Oeps, verkeerde aanname....

Zondagochtend wil ik een ontbijtje maken. Ik doe de koelkast open en het lampje doet het niet. Donker! Oh jee, de koelkast is dus kapot! Dat verwachtte ik al een hele tijd, want ja, het ding is al 25 jaar oud. Eens of eens zou ie zijn laatste koele adem uitblazen en ik dacht ècht dat dit het moment was. Snel de deur dichtgedaan voor ik alle kou eruit zou laten winden. (Dit zei Mariska altijd als kind)

Ik diepte uit een la een thermometer op. De vleesthermometer.

Die legde ik in het koelgedeelte. En ja, hoor, na een tijdje wees hij 15 graden aan. Oh jeeeee, zie je wel! Paniek! Dat is niet goed voor mijn levensmiddelen! En nu? Denk, denk.

Gelukkig hadden we in de schuur nog een grote koelbox staan. Die kwam nog uit mijn moeder's volkstuin. Die aangesloten. Hij deed het nog! De meest bederfelijke spullen daar in gedaan. Poeh. Dat luchtte op. Met het vriesgedeelte was gelukkig niets aan de hand.

De hele ochtend heb ik besteed aan het uitzoeken/vergelijken van een nieuwe koelvriescombinatie. Toen ik mijn keuze had gemaakt, kwam nog het uitzoeken waar ik hem zou bestellen. Tja, nergens op voorraad, maar wel leverbaar. Duurt dan wat langer maar dat was nu niet erg. De koelbox nam de taak van het koelen over. De rest van de dag heb ik de koelkast maar niet meer gebruikt.

Maar dan wil je maandagochtend een mandarijntje uit de koelkast pakken. En je verwacht dan dat inmiddels de binnentemperatuur hetzelfde als de buitentemperatuur zou zijn, zeker na zo’n lange tijd. Maar huh? Alles was gewoon nog koud! Uhhhh. Hoe kan dat nou?

En dan ga je eens op je gemakje denken.... die thermometer. Die lag natuurlijk op kamertemperatuur in de la. Die was dus juist aan het ZAKKEN! Van een graad of 22 naar 15 graden (op het moment dat ik keek) i.p.v. dat ie voor mijn gevoel èn mijn aanname aan het STIJGEN was.....van de 4 graden dat ie zou moeten zijn naar 15. Ohhhhh, tuttebolllll. :-) Ik dacht weer eens andersom. :-)

Nou ja, niks aan de hand. Een nieuwe is fijn. Niet meer hoeven te ontdooien, geen trap meer tegen de deuren te hoeven geven om ze goed te laten sluiten. Geen half kapotte groentelades meer. Geen half kapot flessenrek meer waar de flessen altijd uitkukelden. Ut ouwetje gaat met pensioen. Ze verhuist naar de schuur. Ze mag met hoogtijdagen haar best nog eens doen. Ze heeft het altijd goed gedaan. Ook Duitse degelijkheid, net als de nieuwe. Maandag wordt ie verwacht. 

Baba Ganoush....

Ik heb vorige week woensdag ook nog even mijn verjaardag voor het scratch-clubje gevierd. Met z’n zevenen in de tuin, met nèt genoeg afstand van elkaar. Poeh, wel krap. Het liefst had ik met ze geskottelbraaid, maar daar was echt geen plek voor. Nou ja, dan maar ander voer. Ik had van te voren al medegedeeld dat ik Baba Ganoush op ze uit wilde proberen. Ik had het zelf nog nooit gegeten. Maar jakkie, ik vond het echt niet lekker. Niemand eigenlijk. Zelfs Jan niet! Terwijl ik toch helemaal het recept had gevolgd. De kleur stond me niet aan, de smaak niet. Alleen de naam is leuk! Maar Baba Ganoush gaat van mijn lijstje. Die heeft het niet gered.

Wat ik dan weer wèl lekker vond: Gelaarsde Kat dip. Pas nog gedipt op de verjaardag van Lorelai en nu maar zelf gemaakt. Pizzadeeghapjes met pesto, tomaatjes en geitenkaas ook. (Misschien de volgende keer gewoon bladerdeeg gebruiken, notitie aan mezelf).

Ik had ook nog een soort kaaskoek gemaakt. Was ook wel voor herhaling vatbaar. Lekker met zelfgemaakte tomatenchutney.

Donderdagochtend... mooi weer! Jippie, we konden (eenmalig, het is nu vakantie) buiten zingen! Dat is wel weer even wennen om mijn eigen stem te horen. (Oeps, vals... :-)) Het koor (voor degenen die mee wilden doen) was in twee groepen ingedeeld. Het ene uur de ene groep, het andere uur de andere groep. Kleine clubjes, hoogstens 12 vrouw. Ruim opgesteld, uit de wind, bij een muur van een nachtclub, (waar vorig jaar de kogels nog om je oren vlogen), aan de van der Hagenstraat. Het ging niet helemaal jofel, maar toch was het weer fijn en vertrouwd. Leuk ook om nu eens de nieuwe nummers meerstemmig te horen.

Dat wordt nog wel wat...ooit!

Rommel, chaos...

Wat een rommelige weken heb ik achter de rug. Letterlijk en figuurlijk.
Ten eerste heb ik mijn verjaardag gevierd. Oeps, ook al weer 58 zomers oud. Omdat 58 kaarsjes toch wel wat veel waren op mijn zelf gebakken worteltaart, heb ik er maar eentje opgezet. Met één kaarsje voel je je ook jarig genoeg, blijkt.
Ik had voor mijn verjaardag nieuwe bloempotten gevraagd. Goud! En die kreeg ik ook. Gladde, bewerkte, mooi glanzende. Leuk. Heb er zelf ook nog een aantal bijgekocht, zodat dat in orde is voor als de kamer ooit opgeknapt wordt.
En ja, waar moet je ze kwijt? In de bomvolle trapkast maar. Prop, prop. Gauw deur dicht. Rommel die je niet ziet, is er niet. Ja, toch? Bommer de bom, rinkel de kinkel. Oei, dat ging niet goed in de kast. En ja, hoor, overal gebroken glas. En toen was eindelijk bij mij de maat vol. Gelijk opruimen die handel. ALLES op de planken eruit. Gelijk uitgezocht. Paarse potten, oranje pot... Hoe kom ik daar in vredesnaam aan?? Kamer vol. Een nerveuze Kiwi die verdwaasd overal tegenaan liep en niet meer wist waar ze was. Maar het moest maar even. Planken schoongemaakt en weer heringedeeld. Maar om nu te zeggen: Goh, wat heb ik weer lekker ruimte... nee. Ik heb wel weer mijn elektrische mes gevonden! Maar nu de bijpassende messen nog, hihi. Die zaten er dus niet bij. :-)
Ik had ook een nieuwe plant gehad voor mijn verjaardag. Compleet met pot. En ik maakte een leuk hoekje met nog meer planten. Maar ja, die zilverkleurige subwoofer vond ik niet mooi staan. Die moest naar de andere hoek zodat ie minder in het zicht stond. Niet te weten, en uiteraard volkomen verbaasd, dat Jan dat gelijk aan ging pakken... Hopla, weer twee hoeken van de kamer uitgemest. Stofzuigen en soppen. Maar het staat nu goed.
En toen was de nieuwe keukenkraan aan de beurt. Vorig jaar had de woningbouw onze opgespaarde klussen gedaan, (we hebben daarvoor 1 jaar een abonnement genomen, anders doen ze niks, noppes, nada) De meeste kranen hebben ze vernieuwd, behalve die van de keuken. Die werd 'opgekalefaterd'. En inderdaad, hij deed het weer goed. Tot laatst, weer hetzelfde euvel. Toen had ik er genoeg van en heb een nieuwe besteld. Die heeft mijn zwager Nico er laatst opgezet. En ja, hoor, weer een bende in huis. Wat heeft een mens toch belachelijk veel in een keukenkastje staan! Vreselijk. Maar hopelijk kan ie nu weer even mee. De oude gaat in de Vestia ouwe meuk doos. Die krijgen ze terug als we hier uit gaan....ALS dat ooit gebeurd. :-)

En dan maak ik online een afspraak bij de kapper. Voor de eerstvolgende woensdag, om 11.10uur. Zet het alvast in de papieren agenda. Krijg netjes een bevestiging via de mail. Zet die in mijn telefoonagenda. Niks doorhebbend. Ben woensdag keurig op tijd bij de kapper. Maar mevrouw, u staat niet voor vandaag in het systeem! Huh? Ik heb nog een bevestiging van jullie gehad! Ik kijken... heb ik een afspraak voor 12 augustus gemaakt. Waarom nou toch??? Heb ik gewoon de hele maand juli voor het gemak overgeslagen! Chaos! Chaos in huis, en chaos in mijn hoofd.... Maar geen chaos meer OP mijn hoofd. Ze had donderdag gelukkig nog een plekje over. Op naar rustigere tijden...zucht.

Over verrassingen, buitengesloten zijn en knoeiers...

Klepper de klep... onze buurvrouw aan de deur. Met een pakje in haar handen dat al bijna een week geleden bij haar bezorgd was. Ik wist van niks. Ik verwachtte ook niks. Ik had geen briefje gehad, noppes. Het was een pakje voor Jan. Bleek van zijn werk te zijn, nog steeds in het kader van hun 25 jarig bestaan dit jaar. En zo'n leuke verrassing weer: drie verschillende dozen met ingrediënten om zelf taart en koeken te bakken. Compleet met kaarsjes, ballonnen en confetti. Nou, dat is aan mij wel besteed! Binnenkort maar eens de worteltaart maken. De dozen geuren al heel lekker naar koekkruiden en kaneel. Dat wordt weer smullen!
Binnenkort gaat Jan weer twee dagen naar kantoor.... maar alleen als het noodzakelijk is voor overleg. Dat scheelt.

Dat hij thuis werkt kwam laatst wel heel goed uit. Ik was in de tuin bezig met ramen lappen. Ik doe die van de tuindeur en pats... de bovenste knip op de deur valt in het slot. Buitengesloten!
En daar sta je dan in de tuin met je emmertje water en je mond vol tanden. Je kunt niet meer naar binnen. Je ziet je telefoon onbereikbaar binnen op tafel liggen. Frons. Wat nu? Naar boven gillen JAN JAN....? Hij hoort niks (of wil niks horen) als ie geconcentreerd aan het werk is. Denk denk.... Ik kon hem opbellen! Met mijn iWatch! Voor het eerst gedaan. En ja, hoor, gelukt! Ik hoefde niet als een Tokkie te staan gillen. Hij kwam me redden. Pfff. En zwager Nico heeft ons gered met een paar Wassenaarse tweedehands raambomen voor op de deur. Hij had een tas vol! Mooie zware gouden uitgezocht. De deur heeft nog nooit zo goed dichtgezeten. Blij mee.

Zaterdag kwamen Els en Antoine op visite/eten. Het plan was, toen we de afspraak maakten, om te gaan skottelbraaien in de tuin. Nou, het weer speelde niet mee. Wat een regen en gemiezer, zeg. Het leek wel herfst. Dat ging um niet worden. Dan maar gewoon wat halen. Keuze zat in de buurt, Chinees, snackbar, Turks. Ik had ook spul voor broodjes saté te maken in huis. En daar viel uiteindelijk de keuze op. Prima. Dat lust iedereen.
Maar ja, pindasaus en een witte blouse gaat vast niet goed samen. Ik wilde Els eerst nog een slabbetje voor doen, maar ze stribbelde zo tegen. Dus ik heb haar maar in een schort gehesen. Dat is zo'n knoeierd, joh! :-P (Nu krijg ik vast op mijn kop!)  :-)
Al met al was het weer een gezellige tijd. Weer even flink bijgepraat....