel met humor, gelukkig. Het was behoorlijk frisjes in de kas. Moet ook wel natuurlijk, anders lopen de bollen de tent uit. Bij elke bak bollen stond een kaart met foto en informatie over welke bol het was, hoeveel je ervan moest pakken en op welke plek en laag ze in de mand moesten. Zo bouwde je de hele mand op. Verschillende soorten narcissen, tulpen, krokusjes, blauwe druifjes. Elke soort had zijn eigen plek. Bovenop kwamen vijf violen te staan om ook nu de mand alvast het aanzien waard te maken. Nou, zo'n gevulde mand wordt echt loodzwaar, zeg.
Na de workshop heb ik nog wat andere bollen gekocht. Roze hyacinten, narcissen met een roze hart en witte Alliumpjes. Die gaan dalijk nog even de grond of pot in.
Onderweg naar Zoetermeer stonden onze manden netjes klem in de achterbak van de auto van die vriendin. Maar in dat korte stukje naar mijn eigen huis, met de mand in mijn eigen achterbak is het toch mis gegaan. Ach, mijn eigen schuld, hoor. Ik dacht dat hij zwaar genoeg zou zijn om op de been te blijven in de bochten en over de drempels... maar nee. :-) Bij thuiskomst kon ik overnieuw beginnen met vullen. Tja, en weet dan nog maar welke bol waar hoort. Mijn mand is nu een chaos.
Nu ben ik NOG meer benieuwd naar de lente!
Er is trouwens in de lente ook nog een workshop 'hanging-basket-vullen'! Wil ik ook! Wil ik ook!
Zullen we de winter maar overslaan???