woensdag 27 maart 2019

De Haagse Markt...

Mariska was op zoek naar een leuk stofje om een rokje van te naaien.  Maar waar zit er tegenwoordig nog een echte stoffenwinkel? Geen idee. Dus op naar de Haagse markt. Of om het op zijn haags te zeggen: Effuh lekkâh strúinuh ovâh duh haagsuh marrek. 
Ik was er al een hele tijd niet meer geweest. Op de een of andere manier kwam het er nooit meer van. 
We hadden bij de Hoefkade afgesproken. Zij stond er allang toen ik nog steeds in de Grote Marktstraat op een bus stond te wachten. Er reed een bus voor. ‘Gaat u ook naar de markt, vroeg ik? Nou, ik persoonlijk niet, zei de chauffeur, maar ik rij er wel langs met mijn bus.’ Hihi, haagse humor.
Ik keek mijn ogen uit tijdens de rit. Wat was alles veranderd! Allemaal nieuwbouw op de Vaillantlaan, een fontein, die het trouwens niet deed, op het Vaillantplein, Hoefkade totaal vernieuwd, behalve de kerk in de de Bockstraat. Het leek in niets meer op het plaatje dat ik van vroeger in mijn hoofd had.
Was leuk om weer eens op de mar(k)t te zijn. En jemig, wat goedkoop. Bakken vol groente of fruit voor een eurootje. Maar dat kwam later wel. Eerst zigzaggen langs alle kramen! Elke stoffenkraam, en dat zijn er heel wat, werd uitgekamd voor potentiele stofjes. Te dun, te dik, niet leuk, geen goeie kleur, te opzichtig. Nog maar eens de hele markt over voor een tweede ronde. Intussen heb ik Mariska nog even laten zien in welk huis ik vroeger in mijn jeugd heb gewoond. Pal tegenover de markt. Het huis naast ons, waar mijn zus en zwager nog een tijdje hebben gewoond, bleek inmiddels een kapsalon te zijn. Grappig.
Uiteindelijk heeft Maris een keuze kunnen maken. Twee leuke stofjes. Kost haast niks, joh. Gelijk met fournituren erbij. Ze kan aan de slag. Als ze net zo keurig naait als dat ze kan breien dan wordt het heel mooi!
Er stonden ook een aantal kramen met gordijnstoffen. Ik zag daar hartstikke leuke rolgordijnen met kraaltjes eraan. Dat hou ik nu even in mijn achterhoofd, mochten we de woonkamer gaan opknappen...
Daarna heb ik nog voor een habbekrats citroenen, rode pepertjes en tomaten gekocht. Morgen maar eens een lekker tomatensoepje in elkaar draaien!
Had ik mijn boodschappenkarretje meegenomen had ik meer kunnen kopen. Voor we naar de bus gingen heb ik haar nog een ander huis laten zien waar ik gewoond heb. In het verlengde van de markt. Het huis staat er nog, terwijl alles erom heen weg is of vernieuwd. Ook de schooltuintjes aan de overkant,  waar ik als 14 jarige nog heb geholpen en zodoende nog steeds een eigen tuintje had, waren weg. Het zijn nu parkeerplekken. Grauw en grijs. Jammer! 

maandag 25 maart 2019

Weekendje weg...

We wilden er nog eventjes tussenuit. Het werd een weekendje Kootwijk/ Hoge Veluwe. Zaterdagochtend hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan schoonzus Karin die onlangs aan haar arm is geopereerd. Na de thee heeft Jan nog even een proefritje gemaakt op zwager René's elektrieke fiets. Gewoon om eens even te kijken hoe dat voelt. Jan heeft een nieuwe baan gevonden in Alphen a/d Rijn en is dan van plan om ook eens de fiets te pakken. Wie weet besluit hij wel tot aankoop van zo'n nieuwerwetse fiets. Lijkt mij logisch, maar wie ben ik?
Onze rit ging verder. Richting Kootwijk. Daar hebben we geluncht bij 't Hilletje. Waren we al eens eerder geweest en dat was ons prima bevallen. Ook deze keer hebben we weer gesmuld.
Na afloop wilden we een wandeling maken. Op naar Radio Kootwijk. Jan wilde dat gebouw waar de eerst radio uitzendingen tussen Nederland en Indië van start gingen wel eens zien. Hallooo, Bandung!
De natuur is echt nog in de slaapstand. Beetje kaal. En zeker met de grijze lucht zag het er allemaal wat saai uit.
Op naar ons hotel in Hoenderloo, Hotel Buitenlust. We waren daar nooit eerder geweest maar het was er prima toeven. Onze kamer was net gerenoveerd, het rook er zelfs nog nieuw. Mooie badkamer ook. Maar waarom zaten er toch twee stopcontacten vlak onder het plafond?? Zo'n gekke plek. Ik heb trouwens nog nooit in zo'n hoog bed geslapen. Ik had bijna een opstapje nodig. Ik had er heerlijk kunnen slapen ware het niet dat Jan weer zo aan het snurken was.... :-/ 
's Avonds hebben we ook in het hotel gegeten.
's Ochtends, na het ontbijt, (ook weer prima, niks te klagen) en na het uitchecken, zijn we richting de entree van het park de Hoge Veluwe gelopen. Daar hebben we twee fietsen gepakt en zijn we richting het Jachthuis Sint Hubertus gereden. Het was toen nog frisjes met lichte bewolking. In de verte zagen we al wat blauws. Fietsen, fietsen, fietsen. De Hoge Veluwe is groter dan we dachten. Wel mooi, hoewel we voor ons gevoel toch net een beetje te vroeg in het jaar waren. 
Het noorden en het midden van het gebied hadden we inmiddels na een paar uur doorkruist. Er moest ook wat aan water in het gebied zijn. Richting zuidoost. Laten we daar naartoe fietsen, dachten we nog onschuldig. Fietsen, fietsen, fietsen. We begonnen onze zitbeentjes al een beetje te voelen. Aan het eerste watertje hebben lekker in het zonnetje gezeten. Prettig plekje, heel rustig.
We reden verder naar de volgende waterplekken. Dachten we. Fietsen, fietsen...fietsen. De Veluwe bleek minder vlak te zijn dan we hoopten. En waar was dat watertje nou? We reden wel ergens over een bruggetje. Maar geen water te bekennen. We kwamen ook langs geblakerde heidegebieden. En afgebrande bomen. Daar was waarschijnlijk die brand van juli 2018 geweest. De natuur moet zich nog herstellen daar.
Het fietstempo kwam allengs lager te liggen (hijg hijg puf puf) en mijn derrière stond inmiddels ook in vuur en vlam. Sommige stukken op de terugweg naar Hoenderloo hebben we maar even gelopen.
Bij een ander rustplekje zag ik ineens in de verte vier reebokjes die met elkaar aan het geiten waren. Een hoop geren, een hoop gespring. Ze hadden er lol in. Leuk om te zien. Voordat ik mijn mobieltje had gepakt waren ze alweer weg.
En zo kwam onze Veluwe dagfietstocht weer tot een einde. Het was een mooie dag. En ook vandaag heb ik nog steeds lijfelijke herinneringen: zadelpijn!

zondag 17 maart 2019

Hanging Baskets!

Woensdagavond... weer tijd om naar het Stadstheater te gaan. Deze keer, samen met Mariska, naar Pieter Derks. Een vrij jonge cabaretier waarvan ik zomaar aannam dat hij alleen een jong publiek aan zou spreken. Bleek niet zo te zijn. De zaal was gevuld met een heel divers gezelschap. Van jeugdig tot grijs en bejaard. Was weer een leuke avond. Ook weer voor herhaling vatbaar. Beschaafde humor en to the point!

Zaterdagochtend... vroeg! Tijd voor onze Hanging Basket Workshop in Kudelstaart. En met mij bedoel ik mijn zus, Hennie en Marjan en ikke. Extra vroeg op pad omdat het daar de vorige keer best moeilijk parkeren was toen het erg druk was. We waren nu de eersten. Gaf niks. We konden koffie pakken en alvast de kas in om te kijken welke soorten stekjes er deze keer waren om de mand mee te vullen. We zagen een aantal soorten die we vorig jaar ook hebben gebruikt en die uitbundig groeiden, zoals Petunia's en Verbena's. Hangbegonia's, Fuchsia's en soorten waar ik nooit van gehoord had. Allerlei kleuren, hangend en opgaand, grootbloemig, kleinbloemig en alles ertussen in. Maak daar maar eens een keuze uit. Jammer dat je ze niet allemaal kwijt kan! En onthou maar eens welke stekje je wààr hebt gestoken in je mand. Zitten de kleuren wel netjes verdeeld?
Deze keer waren er minder 'mandenmaaksters'. Een stuk of 14 totaal. Wel zo prettig. Je kunt het zo beter volgen wat de tuinder allemaal aan informatie geeft. En intussen hoorden we de regen maar op het glazen dak kletteren. Bah, wat een pietenpruimweer de laatste tijd!
De manden zijn weer in elkaar geflanst. Hier en daar met een beetje hulp. De stekjes zien er nu nog petieterig uit. De manden blijven nu nog in goede handen achter bij de tuinder. Hij verzorgt ze tot we ze in Mei op mogen halen. Hennie en ik weten al hoe dat is. Mijn zus en Marjan, die de mand voor het eerst hebben gemaakt, zullen hun ogen uitkijken. Niet te geloven hoe ze dan al gegroeid zijn!
We hopen dat we er weer net zoveel plezier van zullen hebben als vorig jaar. Wat een bloemenpracht was het toen....(zie de laatste foto)

maandag 11 maart 2019

Leuke avondjes...

Afgelopen woensdag hebben we een hele leuke avond gehad in het Stadstheater. We hadden kaartjes voor The Bootleg Sixties. Een avondje muziek uit de zestiger jaren. Met een prima coverband uit Engeland. Op de achtergrond foto's en filmpjes uit die tijd. Dus het oog had ook wat. Grappig dat er zelfs van Zoetermeer opnames waren uit die tijd. Een hele gave avond, waar we stevig hebben meegezongen met alle bekende hits. Een aanrader. Volgende keer gaan we weer.

En zaterdagavond kregen we bezoek van Els en
Antoine. We eten om en om bij elkaar. Deze keer hebben we het ons gemakkelijk gemaakt en hebben bij de chinees gegeten. Zij en Antoine hadden toevallig een heel warm plekje naast de verwarming. Die broeiden weg. Hup, bij Els ging het vest uit.
En zowat ook haar onderliggende t-shirt! Die ging zomaar gewoon bijna een striptease weggeven in de zaak. Kan toch allemaal maar niet, Els?? ;-P
Na de maaltijd, de rest van de toko was allang leeg, liepen we naar huis. Na nog wat napraten wilden ze maar eens op huis aan. Antoine had de autosleutels in bewaring aan Els gegeven. Een hoop gerommel in haar tas. Ritsjes open, vakken doorzoeken... Nergens te vinden! Die moesten eruit gevallen zijn en nog bij de chinees onder de tafel liggen. Antoine op een holletje weer naar de toko toe voor ie zou sluiten. Els nog een paar ritsjes open...Ohhh, ik heb hem toch! Jan weer op een holletje naar de toko om Antoine te berichten, die nog steeds op zijn knietjes lag te zoeken... Oh oh, die Els. Ik weet niet wat ze die dag had....:-)



woensdag 6 maart 2019

Het knapt toch wel weer op....

Al een hele lange tijd is ons (huur)huis aan het verloederen. De buitenkant niet, hoor. Dat wordt keurig netjes bijgehouden. Maar de binnenkant. Keukenlades die door het gewicht van de inhoud door hun rails waren gezakt. Voorfrontjes die òf eraf òf los zaten. Kranen die bijna niet meer open of dicht te draaien waren. Maar ja, ut spul is natuurlijk al 24 jaar oud. En elk moment verwacht je nog dat de woningbouwvereniging de boel zou komen renoveren. Echt renoveren dan, hè? Nieuwe keuken ofzo, Maar nee, hoor. Keukens blijken niet meer na zo'n 17 jaar, zoals vroeger, vernieuwd te worden. En zonder zo'n onderhoudsabonnement doen ze binnen al helemaal niets. Dit jaar, en alleen voor dit jaar, hebben we zo'n abonnement dus maar eens afgesloten. Inmiddels zijn de kranen en de keukenlades vernieuwd. Nu gaan we op de lijst kijken wat we verder nog kunnen laten doen. :-) De grepen op de keukenkastjes hebben we ook vernieuwd. Die zijn nu fancy goud. Een heel ander aanzien. Net nieuw...kuch kuch. :-)
Maar goed, nieuwe kranen dus. Mooie (nu nog) glimmende kranen. De toiletruimte moest nodig eens aangepakt worden. Het behang zat er ook al 24 jaar op. Met de nodige kringen van waterschade van twee eerdere lekkages. Normaliter erger ik me er even aan, draai me om, en vergeet het dan weer. Zo gaat dat met alles dat stuk is, gaat of verloedert in of aan het huis.
Zo'n lullig nieuw kraantje was wel het startschot om eindelijk eens te gaan klussen. Hup, behang eraf. Ging als een speer. Zo gebeurd. Klein hok. Voordeel. Hup, witsel erbij. Twee maal witten. Spetter, spetter, klieder, klieder. Netjes! Nieuwe sterretjeshemellamp aan het plafond. Gaaf ding! Drie standen met de aan/uit knop te regelen. Leidingen, plankje en hangdecoratie chroom gespoten. Gatsie, wat een stinkspul. Het begon al op te knappen. Er moesten ook nieuwe toiletartikelen komen. Ik had van dat iriserende spul (zie foto hiernaast) in mijn hoofd. Helaas kon ik dat nergens krijgen.
Gelukkig wel een prullenbak en wat potjes ervan in een donkerdere kleur. Een daarvan, een iriserende pot met kaars, heeft een nieuw leven als pleeborstelhouder gekregen. Ik hoop niet dat ie nu in een identiteitscrisis terecht komt. Shit happens, toch? De wc rolhouder, zeepfles en haak is ook vervangen. En uit dezelfde serie nog een handdoekrekje en een zeepgeval voor in de badkamer gekocht. Staat wel weer gelikt. En kan weer minstens 24 jaar mee....;-)
Maandag heb ik behangen. Groen. Mijn kleur. Oh, poeh, hee, ik heb me toch een spierpijn. Wat een klein onhandig hok om te behangen. Tig hoeken. Een trap die je met moeite kwijt kan en korte armpjes. Geen goeie combinatie, kan ik je vertellen. Ik heb zelfs spierpijn in mijn billen. Maar het zit erop. Een echte beroepsbehanger zal wellicht meewarig zijn hoofd schudden, maar ik vind het netjes zat. Alles hangt, alles glimt. Nu nog op zoek naar een bijpassend matje en wat nep plantjes.
Eigenlijk moet nu de kamer ook hoognodig aangepakt worden. Gewit, behangen, nieuwe vloer. Nieuwe bank, nieuwe stoelen. Alles. Maar waar moet je met het zooitje naartoe? Zie er als een berg tegenop.
Mijn schoonzus en zwager kwamen vandaag langs voor de lunch en vertelden dat je dan een container kan huren om de boel in op te slaan. Daar gaan we maar eens over nadenken....
We hebben geluncht bij van der Valk in Nootdorp. Jeetje, wat was het er druk. Bijna geen parkeerplek te vinden. Bleek dat er buffet was. Wist ik niet van tevoren toen ik een tafeltje boekte. Wij waren vrij laat dus we hebben maar gewoon à la carte gegeten. Was lekker, was gezellig.