donderdag 30 mei 2019

Viva España!

Dinsdag... 
5 uur, Jan bracht ons, na Marianne opgehaald te hebben, naar Rotterdam Airport waar Marjan, Hennie en Lenie inmiddels ook al aangekomen waren. Na een rustige vlucht hebben we in Alicante de huurauto opgehaald, een Kia Carens, waar we allemaal compleet met koffers en tassen, met wat passen en meten in konden. Na pakweg een uurtje rijden, en na ook nog eens tassen met boodschappen in de al overvolle auto te hebben gepropt, kwamen we aan bij Hennie’s huis. Dat ligt op 600 meter hoogte op de berg nabij Pedreguer. Een heerlijk huis met alles erop en eraan, zwembad erbij. Goed toeven, hoor! Na september was het niet meer bewoond geweest dus we hebben even gezwabberd, gesopt en gedweild. Tussendoor hebben natuurlijk alvast van het Spaanse zonnetje genoten tijdens de lunch.

Woensdag.... 

Naar Denia. Omdat Hennie als ze hier vakantie viert ook wel eens wat te doen wil hebben, zijn we eerst bij de Hollandse club gaan kijken of dat wat voor haar was. Onderweg reden we met een noodgang over een verdekt opgestelde drempel heen waardoor we zowat met ons koppen het dak raakten. We hadden hem geen van allen aan zien komen en schrokken ons een hoedje. Een sombrero, in ons geval! Prompt had ik de slappe lach.
Die Nederlandse club heeft iets van 200 leden. Mensen die allemaal óf tijdelijk óf permanent in de omgeving wonen. Ze organiseren er van alles. Maar het is best moeilijk om zomaar in je eentje daar op af te stappen. Met ons erbij was de drempel wat minder groot. Na wat te hebben gedronken hebben we gelijk kaartjes gekocht voor een film-en tapasavond op vrijdag.
Na ons Hollandse bakkie pleur zijn we verder gereden naar de binnenstad van Denia. Ook daar hebben we weer rondgekeken en hebben we op een terrasje wat gegeten en gedronken. Denia heeft een burcht en daar zijn we ook naar toe gelopen. Marjan bleef beneden wachten. Bovenaan gekomen beet Marianne ineens in het stof! Lag languit, gestruikeld! Uit alle hoeken kwamen mensen aangesneld om haar overeind te helpen. Gelukkig viel de schade mee. Niks gebroken. Maar je schrikt toch.
‘ s Avonds hebben we op Hennie's binnenterras gebarbecued..

Donderdag....

Naar Xabia! Een leuke stad aan zee. Prachtig weer, zon met hier en daar een wolkje. Iets van 28 graden. Gewandeld op de promenade, uiteraard weer winkeltjes gekeken. Daarna de auto in op zoek naar de oude binnenstad die erg gezellig moest zijn. Toen we door een smal straatje reden kwam er ineens een luidkeelse ambulance achter ons aan. Zwaan kleef aan... Jeetje, wat nu? Hennie probeerde aan de kant te gaan en boem! Oh jee, dat klonk niet goed! Iets geraakt.
De schade bleek uiteindelijk mee te vallen. Een krasje. Door de schrik toch maar naar huis gegaan. De binnenstad komt nog wel een keer. ‘s Avonds gegeten in het restaurant ‘ The Black Flame’, onder aan onze berg.

Vrijdag....
Regen, regen, regen.... wat nu? Huppetee, naar een groot overdekt winkelcentrum in Ondara. Winkeltje in, winkeltje uit. Je kent het wel als vijf vrouwen de hort op zijn. Hoe moeten eigenlijk alle aankopen weer mee terug naar huis? Lenie bleek trouwens een schoenentik te hebben. Uiteindelijk kocht zij iets van vijf paar stappers! En we zitten al aan onze taks kwa kilo’s. Dat zou nog even een dingetje worden. Bij een tentje heerlijke tapas gegeten.
‘s Avonds soep met brood voor we richting Denia gingen voor ons filmavondje/tapasavondje. Uiteraard waren we even de weg kwijt, dus rijden, rijden, rijden. Tja, en dan heb je plaatsen achteraan. Met allemaal koppen (zelfs eentje met getoupeerd haar)voor je. 'Le concert' heette de film. Een Frans/Russische film. Als je dan maar hier en daar een paar woordjes ondertiteling kunt lezen ben je al snel de draad kwijt. Niet getreurd. Ik vermaakte me wel met mijn Apple watch. Op mijn gemak mijn hartslag opgenomen. Mijn ‘ breath’ app gebruikt om goed in- en uit te ademen. Daarna nog eens mijn hartslag opgemeten...lager! Maar eens een ecg'tje gemaakt. Zag er prima uit. Mooi regelmatig allemaal. Ik had nog geen flatliner! Emailtjes gelezen, foto’s gekeken. Ik zat mijn tijd uit te zitten. Na afloop nog van een tapasbuffet gegeten. Dat was prima te pruimen!

Zaterdag....
Hè, jasses, weer regen? Het kan verkeren. Wat nu? Marjan en Marianne wilden liever thuis blijven. Hennie, Lenie en ik wilde wel naar de markt in Jalón. Het zou immers later droog worden, toch? Nou, mooi niet. Regen, regen, regen. Niet getreurd. Eerst maar eens een kopje koffie in het plaatselijke restaurantje. We waren niet de enigen die voor de regen schuilden. We schoven maar aan bij een paar Duitsers. Ineens liep er een klein Spanjaardje met een koeienbel te klingelen. Wat krijgen we nu? Een gratis rondje?? Nee, hij voerde een show op. Liet wijn in zo’n schenkkan met tuit over zijn voorhoofd naar zijn mond lopen. Grappig. Mensen wilde met hem op de foto. Was het een beroemdheid?? Welnee, het bleek gewoon de baas van het spul te zijn.
Het regende nog steeds. En waar waren nou al die markttenten trouwens? We zagen er maar een paar. Hup, dan maar een wijn bodega in. Druk! We hebben wat wijntjes geproefd. Daarna nog maar een broodje gegeten in het zelfde restaurantje als eerder.
We namen een andere weg terug naar huis. Een smalle bergweg. Oepsie. Toch wel spannend, die kleine bochtige weggetjes. Inmiddels werd het droog en begon het zonnetje alweer te schijnen.
Thuis lekker aan de Sangria gegaan. Dat was nog even wat. Hele discussies werden er in de keuken gevoerd over wat er nou eigenlijk in moest/kon. De meningen waren verdeeld. Het ging er hard aan toe. En ik had weer de slappe lach op het terras toen ik het allemaal aanhoorde.
Na onze maaltijd bij The Black Flame, hebben het spelletje ‘ kletspraatjes’ gedaan. Oh oh, dan hoor je nog eens wat van elkaar. Ook daar lagen we weer in een deuk. We hebben het gezellig samen. We lachen wat af.


Zondag.... 

Naar Benidorm. Maar eerst nog even naar het uitzichtspunt, de Mirador, boven op Hennie’s berg. 360 graden zicht op de omgeving. Het was helder en zonnig. We konden Ibiza zien liggen. We vervolgden onze weg naar Benidorm. Wat een stad. Een en al hoge torenflats en hotels. Harde muziek op de terrassen. Zelfs schaars geklede dames, dansend op de tafel, om maar mannelijke gasten binnen te lokken. Duo-scootmobiels reden rond. De Benidorm bastards? Overal toeristen. Maar we hebben nog wel lekker met onze voetjes in de zee gelopen. Marjan niet, want zij had haar waterschoentjes niet bij zich. Zij liep ter hoogte van ons mee op de boulevard.
Lenie reed weer terug. Voor het eerst in de huurauto. Ging hartstikke goed. Onderweg nog even een prima menu gegeten bij restaurant Montgo.

Maandag.... 

Op naar de markt in Denia. En weer dendert Hennie met een noodgang over een verkeersdrempel heen wat haar nu toch echt wel de bijnaam Hennie Hobbel geeft! :-) Best een flinke markt heeft Denia. Wel veel dezelfde zooi. Kleding, meestal zweterig polyester, tassen, schoenen etc. Weinig groente en fruit. Ik had gehoopt nog grote zakken rozemarijn, tijm en oregano te scoren, maar helaas. ‘s Middags hebben we in de tuin gezeten. Er werd bezit genomen van het haar van Lenie door een enorme zwarte kever. Paniek in de tent!

Dinsdag....

Om half elf zijn we via een provinciale weg richting Valencia gereden. En Valencia is een grote stad. Druk! En ik had al gelezen dat parkeren in de garages in de binnenstad een crime zou zijn. Super krappe plekken, smalle in- en uitritten. De reviews logen er niet om. Ik vond het bij voorbaat al eng en dat bleek het ook te zijn. Maar Lenie reed en die is van nature al gewoon stoer en die flikte het gewoon! Kudos!
Na eerst een lekker kopje koffie/ cappuccino op een terras te hebben genomen zijn we de stad in getrokken. Aan het begin was er nog iets van een plan de campagne, maar dat werd al snel weer overboord gegooid. Dat heb je met 5 neuzen die allemaal de andere kant op wijzen. Kan ik niet zo goed tegen. Je hebt al zo weinig tijd... zonde om dan doelloos rond te hobbelen. Na ik voor mezelf had besloten om gewoon zelf nog een keer een stedentrip Valencia te doen, kon ik het loslaten.
De gebouwen zijn mooi. We zijn in een markthal geweest waar ik voor een prikkie een grote zak oregano heb gekocht. Ruikt lekker!
De magen begonnen alweer te rammelen, dus maar even een broodje gegeten. 
een stukje kathedraal gezien. Lenie, onze bikkel, is 200 treden omhoog, de toren in geklommen. Doe ik de volgende keer wel.

We hebben nog even in een basiliek een paar Maria gebeden aangehoord. Daarna was het tijd voor een lekker ijsje. Ja, toch? Je bent niet voor niks in een warm land.
Op naar de auto. Google maps wees ons de weg. Met nog maar een paar procent accu op mijn iPhone! We moesten snel zijn...
En toen met de auto, de parkeergarage uit zien te komen....vreselijk smalle paadjes, echt doodeng! En dan kom je ook nog eens midden in de spits terecht. Druk! Rijen dik overal. Behoorlijk spannend! Lenie rijdend, ik vanaf de achterbank met Google maps op mijn iphone in de oplader aanwijzigingen gevend. Pfff. Wat een drukte. Maar wat een oase van rust toen we uiteindelijk op de tolweg richting Pedreguer reden.
We zijn weer bij ‘the Black Flame, wezen eten. En dat nemen ze daar nogal letterlijk. Mijn kippen sjasliks waren behoorlijk zwartgeblakerd. Nou, de paprika’s en uien voornamelijk. Sommigen waren burned beyond recognition. De bijbehorende maiskolf was ook niet gaar en te pruimen. Daar heb ik wel een salade voor gehad. Verder een *u* verhaal, dat als ze de paprika’s opnieuw zouden grillen op charcoal dat ze dan net zo zwart zouden zijn...
Nee, dat was niet netjes. Binnenkort maar eens een recensie schrijven.... ;-)

Woensdag.... 

Het was weer tijd om op huis aan te gaan. We hadden pas een late vlucht, dus we hebben eerst het huis weer op orde gemaakt, de laatste boodschapjes gedaan, in het laatste Spaanse zonnetje geluncht, en de rit terug richting Alicante gemaakt. Wat een fijn en rustig vliegveld is dat. We hadden geen vertraging en landden om 22. 40 op Rotterdam. Daar stonden onze mannen, die een week lang ons hebben moeten missen, ;-), al op ons te wachten.
We hebben het allen erg leuk en gezellig gehad. We hebben veel gelachen, veel gekletst, samen gegeten ( dat doen we sowieso al graag) en een hoop gezien en meegemaakt. En allemaal dankzij die lieve en hartelijke Hennie, die ons uitnodigde en gastvrij heeft ontvangen in haar Spaanse vakantiehuis! Fijn om nu te weten hoe ze erbij zit als ze weer terug gaat om vakantie te vieren. Gracias, Hennie! Je bent een topper!


En hier is nog een filmpje:



maandag 20 mei 2019

Elaine-Mae

En daar is ze dan: Elaine-Mae. Geboren tijdens de halve finale van het Eurovisie Song Festival.
Dat was wel even een druk avondje. Luisteren en kijken naar de liedjes op tv, commentaar leveren via Messenger met mensen die ook aan het kijken waren, Twitter in de gaten houden (ik moet altijd lachen om wat er zoal gezegd wordt), en nieuws over de aanstaande bevalling horen via mijn zus. Een hele spannende avond kan ik je wel vertellen! :-)

Gisteren hebben we haar mogen bewonderen: Elaine-Mae Xaviërra Zephyrine Giselle Siobhàn.
Een schattig klein, 3440 gram wegend, poppedeintje. Wat zet Roxanne toch altijd fraaie exemplaren op de wereld! Alles der op en der an. Het is toch elke keer weer een wonder. Een mooi rond koppie met een enorme bos met zwart haar. Daar kun je toch uren naar kijken? Ze lag heel tevreden slapend op mijn arm. Ze had dan ook net de maaltijd genuttigd. Af en toe smakte ze nog een beetje na. Net alsof ze wilde zeggen: Hè, dat smaakte lekker.
Ze leek totaal niet onder de indruk van de geluiden op de achtergrond; muziek, kinderen, elektronische geluidjes, gepraat. Daar went ze wel aan. Het is nu gewoon een druk gezin.
Als alle kinderen er zijn, dan zijn ze met z'n zevenen! Ik hoop dat Roxanne, zeker nu ze net bevallen is, haar tijd kan nemen om tussendoor wat te rusten.
Ik ben in ieder geval blij dat ik de baby nog even heb kunnen zien en dat ik de kraammand met kadootjes nog heb kunnen geven, voor ik naar Spanje ga.
Ik ga maar eens inpakken.....Adios!

woensdag 15 mei 2019

Van alles wat...

En als je dan binnenkort met zijn allen op vakantie gaat naar Spanje, tja, dan moet er ook een voorbespreking komen. En dat doen we dan op onze eigen wijze: met taart, hapjes, en een gezamenlijke maaltijd! Want van eten houden we allemaal wel. We zijn nu op de hoogte van alle ins en outs en we hebben ook al een beetje besproken wat we allemaal willen gaan doen. Voor wie wil, zijn daar markten, winkelcentra, uitzichtpunten, boottochtjes, wandelingen, kerkjes en tuinen. En de nodige restaurantjes ook. Hoewel er ook een bbq aanwezig is, dus omkomen van de honger doen we niet! Ik vind het best wel spannend. Ik ben het niet gewend om 24/7 zoveel mensen om me heen te hebben. Zal wel een beetje druk aan mijn hoofd worden. We zullen zien....

Gisteravond zijn Patricia, Hennie, Marjan en ik naar een optreden geweest van het Zoetermeers Musicalkoor. Zij hadden een sing-a-long avond georganiseerd. De opbrengst van de kaartverkoop ging naar het Kankerfonds. Mooi!
Het was een erg leuke avond. Het publiek zat in het midden, de dirigent ( Freek, hij is ook ooit nog dirigent van ons koor geweest) en de pianiste hadden zich voor het publiek opgesteld en het koor (met twee oudleden van ons eigen koor) aan weerszijden. De teksten werden op een scherm weergegeven. 
We hebben prima mee kunnen zingen. Een enorm aantal musicals zijn ons wel bekend. De meest bekende kwamen voorbij: Les Miserables, Sound of Music, Sister Act, Lion King, Phantom of The Opera, Mamma Mia, Joseph and the Amazing Coloured Dreamcoat, Ja Zuster Nee Zuster.
Verrassend vond ik een net nieuw nummer: Total Eclipse of the Heart. Ik wist niet dat dat een musical nummer was, maar dat blijkt uit ' Dance of the Vampires' te komen. 
Erg leuk was ook een medley van Doe Maar. Ik hou er wel van, van wat nieuwe nummertjes. Die andere musicals, hoe mooi soms ook, kennen we nu wel. Tijd voor wat nieuws!

Inmiddels zijn we ook weer naar Kudelstaart gereden om onze hangmanden op te halen. Jeetje, wat waren onze stekjes al flink uitgegroeid. Een aantal bloeiden zelfs al. Zou het dit jaar weer zo'n succes worden? Ik hoop van wel. Elke dag 5 liter water met een lepeltje mest erin moet de klus klaren. Ik doe mijn best. En als ik in Spanje zit hoop ik dat Jan het niet vergeet!

Welke ook ongelooflijk uitbundig staan te bloeien zijn mijn oude Clivia's. Prachtig, toch? Ze hebben blijkbaar een goed jaar....


En vanmorgen, stipt om tien uur, zat ik weer klaar om kaartjes te bestellen voor het nieuwe theaterseizoen. Mwaah, dit jaar viel het aanbod me een beetje tegen. Maar de kaartjes zijn binnen van de voorstellingen die ons wel wat leken! 

vrijdag 3 mei 2019

Vol verwachting klopt mijn hart....

We wachten allemaal op de komst van baby Yuki. Deze maand gaat ze geboren worden, nicht Roxanne's en Dion's kindje. Ze komt, voor zover ik weet, niet echt Yuki te heten, maar zo wordt ze nu nog wel binnensbuiks genoemd. Ik ben zo benieuwd. Altijd weer leuk zo'n kleintje in de familie. Ik ben er helemaal klaar voor. De traditionele mand met kadootjes staat klaar. Was ook nog even een dingetje; het inpakken der presentjes. Ik had bij TK Maxx prachtig kadopapier gekocht. Was er helemaal weg van. Met een glittertje erin. (Ja, hou ik van.... ) Maar ik had er beter een muur mee kunnen behangen zo dik was het. Plakband bleef niet plakken. Vouwen sprongen er in en gelijk weer uit.. Een draak van een papier! Frustrerend! Maar het ziet er wel leuk uit. Echt meisjesachtig. Dat maakt alles weer goed. Ik hoop dat Yuki nog voor mijn aankomende Spanje-reisje geboren gaat worden. Het zal erom hangen... spannend! Arriba arriba. Ándale, ándale!

Vol verwachting klopt mijn hart, zoals het plaatje al zegt. En hoe vaak mijn hart klopt is ook al geen verrassing meer. Ik krijg er gewoon melding van op de iWatch. Na mijn vraag aan de kinders of zo'n ding nou handig is, werd ik een dag later gelijk van een exemplaar voorzien om het zelf uit te testen. Alex had er nog wel een te leen, blijkt. Dus nu loop ik al bijna een week met zo'n ding om. Ik vind hem best groot, ik vind hem best grof. Ik ben gewoon een klein klokkie gewend. Maar wat is het leuk en wat is het handig! Notificaties komen binnen van email, iMessage, Messenger, WhatsApp en Facebook. (ik pak nu niet meer voor elk wissewasje mijn telefoon of iPadje.) Het weerbericht en de weersverwachting van elke stad kun je zien. Mijn Stocards (klantenkaarten) werken prima in de winkels. En dalijk, als Apple Pay in Nederland uitgerold wordt, wordt het nog gemakkelijker met betalen ook.. Ik heb ook al een keer 'gewalkie talked' met Mariska. Geinig! Ik heb mijn dagelijkse doelen ingesteld kwa beweging. Daar herinnert hij me ook aan. Je kunt leuke achtergrondjes instellen zodat je bij elke outfit een bijpassend schermpje hebt. En oh, Aliexpress staat BOL van de leuke horlogebandjes. Ik ben om, hoor...:-) En eigenlijk verbaast me dat niet. Ik hou gewoon wel van dat soort gadgets. ;-) En nee, nodig is het allemaal niet. Ik weet ut. Maar het is gewoon LEUK!