zondag 22 april 2018

Lente!

Wat een mooie lenteweek hebben we achter de rug! Lente? Het voelde als zomer. Heerlijk.
Veel kilometers gemaakt. Met de benenwagen. Niet eens zo zeer met de auto. Hij heeft wel een lekker ritje richting Montfoort gemaakt. Daar zijn we naartoe gezoefd vanwege de verjaardag van zwager René. Tjonge, wat een verschil is het toch met onze oude auto.

Patricia vierde ook afgelopen week haar verjaardag. Haar 91-jarige moeder vond het leuk als wij bij haar thuis Patries's verjaardag zouden vieren. We waren een beetje bezorgd daarover, want ja... ineens een kamer vol met kakelende vrouwen. Zou dat niet te druk voor haar zijn? Maar ze heeft het goed doorstaan en vond het gezellig. Mooi.

En door het mooie weer konden we gisteren ook nog de tuin opknappen. Er had een kamperfoelie het loodje gelegd. Die had zich jaren geleden rond de regenpijp een weg naar boven geklommen. Was toen prachtig. Bloeide heel mooi, rook lekker. Maar nu hing hij er als een zielige bos stro bij. Daar is Jan lang mee bezig geweest om dat allemaal naar beneden te krijgen. Ik heb erna gelijk een nieuwe kamperfoelie geplant, de Hall's Prolific.
Een oude klimop hebben we ook weggehaald. Werd ook veel te groot. Jeetje, wat wortelt dat allemaal diep. Ook dat was ooit een kamerplantje. Is ook gaan woekeren. Weg ermee.

Een scheefgegroeide hibiscus op stam is ook een kwartslag gedraaid en staat ook weer in het gareel. Ik hoop dat hij het overleeft. Ik zag Jan nogal flink te keer gaan met een spade op zijn wortels. De komende weken maar even flink vertroetelen. De Hibiscus heb ik het dan over, hè! :-P

Verder heb ik elke dag de tuin aan moeten vegen. Soms twee keer per dag. De Magnolia is alweer uitgebloeid. Door het warme weer was de bloei kort maar krachtig. Vegen, vegen, vegen. Rommel, rommel, rommel.

Jos en Nico hadden een sierappeltje over. De Malus Evereste. Niet op stam zoals ik eigenlijk wilde. Maar nu heeft hij een ander plekje in de tuin gekregen en bloeit hij al. Hij kan vijf meter worden dus die moet ik echt elk jaar even korter wieken... Niet vergeten, Ien!

En verder ben ik zo blij met de bollenmand die ik begin november heb gevuld. Wat een uitbundige bloei! En het gaat maar door. Elke dag zie ik weer nieuwe tulpen en narcissen. Echt een aanrader om die workshop te gaan doen! Ik hoop dat ik ook zo'n plezier aan mijn hanging basket mag beleven.
Spannend. Die kan binnenkort ook opgehaald worden bij de kweker.
Eerst morgen maar eens naar van der Spek. Kijken voor een japanse esdoorn en een paar nieuwe hortensia's. Ik geloof dat ik morgen weer mijn winterjas aan moet??


donderdag 12 april 2018

Ode aan Queen...

Gisteravond zijn Jan en ik weer naar het theater geweest. Deze keer naar een show van Leo Blokhuis en Roel van Velzen met zijn band. Zij namen de muziek van Queen onder handen. Ze speelden niet alleen allerlei Queen nummers, maar vertelden ook hoe sommige delen van de muziek van Queen tot stand gekomen zijn. Net als het intro van Bohemian Rhapsody. Dat koorpartijtje. Dat blijkt alleen de stem van Freddie Mercury te zijn. Wist ik niet. Zijn stem is in sequens opgenomen. Elk regeltje tekst wordt dan drie keer opgenomen. Daarna hetzelfde riedeltje tekst een tikje hoger, ook weer drie keer hetzelfde opgenomen. Daarover heen nog een keer drie maal hetzelfde riedeltje maar net weer anders gezongen. En nog een keertje van hetzelfde....En voila, een koortje van twaalf stemmen!
Roel deed dat even voor. Gaaf, zeg!
Blijkt dat tegenwoordig de meeste popgroepen van deze techniek gebruikt maakt en dan 'live' een band met de sequens mee laten lopen. Nooit geweten.
Wat ook leuk was dat er ook uitleg werd gedaan over de muziekinstrumenten die Queen gebruikten.
En ja, de muziek zelf, hè? Er kwamen een hoop nummers voorbij. Ik vond ze niet allemaal even goed gezongen. Hier en daar een beetje onverstaanbaar. Maar de sfeer was prima. En de show werd op humorvolle wijze aan elkaar gepraat. Je moet trouwens geen last hebben van epilepsie, hihi. De lichten kwamen nogal vaak het publiek in en schenen dan in je ogen. Kan niet goed voor je hersentjes zijn....
Maar al met al was het een hele leuke informatieve muzikale avond. Die uiteraard eindigde met Bohemian Rhapsody waar het publiek de sequens voor had ingezongen! En als toegift..... Love of My Life! We hebben lekker meegezongen, Jan en ik.

maandag 9 april 2018

Van onderen!

Van onderennnnnn! Dat riepen Els en ik zaterdag toen zij en Antoine gezellig kwamen lunchen. Niet dat de lunch nou zo zwaar op de maag kwam te liggen, hoor. Ik had een citroencake, kippensoep, een gevuld turksbrood (volgende keer geen kipfilet maar rosbief of Surinaams gehakt erop) en broodjes luie-wijven-gehakt gemaakt. Nee, dat was niet de reden dat we 'van onderennnn' riepen.
Nu de gemeente een hoop bomen achter ons huis heeft gerooid, waar we erg blij mee zijn, willen we nu ook onze tuin aanpakken. Eén boom is er al uit. De Gelderse Roos had zelf al het leven gelaten.
Een jarenlange aanval van rupsen had hem, denk ik, uitgeput. Geeft niet, hij maakt weer plek voor een nieuw boompje, misschien een Malus Evereste op stam. Ik moet nog op zoek....
Pal naast de inmiddels prachtig bloeiende Magnolia stond een uit de kluiten gegroeide conifeer. Was vroeger ooit een kamerplantje geweest die ik, na ik hem binnen zat was, met mijn domme kop buiten in had gegraven. Maar hij had het wel erg naar zijn zin in de tuin. Hij werd groter en groter, maar ook lelijker en lelijker. Aan de onderkant bruin en aan de bovenkant erg donker groen. En elke keer ergerde ik me als ik uit het raam keek. Hij moest er uit! Maar ja, als je dat tegen Jan zegt dan duurt het nog jaren. Want 'zonde', en 'weet je het wel zeker 'en zo. En toen waren daar Els en Antoine die nietsvermoedend kwamen lunchen. :-P En Antoine is wel van het aanpakken.
'Heb je een zaag?' werd er gevraagd. Als de wiedeweerga heb ik hem gepakt en binnen een poep en een scheet lag de conifeer op zijn kantje. Zo, hopla. Ook weer gebeurd! Bedankt, Antoine!
Jan heeft de boom nu in stukken gezaagd. Wat blijft er weinig over, zeg. Zo'n grote boom en zo'n zielig hoopje takken en stammetjes. Er is nu weer plek voor wat anders. Heb mijn oog al laten vallen op een Hortensia Harlekijn. Binnenkort ook maar eens naar op zoek.
En ik heb nu zo'n mooi uitzicht vanuit de kamer op de Magnolia. Zonder die storende conifeer voor mijn neus!

Wat was het trouwens een mooi weertje dit weekend, hè? Zomaar al buiten kunnen zitten.
Gister nog een uur door het Balijbos gewandeld met mijn moeder. Halverwege werd ze toch wel moe en hebben we eventjes op een bankje in de zon gezeten. Toch iets van 3,5 km gelopen. Welke 82-jarige kan dat nog? Zijn er niet meer zo veel.... Ik hoop dat ze dat nog lang kan doen.

dinsdag 3 april 2018

Pasen ....

Hopla, de paasdagen zijn ook weer achter de rug. En van lenteachtige paasdagen was geen sprake. Jakkie, fris en nattig. Waar blijft nou toch die lente? We wachten al zo lang.
Eerste paasdag was een rustig dagje. Jan had twee optredens met zijn koor, nog aan elkaar verbonden met een lunch ook. Dus die drukte mooi zijn paassnor. Een beetje onhandig wel, want ja, de kamer moest ook nog heringedeeld worden voor de familielunch op tweede paasdag. Dat hebben we maar 's avonds gedaan.
Het leek me wel weer eens leuk om gezamenlijk aan de dis te zitten i.p.v. een lunchbuffet neer te zetten. Maar eigenlijk moet ik dat niet willen want ik heb er gewoon niet echt plek voor. Met de eettafel in de lengte en een tuintafel ernaast, net als met de kerst, moest het lukken. De tuintafel is helaas een tikkie smaller dan de andere tafel, dus daar was weer minder plek om eetspul op de plaatsen. We waren ook nog eens met zijn negenen. We zaten dus een beetje vacuüm. Ut ging allemaal net. Zitten waar je zit en verroer je niet, zoiets.... Bij normaal gebruik is dit huis prima, maar op hoogtijdagen....bwlaahh.
We hebben wel lekker gegeten weer. Zelf had ik als voorafje pastinaak soep met appel en roquefort gemaakt. En nog halve eieren met pesto, coburgerham en tomaat op een bedje van veldsla. Ik had het me verder gemakkelijk gemaakt: kant en klaar spul. Ja, de sinaasappels voor de verse jus heb ik nog wel zelf uit staan te persen. Mijn moeder had een salade gemaakt en mijn zus had gehaktballetjes en kwarteleitjes met een laagje eromheen van amandelen, peterselie bieslook en nog andere dingen die ik nu vergeten ben. Lekker, hoor. Maris en Alex kwamen aan met een appelkruimeltaart voor bij de koffie.
We hebben het ons goed laten smaken.
Vanmorgen was het tijd om naar de Zumba te gaan. Kwam goed uit, dan kon ik die chocolade-paas-ei-buik er weer aftrainen. Ik moest vandaag betalen dus ik sta klaar om nog even geld te halen. Pak mijn tas en wil mijn pinpasje alvast pakken. Huh? Ik vond alleen mijn hoesje. Pasje pleiten. Hoe kon dat nou weer? En het rare is: gisteren hadden we het er nog over gehad met de visite. Ik zei nog: hoe vaak komt het nou voor dat je je pasje kwijt raakt. MIJ NOOIT. Oeps. Dus wel. Zoeken, zoeken. Tas binnenste buiten gekeerd. Geen pasje. Jaszakken nagekeken. Geen pasje. Ik kreeg het steeds warmer. De tijd tikte ook door. Nog eens mijn tas doorgezocht. Nog eens mijn stapel andere pasjes doorgezocht. (het worden er steeds meer, ik begin er een hekel aan te krijgen). Zumba maar afgezegd. Nog maar eens mijn andere tassen doorgezocht, tegen beter weten in. Daar KON ie gewoon niet inzitten. Maar ja, je weet maar nooit. Nee, hoor, geen pasje. Wat nu? Nog maar eens mijn jaszakken. Nog maar eens mijn tassen. Mijn boodschappentassen dan?? Nee. Blokkeren dan maar? Ik loop naar de telefoon en wat zie ik daar op de grond liggen, nog net met een oranje hoekje onder de tafel vandaan? Juist. Vraag me niet hoe ie daar kwam. Waarschijnlijk heb ik hem onderste boven gehouden en is ie uit het hoesje gevallen. Maar wanneer dan? Dat moet dan eergisteren geweest zijn. Raar! Maar wel een opluchting dat ie boven water is. Je gaat zo aan jezelf twijfelen. Pfff.