Fijne jaarwisseling allemaal!

Een kerstmaal voorbereiden... leuk! Voor hoeveel personen? Dat was nog maar de vraag. Mijn zus en zwager waren van plan een paar dagen naar Duitsland te gaan. Of dat op het laatste moment weer afgeketst zou worden i.v.m. coronaregels wisten we niet. Dus toch maar voor de zekerheid op ze rekenen... Ook van buurman Jan was het niet zeker. Hij 'mocht' van zijn dochter al met Sinterklaas niet naar ons toe, want ja... dit was hier natuurlijk een coronahol geweest. Dan 'mag' hij met kerst ook niet komen, veel te gevaarlijk! Denk ik dan. Maar...toch voor de zekerheid maar op hem rekenen. Je weet nooit.

We waren dus of met zijn achten of met zijn vijven. 

Wat is er dan makkelijker om een stoofpot te maken? Eén pan op het vuur en op tafel allemaal een eigen stoofpotje. Wat er over zou zijn kon ik meegeven of invriezen. Ik heb gekozen voor stoofpot kip - in - rode - wijn. Daarbij doodgewone erwtjes, stoofpeertjes en de Spaanse tomatensalade die ik zelf zo lekker vind. Als voorgerecht had ik ook doodgewone kalfsragout, opgeleukt met ui en champignons. Ook omdat dat lekker makkelijk is. 

Uiteindelijk ging het tripje van mijn zus gewoon door, dus 6, buurman bleef thuis, dus 5 en kreeg ik een appje van Mariska dat Alex niet zou komen. Hij had zijn hoornvlies beschadigd en lag met een laagje zalf en een ooglapje tranend en pijnlijdend in bed. Algehele malaise, dus 4. Het leek wel het verhaal van de tien kleine negertjes. :-) 

We hebben het ons lekker laten smaken allemaal. Mariska had kerstkoekjes gebakken en maakte ook nog glühwein. Dat ruikt weer zo lekker in huis! Warme wijn en ik gaan niet samen. Na een paar slokjes kreeg ik het al bloedheet. Maar snel een paar toastjes met port/stiltonkaas eten. Vind ik ook zo lekker. Voor mijn moeder speciaal ananaskaas gehaald, vind zij weer lekker. Als hapje tussendoor had ik vijgen met kaas en gekarameliseerde walnoten gemaakt. Zoooo, die walnoten! Lekkerrrrr. Zeker voor herhaling vatbaar.

En ook dit jaar is er weer wat mis gegaan. In eerdere jaren heeft de staart van Kiwi in de hens gestaan of was ik vergeten het dopje van de vleesthermometer eraf te halen en zat deze nog in de rollade. Dit jaar zette ik een tupperware bakje, waarvan ik de inhoud even wilde magnetroniseren, in de pas gebruikte en dus nog hete oven. Tja, plastic op een heet rooster... het leek wel een schilderij van Dali! En stinkennnn!

Als nagerecht had ik vanille ijs met chocoladevlokken en jam en wafels. Had ik al lang van tevoren gemaakt. Scheelt weer werk. Was ook lekker met de overgebleven stoofperensiroop erover.

En zo is kerst ook weer voorbij. Op naar het nieuwe jaar! Wat zal het ons brengen? We gaan het zien en beleven...

Wens ik jullie nog een hele fijne jaarwisseling toe en alle goeds voor 2022! Maak er zelf wat van!

Op naar kerst!

Doordat de restaurants al om 17.00 dicht moeten liep een gepland afscheidsdinertje op Jan’s werk in het honderd.(Nee, Jan is niet met pensioen, om misverstanden uit de weg te gaan! Het gaat om iemand anders!) Maar niet getreurd,  er werd iets anders op verzonnen. De festiviteiten van het afscheid worden gewoon uitgesteld tot volgend jaar. Maar omdat iedereen op een lekker etentje had gerekend en daardoor thuis aan de geeuwhonger had gemoeten, ;-), werd er voor iedereen een luxe maaltijdbox bij de plaatselijke restaurantboer besteld. Die kreeg Jan gister mee naar huis. Ik zat hem daar al smachtend op te wachten natuurlijk.  Leuk idee, hoor, zo’n 5 gangen box met spul dat je niet vaak eet. Keurig verzorgd met instructies erbij over het hoe op te warmen en het opmaken der borden. Uhhh, ik blijk niet goed te zijn met het maken van toefjes! Bij mij werden het zichzelf vernietigende poefjes…. We hebben het ons wel lekker laten smaken allemaal. Hij kreeg ook nog een, hem te kleine, muts en een leuk kookboek mee. 

Ons geplande etentje in een Grieks restaurant met Antoine en Els in Houten liep vorig weekend ook in de soep. De afspraak was überhaupt al een paar keer afgezegd omdat ik intussen ineens een beetje corona bleek te hebben. En inmiddels waren de restaurants weer dicht. De plaatselijke chinees bracht soelaas en ons ook deze keer weer een lekkere maaltijd thuis. Het was weer gezellig. Na nog een spelletje Triviant (Antoine won) kwamen we ‘s nachts weer thuis. Waar de hele kamer nog overhoop lag met kerstspul. Tja, we waren wel aan de kerstversiering begonnen, maar we hadden het nog niet afgemaakt. Wat een rotzooi heb je er toch altijd van. En dalijk weer als de boel moet worden afgetuigd. Pfff. De lichtjes zien er wel weer hoopvol uit in deze rare tijd. De mistletoe hangt in de deurpost. Ik ben nog niet gekust! Of moet je er dan gezamenlijk onderstaan?? Ik zal de regels er eens op naslaan…. ;-) Voorlopig loopt Jan er steeds met zijn kop tegenaan. Ik kan er net onder door… :-)

Op naar de kerst, mensen! Heb er zin in. Ben er klaar voor. En of het nu wel of niet mag…. Mijn familie komt! 

Een steen van down under....

Even terug naar mijn verjaardag in Juli.... Tja, wat zou ik nou eens als kadootje aan Jan vragen? Een ring met een opaaltje leek me wel wat. We waren op dat moment toch in de buurt van een juwelier, dus ik dacht: 'laten we er maar gelijk eentje gaan uitzoeken'. Mooi niet, hè? Kant en klare ringen waren niet op voorraad. We konden er wel eentje laten maken... We kregen twee uur uitleg over het hoe en wat. Kregen 3 grote dozen met daarin wel iets van 150 verschillende soorten opalen te zien. Een héééleboel informatie over de voordelen van de één ten opzichte van de andere soort. De juwelier sprak met grote passie over zijn edelstenen. Hij is gespecialiseerd en houdt echt van zijn vak. Dat kon je wel merken. Het duizelde me op het laatst. Wat moest ik nou? Ik had er verder nog niet eens lang over nagedacht....

We hebben alle informatie even laten bezinken en na een week zijn we terug gegaan. Ik wist inmiddels wat voor soort opaal ik wilde (een Australische) en welke soort zetting. (een dichte). Weer kwamen de dozen tevoorschijn. Het echte uitzoeken kon beginnen. Moeilijk, moeilijk... Zoveel verschillende kleuren, zoveel maten, zoveel keus! Geen eentje leek op de ander. Na anderhalf uur had ik er twee uitgezocht. Eentje als reserve. Want doordat ik een dichte zetting wilde, die (hoewel zachtjes) eromheen getikt moest worden, zou het kunnen dat de opaal door de trillingen zou kunnen breken... Ok, spannend.

Toen begon het wachten.... in september zou ie klaar zijn. September ging voorbij. Oktober ging voorbij. Maar eens een berichtje sturen. Ring zelf was klaar, alleen de steen moest nog gezet worden. November ging ook bijna voorbij. Inmiddels had ik op Instagram gezien dat hij met een megaklus bezig was. Hij heeft een juweel in de vorm van een blad ontworpen EN gemaakt voor bij een schilderij van Bosschaert. Speciaal voor een tentoonstelling. Prachtig. Daardoor kwam hij wel mega achter op zijn andere opdrachten. Tja, dan is mijn ringetje maar een heel eenvoudig ringetje. Lang zo leuk niet om aan te werken. Kon ik me wel voorstellen.. :-)

Maar goed, hij is toch afgekomen! En niet met mijn uitgezochte steen! Die kreeg ik inderdaad mee in tig stukjes. Gebarsten bij het zetten....Er zat een andere mooie steen in. Ik ben blij met het resultaat!

Voor wie eens wil kijken hoe dat gaat... het slijpen van een opaal.... is hier een filmpje. De afgelopen maanden verslond ik dit soort filmpjes van Black Opal Direct. Zo gaaf hoe die Justin van zulke gekke rare klompjes steen zulke mooie edelstenen eruit weet te slijpen! I'M GOING IN! 

Sinterklaas....

Sint komt en Sint gaat... en zoals elk jaar stond ik in de keuken om verse bruine bonensoep, broodjes met frikandelpan, een kaas/uien/gorgonzola quiche en een appel-perencake te maken. De (kleine) kadootjes voor een ieder had ik al in het mondkaploze tijdperk gedaan. Ja, ik hou van vooruit plannen!

Ook de 12-regelige gedichten waren binnen een middagje peinzen gepiept en geprint. Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd.

Mijn zus en zwager waren er dit jaar niet bij. Zij vierden Sinterklaas bij het gezin van Roxanne. Daar was ook neef Thierry met Lorelai. Het zal me een drukte geweest zijn met alle zenuwachtig gespannen kinderhartjes. Ik zie het zo voor me. :-)

Hier in huis bleef het rustig. Alleen mijn moeder, Mariska, Alex en wij. En omdat mijn moeder altijd wel ge'entertained' wil worden (een spelletje ofzo) had ik aan Alex en Mariska gevraagd om hun virtuele bril mee te nemen. Oma wil graag alles meemaken en dit kende ze nog niet. Door onze verhalen werd ze toch wel een beetje onrustig. Waarom moest ze blijven zitten dan? Waarom mocht ze er niet mee rondlopen? 

Mariska deed een spelletje voor. Wij konden meekijken op de laptop. Oh nee, dat leek haar niks. Met dat soort spelletjes had ze niks. Ok, iets anders dan. Een 360° filmpje via Youtube. Ahhh, ze ging parasailen. Boven water met bergen in de verte. Dat vond ze wel mooi. Maar dat was niet wat ik voor ogen had. WIJ wilden ook een beetje ge'entertained' worden! Ja, toch? Er werd dus een achtbaan filmpje opgestart! ;-) Ik zat klaar om een video opname van haar te maken. Nu ging het gebeuren, dachten wij allemaal. De spanning nam toe. Bij ons dan, hè... :-) Nou moe! Lauw loene! Mijn moeder zat er heel stoïcijns bij..... Niks geen gegil. Niks geen onverwachte bewegingen. Viel een beetje tegen, hoor. Zou ze misschien gewoon haar ogen dicht gehouden hebben??? ;-)

even boodschapjes doen

Jan had afgelopen week nog vrij dus besloten we even boodschapjes te gaan doen. Streekprodukten!

Doesburg staat bekend om zijn mosterd, dus hup...daar gingen we. En ja, ik weet het: Doesburgse mosterd is ook te koop bij AH en Jumbo, maar toch is het leuker om mosterd in dat schattige kleine Doesburgse winkeltje te kopen. Leuk stadje ook. Schattige geveltjes. Knus. We hebben er een beetje rondgekeken en rondgelopen. 

Op naar de Posbank in Rheden. De auto hadden we geparkeerd bij het natuurcentrum de Veluwezoom.

Want daar verkopen ze weer mijn favoriete honing: Lindehoning. Zo lekkerrrrr. Ook weer een paar potten van in de auto gelegd. Toen een plan de campagne gemaakt. Wat doen we? Boven op de Posbank bij het restaurant lunchen en daarna een wandeling over de hei maken? Of in de Brasserie bij het natuurcentrum een hapje eten en een wandeling door de bossen maken? Gekozen voor het laatste want de herfstkleuren zijn nog steeds zo mooi. De hei ziet er nu toch grijzig en kalig uit. 

Bij de brasserie hoefden we nog nèt geen DNA af te staan om een broodje te mogen eten. Ik heb er zo'n rothekel aan om die QR code èn je ID te laten zien aan Mien Huppeltut EN je wordt ook nog geacht om een code in te scannen en aan te geven aan welke tafel je plaats gaat nemen. Ik vind het allemaal te ver gaan....

We hebben de witte route gekozen voor onze wandeling. Prachtig! Door bossen, beetje klimmen, mooie vergezichten, dalingen. We hebben genoten. Deze route zou ook geschikt zijn als de heide bloeit. Misschien ontloop je dan de meute op de Posbank zelf. Ondanks dat het een egaal grijze lucht was bleef het wel droog gelukkig. We hebben totaal iets van 14.593 stappen gezet. Dat voelde ik 's nachts wel. Sinds de corona doen mijn benen 's nachts pijn. Raar. Maar gaat ook wel weer over.

Ik heb soms wel weer wat reuk terug. Pfff.

Kerstshow en aan de wandel

Voor mijn corona was ik nog gezellig (mondkaploos), samen met mijn moeder, naar de kerstshow in de Driesprong geweest. Altijd wel weer even leuk, vind ik. Toch was er weinig nieuwe meuk. Wel heeel veeel vogeltjes ornamenten. Zou ik best willen kopen, maar ja. Vogeltjes met veertjes uit hun poepertje in combinatie met onze Mango, de poes? Ik weet niet of dat wel goed zou gaan. Me dunkt van nie. Ik zag wel weer leuke pieken. Ik had vorig jaar al een nieuwe had gekocht maar ik wist niet meer in welke kleur. Dan maar weer twee nieuwe in twee kleuren gekocht. Ik zie wel welke ik ga gebruiken. Van de rest maak ik wel weer wat anders. Pinterest staat bol van de leuke ideeën. 

Mijn moeder zag een schattig nepboompje staan. Deze heeft ze gekocht samen met een bijpassend snoer cluster twinkellichtjes. Ik heb er wel weer zin in, in kerst!

Pal na mijn corona zijn Jan en ik een wandeling gaan maken in het Westerpark. Mooi, hoor, met die herfstkleuren. Zeker met het zonnetje erbij. We namen de rode route. Ik zei nog: 'Jeetje, wat ligt dit (waarschijnlijk vers geasfalteerde) paadje hoog. Met al die blaadjes zie je de rand niet en verzwik je zo nog je enkel'. En prompt, drie kwartier later... wie lag er uitgestrekt  met haar benen hoepla in de lucht? Yep, ikke. Pijnlijke enkel. Gelukkig was dat twee dagen later alweer over. Alleen mijn ene arm had ik overstrekt in een poging om mijn mobieltje niet de grond te laten raken. Daar heb ik wel langer last van gehad. Ach, gaat allemaal wel weer over. Het was een mooie wandeling. Jammer dat ik niks rook. Geen herfstgeuren, noppes. OF ik ruik helemaal niets, OF ik ruik een oude asbakkenlucht. Ik heb inmiddels wat lelies in de kamer gezet. Elke dag ruik ik er even aan om mijn reukvermogen weer een beetje aan te wakkeren. Hoop dat het helpt...

We blijven positief! :-)

Wat een spetterend optreden was het laatst met ons koor in het verzorgingshuis! Helaas kreeg het een staartje. Nou, zeg maar staart. We stonden er als allemaal gevaccineerden, allemaal klachtenloos en we hebben keurig onze QR code laten zien bij binnenkomst. Want ja, dat is de toekomst toch…veilig naar binnen kunnen met de qr code?

Tot een paar dagen later een koorlid het bestuur belde met de mededeling dat ze Covid had en dat ze waarschijnlijk die zondag besmettelijk was geweest. Oeps… De volgende positieve meldde zich de dag erna. 

Het hield de gemoederen behoorlijk bezig in de koor whatsapp groep. Elke dag kwam er wel één of twee nieuwe gevallen bij. Best fascinerend om van zo dichtbij mee te maken. Ik had voor mezelf een briefje gemaakt met de kooropstelling zoals ik me zo’n beetje kon herinneren. Elk lid kreeg een rondje om haar voorletter als er een positieve test was. (Ik ben dat I’tje op de tweede rij rechts) Ikzelf deed op de vijfde dag een thuistest..negatief. Mijn buurvrouw links had de ene dag nog een negatief, de volgende dag positief. Buurvrouw rechts was al positief getest. Hmmm. Toch maar even een officiële pcr test doen. Nog steeds negatief! Dag 7…nog steeds geen klachten. Ik dacht echt dat ik de dans ontsprong! Had gekund toch? Het leek echt puur willekeur wie wel of niet besmet was. Maar de maandag… hee, een kuchje… de dinsdag werd ik wakker met een snotneus. Testen… ja, hoor: alsnog positief! Om mijn I’tje moet er nu ook een rondje! En dan te bedenken dat er inmiddels ook twee ziek waren met een negatieve test… oftewel gewoon griep. (De kartelrandjes)

Maar goed, sinds dinsdag zit ik op de slaapkamer in isolatie. Ik wil Jan niet aansteken. Ik heb nu wel meegemaakt hoe makkelijk en ongemerkt dat gaat. Ik heb hier mijn eigen coffeecorner. TV met

netflix/youtube/plex. Jan heeft me voorzien van maaltijdjes en snoeperijtjes. Heb me best wel rottig gevoeld. Zwaar verkouden. Vooral donderdag…een dag met hevige hoofdpijn die niet weg te bikken viel met paracetamollen. Ook een dik opgezet rood traan-oog is me niet bespaard gebleven. Heel vermoeiend. Ik ben mijn smaak niet verloren. Wel mijn geur. Ik ruik nog wel mandarijn als ik hem vlak voor mijn neusgat hou. Maar ik weet niet of dat echt zo is of dat ik gewoon een levendige fantasie heb en DENK iets te ruiken. In ieder geval gaat het inmiddels weer goed met me. Maandag mag ik weer de wijde wereld in. En dat lonkt! Maar hopen dat ik verder niemand heb aangestoken. Dat is het nadeel van alsmaar negatief testen.  

Van de 19 koorleden zijn er uiteindelijk 9 positief getest met Covid. 

Ik heb wel zelf wat conclusies getrokken. Thuistesten zonder klachten…. Werkt niet. Het haalt eventuele besmettelijkheid er niet uit. Met klachten ben je al te laat en mag je ze sowieso niet eens gebruiken. 

Qr code (nog even en het is voor elk lullig wissewasje!)… werkt niet, ik was er al op tegen, nu absoluut op tegen. We gaan zien hoe de toekomst zich gaat ontvouwen. Het blijft een fascinerende tijd! 

Leuks! (voor mij dan, hè)

Hè, werd het leven net weer wat leuker, krijgen we weer dat mondlapjes gedoe. Ik ben er zo klaar mee. Maar ja, we blijven lachen ook al zie je dat dan niet meer. Pfff.

In ieder geval hebben we wel weer wat leuke dingen achter de rug. Zo was er die lunch afspraak met ons scratch clubje. Dat moest ook op tijd gebeuren want Marjan kreeg de week erna een spiksplinter nieuwe knie. Ook Hennie zat op hete kolen. Haar dochter was hoogzwanger en was inmiddels ingeleid. De dag voor de lunch is zij uiteindelijk bevallen van een schattig klein meisje, Gioia genaamd. Haar naam betekent 'vreugde' in het Italiaans. Mooi toch? 

Verder is dochter Mariska jarig geweest. Zij trakteerde ons op een lunch bij Hudson. Nou, daar zeggen wij geen nee tegen. Tja, wat moet je nou toch geven aan het feestvarken? Ze kwam zelf al met een ideetje; een door haar uitgekozen diamond painting pakket. Zo besteld en ontvangen. Geen idee waar ze het geduld voor heeft om te priegelen met die kleine steentjes. Ik moet er niet aan denken zelfs. Om het verjaardagsbudget aan te vullen kon ze ook nog een breipatroon van Stephen West en nog een ander breipatroon wat ze graag wilde hebben uitkiezen. Dan zou ik het 'even' bestellen via Ravelry. Paypal had ik niet, maar ik kon ook 'gewoon' met een creditkaart bestellen. Nouuuu. Creditkaart erbij en gaan. Dacht ik. Ik ben bijna een half uur bezig geweest. Ik kwam in een loop terecht en werd van het kastje naar de muur gestuurd. ICS herkende mijn creditkaart niet, terwijl het wel een Visa kaart is. Via de ANWB kwam ik niet binnen. Heb wachtwoorden moeten veranderen. Kwam toen wel binnen, maar dan was het weer niet gekoppeld aan Ravelry. Werd om een 3D wachtwoord gevraagd. Moest codes invoeren. Pling hier, pling daar. Moest weer opnieuw beginnen, want mijn tijd was om. Kwam weer hetzelfde uit. Zweet op mijn rug! God, wat een ellende was dat. Op den duur heeft Alex het maar 'even' gedaan. Ook hij had bij één patroon moeite maar hij kwam toch verder aangezien hij Paypal heeft. Uiteindelijk gelukt!

Blijkt dus wel dat ik ook wat begin te slingeren op de digitale snelweg. Ik word ook een daggie ouder! ;-)

Mijn eigenste moeder heeft op haar 85e ZELF een nieuwe DAB radio uitgezocht en besteld. Want ja, dit was volgens de website een hele makkelijke! Stekker erin en klaar! Nou geloof ik dat nooit zo, maar inderdaad. Stekker erin, antenne erin, klokje instellen, stations laten scannen en stations als favorieten instellen. Iets meer tijd dan de 5 minuten die ze op de website aangeven, maar toch ;-) Het was zo gepiept. Het duurde nog langer om te bepalen welke radiozenders er als favorieten in moesten worden gezet.

Het leuke is dat ze nu ook weer CD's kan afspelen. Kon ze altijd al, maar ze wist niet meer hoe dat vorige torentje met wisselaar ook alweer werkte. Alhoewel, die oude wisselaar spuugt de cd's niet meer uit. Moet ik ook nog even naar kijken.... Komt goed. 

En we hebben zondag met het koor weer uitbundig gezongen voor de mensen in Albrandswaard. Wij blij, zij blij. En wat ging het lekker. Nu maar hopen dat we dit kunnen blijven doen. Dat er dalijk niet weer niet gezongen mag worden. Behalve in de kerken dan, hè.... ook zo lekker krom allemaal. Grrr.

En vanaf nu alleen maar leuke dingen, hoor.....

Inmiddels is mijn moeder voor de tweede keer met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Zelfde hevige klachten. Weer door de molen gegaan. Er kwam weer niks uit. Fysiotherapie aan huis geweest. Bleek ook niet haar evenwichtsorgaan te zijn. Inmiddels heeft ze ook nog zo'n 24-uurs-holter voor haar hart gehad. Daarvan is de uitslag nog niet binnen. De duizelingen blijven komen en gaan. Maar ze raakt er nu aan gewend. Nou ja, goed is het niet natuurlijk.... Afwachten maar weer. 

En dan kom je op de koorrepetitie en dan hoor je dat een gewaardeerd koorlid plotseling is overleden. Zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt. En daar hou je ook geen rekening mee. Iedereen was helemaal ondersteboven. Twintig jaar heeft ze bij ons gezongen. Een vriendelijk, positief mens met prachtige ogen en altijd hele leuke kettingen om. Zo zal ik me haar herinneren. We hebben bij haar uitvaart mogen zingen. Was niet makkelijk. Ik hoorde om me heen hoe moeilijk het soms was om een noot eruit te krijgen. Maar we hebben choristisch elke keer de brok in de keel door kunnen slikken en toch onze laatste taak volbracht. Het was mooi. Het was goed. Fijn dat we dat voor de familie hebben kunnen doen. 

Tja, en toen was het tijd voor de volgende crematie. Tante Riek, tante van Jan, is niet meer. Ze heeft 96 jaren vol mogen maken. Het blijkt dat ze het zelf niet geloofde... 96 jaar...IK??? NEEEEE. :-) Was ook weer een mooie dienst. In Amsterdam. Mooie toespraken, mooie muziekstukken. En als laatste lied hoor je ineens 'De steppe zal bloeien'. En dat zit ik dan zo mee te zingen. Ik wist totaal niet hoe ik dat nou kende. Was het een psalm? Een kerklied? We bleken het ooit, minimaal 35 jaar geleden, ingestudeerd te hebben bij mijn eerste koor 'The Light of the World Singers', voorloper van het koor Inspirited. Intussen het lied nooit meer gehoord of gezongen. En dat blijkt dan toch nog ergens in je hersenpannetje opgeslagen te liggen. Nou ja, dat geeft weer hoop voor ons nieuwe voorjaarsproject bij Enjoy: Franse chansons. Heerlijk! Daar kijk ik echt naar uit! Ik heb al flink wat suggesties doorgegeven aan eentje van het bestuur. Ik ben wel weer toe aan wat leuke dingen. Ik ben deze afgelopen periode wel een beetje beu nu. Teveel stress. Morgen maar eens een kaas-uien-gorgonzola taart bakken voor het eerste uitje: een gezellig 'kletspraatjes-met lunch' momentje met de scratchdames. 

Wist je dat...

Wist je dat....mijn 85-jarige moedertje laatst is weggehaald met een ambulance? Ze ervaart erge duizeligheden en is dan uiteraard bang om te vallen. Na allerlei neurologisch onderzoek in het ziekenhuis, waar gelukkig niets bijzonders uitkwam, vermoedt men nu dat er iets met haar evenwichtsorgaan aan het handje is. Moet vanzelf overgaan, maar geduld is niet haar sterkste kant. De tijd zal het leren...

Wist je dat....ikzelf eindelijk zo'n 24 uurskastje voor het meten van mijn bloeddruk te leen heb gehad. Had in juli al gemoeten, maar ja..wachtlijsten, hè? Het apparaat kon gelijk aan het werk: ik moest voor mijn moeder die &^$$%^ corona QR code tevoorschijn toveren. Ut mens wil natuurlijk wel een kopje koffie ergens kunnen drinken of ergens een hapje willen eten. Ik zal maar niet zeggen hoe ik daarover denk. Maar goed, ze heeft DigiD, dus ik kon de code aanvragen. Oh wacht, voor DigiD is haar mobieltje te oud. Dah ging nie. OK, dan via haar, bijna stroomloze niet opgeladen, iPad. *zucht* Dat ging! Maar om nou dat ding voor elk wissewasje mee te moeten sjouwen, nee.... ging um niet worden. Ok, uitprinten dan maar. Oh, wacht...ze heeft geen werkende printer... Ok, dus de pdf naar mezelf sturen. Oh, wacht, waarom kon ik die niet openen?? Print screen dan maar?? Bloeddruk vast hoog. Nog zoiets:  Ziggo is overgegaan op digitale radio.... En mijn moeder luistert altijd radio. De gratis FM antenne van de Ziggo werkt naadje. Uiteraard staat haar oude stereotorentje in een kastje met twee gaatjes in de achterplaat. Geen zicht, geen makkelijke toegang. Dus met bloed, zweet en nog net geen tranen heb ik een Toslink kabel op de tast erin gestopt en verbonden met haar mediabox. En dat bloeddrukding maar elke 20 minuten meten, hè! Geen geluid. Argghh. De (enige) Toslink aansluiting blijkt een OUT te zijn en zit niet op het goeie apparaat. Gaat um weer niet worden. Vrijdag maar eens proberen met een betere FM antenne....Komt goed, hoop ik.

Thuis gekomen, dacht ik 'even' die code voor moeder uit te printen.

Printen via de wifi pakte ineens niet... ?? Waarom niet??? GRRR Via de PC dan.. Print, print, RARE print!! WTF. Frustraties alom, en dat bloeddrukding maar om de haverklap vacuüm trekken... Uiteindelijk gelukt. De rest van de middag heb ik me maar rustig gehouden. Slapen ging ook prima. Ben benieuwd of ik nu een driedubbele dosis pillen voorgeschreven krijg :-) 

Wist je dat... de repetities van ons koor weer normaal van start zijn gegaan? En dat we nu op een andere plek repeteren? In het atrium van het CKC. Ruim. Fijne akoestiek, zingt lekker. Airconditioning. Een wel wat hoge luchtvochtigheid voor mijn gevoel. Of dat echt zo is, weet ik niet. Misschien eens een metertje meenemen....  We hebben afgelopen zondag ook weer een uitvoering in Wooncentrum Vredenburch gehad. Voor het eerst in anderhalf jaar! We stonden maar met 14 leden, maar toch blijken we volgens de geruchten goed te hebben gezongen. Was echt weer leuk. Je doet de mensen er zo'n plezier mee. 

Wist je dat...mijn nieuwe bril klaar is! Weer even wennen aan mijn eigen hoofd. :-)

Wist je dat... Mariska en Alex op zoek zijn naar een koophuis en dat ze steevast 24.000 of meer overboden worden? Ook al is het het niet waard? Niet leuk meer. En zo sneu ook. Wie weet er een leuk huisje te koop?? 

Gooi hier maar neer en feest!

In de nacht van zaterdag op zondag, 00.45, lag ik diep in slaap. Ineens een KLAP. Ik zat met een bonzend hart rechtop in bed. Iets in de tuin. Ik kijk uit het raam. Ligt er een ikea opklapstoel. Zomaar door iemand over de schutting gegooid! Met een flesje limonade erbij. Alsjeblieft. Je schrikt je het apezuur. En je slaapt gelijk de rest van de nacht niet lekker meer. Heel onrustig. Wat leven we toch in rare tijden. We zijn wel wat gewend aan rotzooi in de tuin. Pakjes brood, lege zakken chips, lege pakjes drinken. (er fietst nogal wat jeugd door de poort)  Maar een opklapstoel zat daar nog nooit bij. Hij had wel door het raam kunnen vliegen.....

Zondag, of officieel vandaag, waren Els en Antoine 25 jaar getrouwd. Dat vierden ze met een lunch in Restaurant de Roskam in Houten. Onderweg ernaartoe werden we ingehaald door honderden motorrijders die de linker twee banen voor zichzelf claimden. Ik heb er nog nooit zoveel tegelijk gezien! Geen idee waar ze vandaan kwamen, geen idee waar ze naartoe op weg waren. Het was wel spectaculair om te zien. Het leken wel gonzende bijen....

Wat een leuk en gezellig plein heeft het oude dorp van Houten. Allemaal terrasjes, helemaal vol met mensjes vanwege het mooie weer. In dat gedeelte waren we nog nooit geweest. 

Els en Antoine hadden dezelfde bruidstaart laten maken als 25 jaar geleden. Leuk idee! We kregen allen een enorme punt schuimgebak. Lekker, hoor. Maar toen moest het boerenlunchbuffet nog komen, hè? 

Tot tweemaal toe viste ik achter het net om een kroket te bemachtigen. De ene keer pakte degene voor me de laatste en bij de tweede batch stond ik te lang te kletsen en hupperdepup: weer op. Toen heb ik die van Jan maar afgebietst. :-) Maar jeetje, ze zijn ook alweer 25 jaar getrouwd. Wat snelt het leven toch voort. 

We hebben de trouwalbums weer ingezien. Aardig wat mensen op de foto's zijn ons al ontvallen. Er zijn er ook weer veel bijgekomen. The circle of life. Het gaat maar door.....

Oh heideroooooosje.....

De hei staat in bloei! En we houden van de hei, dus daar wilden we wel eens even onze blik op werpen. Niet in het weekend want dan is het zo druk. Jan nam woensdag vrij. We besloten om deze keer naar de Ginkelse Heide te gaan. We waren er best vroeg, half elf. En we bleken niet als enigen op het idee gekomen te zijn. We konden nog net het laatste parkeerplekje bij Natuurcentrum 'de Veluwe' bemachtigen. Poeh. Vandaar uit loop je zo de Eder hei op. Prachtig weer, het zonnetje erbij. Da's genieten. Hoe verder we van de parkeerplaatsen weg liepen hoe rustiger het werd. Bijtjes zoemden. Er landde een lieveheersbeestje op de neus van Jan en bleef gezellig zitten. (Als je goed kijkt kun je um zien zitten op de foto) Twintig minuten heeft hij meegelift. De luilak. De Eder heide bestaat meer uit een en dezelfde soort hei. Vraag me niet welke. De pimpelpaarse kleur was toch al een klein beetje op zijn retour vonden we. Maar misschien kwam dat omdat de zon toen nog zo fel scheen. We hebben onze looproute vervolgd aan de andere kant van de N224, zo de Ginkelse Heide op. Ook hier, hoe verder je van de grote weg en de parkeerterreinen afliep hoe minder mensen je tegenkwam. We hebben er uren geslenterd. Foto's genomen, video's gemaakt. Langs een plek waar je modelvliegtuigjes kon laten vliegen. (wij zagen dit al meteen als een nieuwe hobby voor Mariska en Alex, mochten ze in deze omgeving een huis kunnen vinden) De heide hier was van een ander soort. Nog veel meer in bloei, juist op z'n hoogtepunt met heldere paarse kleuren. Erg mooi. De Ginkelse Heide is natuurlijk ook een historische locatie. Tijdens operation Marketgarden landden hier tijdens de Tweede Wereldoorlog honderden geallieerde parachutisten. En dat was duidelijk aangegeven. Je hoefde het grote monument en de massa mensen maar te zien en je wist dat je goed zat. Bwlaah. 

Maar goed, we hebben een prachtige wandeling gemaakt. Daarna zijn we nog even langs een huis aan de noordoever van de Waal in de Neder-Betuwe gereden, waar Mariska en Alex die middag een bezichtiging voor hadden gepland. Ze zijn al lange tijd op zoek naar een leuk huis, maar hier in de randstad is het gewoon niet meer te betalen voor starters. Ze houden beiden van rust dus zij gedijen ook wel elders op het platteland. We kennen de streek niet echt, dus we hebben eens goed om ons heen gekeken. Veel boomkwekerijen, tuinders, rust! Heeeeel rustig! We stonden net met de auto geparkeerd om hen een berichtje te sturen dat het huis er leuk uitzag, toen ze pal achter ons parkeerden. Zij waren te vroeg. Ten tijde dat zij het huis bekeken en met de makelaar spraken zijn Jan en ik alvast naar van der Valk in Tiel gereden en hebben daar wat gedronken. Na afloop kwamen zij ook en hebben we daar ook nog even gezamenlijk gegeten. En ieder ging weer op huus an. Het was een mooie dag. Een lange dag. 11.580 stapjes gezet. Moe, maar voldaan!

Paella en turen door monturen....

Nou, nou, wat een zomertje hebben we toch. Echt zo'n 'blijft ut droog of krijgen we weer een bui op onze kop' zomer. En afgelopen zondag leek het zomaar ineens een mooie dag te worden. Zouden we wel of niet in de tuin kunnen skottel braaien? Wel afspreken of niet afspreken? Dub dub. Met twee scenario's (voor binnen en buiten) in mijn achterhoofd toch maar de boodschappen in huis gehaald. Maar wat was het mooi weer! En wat deed mijn paella pan het goed! Door de hogere rand slaat niet alles over boord als ik wild aan het omscheppen ben. Heel prettig. En hij was makkelijk schoon te maken na afloop. Laten we hopen dat ie dit seizoen nog een keertje van stal gehaald kan worden.....

Gistermiddag ben ik weer op stap geweest met mijn paar reserve ogen, Mariska genaamd, Door weer en wind en regen hebben we drie opticiens aangedaan. Brilletjes op, brilletjes af. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik kan geen bril meer zien! Letterlijk. Op het laatst ging het nog om één model in twee leverbare kleuren. Ik vond ze beiden leuk. Wikken wegen, wikken wegen. Foto's nog eens bekijken. Foto's hier en daar laten zien. Stemmen tellen... En vanmorgen heb ik de knoop doorgehakt. Het montuur is gereserveerd en een oogmeting staat ingepland. Kan weer even duren, 2 september pas. Waarom duurt alles tegenwoordig zo lang overal?? Weten ze dan niet dat ik soms heel ongeduldig kan zijn???

Op jacht naar dé bril

Je moet altijd de kleine lettertjes lezen, toch? Ja, maar, als je ze niet meer kunt lezen??? Dat is in mijn geval al een hele tijd. Vorig jaar begon ik het al te merken. Turen, bril op, bril af, nog eens turen, tranende ogen (vooral 's avonds bij kunstlicht), moeie ogen. Bwlaah. Ik was hard toe aan een nieuwe bril. Maar toentertijd was het nog mondkapjesplicht. En als ik door zo'n oogmeetapparaat moet kijken beslaan de lensjes in het apparaat gelijk al. Blijkbaar heb ik zwetende oogballen? Bestaat dat.. oogballendeodorant? Laat staan dat ik met zo'n voddenlap over mijn neus en mond mijn sterkte moet laten meten.. Dat ging hem toen niet worden.

Nu is het leven weer gewoon. Dus Mariska en ik reden dinsdag in de stromende regen naar Delft. Mariska is mijn tweede paar ogen, want zonder bril zie ik met mijn kippige ogen natuurlijk niet hoe een bril me staat. Zij kan dan foto's maken die ik met mijn eigen bril op dan kan bekijken. Aan een spiegel heb ik toch niks. Ik zie het gewoon niet. Dus ik heb o.a. monturen gepast van mijn lievelingsmerken Anne Et Valentin en Face à Face. Die zitten bij mij altijd erg fijn. Ik was op zoek naar de kleuren grijs (haarkleur) met bruin (kleur van mijn ogen) en nog een extra kleurtje (groen zou leuk zijn, zit ook in mijn irissen). Graag met een leuk detail. Mag best opvallend zijn. En zonder van die losse neusvleugels! Daar is mijn neus niet geschikt voor. Nou, dat is toch niet teveel gevraagd allemaal?? :-) Ik heb er, denk ik, wel 25 op mijn neus gehad. Het was het allemaal nèt niet. Tot ze er eentje tevoorschijn toverde.... een geweldig model. Was er helemaal weg van! Helaas, ze had hem alleen in het bruin. Ik zat te twijfelen.... zal ik de komende jaren maar weer mijn haar gaan verven dan?? Maar daar heb ik juist helemaal geen zin meer in. Ik ben juist blij met mijn makkelijke grijze dakduifkleur. Ze kon wel de firma bellen en een andere kleur bestellen. Was dat een idee?? Zeker! Over twee tot drie weken komt ie binnen. Dus na anderhalf uur passen verlieten we het pand weer. Inmiddels scheen het zonnetje. We hebben er een winkeldagje van gemaakt. Mariska had nog broeken nodig. En ze is geslaagd. Nog een lekker broodje, (in het zonnetje!), op het terras van 'Willem van Oranje' gegeten. Leuk dagje in het, oh zo gezellige, Delft!

En net werd ik gebeld door de optiek: de bril is niet meer te bestellen in een andere kleur..... AAARRRGGHHHH. Dacht ik klaar te zijn...

Dinsdagmiddag begint de nieuwe jacht op een bril. *zucht* Maar eens bij René en Casper buurten...

Ideetjes te over, maar de uitvoering......

Het is weer zo'n dag. Zo'n dag wanneer, zodra je wakker wordt, allerlei ideeën in je opkomen. Het wordt mooi weer DUS kan ik beter vandaag de ramen even zemen. (zet vast de emmer en wassers klaar) Wat doe ik vandaag aan? (haal zowat alles uit de kast en kan niet beslissen) Een berg kleding op bed, dus maar gelijk even uitzoeken. Kom een nooit gedragen t-shirt tegen. Hou hem omhoog. Ja, mooie kleur, maar zo saaaaiiii. Bedenk dan dat ik hem best kan opleuken. Ik ga op zoek naar attributen (kralen, lintjes, frummeltjes  en dingetjes) Zet óók deze dozen vast klaar in de kamer. Kom ik in een grote doos kralen tegen waar ik nog een ketting van heb hangen. Oh, leuk, daar kan ik oorbellen bij maken! Bedenk me dan dat ik binnenkort ook nog een feest heb. Daar moet ik ook nog iets voor in elkaar draaien. Maar vast ideetjes opdoen op Pinterest. Ik zie van alles en kan weer geen definitieve keuze maken. Want als ik DIT maak dan moet  ik DAT nog even kopen. Weet je wat, ik ga wel even naar de Action om te kijken of ze DAT hebben. Bij de Action hebben ze DAT gelukkig. Maar ze hebben ook DAT en DAT. Ook leuk! Twijfel, twijfel. Weet je wat, als ik DAT en DAT voor de zekerheid meeneem, heb ik alleen DITTE nog nodig. Gooi DITTE ook in mijn mandje. Ik loop nog een rondje en blijft dingen in mijn mandje gooien. Afijn, 25 euro later, met een tas vol dittes en dattes, en ongeplande zussen en zo'en, ga ik maar eens op huis aan.

Daar stond de emmer nog steeds op mij te wachten dus ik ga de ramen maar eens even zemen. Dat was ik van plan, toch? Mijn huishoudtrapje staat klem in de kast, dus ik heb het opstapje nodig. Dat staat in de tuin met een plant erop. Til plant op, en allerlei beestjes kruipen eronder vandaan. IIEEUUWWW. Maar even schoonmaken! Opstapje onder de kraan, sopje erbij. Spitter spetter. Keukenvloer nat. Maar even dweilen. Pffff. Hoe laat is het inmiddels? 11 uur? Nog geen drol gedaan en nu al tijd voor een bakje koffie. Dat staat inmiddels al koud te worden want nu zit ik weer deze blog te schrijven.... Ik geloof niet dat dit mijn dag is. :-/ :-)

Leven in de brouwerij.....

 Oh jee, mijn vorige bericht is van 19 mei en daarin verliet ik jullie met een soort cliffhanger! Jullie dachten vast dat ik inmiddels dood en begraven was? Nee, hoor, de coronatest was negatief. Zoals ik al dacht... Gewoon een verkoudheidje. Die bestaan ook nog. Het leven ging dus gewoon door.

En heerlijk toch dat alles weer redelijk normaal is? Lekker in je blote mond een winkel binnenstappen. Top! Weer onbeperkt visite ontvangen. Top! Zo kunnen er weer verjaardagen gevierd worden. Er waren allerlei achternichtjes en een neefje jarig en ikzelf mocht intussen ook 59 kaarsjes uitblazen. Als ik kaarsjes had gehad dan, hè. Maar ook zonder kaarsjes voelde ik me jarig. Ik vermeld hier even wat receptjes die ik op de visite heb uitgeprobeerd en die ikzelf ook lekker vond. Voor herhaling vatbaar dus. Dat ging om kletskoppen gevuld met geitenkaas. Die moet je wel op het allerlaatste moment vullen, want ze worden al snel zompig. Wat ik ook voor het eerst gemaakt had was tonijnroomkaas voor op een stokbroodje. Smaakte ook prima. Maar goed, mijn verjaardag is alweer voorbij. Mijn verjaardagskadootje van Jan is nog in de maak. Dat is pas rond 10 september klaar.... Daarover na die tijd meer, denk ik. Ik heb wel geduld, hoor. Soms. :-)

Waar ik ook veel geduld mee heb gehad is met de nieuwe tv. De oude (7 jaar geworden, bless him) had ineens een heldere zon in een hoek. Ook vertoonde hij paarsige vlekken. Ahhh, kan ik niet tegen, hoor. Mijn oog word er dan naartoe getrokken en ik erger me dan rot. Jan kijkt er op de een of andere manier omheen ofzo, terwijl hij niet loens is. Hij vond het niet storend. (Hoe is het mogelijk!) Er moest een nieuwe komen. En dan ben ik in mijn  element. Uitzoeken, bestellen, uitpakken, instellen. Dat knijs ik wel. De tv zenders was geen probleem. De surround boxen erop aansluiten, geen probleem. De harde schijf eraan hangen, geen probleem. Netflix, Plex, AppleTV instellen, geen probleem. Maar dan... dan doet Airplay het niet. Tv zag de iPad, iPad zag de tv. Kreeg netjes een code om te koppelen, maar die pakte de iPad alsmaar niet. En ga dan maar een oplossing zoeken. Alle apparaten herstarten werkte niet. Uren gezocht. Op het internet, op een forum. Uiteindelijk dè oplossing gevonden. Ik zet het hier maar even neer...misschien handig voor iemand anders die er ook tegenaan loopt :

Airplay werkend krijgen: Settings > Hulp & feedback > Help > Status en Diagnostiche gegevens > Privacy instelling. Je hoeft alleen de Sony Smart TV services te accepteren.

Volgende probleem: Ik wil natuurlijk bestanden vanaf de PC met 'Play To' naar de TV kunnen casten. Normaal ging dat altijd prima via de verkenner/Mediaspeler/VLC. En vice versa. Nu kon ik (ook weer na een hoop gedoe) de bestanden wel op TV vanaf PC zien, maar vanuit de verkenner een bestand naar de TV sturen ging niet. (Sony TV niet Windows gecertificeerd). Ook daar weer tijden mee bezig geweest. Uiteindelijk ook weer een goeie tip van het internet geplukt. En ik schrijf het hier ook maar weer even neer...

Instellingen/netwerk en internet/thuisnetwerk instellen/renderer/toegangscontrole renderer/ aangepaste instellingen/ naam apparaat onbekend/aan

Nou, dat is niet iets waar je als eerste gaat zoeken, dunkt me. Daar had ik never nooit zelf achter gekomen. Lang leve de fora op internet! Maar goed, alles werkt nu. Ben vanmorgen nog een Chromecast voor een nog domme tv die boven staat gaan halen. Ook die werkt nu als een tierelier. Ben er nu wel klaar mee. Het is weer goed zo, voor de komende jaren.....

Feest en de teststraat.....

Afgelopen zondag was mijn kleine achternichtje Elaine-Mae jarig. Twee jaartjes jong. Het afgelopen jaar hebben we de kinderen maar een stuk of 4 keer gezien. En dan mis je veel, hoor, op die leeftijd. Zeker wat betreft Enrique. Meneer staat inmiddels al en loopt langs de tafel. Mijn moeder en ik zijn even op bezoek geweest. Elaine-Mae is een klein Kaatje. Ziet eruit als een poppetje met haar oogjes en armpjes. Maar dat popperige gezichtje kan me toch boos kijken! :-) Stampend en briesend stiefelt ze dan door de kamer.  Haar kleine broertje is weer heel anders, voor zover ik kan zien. Dat is een vriendelijke, maar ook ernstige onderzoeker. Houdt de boel in de gaten en vergaapt zich aan de eenhoorntaart. De twee grote zussen zijn geduldig met het jonge grut. Leuk om te zien. 

Dinsdagavond kreeg ik keelpijn. 's Nachts werd ik wakker met een snotneus. En 's ochtends kwam daar ook nog hoofdpijn bij. Hè, vervelend. Geen algehele malaise, geen koorts, het voelde gewoon als een verkoudheid. Ik zou juist met mijn moeder op bezoek gaan bij mijn tante. Wat nu? Twijfel twijfel. Toch maar niet gaan. Even uitstellen. Testen dan? Of het aankijken? Mijn zwager Nico ligt al drie weken ziek op de bank. Is drie maal getest, drie maal negatief. Maar blijft maar ziek.... :-/  En nog kan ie niet bij de huisarts terecht. Tja, zal ik dan toch maar gaan testen? Nog nooit gedaan. Moet je toch ook eens meegemaakt hebben? (zo denk ik dan ook wel weer) Dus vandaag ben ik midden in een hoosbui langs de teststraat gegaan. Zo gepiept. Staafje achter in je keel.... Kokhalzen! Deepthroat is niet mijn ding...;-) Het gepor met het staafje in mijn neusgaten vond ik minder erg. Volgens mij heeft ze een gaatje in mijn snot geprikt. Ik kon gelijk weer ademhalen. Nu is het wachten op de uitslag. Ik verwacht gewoon negatief. 

Prik, kaas, computerleed en mandala's.....

Moederdag... Hoe ging ik dat doen? Want op Moederdag had ik ook een afspraak voor een vaccinatie staan. Zou ik er ziekies van worden? Had ik dan nog wel puf om naar mijn eigen moedertje te gaan? Toch maar het zekere voor het onzekere genomen en mijn moeder alvast op zaterdag verblijdt met een grote pannenkoekplant, die ze al een hele tijd wilde hebben.
Zondag om 10 uur ben ik de prik gaan halen. " Bent u moeder?" vroeg de prikzetster. Na mijn beaming vertelde zij dat zij dat ook was. Maar ze had tegen haar kinderen gezegd dat ze vandaag niet op de thee hoefden te komen want zij zou vandaag alle moeders een f.a.n.t.a.s.t.i.s.c.h. kado geven. Ik stond haar zo aan te kijken.... die prik, een fantastisch kado??? Ik vond het zwaar overdreven. Ik zei dat ik liever een bos bloemen kreeg! Maar goed. Prikkie prakkie.... en weg. 

Mariska en Alex kwamen op bezoek. De zaterdag ervoor viel mijn moederdagkado al in de bus. Een kazenproeverij van de firma Kaas. :-) Zo leuk! Vier soorten boerenkazen. Mjammie. Kadootjes die uiteindelijk in mijn maag terecht komen vallen bij mij altijd in goeie aarde. 

's Middags begon mijn bovenarm behoorlijk pijn te doen. Van mijn elleboog tot mijn schouder. 's Nachts kon ik er niet op slapen. Volgende dag ook nog pijnlijk en daarna was het over. Ik ben alleen moe geweest, moest veel gapen. Maar geen koorts of andere bijwerkingen. Mooi. 

Een dag later wilde ik mijn computer aanzetten. Hij startte niet op. Hij poogde wel, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Kreun, tik tik tik. Kreun tik tik tik. Geen piepjes. Geen beeld. Jeetje, wat nu weer? Eerst maar eens ontstoffen. Oh hemel, er kwam een halve kat uitgekropen en de ventilatoren waren grijs van het stof. De laatste keer dat de kast open was geweest was al weer wat jaartjes geleden. Ook al hebben we het goede voornemen om de boel eerder schoon te maken... Toen ie weer spik en span was startte hij nog niet op. Kreun, tik tik tik. Nou, dan ga ik al een beetje kijken naar nieuwe computers... Nieuwe Apple, maken we van deze een NAS. Was goed te doen volgens Alex. Per slot van rekening is ie alweer 7 jaar. Zo lang heb ik nog nooit een computer gehad. Maar ja, dat laat Jan niet over zijn kant gaan. Zoeken zoeken zoeken, testen testen testen. Van de vier geheugenmodules waren er twee stuk. Met de kapotte kaarten eruit deed hij het weer. (stiekem vond ik dat een beetje jammer). En nu zitten er weer 4 andere in en draait ie weer als een zonnetje. Hij maakt ook gelijk stukken minder herrie. Toch nog goed gekomen met het oude beest!

Inmiddels heb ik weer twee mandala's af voor op de slaapkamer. De aqua en de zandkleurige. De aqua hangt nu nog even voor het keukenraam. Nu nog een witte maken en dan is dat ook weer klaar. Blijft nog steeds leuk om te doen, dat haken. Draai er nu mijn hand niet meer voor om. Of het patroon nu in het Engels, Pools, Russisch of Japans is. Alleen mijn duim werkt soms niet mee. Volgens mijn vriendin Els is dat een huisvrouwenduim. Hahahaha. Nou, in mijn geval is het een haakduim.

Niet zo snugger....

Zojuist zijn er weer een paar uur van mijn leven nutteloos voorbij gevlogen..... Ik dacht net dat mijn SHIFT toets het niet meer deed op mijn nieuwe keyboardje. Ik wilde een kommaatje, apostrof, ' , typen en kreeg alsmaar een dubbel kommaatje, een aanhalingsteken, ". Hoe kan dat nou?? Wat ik ook deed.... elke keer weer dat dubbele kommaatje. Shift leek niet meer te werken. Mijn Caps gaf wel het goede resultaat. Die werkte nu als mijn Shifttoets. Hoe dan??? En dan ga je zoeken op het internet. Staat die instelling wel goed,  staat deze instelling wel goed? Probeer dit, probeer dat.... Uren ben ik bezig geweest. Ik kreeg het niet voor elkaar. Ik wilde hem alweer in de doos doen om hem naar het toetsenbordenhospitaal te sturen. Een ingreep was echt nodig! Tot ik er ineens, heel lullig, achter kwam dat op dit toetsenbord, de tekentjes waar je normaal de Shifttoets voor nodig hebt, aan de ONDERkant van de toetsen staan. Bij mijn vorige keyboard stonden ze BOVEN. Ohhhhh, hemeltje. Alles werkt dus gewoon naar behoren. Had ik nu eerst maar even gekeken. Nu moet mijn brein er nog aan wennen. Waarom was me dat nou niet eerder opgevallen?? Die verspilde tijd komt nooit meer terug.......... zucht.

Vorige donderdag heb ik weer een eerste sessie gehad bij de huidtherapeute. Ze heeft een half uur lang allerlei plekjes in mijn gezicht, hals en op mijn schouder weggebrand met elektro-coagulatie. Dat voel je wel. En de rest van de dag stond ik in vuur en vlam. Branden! Maar dat geeft niet. Als over pakweg een week alle korstjes eraf zijn gevallen dan is mijn huidje weer zo glad als een aal. Voor de komende zes jaar. Dan moet het vast weer gebeuren. Die krengen komen steeds terug. Mijn rimpels blijven gewoon zitten. Daar doet ze niets aan. Hoort bij mijn leeftijd, vind ik. Is niet erg.

Via Marianne kreeg ik laatst van die AH tuintjes. Ze had er zelfs een tray om de potjes in te zetten bij gedaan. Ik heb ze vanmorgen gezaaid. Ik hoop dat ze opkomen. Altijd wel leuk. Iets dat groeit en misschien ook wel bloeit. Ik zag dat er ook een potje moet zijn met korenbloemen. Dat zou ik graag nog willen hebben. Heeft iemand die liggen en doet er niets mee???

Een pak van mijn hart.....

Oeeeh, kijk me hier eens zitten achter mijn kitcherige keyboardje! Kleurtjes! Ze veranderen in elke kleur van de regenboog. Ik hou er van! Is het nodig? Nee. Is het leuk? Ja! En dat terwijl ik eigenlijk alleen een nieuwe muis nodig had. Tenminste.. Jan had een muis nodig. Dan koop ik dus een nieuwe en krijgt hij mijn oude. Maakt hem niet uit hoe ie eruit ziet, als ie het maar doet. Dus ja, op zoek naar een muis. En dat had ik al heeeeel lang niet meer gedaan. Joh, er is haast geen gewone muis meer te krijgen. Veel meer keus in gamersmuizen. MET kleurtjes dus. Gaaf. En (wist ik veel) dus ook bijpassende toetsenborden. Oehhh. Mijn ogen gaan daarvan glimmen, hoor. Ik ben gewoon een kermisklant. Dus ook maar gelijk besteld. En ja...als je dan toch bezig bent. Ook nog een koptelefoon erbij. Maar die gaat Jan gebruiken voor Jamulus. Een prima programma om online toch samen met je koor te kunnen zingen. Met amper vertraging. Nu zat hij nog met van die oordopjes te rommelen. Die vielen steeds uit zijn oren. Kijken of het met een gewone koptelefoon beter gaat. Ik heb afgelopen dinsdag bij één nieuw nummer even meegeluisterd.... echt geweldig!

Na zes weken heb ik eindelijk de uitslag van de CT scan gehad. De rest van mijn aderen blijken in een keurige conditie. Dat is echt een pak van mijn hart. Ik heb de eerste weken na de scan best in mijn piepzak gezeten. Je houdt toch je hart vast. De laatste twee weken vielen mee. Als ze nu nog niet gebeld hebben dan zal het wel meevallen, dacht ik. En inderdaad. De slagader is nog steeds verwijd. En dat blijft ook zo. Gaat niet over. Maar hij is in ieder geval 3 mm minder verwijd dan uit de echo bleek. Een CT scan is sekuurder. Dus het is nu zaak om het te houden hoe het nu is en het niet erger te laten worden. Inmiddels ben ik al met een tweede soort bloeddrukpillen bezig. Van de eerste soort kreeg ik een hoestje. Dat wil je in deze Covid periode niet als bonus hebben. Mensen kijken dan gelijk met een argwanend oog naar je. Tssss. In ieder geval houden ze mijn slagader vanaf nu jaarlijks in de gaten met een echo. Wel een prettig idee. Klachten heb ik nog wel. Maar niet meer elke dag. 

Verder gebeurt er niet veel. Wandeling hier, wandeling daar. Boodschapje hier, boodschapje daar. Visite-tje hier, visite-tje daar. Ik mis de achternichtjes en neefje. Neefje Enrique heb ik pas 4 à 5 keer in zijn leventje gezien. De knul blijkt al te staan! Volgende maand is Elaine-Mae alweer 2 jaartjes oud. Nou uhhhh. Daar ga ik gewoon naartoe. Maar hopen dat het mooi weer is en het feestje in de tuin kan. Ik kijk er naar uit. :-)

Hou mijn vaten in de gaten!

Tja, die hartecho is inmiddels ook achter de rug. En daar is het niet bij gebleven. Een grote slagader bleek verwijd te zijn. Dus nu echt met spoed aan de bloeddrukverlager om het niet nog erger te maken! En het leek de cardioloog ook wel nuttig om een CT scan te laten maken. Die heb ik gisteren gehad. Ter voorbereiding moest ik de dagen ervoor, Metoprolol, (een hartslagverlagende pil) in nemen. Jemig, wat een ellende was dat. 's Ochtends ging het nog wel, maar 's middags zat ik als een zandzak op de bank. Alles ging zo langzaam, de wereld trok aan me,  ik voelde me net een slome duikelaar. Maar hij deed wel wat ie moest doen, dat kon ik op mijn horloge volgen.... richting de 60 slagen per minuut. Maar ja, ik ben nu gelukkig van die vermaledijde pillen af. Nu maar hopen dat de uitslag van de scan meevalt of dat ik nog meer verrotte aderen heb.... We wachten af. 

Toch wel een raar idee dat de klachten die ik heb dus niet van de stress kwamen. 

Ik heb inmiddels het nieuwste moeilijke (re) haakwerk ook af. Was aan het begin wel afzien. Maar wat is hij mooi geworden! Heb hem geblokt en nu ligt hij veilig in het tafeltje.

Mijn moeder vond hem ook mooi, dus voor haar heb ik er inmiddels ook eentje gehaakt. En dat ging stukken sneller, aangezien ik het patroon al ontcijferd had. Goh, en ik kom nog veeeel meeeeer mooie patronen tegen. Binnenkort maar weer wat extra haakkatoen inslaan. Zolang die lockdown maar door blijft duren is het een favoriet tijdverdrijf. 

Maar de kappers zijn weer open! Vanmorgen heb ik mijn overtollige haar ernaar toe gebracht! Heerlijk! Ik voel me weer een beetje mens.... :-)

Doei doei, sneeuw!

En? Heeft iedereen de sneeuwperiode overleefd? Wat was het de eerste dagen KOUDDD. Tenminste.... dat heb ik me laten vertellen. Ik ben niet zo van de kou met harde wind erbij. 

Ik zat uiteraard lekker te haken. En inmiddels heb ik weer een haakwerk af. Best een grote... Super makkelijk ook. Hij zit in een ring van 65 cm. Hij ziet er goed uit, maar hij is niet geworden zoals ik hoopte. Ik weet nu wel wat ik aan het patroon moet veranderen zodat hij er meer 3D uit komt te zien. Volgende keer beter.

Inmiddels heb ik alweer een nieuwe aan mijn haaknaald hangen. De moeilijkste tot nog toe. Met steken voor en achter. Met clusters in eerdere toeren. Een geschreven patroon in het Engels en geen diagram om het te controleren. Pfff. Inspannend. Hier moet ik echt mijn aandacht bij houden. Elke toer moet ik eerst ontcijferen en bedenken wat nu eigenlijk de bedoeling is...

Ik ben al op de helft en ik ben er nu al apetrots op. Deze nieuwe komt in mijn tafeltje met glasplaat. Goh, wie had gedacht dat ik haken zo leuk zou vinden!

Ik ben heus niet alleen aan de haak, hoor. Ik loop ook nog steeds veel. Vorige week had ik met Patricia afgesproken voor een wandelingetje. Vorig jaar had zij ooit wat foto's genomen van een gebiedje precies tussen onze woonadressen in. Daar was een paadje wat zij toen niet ingeslagen was. Ikzelf had dat paadje ook nooit gelopen, dus dat was een mooie aanleiding om dat nu eens te doen. Nou, dat hele paadje stelde dus geen ene moer voor. :-) Geen mooie uitzichten, niks bijzonders. Maar geeft niks, we zijn gewoon verder gelopen en maar gekeken waar het pad ons bracht. We kwamen uiteindelijk bij het van Tuyllpark uit. Daar hebben we op een boomstam de koffie gedronken die Patries in haar rugzak mee had gezeuld. Met een paar appelkoeken van mij erbij. Was goed toeven daar. Allerlei vogeltjes kwamen kijken of we misschien wat lieten vallen. Op den duur begon het toch wat kil te worden dus zijn we via Palenstein weer richting het beginpunt gekluund. Het was een lekkere wandeling. Ik heb de verdere dag rozige wangetjes gehad. 

En gisteren is mijn moeder 85 jaar geworden. Daar ben ik 's middags op visite geweest. Goh, 85. En wat ziet ze er goed uit! Als een jonge blom. Op naar de 90! 

Gesluierde dames....

Er waren weer allemaal nieuwe bruidsshows op het internet te vinden, jurken voor 2021. Zouden daar weer mooie nieuwe tussen zitten? Wat wordt de mode? Tijd om weer een middagje jurken te kijken met dochterlief. Als lunch stond, op speciaal verzoek van Mariska, broodjes met luie-wijven gehakt op het menu. Om in de stemming te komen had ik voor ons bij AliExpress voor een habbekrats sluiers met tiara's besteld. Dus toen ze arriveerde zat ik al helemaal pontificaal opgetooid op de bank. Hi hi, je had haar gezicht moeten zien.... Moet dat nou???? Ja, dat moet! :-p .Ik weet dat ze niet van die gordijntjes houdt, maar ze heeft hem wel heel lief de hele tijd opgehad. Zo heb ik haar toch een keer met een sluier gezien. Tijdens het bekijken van de shows ging de bel. DHL stond voor de deur. De verbaasde blik in de mans ogen om door een bruid begroet te worden....  Bij buurman Ed, die later zijn pakje kwam ophalen, toverde ik ook een glimlach op zijn gezicht. Aan hem heb ik wel even uitgelegd dat het om een themamiddagje ging. Ja, dag, voor hij de GGZ belt en mij in een dwangbuis af laat voeren... Je weet het niet!

Maar goed, jurken te over. Keuze te over, zou je zeggen. Ik heb zowat een overdosis aan jurken gehad. Het bleken vooral shows te zijn voor de herfst/winter. Wel mooi, hoor. Van die Frozen jurken, met prachtige hoofdtooien met glitters en ijskristallen. Heeft wel wat, vind ik. Disney heeft ook best mooie jurken. Maar dat is meer voor piepjonge bruidjes. Ach, het komt heus wel goed. Er is toch nog geen datum....

Ik ben nog steeds druk met haken. In een ring waarin sneeuwvlokjes zaten zit nu een andere mandala. Dat was wel een heel makkelijke en hij was binnen twee dagen af. Alleen dat in de ring bevestigen vind ik echt een $#@#$ baan. Daar ben ik niet goed in. Vind het ook totaal niet leuk. Achteraf zie ik altijd dat ik het echt moet uitmeten allemaal, en dat doe ik dan weer niet. Ik haak liever. Ben inmiddels alweer met een andere bezig. Die 'lijkt' 3D. Wordt ook mooi.

Jan is de komende vrijdagen tot eind april vrij. Hij had nog zoveel wettelijke vakantiedagen staan. Die moeten op voor ze komen te vervallen! 

Hij is nu bezig met de tuinslang te ontmantelen en de buitenkraan in te pakken. Die hangt precies op het oosten. Op de valreep voor het winterweer morgen losbarst. Nou, ben benieuwd. Mango voelt het verschil in luchtdruk al dagen aan. Ze rent en vliegt door het huis met wilde ogen. Zodra de sneeuw valt zal dat wel over zijn, hoop ik. 

Morgen dus code ROOD.... Mocht je naar buiten gaan.... doe het op de manier van deze katten. Knus, en warm.

Goed nieuws....

Stress nummer twee is ook opgelost! Mijn zus moest begin januari vrij plotseling een operatie ondergaan. Er werd een poliep weggehaald uit haar baarmoeder. Dat is goed gegaan en ook de uitslag is binnen: goedaardig! Weer een zucht van opluchting... Je houdt toch onbewust rekening met elke uitslag. :-/

Dus hee, het gaat weer goed met me. Het trillen is ook opgehouden. Ik denk dat dat de opgebouwde stress in mijn lijf was die eruit moest. Weg ermee. De afspraak voor de hartecho is inmiddels ook gemaakt. Daar komt vast niks uit. Daar hoop ik op, tenminste. Maar het dagelijkse leven voelt nu wel stukken prettiger. Ik kan weer lekker de hort op wanneer ik dat wil. Schoenen aan en weg. Zonder alles gepland te hebben.

Gisteren hebben mijn moeder en ik ook weer even een wandeling door het bos gemaakt. Was hier en daar best behoorlijk druk. Maar we lopen dan echt te genieten. Frisse lucht.

Het gedoe met mijn naaimachine is ook opgelost. Cindy heeft er ook nog een oog opgeworpen, maar die kreeg het ook niet voor elkaar. Toen maar eens een heel oud plaatje op internet van het spoelhuis opgezocht. En verrek, er moest een schuifje overheen zitten. Aha, daarom zat ie los! Schuifje eroverheen gedaan en hij zat weer keurig vast. Kon ik nu eindelijk zonder lussen naaien?? Uh, nee! Lus.. lus...lus. Uit ergernis heb ik de naaimachine van mijn moeder geleend. Even uitgeprobeerd en ja, hoor, mijn proefzakdoekje kwam er netjes genaaid uit. Zie je wel, het ligt niet aan mij! Mijn eigen spoeltje (daar zat de goeie kleur al op) in mijn moeder's machine gedaan... naaien... Lus lus lus. Krijg nou tandjes! Mijn moeder's spoeltje er weer in...naai naai naai. Mijn moeder's spoeltje in mijn eigen naaimachine gedaan.....naai naai naai. Verrek, het ligt ook nog eens aan de Aliexpress spoeltjes! Die doen ut niet! Ik had ze ooit besteld omdat mijn eigen spoeltjes nog bij Mariska thuis lagen. Wie had ooit kunnen denken dat het aan de Chinese meuk zou liggen? Ik niet. Zien er hetzelfde uit. Maar goed, mijn broeken zijn ingekort. Met een nieuwe manier die ik ooit op Youtube vond. Heel simpel. Zo blijft de originele zoom behouden. Misschien wel handig om dat filmpje hier in te sluiten? Misschien heeft iemand er wat aan. Ik hoef nu in ieder geval nooit meer met dat plak-
strijkspul te werken. Dat laat op den duur toch los.

    

En gisteren kwam Mariska ook nog even langs. Met heerlijke bolussen die ze had gebakken. Zeg nou zelf, die zien er toch heel lekker uit? Ze is van plan elk weekend iets te gaan maken. Nou, dat moedigen we graag aan en ze weet waar we wonen. Wij zeggen geen nee tegen dit lekkers...

Dag, Kiwi....

Het ging niet meer met Kiwi, de poes. Dat gevoel had ik al sinds september, maar Jan was er nog niet aan toe om haar in te laten slapen. En ja, ze had af en toe nog wel 'goede' dagen. Maar die dagen werden steeds minder. Uiteindelijk lag ze alleen nog maar op schoot, op de bank of op haar kleedje. Bij al onze vorige katten liet ik de dierenarts thuis komen zodat ze in konden slapen zonder dat ze nog de stress zouden krijgen van het in de mand en in de auto naar de dierenartspraktijk te moeten. Dat wilde ik graag ook voor Kiwi. Helaas. Door de corona deden ze geen huisbezoek meer. Tranen met tuiten hier. Weer een paar dagen aangezien. En in de tuin? In de buitenlucht? Is toch hartstikke veilig? Jan weer bellen. Maar nee, ook niet mogelijk. Alleen in de praktijk zou het kunnen. Maar nee, niet de dag dat hij belde (vrijdag de 15e), ze hadden maandag nog wel een plekje... Oehhhh, ik was zo woedend. Het was al zo'n moeilijke beslissing en om dan ook nog een heel weekend te moeten wachten. Weer bellen. We konden toch nog bij de gratie Gods vrijdag om drie uur terecht. 

Ik zag er vreselijk tegenop om haar in de mand te moeten doen. Dat heeft Jan gedaan. (Ik ben intussen maar naar de dierenarts gaan lopen. Dan hoefde ik het niet te zien) Jan kwam met de auto. Het inslapen ging ook weer anders dan anders. Ze mocht niet volledig op schoot, want ja, er moest anderhalve meter afstand gehouden worden. Ok, logisch, maar niet leuk. Dus de eerste prik, op tafel. Daarna Kiwi op schoot tot ze diep sliep. Kiwi weer op tafel, tweede prik. Overleden. In haar mandje gedaan en hup, langs de balie om af te rekenen.

En nu is Kiwi er niet meer. Jan heeft zaterdag een graf gegraven en 's middags hebben we, samen met Mariska en Alex, haar de laatste eer bewezen. Nog net voor de eerste sneeuw viel. Ze heeft een mooi perkje met witte druifjes. Ze is thuis....

Nu pas merken we wat een impact de laatste maanden hebben gehad.

Ze was doof en blind, kon niet goed meer springen. Was niet zindelijk meer. Nou, op zich wel, maar het ging vaak mis. Ze ging altijd wel naar haar bak, maar ze zat er vaak maar half op en plaste dan over de rand. Dus de afgelopen vijf maanden hielden we het in de gaten en hielden dan een diep bord onder haar kontje. Dat had ze toch niet door. Moest je er wel op tijd bij zijn, natuurlijk. 

Wilde ze op de bank dan moest ze opgetild worden. Maar wilde ze er weer af, moest ze ook weer eraf getild worden. Dus als je ergens mee bezig was, moest je met één oog opletten en alles uit je handen laten vallen om haar te helpen. 

Als Mango ook in de kamer was moest je ze alle twee in de gaten houden. Mango had er een handje van om bovenop Kiwi te springen. Dus je moest overal ogen hebben. Je kon niet zomaar even op je gemakje naar het toilet. Ook dat moest gepland worden. Sinds december werkte Jan daarom maar beneden. Dan kon ik af en toe even met een gerust hart iets doen. Alhoewel, een gerust hart.... Hoe voelt dat ook alweer?

Slapen deed ik ook niet lekker meer. Moe! Stress! 

Dit gedeelte van de stress heeft zich nu opgelost. Dat scheelt wel. Ik slaap weer als een blok. Ik val zelfs 's middags rond een uur of vijf op de bank in slaap. Het gevoel dat je weer gewoon dingen kunt doen zonder constant op scherp te staan lucht ook enorm op. Ik kan zelfs deze blog schrijven zonder elke 10 seconden over mijn schouder te moeten kijken. Pfff. Gewoon weer wennen!

Maar goed, ze is niet meer, onze Kiwietje. We zullen haar missen. Onze lieve, kleine, gebitloze, knik in de staart hebbend, poesje. Fijn dat je er was. Je was zo geliefd......

Rikketik....

Sinds september ongeveer had ik last van een fladderend hart. Vooral als ik 's avonds in bed lag. Overdag had ik er geen erg in want dan heb je genoeg afleiding. Tja, wat is een fladderend hart? Net of het trilde van binnen. Net of er allemaal kaboutertjes overheen liepen te springen. Geen pijn, geen gebonk, geen overslaande slagen. Gewoon irritant, maar ik vond het niet verontrustend. Ook niet omdat de ECG die ik af en toe met mijn Apple Watch maakte ook niks raars aangaf. 

Maar afgelopen woensdag, zat ik op de bank en begon ik ineens pijn te krijgen. Op het hart, tussen mijn schouderbladen en het straalde uit naar mijn arm. Mijn rechterarm, dus dan vul ik voor mijzelf in dat dat geen kwaad kan, want ja, het was niet mijn linkerarm. Maar donderdagochtend, oudejaarsdag, had ik nog steeds pijn. Tja, wat te doen? Toch maar de huisarts bellen? Maar ja, die werkt niet op donderdag. Voor zaken die niet kunnen wachten kon ik de waarnemer bellen. Maar ja, is het wel erg genoeg? Ik lag toch niet op apegapen? ( ik ben geen paniekerig type, gelukkig) Kan het niet wachten tot maandag? Dubben dubben. Toch maar gebeld en ik werd toch doorverbonden met de assistente van mijn eigen huisarts. Die hoorde mijn verhaal aan en ging intussen de huisarts thuis bellen. Die vond het toch nodig dat er naar gekeken zou worden, dus er zou een ambulance komen. Jemigggg. Dat was toch niet nodig, vond ik zelf. Ik kon toch wel zelf even naar het ziekenhuis? Ik woon zo vlak bij! Ik kan het lopen! Mocht Jan me niet even afzetten? Nee, er kwam een ambulance. Pfff.

Die was er zo. Gelukkig niet met gillende sirenes. Dat had ik helemaal overdreven gevonden. Ik werd op de brancard ingesnoerd, kreeg plakkers, kreeg een spuitje bloedverdunners, kreeg twee keer een pufje onder de tong (bloedvatverwijders) en hup richting het ziekenhuis. Wat een lieve broeders op de ambu. Rob maakte wat geintjes met me en Maurits sprak me rustig toe dat ik in dit soort gevallen ALTIJD moet bellen. Zelfs naar 112. Liever tien keer voor niks komen, dan 1 keer te laat. Zit wat in, maar toch...

Op de eerste hulp werd ik gelijk aangesloten op zo'n ECG apparaat. Er werd bloed afgenomen, er werd een longfoto gemaakt om een longembolie uit te sluiten. Elk kwartier werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg zo'n klem op mijn vinger. De hele reutemeteut. Wel grappig: mijn Apple Sinus ECG gaf precies hetzelfde aan als het ziekenhuisapparaat. Heeft verder totaal geen nut hoorde ik later, want uit de Sinus halen ze niet veel informatie. Uit de andere gegevens halen ze veel meer. Het hartfilmpje bleek weer onduidelijk af te lezen te zijn. Op aanraden van een inmiddels opgetrommelde cardioloog werd er nogmaals bloed geprikt om nog meer dingen te onderzoeken. En er werd nogmaals een ander meer uitgebreid soort hartfilmpje gemaakt. Maar ook dat hartfilmpje bleek a-typisch te zijn en konden ze niet goed duiden. 

Maar goed, uit het bloedonderzoek bleek dat het beslist geen hartinfarct was geweest, dus dat was goed nieuws. Maar omdat ik een achtergrond heb van diabetes, hoge bloeddruk, een vader die op jonge leeftijd een infarct heeft gehad en een tante met lekkende hartkleppen en nu ook nog een a-typisch hartfilmpje erbij, leek het de cardioloog wel zinvol om een algemeen hartonderzoek in te plannen. Preventief! Dat kan ik nu over 4 tot 6 weken verwachten. We gaan het zien.

Dus tja, wat er nou aan de hand was/is is dus niet duidelijk geworden. Heb nog steeds pijn. Ik gooi het maar op psychosomatische klachten. Stress! Ik merk ook aan mezelf dat ik minder in balans ben. Deze hele Covid periode werkt ook niet echt mee. Maar goed, we zijn intussen weer in een nieuw jaar aan beland. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde! Laten we hopen op een beter jaar....uiteindelijk! Komt goed!