Tijd voor wat tips.... :-)

Ik heb een paar goeie tips voor de mensheid.

Tip één:

: 

Krijg je ooit als kado een plant, omwikkeld met zo'n stukje stof met glitters, hartstikke leuk natuurlijk, in zo'n glazen pot? Is de plant ter ziele en zet je de glazen pot in de kast, want ja, die wil je bewaren natuurlijk, weggooien kan altijd nog (dat doe je niet) en wil je ook het stukje glitterstof bewaren....doe het niet! Ik vond het stukje glitterstof leuk. Misschien wil ik het nog wel eens gebruiken, denk je dan in je onschuld. Je kent die gedachten wel, toch? Maar ja, het stukje stof was wel vies geworden. Weet je wat, denk je dan; ik draai toch een was... ik prop het er wel gewoon even bij. Tussen denken en doen zit dan veel te weinig tijd. Nu denk ik: Niet doen! Ik herhaal: Niet doen! Tuurlijk, het wordt mooi schoon. Tuurlijk, het ruikt weer lekker fris. Maar de eerstkomende 3 wassen zullen onder de glitters zitten! Beddengoed...met glitters. Je hele bed daardoor met glitters. Handdoeken...met glitters. Sla je de handdoeken uit... badkamervloer...onder de glitters. Ikzelf..onder de glitters. Ik kan geen glittertje meer zien. Trek er je lering uit!

Tip twee:
Heb je de dag ervoor in je vinger gesneden? Denk je de dag erop dat het wondje allang dicht is, want ja..het bloedt toch allang niet meer? Ga dan niet het zoutvaatje vullen!
Ik zeg het nog maar een keer: Doe het niet! Ik heb nu aan den lijve ondervonden waar het spreekwoord 'zout in de wond strooien' vandaan komt! Inderdaad, mijn leed was verergerd....Auw. Deze tip moet je echt niet met een korreltje zout nemen!

Tip drie:
Heb je een rot hekel aan vliegen in huis? Ik ook. Je probeert zorgvuldig de hordeur dicht te houden. Maar Mango, de poes, loopt natuurlijk in en uit. Ik speel dan voor portier: deur open, deur dicht. Gaat meestal goed. Maar als ik niet snel genoeg reageer, dan klimt ze zo de hordeur in. Gevolg: hor gescheurd en vliegen vliegen vliegensvlug naar binnen. De mepper komt dan wel weer van pas, maar toch.
Ik kreeg het lumineuze idee om van die ouderwetse plakkerige vliegenvangers op te hangen. Die bleken nog te bestaan. Mooi. Eentje in de kamer en eentje in de keuken. Die dingen mogen niet op de tocht of in de zon, dus ja...waar moet je ze hangen? Niet in de luchtstroom van de ventilatoren. Niet bij de open deur. Nou, mijn tip: hang ze hoog!! Zo hoog mogelijk! En niet op een plek waar, als je gebukt staat en je komt overeind, er een hele vliegenvanger in je haar gekleefd zit! En die krijg je er niet zomaar uit! Gatverdamme, wat een vies spul is dat! En je krijgt het er ook niet uit met shampoo, hè! Nu heb ik een persoonlijke vliegenvanger op mijn hoofd. Ik durf amper naar buiten nu. Wie weet wat voor insecten ik nu aantrek.....

Hieperdepiep, Lorelai 2!

Het is me het zomertje wel, zeg. Ik vind het wel weer even welletjes zo. Een paar daagjes wat koeler zou wel prettig zijn, klaag klaag. Ik ben ook zo'n Hollander, hè? T' is nooit goed, dat weer. Maar ik pas me wel aan. Doe alleen het hoognodige in de ochtend en hou de hele middag siësta. Rustigggg.
Afgelopen zaterdag, ook al zo'n warme dag, vierde kleine Lorelai haar 2e verjaardag. We hebben lekker in de tuin kunnen zitten. Gelukkig kon ik nog net een plekje in de schaduw bemachtigen. Jan niet. Het aanbod om zich even in te smeren met zonnebrandcrème sloeg hij natuurlijk af. Zijn ene arm, been en voet bleken 's avonds geroosterd te zijn. Tja. Zijn benen hadden dit jaar nog geen zon gezien, dus dat wil wel. Gaat wel weer over. Hij moet volgende keer maar even met zijn andere kantje naar de zon gaan zitten.
Thierry en Jessica hadden weer lekkere koele drankjes gemaakt. Kannen vol met vers geperst sinaasappelsap, Sangria en alcoholvrije Mojito. Lekker! Er kwam ook een kaasplank op tafel. Mijn oog werd al gelijk naar twee aparte kazen getrokken. Eentje leek op een grijze dome, wat was dat dan, joh?? Dit bleek geitenkaas met een as-laag erom heen te zijn. Grappig. Die andere was blauwaderkaas onder een dak van cranberry's. Ik heb ze allemaal geproefd. Ik hou van kaas.
Lorelai is een lekker tutje. Ze zegt nog niet zo veel. Af en toe hoor je Pappaaaaaaahhhhh. Mammaaaahhhh. Nou, ze blijkt best een stemmetje te hebben. Als zij eenmaal echt goed gaat praten dan commandeert ze haar hele omgeving. Zo'n typetje is het wel. Wat ze in haar kop heeft zit niet in haar luier. Over haar luier gesproken, hihi. Ze was samen met de vriend van Roxanne en nichtjes Joséphine en Géneviève naar een nieuw zwembadje in de wijk geweest. Om even te ontsnappen aan het warme weer. Hup, met verjaardagsjurk en al de plomp in. Lekker gespeeld. Bij terugkomst had ze 5 kubieke meter zwembadwater in haar luier meegesmokkeld. Hij hing zowat op haar hielen. Snoezig!
Ze is op dit moment helemaal fan van Masha en de Beer. Misschien vereenzelvigt ze zichzelf met het meisje. Ze lijken namelijk sprekend op elkaar.

Vol verwachting klopte Alex' hart...

Afgelopen donderdag, na maanden ongeduldig wachten, was het dan eindelijk zover voor Alex: hij kon zijn nieuwe (lease) auto ophalen. Altijd weer spannend. Ik mocht ook mee, dus ik moest al vroeg klaar staan.
We hebben eerst samen met de verkoper een rondje door de wijk gemaakt waarbij hij de nieuwste nieuwigheidjes demonstreerde. Adaptive cruisecontrol, waarbij de auto zelf remt. Raar om te zien.
En natuurlijk de inparkeerknop. Ik blijf me erover verbazen wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Maar ik hou er van. En je went er ook zo snel aan. Dan wil je ook niet anders meer. ;-)
Het is een mooie auto. Ik kan niet anders zeggen. Ik weet zeker dat Alex er zuinig op zal zijn. Hij is in ieder geval netter dan wij. Hij zal hem veeel vaker door de wasstraat rijden en zal hem veeel vaker uit zuigen.
Ik heb laatst de onze ook door de wasstraat gereden. Voor het eerst sinds jaren! Dus ik zeg dat zo tegen het wasstraat-spuit-mannetje. Zijn antwoord: Oh, kreeg je zomaar de auto van je man mee? :-)))
Wat een ouderwets vooroordeel! :-)
Ik ging trouwens ook alleen maar omdat Ed, de buurman, een paar krasjes op de voorkant wilde wegpoetsen. Kun je nagaan, zelfs de buurman is nog netter op onze auto dan wij. :-) Ach, ik zie het nog steeds als een stuk blik, hoor.
Maar goed, na afloop heeft Alex ons naar Delft gereden. Daar hebben we twee uur doorgebracht in de brillenwinkel. Maris wilde een nieuw montuurtje. Brilletje op, brilletje af. Te smal, te breed. Te kleurig, te saai. Saai kwam nog het meest voor. Zit niet lekker, zit wel lekker, maar niet leuk genoeg. Je kent het wel. Uiteindelijk toch geslaagd.
Intussen rammelde onze magen. Hup, door naar onze Delftse stamtent, Willem van Oranje. Er was nog plek op het terras. Lekker gegeten, hoewel het allemaal iets langer duurde dan normaal. Het was druk.
Daarna moest er nog gewinkeld worden! Het is niet voor niks uitverkoop, toch?
Lopen, lopen, passen, passen. Met de bus en de Randstadrail weer naar huis. Laat thuis, dus maar gelijk chinees gehaald. Ook daar was het druk!
Al met al een goed gevulde dag.

een jarig Jetje....

'Heb je je nog wel een beetje jarig gevoeld dit jaar' vroeg mijn moeder me laatst. Uhhh ja, eigenlijk de hele week wel!
Op mijn verjaardag zelf was er niemand thuis, behalve ik. Jan aan het werk. Mariska aan het werk. Zus, zwager en moeder van Efissos op weg via Thessaloniki naar Nederland. Hoewel ik normaliter mijn verjaardag alleen nog vier als het een kroonjaar is, zou ik het toch wel saai vinden als er niemand zou komen. Maar gelukkig, de scratchdames, Hennie, Patricia, Marianne, Marjan, Paulien en Lenie, waren van de partij. En het was gezellig. We hebben in de tuin kunnen zitten. Ik had een Lemon Merengue taart gebakken en nog wat bladerdeeg hapjes gemaakt.
Ik kreeg diverse telefoontjes van mensen die me feliciteerden. Ik had al een paar bossen bloemen gehad. Er werd nog een bos bloemen afgeleverd.
's Middags ging ik richting Schiphol om zus, zwager en moeder op te halen. Ik had al gelezen dat er een vrachtauto in de fik stond op de A4 en dat er aangeraden werd om via Utrecht naar Amsterdam te reizen. Dat heb ik maar gedaan. Je wilt toch op tijd aankomen, nietwaar? Maar ik ben zo'n tut, he? Navigatie ingesteld. Schiphol. Ik hoopte dat dat voldoende zou zijn, maar nee, ut ding vroeg om een adres. Had ik niet en kon het ook niet meer opzoeken want ik reed al. Nou ja, ik vind het wel, dacht ik. Ging allemaal prima, tot ik een afslag miste. Tenminste, ik nam een afslag die ik juist niet moest nemen. Zat ik in Amsterdam zelf. Keer om, keer om. Ok, nieuwe poging om weer richting Schiphol te komen. Onoverzichtelijke hoek om: shit, zit op de verkeerde baan, had anders voorgesorteerd moeten staan. Kon er niet meer tussen, dus nog maar een rondje. Pffff. Uiteindelijk toch op Schiphol aanbeland. En nog op tijd ook.
Familie opgehaald, (ze zaten onder de Griekse muggenbulten, de arme zielen) en weer in de spits richting huis. Even snel wat gegeten.
's Avonds kwamen Alex en Mariska me feliciteren. Al met al toch nog een drukke verjaardag.
In de loop van de week vielen er nog een paar verjaardagskaarten op de mat. Weer een jarig gevoel.
Donderdag uitgedeeld bij het koor. Daar mocht ik een koeklied uitzoeken en is er voor me gezongen. Voelde me weer jarig! En gisteravond werd ik mee uit eten genomen door Alex en Mariska bij SoSo. Daar hebben we heerlijk op het terras een hapje gegeten. Gezellig! En weer een jarig gevoel! Dus ja, ik heb me wel een beetje jarig gevoeld dit jaar! :-)
Oh oh oh, en weet je wat ik gisteravond ook nog gedaan heb? Even uitleg: ik kreeg toen we in Griekenland waren een filmpje toegestuurd door Mariska. Alex en zij hadden onze auto geleend om het automatische inparkeren uit te proberen. Hadden wij ons nog steeds niet aan gewaagd. Zag er gelikt uit. Hoe is het toch mogelijk, hè? De techniek staat voor niets.
En dat hebben we gisteravond ook nog even gedaan. Eerst heeft Alex het even voor gedaan en daarna heb ik het zelf uitgeprobeerd. Gaaf, zeg! Ging goed. Hij stond strak langs de stoep. Zo had ik het zelf never nooit kunnen doen. Bleek bovendien lang zo eng niet te zijn als ik dacht....

Hoppa!

Twee dagen nadat mijn moeder, zus en zwager naar Griekenland waren vertrokken zijn ook Jan en ik naar Thessaloniki afgereisd. Van daaraf was het nog bijna twee uur rijden richting Kozani, alwaar het huwelijk van nichtje Claudia en haar Griekse Agapi (liefje) Yiannis zou plaatsvinden. We namen onze intrek in Hotel Aliakmon, in het centrum, op loopafstand van de kerk. Daar had Claudia al veel kamers geboekt voor de Nederlandse bruiloftsgasten.
's Avonds was er eigenlijk nog een feest bij de opa en oma van Yiannis, maar zelf ben ik daar niet naartoe geweest. Ik had al een paar nachten slecht geslapen (spanning?) en was de reisdag al om 5 uur op. Ik was moeeee. Jan ook wel, maar hij sloot zich toch bij het feestgebeuren aan. Hij was pas om twee uur 's nachts 'thuis'. Brak! Het feestje was toen nog niet afgelopen, dat was pas om 4.30 a.m, hoorde ik later....

De volgende dag zijn we gezamenlijk met zus, zwager en moeder richting de Skepasmeno waterval gegaan. Google Maps wees ons de weg. Ging heel goed. Tot de weg die we moesten volgen onder water bleek te staan. (het had de dagen ervoor gegoten!). Ok, even omrijden dan maar. Maar moesten we nu echt dat smalle kleine snelomhoogklimmende bergweggetje op? Tja, Google gaf het wel aan. Ik vond het gelijk al drie keer niks. Laten we het nou niet doen! Jawel, Jan en Nico vonden dat het wel kon, hoor. Nico reed voor. Hobbel de bobbel. Met samengeknepen billen zat ik in die auto. Oeps, Nico kwam vast te zitten! Kon niet voor of achteruit meer. Met een hoop toestanden kwam hij weer los. Eindelijk werd besloten om toch maar terug te gaan. Met moeite werd er ergens een plekje gevonden om te keren. Pfff. Ik was blij dat we weer beneden waren. Ik ben gewoon niet zo avontuurlijk aangelegd.
Naderhand hebben we nog een prachtige rondrit rond het Politifou meer gemaakt. 's Avonds zijn we, samen met de rest van de Hollanders, door Claudia uitgenodigd voor een etentje in een restaurant. De eigenaar was uiteraard ook weer familie van Yiannis. Heel Kozani kent elkaar, heb ik het idee. :-) Ons kent ons. We hebben lekker gegeten. Veel geitenkaas uiteraard. Ik ging er haast van mekkeren. Ik hou ervan: hmmm, gevulde paprika's met geitenkaas. Smul! Claudia spreekt al heel goed Grieks. Knap! Het is trouwens sowieso een heel jonge gemeente, Kozani. Veel kinderen, veel jongeren. Dat viel me in ieder geval op. En stervens druk in het centrum, tot 'avonds laat. Totaal nog niet toeristisch. Authentiek.

Het werd zondag... de huwelijksdag! Spannend! Terwijl Claudia en Joke bij de make-up en de kapper zaten hadden wij 's ochtends nog tijd voor ons zelf. Google bracht ons lopend naar het gemeentelijke park. Viel een beetje tegen. Weinig bloemetjes. 's Middags was er geregeld dat we een hapje en een drankje in de lobby konden nemen. Dat heb ik maar gedaan vóór ik mijn jurk heb aangetrokken. Ik ken mezelf: ik ben een vreselijke knoeierd. Dat risico wilde ik niet nemen. Later, in vol ornaat, was het wachten tot de bruid in de lobby zou verschijnen. Wow, wat was ze mooi! Prachtig gewoon! Er kwam een heel gezelschap binnen; Cristos, (de 'best man') en vrienden en familie van Yiannis. Volgens een oud grieks gebruik moest Cristos Claudia's schoen geven, die dan zogenaamd veel te groot zou zijn. Deze schoen moest dan opgevuld worden met geld, veeeel geld, zodat ie beter zou passen. :-)

Er werden alvast wat officiële foto's gemaakt in de lobby. Claudia en haar ouders gingen met de auto naar de kerk. De rest liep er naartoe. Daar wachtte Yiannis al buiten op zijn bruid. Die met de auto al toeterend voorbij reed en nog maar eens een rondje reed. De kerkdienst (Claudia is Grieks-Orthodox geworden om in Kozani te kunnen trouwen) is een beetje langs me heen gegaan. Verstaan doe je het al niet natuurlijk. Af en toe hoorde ik een paar zinnen in het Duits en Claudia's naam. Na afloop stond er een bus klaar om de Hollanders naar de feestlocatie in Ptolemaida te brengen. Wat een enorme feestzaal! Moest ook wel. Ik hoorde dat er 230 gasten verwacht werden. Ook hier weer: buren van buren van buren etc. :-) Ook daar hebben we weer lekker gegeten. Een keuze menu met diverse salades en geitenkaas gerechten. Hmmm. Filodeeg rolletjes, gevuld met geitenkaas en overgoten met honing. Mjam. Ik hou ervan! Er speelde een live band. En al snel werd er gedanst. Ik heb twee keer meegedaan. Er is één dans bij die zelfs ìk nog een beetje mee kan doen. Bij een andere gingen mijn benen in de knoop. Hij ging ook steeds sneller... niet meer bij te houden!
Mijn moeder heeft, lichtelijk onder mijn dwang, ook nog een stukje, een simpele, mee gedanst. Ook die dans ging steeds sneller, dus we zijn er maar weer tussenuit gepiept. Zelf je voor dat ze zou vallen...Oehh.
De muziek was op het eind van de avond wel erg oorverdovend. We zijn toen met drie taxi's terug richting hotel gegaan.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van moeder/zus en zwager. Zij gingen richting het schiereiland Pilion om daar hun vakantie voort te zetten. Een
ander aantal familieleden gingen naar Chalkidiki. Jan en ik zijn die dag in zuidelijke richting gereden, naar Meteora, op hoge rotspilaren gebouwde kloosters. Ik had dat laatst in een uitzending op tv gezien en wilde er per se naartoe. De weg ernaartoe was al schitterend. Zo'n mooie natuur met al die bergen! Noord Griekenland is echt mooi, zeg. Alleen zo jammer dat er zoveel achterstallig onderhoud is. Huizen worden niet afgemaakt. Afbladderende verf. Ingestorte huizen. Oude verroeste kapotte auto's. Laat de rotzooi maar liggen, joh! Waarom nou toch...
Wat kan ik zeggen over Meteora zelf.... Indrukwekkend! Haast bovennatuurlijk! Mystiek. Wat ben ik blij dat we gegaan zijn. Zo mooi! Een aanrader. We hebben het klooster 'Varlaam' bezocht. Dat is de een na grootste. De grootste wilden we ook nog bezoeken, maar daar was het superdruk. Busladingen vol.

En afgelopen dinsdag zijn we weer in Nederland geland, alwaar Alex en Mariska ons al stonden op te wachten. Weer thuis. Wat was het leuk! Claudia en Yiannis, ευχαριστίες
Het was geweldig! τύχη για