Goed nieuws....

Stress nummer twee is ook opgelost! Mijn zus moest begin januari vrij plotseling een operatie ondergaan. Er werd een poliep weggehaald uit haar baarmoeder. Dat is goed gegaan en ook de uitslag is binnen: goedaardig! Weer een zucht van opluchting... Je houdt toch onbewust rekening met elke uitslag. :-/

Dus hee, het gaat weer goed met me. Het trillen is ook opgehouden. Ik denk dat dat de opgebouwde stress in mijn lijf was die eruit moest. Weg ermee. De afspraak voor de hartecho is inmiddels ook gemaakt. Daar komt vast niks uit. Daar hoop ik op, tenminste. Maar het dagelijkse leven voelt nu wel stukken prettiger. Ik kan weer lekker de hort op wanneer ik dat wil. Schoenen aan en weg. Zonder alles gepland te hebben.

Gisteren hebben mijn moeder en ik ook weer even een wandeling door het bos gemaakt. Was hier en daar best behoorlijk druk. Maar we lopen dan echt te genieten. Frisse lucht.

Het gedoe met mijn naaimachine is ook opgelost. Cindy heeft er ook nog een oog opgeworpen, maar die kreeg het ook niet voor elkaar. Toen maar eens een heel oud plaatje op internet van het spoelhuis opgezocht. En verrek, er moest een schuifje overheen zitten. Aha, daarom zat ie los! Schuifje eroverheen gedaan en hij zat weer keurig vast. Kon ik nu eindelijk zonder lussen naaien?? Uh, nee! Lus.. lus...lus. Uit ergernis heb ik de naaimachine van mijn moeder geleend. Even uitgeprobeerd en ja, hoor, mijn proefzakdoekje kwam er netjes genaaid uit. Zie je wel, het ligt niet aan mij! Mijn eigen spoeltje (daar zat de goeie kleur al op) in mijn moeder's machine gedaan... naaien... Lus lus lus. Krijg nou tandjes! Mijn moeder's spoeltje er weer in...naai naai naai. Mijn moeder's spoeltje in mijn eigen naaimachine gedaan.....naai naai naai. Verrek, het ligt ook nog eens aan de Aliexpress spoeltjes! Die doen ut niet! Ik had ze ooit besteld omdat mijn eigen spoeltjes nog bij Mariska thuis lagen. Wie had ooit kunnen denken dat het aan de Chinese meuk zou liggen? Ik niet. Zien er hetzelfde uit. Maar goed, mijn broeken zijn ingekort. Met een nieuwe manier die ik ooit op Youtube vond. Heel simpel. Zo blijft de originele zoom behouden. Misschien wel handig om dat filmpje hier in te sluiten? Misschien heeft iemand er wat aan. Ik hoef nu in ieder geval nooit meer met dat plak-
strijkspul te werken. Dat laat op den duur toch los.

    

En gisteren kwam Mariska ook nog even langs. Met heerlijke bolussen die ze had gebakken. Zeg nou zelf, die zien er toch heel lekker uit? Ze is van plan elk weekend iets te gaan maken. Nou, dat moedigen we graag aan en ze weet waar we wonen. Wij zeggen geen nee tegen dit lekkers...

Dag, Kiwi....

Het ging niet meer met Kiwi, de poes. Dat gevoel had ik al sinds september, maar Jan was er nog niet aan toe om haar in te laten slapen. En ja, ze had af en toe nog wel 'goede' dagen. Maar die dagen werden steeds minder. Uiteindelijk lag ze alleen nog maar op schoot, op de bank of op haar kleedje. Bij al onze vorige katten liet ik de dierenarts thuis komen zodat ze in konden slapen zonder dat ze nog de stress zouden krijgen van het in de mand en in de auto naar de dierenartspraktijk te moeten. Dat wilde ik graag ook voor Kiwi. Helaas. Door de corona deden ze geen huisbezoek meer. Tranen met tuiten hier. Weer een paar dagen aangezien. En in de tuin? In de buitenlucht? Is toch hartstikke veilig? Jan weer bellen. Maar nee, ook niet mogelijk. Alleen in de praktijk zou het kunnen. Maar nee, niet de dag dat hij belde (vrijdag de 15e), ze hadden maandag nog wel een plekje... Oehhhh, ik was zo woedend. Het was al zo'n moeilijke beslissing en om dan ook nog een heel weekend te moeten wachten. Weer bellen. We konden toch nog bij de gratie Gods vrijdag om drie uur terecht. 

Ik zag er vreselijk tegenop om haar in de mand te moeten doen. Dat heeft Jan gedaan. (Ik ben intussen maar naar de dierenarts gaan lopen. Dan hoefde ik het niet te zien) Jan kwam met de auto. Het inslapen ging ook weer anders dan anders. Ze mocht niet volledig op schoot, want ja, er moest anderhalve meter afstand gehouden worden. Ok, logisch, maar niet leuk. Dus de eerste prik, op tafel. Daarna Kiwi op schoot tot ze diep sliep. Kiwi weer op tafel, tweede prik. Overleden. In haar mandje gedaan en hup, langs de balie om af te rekenen.

En nu is Kiwi er niet meer. Jan heeft zaterdag een graf gegraven en 's middags hebben we, samen met Mariska en Alex, haar de laatste eer bewezen. Nog net voor de eerste sneeuw viel. Ze heeft een mooi perkje met witte druifjes. Ze is thuis....

Nu pas merken we wat een impact de laatste maanden hebben gehad.

Ze was doof en blind, kon niet goed meer springen. Was niet zindelijk meer. Nou, op zich wel, maar het ging vaak mis. Ze ging altijd wel naar haar bak, maar ze zat er vaak maar half op en plaste dan over de rand. Dus de afgelopen vijf maanden hielden we het in de gaten en hielden dan een diep bord onder haar kontje. Dat had ze toch niet door. Moest je er wel op tijd bij zijn, natuurlijk. 

Wilde ze op de bank dan moest ze opgetild worden. Maar wilde ze er weer af, moest ze ook weer eraf getild worden. Dus als je ergens mee bezig was, moest je met één oog opletten en alles uit je handen laten vallen om haar te helpen. 

Als Mango ook in de kamer was moest je ze alle twee in de gaten houden. Mango had er een handje van om bovenop Kiwi te springen. Dus je moest overal ogen hebben. Je kon niet zomaar even op je gemakje naar het toilet. Ook dat moest gepland worden. Sinds december werkte Jan daarom maar beneden. Dan kon ik af en toe even met een gerust hart iets doen. Alhoewel, een gerust hart.... Hoe voelt dat ook alweer?

Slapen deed ik ook niet lekker meer. Moe! Stress! 

Dit gedeelte van de stress heeft zich nu opgelost. Dat scheelt wel. Ik slaap weer als een blok. Ik val zelfs 's middags rond een uur of vijf op de bank in slaap. Het gevoel dat je weer gewoon dingen kunt doen zonder constant op scherp te staan lucht ook enorm op. Ik kan zelfs deze blog schrijven zonder elke 10 seconden over mijn schouder te moeten kijken. Pfff. Gewoon weer wennen!

Maar goed, ze is niet meer, onze Kiwietje. We zullen haar missen. Onze lieve, kleine, gebitloze, knik in de staart hebbend, poesje. Fijn dat je er was. Je was zo geliefd......

Rikketik....

Sinds september ongeveer had ik last van een fladderend hart. Vooral als ik 's avonds in bed lag. Overdag had ik er geen erg in want dan heb je genoeg afleiding. Tja, wat is een fladderend hart? Net of het trilde van binnen. Net of er allemaal kaboutertjes overheen liepen te springen. Geen pijn, geen gebonk, geen overslaande slagen. Gewoon irritant, maar ik vond het niet verontrustend. Ook niet omdat de ECG die ik af en toe met mijn Apple Watch maakte ook niks raars aangaf. 

Maar afgelopen woensdag, zat ik op de bank en begon ik ineens pijn te krijgen. Op het hart, tussen mijn schouderbladen en het straalde uit naar mijn arm. Mijn rechterarm, dus dan vul ik voor mijzelf in dat dat geen kwaad kan, want ja, het was niet mijn linkerarm. Maar donderdagochtend, oudejaarsdag, had ik nog steeds pijn. Tja, wat te doen? Toch maar de huisarts bellen? Maar ja, die werkt niet op donderdag. Voor zaken die niet kunnen wachten kon ik de waarnemer bellen. Maar ja, is het wel erg genoeg? Ik lag toch niet op apegapen? ( ik ben geen paniekerig type, gelukkig) Kan het niet wachten tot maandag? Dubben dubben. Toch maar gebeld en ik werd toch doorverbonden met de assistente van mijn eigen huisarts. Die hoorde mijn verhaal aan en ging intussen de huisarts thuis bellen. Die vond het toch nodig dat er naar gekeken zou worden, dus er zou een ambulance komen. Jemigggg. Dat was toch niet nodig, vond ik zelf. Ik kon toch wel zelf even naar het ziekenhuis? Ik woon zo vlak bij! Ik kan het lopen! Mocht Jan me niet even afzetten? Nee, er kwam een ambulance. Pfff.

Die was er zo. Gelukkig niet met gillende sirenes. Dat had ik helemaal overdreven gevonden. Ik werd op de brancard ingesnoerd, kreeg plakkers, kreeg een spuitje bloedverdunners, kreeg twee keer een pufje onder de tong (bloedvatverwijders) en hup richting het ziekenhuis. Wat een lieve broeders op de ambu. Rob maakte wat geintjes met me en Maurits sprak me rustig toe dat ik in dit soort gevallen ALTIJD moet bellen. Zelfs naar 112. Liever tien keer voor niks komen, dan 1 keer te laat. Zit wat in, maar toch...

Op de eerste hulp werd ik gelijk aangesloten op zo'n ECG apparaat. Er werd bloed afgenomen, er werd een longfoto gemaakt om een longembolie uit te sluiten. Elk kwartier werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg zo'n klem op mijn vinger. De hele reutemeteut. Wel grappig: mijn Apple Sinus ECG gaf precies hetzelfde aan als het ziekenhuisapparaat. Heeft verder totaal geen nut hoorde ik later, want uit de Sinus halen ze niet veel informatie. Uit de andere gegevens halen ze veel meer. Het hartfilmpje bleek weer onduidelijk af te lezen te zijn. Op aanraden van een inmiddels opgetrommelde cardioloog werd er nogmaals bloed geprikt om nog meer dingen te onderzoeken. En er werd nogmaals een ander meer uitgebreid soort hartfilmpje gemaakt. Maar ook dat hartfilmpje bleek a-typisch te zijn en konden ze niet goed duiden. 

Maar goed, uit het bloedonderzoek bleek dat het beslist geen hartinfarct was geweest, dus dat was goed nieuws. Maar omdat ik een achtergrond heb van diabetes, hoge bloeddruk, een vader die op jonge leeftijd een infarct heeft gehad en een tante met lekkende hartkleppen en nu ook nog een a-typisch hartfilmpje erbij, leek het de cardioloog wel zinvol om een algemeen hartonderzoek in te plannen. Preventief! Dat kan ik nu over 4 tot 6 weken verwachten. We gaan het zien.

Dus tja, wat er nou aan de hand was/is is dus niet duidelijk geworden. Heb nog steeds pijn. Ik gooi het maar op psychosomatische klachten. Stress! Ik merk ook aan mezelf dat ik minder in balans ben. Deze hele Covid periode werkt ook niet echt mee. Maar goed, we zijn intussen weer in een nieuw jaar aan beland. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde! Laten we hopen op een beter jaar....uiteindelijk! Komt goed!