Oeeeh, kijk me hier eens zitten achter mijn kitcherige keyboardje! Kleurtjes! Ze veranderen in elke kleur van de regenboog. Ik hou er van! Is het nodig? Nee. Is het leuk? Ja! En dat terwijl ik eigenlijk alleen een nieuwe muis nodig had. Tenminste.. Jan had een muis nodig. Dan koop ik dus een nieuwe en krijgt hij mijn oude. Maakt hem niet uit hoe ie eruit ziet, als ie het maar doet. Dus ja, op zoek naar een muis. En dat had ik al heeeeel lang niet meer gedaan. Joh, er is haast geen gewone muis meer te krijgen. Veel meer keus in gamersmuizen. MET kleurtjes dus. Gaaf. En (wist ik veel) dus ook bijpassende toetsenborden. Oehhh. Mijn ogen gaan daarvan glimmen, hoor. Ik ben gewoon een kermisklant. Dus ook maar gelijk besteld. En ja...als je dan toch bezig bent. Ook nog een koptelefoon erbij. Maar die gaat Jan gebruiken voor Jamulus. Een prima programma om online toch samen met je koor te kunnen zingen. Met amper vertraging. Nu zat hij nog met van die oordopjes te rommelen. Die vielen steeds uit zijn oren. Kijken of het met een gewone koptelefoon beter gaat. Ik heb afgelopen dinsdag bij één nieuw nummer even meegeluisterd.... echt geweldig!
Na zes weken heb ik eindelijk de uitslag van de CT scan gehad. De rest van mijn aderen blijken in een keurige conditie. Dat is echt een pak van mijn hart. Ik heb de eerste weken na de scan best in mijn piepzak gezeten. Je houdt toch je hart vast. De laatste twee weken vielen mee. Als ze nu nog niet gebeld hebben dan zal het wel meevallen, dacht ik. En inderdaad. De slagader is nog steeds verwijd. En dat blijft ook zo. Gaat niet over. Maar hij is in ieder geval 3 mm minder verwijd dan uit de echo bleek. Een CT scan is sekuurder. Dus het is nu zaak om het te houden hoe het nu is en het niet erger te laten worden. Inmiddels ben ik al met een tweede soort bloeddrukpillen bezig. Van de eerste soort kreeg ik een hoestje. Dat wil je in deze Covid periode niet als bonus hebben. Mensen kijken dan gelijk met een argwanend oog naar je. Tssss. In ieder geval houden ze mijn slagader vanaf nu jaarlijks in de gaten met een echo. Wel een prettig idee. Klachten heb ik nog wel. Maar niet meer elke dag.
Verder gebeurt er niet veel. Wandeling hier, wandeling daar. Boodschapje hier, boodschapje daar. Visite-tje hier, visite-tje daar. Ik mis de achternichtjes en neefje. Neefje Enrique heb ik pas 4 à 5 keer in zijn leventje gezien. De knul blijkt al te staan! Volgende maand is Elaine-Mae alweer 2 jaartjes oud. Nou uhhhh. Daar ga ik gewoon naartoe. Maar hopen dat het mooi weer is en het feestje in de tuin kan. Ik kijk er naar uit. :-)
