Wat vieringen....

Nichtje Géneviève werd bijna 8 jaar. Dus afgelopen zaterdag werden we alvast in Wassenaar verwacht. Het zou buiten gevierd worden. Aangezien het de dag ervoor zo koud was geweest, met een hoop wind erbij, had ik mijn maatregelingen getroffen; lange mouwen, vest en panty kousjes mee. Dat was in eerste instantie totaal niet nodig. Het zonnetje scheen uitbundig en het was heerlijk in de tuin. Tot de zon achter de huizen verdween en er een windje kwam opsteken. Vest aan. Het werd koud. Jasje erover heen. En kouder. Toch ook mijn panty kousjes maar aangedaan. Hielp iets. Eindelijk ging de barbecue aan. Bak, bak, ril, ril, eet, eet.. Gelukkig had Roxanne een heleboel kinderdekentjes te leen. Ik had een leuke van Disney om. Scheelde toch ook wel iets. Zodra de wind weer ging liggen werd het weer wat aangenamer, gelukkig. Misschien ben ik gewoon een koukleum...

Zondag waren Jan en ik 30 jaar getrouwd. Toch ook alweer een hele tijd. Eigenlijk niets bijzonders, onze parelmoeren huwelijksdag. We hebben wel mooie bossen bloemen gehad, zeg. En kaarten en gelukswensen.
Bedankt daarvoor! 's Avonds hebben we met Mariska en Alex bij Happy Moose gegeten. Wel binnen, buiten was ook deze dag te koud. Jammer, want je zit daar zo leuk aan het Noord-Aa. Op naar de volgende tien jaar. Als we veertig jaar getrouwd zijn dan geven we, denk ik, wel weer eens een feestje. Dan is het onze Robijnen huwelijksdag. Ik denk dat daar een mooi juwelen setje met robijntjes bij moet. Toch?? ;-)

Zielepiet....

We waren nog zo optimistisch toen we zaterdag naar de dierenarts gingen. Het verband mocht eraf. Niet wetende dat Kiwietje nu een kraag om moest zodat ze niet aan haar hechtingen kon likken.
Ach goss, het beestje. Nu is ze super zielig! Lopen gaat haast niet. Doet vast nog hevig pijn. Ze mist nu natuurlijk ook haar steunteen, dus lopen wordt sowieso moeilijker. Het eten gaat moeilijker met die kraag. Daar moet ze echt wel even mee geholpen worden. En na de maaltijd is ze gewoon om altijd haar snoetje te wassen. Ook dat gaat allemaal niet. Je ziet gewoon dat ze hevig ontdaan is. Van armoe likt ze de binnenkant van de kraag maar schoon. Ze wil ook per se op de bank liggen. Erop springen gaat nog net, maar er weer af is een drama. En ik ben natuurlijk ook niet altijd in de buurt om haar op te vangen. Triest! Maar hopen dat het in de loop van de week beter gaat. Zaterdag mogen de hechtingen eruit. Ik hoop dan ook dat ze haar kraag niet meer om hoeft. Sneu, zo sneu.

Na het bezoekje aan de dierenarts heb ik een citroencake gebakken. Alvast voor Vaderdag. En toen die in de oven stond zijn Jan en ik achter de computers gekropen om ons reisje naar county Donégal/Ierland samen te stellen en alles te boeken. Een hele uitzoekerij. Ik had op Google Maps al het een en ander gepind wat ik sowieso wilde zien. En daarom heen hebben we een vakantiehuis van een week in Letterkenny, een hotel in Killybegs en een hotelletje, hahahaha, in Lough Eske geboekt.
Naar dat laatste hotel kijk ik nog het meeste uit! :-) Verder is de vliegreis en de huurauto ook geboekt.
Leuk! Weer eens naar Ierland! Heb er zin in!

Toen dat allemaal geboekt was moest ik me nog haasten ook. Op naar het Wapen van Zoetermeer voor een optreden met mijn koor. Loes, een lid, vierde daar met familie en vrienden haar verjaardag en het leek haar wel leuk om ons een uurtje in te huren voor een concertje. Prima. Het optreden was buiten. De zon kwam, lekker warm. De zon ging, de wind kwam...oeps, frisjes. Zon, geen zon, wind, geen wind. Maar gelukkig geen regen. Ik hoop dat het een beetje geklonken heeft daar in de buitenlucht.

Hup, weer naar huis. Snel een chineesje naar binnen gewerkt. Thee gezet. En daar kwamen Mariska en Alex alvast op vaderdags visite. Op Vaderdag zelf ging ook niet. Jan moest weer zingen met zijn koor. Zij hebben gisteren bij Hoeve Ackerdijk in Schipluiden gezongen tijdens de Midden-Delfland Dagen. En zo blijven we bezig..... 

Kiwi, onze ouwe taaie...

Kiwi was inmiddels drie keer opgenomen geweest om haar bloeddruk te controleren. De hoeveelheid  Amlodipine die ze dagelijks moet krijgen is nu uitgezocht. Niet teveel en niet te weinig, 0,375ml. Daar reageert ze goed op, hoewel ze nog steeds de ene keer beter ziet dan de andere keer. Maar daar valt mee te leven. De afgelopen weken heeft ze ook Meloxidyl (een ontstekingsremmer met pijnstiller ineen) en een antibioticakuur (elk pilletje verstopt in een stukje cake) geslikt. Dat was nog even een probleempje. Ze kan alleen tegen Amoxibactin en liet dat nou net op zijn bij de dierenkliniek. Het heeft verdorie 9 dagen geduurd voordat dat weer voorradig was. Was wel even een minpuntje! Maar ja, ondanks al die medicijnen werd het gezwelletje niet minder.
Ik vond ook nog steeds overal een spoor van bloedspettertjes, dus het ging ook steeds open.
Er moest echt wat gebeuren! Laten zitten was geen optie. Het zou gaan woekeren, ontsteken, uitzaaien, pijn gaan doen (als het dat nog niet deed). Het zou dan sowieso einde verhaal voor haar zijn. Termijn niet bekend. Weken, maanden?
Opereren....ook riskant volgens de dierenarts. Deze operatie voor een poes in een goede conditie was geen probleem. Wel voor Kiwi met haar rare hartje, haar hoge bloeddruk etc. Kon ze de narcose aan?
De kans dat ze het niet zou overleven was sterk aanwezig. Nou, neem dan maar een beslissing...kiezen tussen twee kwaden.
Ikzelf was voor opereren. Zo snel mogelijk nu ze nog in de best mogelijke conditie zou zijn door de medicijnen die ze al slikt. En ik had ook eigenlijk al een beetje afscheid van haar genomen de afgelopen weken. Als ze dan toch zou komen te overlijden dan het liefst tijdens de operatie. Dan merkt ze er zelf niets van. En als het goed zou gaan, dan was het gewoon een bonus! Ik had Kiwi sowieso beloofd dat ze hoe dan ook weer thuis zou komen. In het slechtste geval zou ze in de tuin komen te liggen, bij de rest van de poezen.
Gisterochtend was het zover. Om kwart voor negen heb ik haar afgeleverd met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen. Om tien uur zou ze geopereerd worden. Ik ben gelijk door naar de koorrepetitie gegaan. Een beetje afleiding! Maar ik sta in het koor precies op een plek tegenover een klok. Ik heb dus de hele ochtend naar de klok zitten/staan staren. Pfff. Kwart voor tien, ik werd al zenuwachtig. Tien uur...oh jee, ze begint nu. Half elf... zou ze nog leven? Elf uur...ik ben nog niet gebeld.... Is ze klaar en leeft ze dan nog? Half twaalf... nog geen nieuws....zeker uitgelopen? Twaalf uur.... toch nog maar even extra haar kattenbak verschonen. Steentjes eruit, schoonmaken, verrek, ik had toch nog een zak steentjes?? Mooi niet. Paniek! Op een holletje naar de Jumbo. Een ander merk steentjes gekocht. Oh jee, als ze daar maar intrapt. Ze is zo'n pietlut met verkeerde steentjes.... Maar ja, misschien leeft ze toch niet meer? Dan sta ik nutteloos die bak te verschonen. Eindelijk...kwart voor één...telefoon. Goed nieuws! Alles was goed verlopen! Haar hartje had zich rustig gehouden. Ze heeft een combinatie gehad van narcose en een ander gas.
Nou, dat heb ik geweten. :-) Om drie uur kon ik haar ophalen. Ze was klaarwakker en al heel druk in de mand. Eenmaal thuis heeft ze het eerste uur onrustig heen en weer gelopen op haar ingezwachtelde klompvoetje. Laat haar maar rustig op een kleedje liggen, zeggen ze dan. HOE dan?? Ze sprong op de bank, daarna op de rugleuning, op de armleuning, verloor haar evenwicht en viel op de grond. Ze RENDE door de kamer naar de keuken om te eten. (ik heb haar in maanden niet zien rennen). Ze leek Speedy Gonzalez wel. Een echte junk! Gelukkig was dat na een uurtje over. Verder heeft ze lekker liggen slapen. Ze snurkte als een bootwerker! Maar het gaat goed! Ze banjert door de kamer. Morgen mag het verband eraf. Ze vindt het knap irritant, die poot. Wat zal ze blij zijn! En wij ook. Ze is er nog!!! Juich!
Ik ga haar weer even knuffelen nu. :-)

Van klein naar groot...

Ik heb weer eens een ouderwets 'strontje' op mijn oog. Het ding heeft dagen over mijn oogbol geschuurd. Hoogst irritant en vermoeiend. Hoe kom je eraan, hè? Of liever: hoe kom je er af....
Het internet gaf aan dat ik diverse keren per dag een zo warm mogelijke kompres moest aanbrengen.
Nou, maar gedaan dan. Gedoe, geknoei en gedruip allemaal. Het heeft trouwens wel geholpen. Hij is 'rijp'. Nu maar hopen dat het zo snel mogelijk gedaan is met het onding. Ik heb me al dagen niet opgetut en zie er volgens mensen kaal, pips en ziekelijk uit. Ook vanwege mijn haar, denk ik. Dat is ook veel te lang en zit ook al niet. (wel al een afspraak voor een hakbeurt gemaakt bij de kapper) Een algehele-malaise-hoofd, zeg maar. En weet je, het kan me lekker niet eens schelen. Wat heerlijk toch, deze leeftijd. :-) Het maakt allemaal niet zoveel uit hoe ik eruit zie. Het komt wel weer goed. Ooit.

Ik ben me toch trots op mijn hanging basket! In maart hebben Hennie en ik een hanging basket workshop gevolgd bij een kweker in Kudelstaart. In mei konden we ze weer ophalen. Tot die tijd had de kweker ze bewaard en verzorgd. Dus eigenlijk hebben we ze pas sinds 5 mei thuis. Compleet met ons op het hart gedrukte verzorgingstips. Elke dag 5 liter water met een theelepel speciale mest erbij.
En inderdaad. Tot op deze dag heb ik trouw mijn emmertje water erop los gelaten. En op hete dagen zelfs twee. Ook mijn broekspijpen worden er kleddernat van want ik mors en ik spetter en de mand lekt. Maar je weet niet wat je ziet, zo mooi! Hele bossen worden het. Terwijl het aan het begin van die minuscule plantjes waren. Wat heeft de natuur toch een kracht.