Op ziekenbezoek en naar een verjaardagsviering

Afgelopen donderdag was een druk dagje. Eerst moest ik naar het ziekenhuis voor een hartecho, daarna haastje repje door naar de eerste koorrepetitie van het nieuwe seizoen en daarna huppetee, samen met mijn zus en zwager, richting Breda om onze vader te bezoeken. Hij zit al een tijd zwaar in de lappenmand. Heeft zijn kuitbeen gebroken en waarschijnlijk zijn enkel ook. De dochter van zijn vriendin heeft hem en haar moeder verzorgd (moeder had zelf al eerder haar pols gebroken) tot hij opgenomen werd in het ziekenhuis. Vanuit het ziekenhuis (hij is uiteindelijk niet geopereerd, ik weet eigenlijk niet waarom) is hij overgebracht naar een revalidatiecentrum. Ze zijn nu op zoek naar een soort van aanleunwoning in of rond Breda of in Eindhoven.Terug naar zijn eigen huis kan hij nu niet (meer). En nu heeft hij ook nog te horen gekregen dat zijn vriendin ernstig ziek is en niet lang meer heeft. Het is allemaal zo triest! Het leven is geen zoete krentenbol....:-/

Afgelopen zondag vierde mijn zus haar 66e verjaardag. In de tuin! Af en toe was het een beetje frisjes, maar als het zonnetje weer doorkwam...Roxanne kwam binnen met allemaal heliumballonnen. Sommigen gevuld met confetti. Een aantal was al snel onder luid geknal geknapt en eentje vloog zijn vrijheid tegemoet, de wijde wereld in. Een ballon, een ballon, een ballonnetje...uitgezwaaid door Elaine-Mae en Enrique.

Toen ik thuiskwam kwam Jan ook net aan. Hij was met zijn koor een weekend wezen kamperen in Roosendaal. Was helemaal bekaf. Tja, hij is ook geen 18 meer, he? Had het 's nachts ook koud gehad. Logisch, als hij willens en wetens alleen maar een plaid en een crash matje mee neemt. Je kunt praten als Brugman...maar hij trekt toch altijd zijn eigen plan. De meest vreemde plannen zijn dat. ;-) Ik kan er niet meer over wakker liggen. :-)

Naar de hei en hoeveel pech kan een mens hebben....

We gingen naar de hei. Het dichts bij zijnde heideveldje vanaf hier. De Kaapse Bossen, dus. Vroeg op pad, want je wilt nog wel kunnen parkeren daar. Best druk op de weg al. Mooi weer, niet te heet. Perfect! En de hei staat er mooi bij. In volle glorie. Ik hou ervan. We hebben een flinke wandeling gemaakt. Weer een andere route genomen dan de vorige keer. Lichtgroene eikeltjes gezocht, het liefst die nog met hun petje op. (Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen, ik heb ook nog Limburgse dennenappeltjes liggen...). We kwamen deze keer langs uitkijktoren 'de Kaap'. Die zijn we op geweest. Het ding is 25 meter hoog. Acht trappen met elk vijftien treden op. Dat wist ik niet van te voren. Ik had het bordje niet gelezen... :-) 

Na elke trap keek ik omhoog om steeds 4 andere trappen te ontdekken. En het bleven er hééél lang vier! Hijg, hijg, puf, puf.

Boven hadden we een aardig uitzicht. In de verte zagen we Utrecht liggen. Verder veel bos, overal rond ons. De trappen af ging makkelijker gelukkig. Maar ons tempo was erna wel stukken lager! Twee jonge vrouwen die net boven kwamen toen wij naar beneden gingen, haalden ons even later met soepele tred alweer in op het bospaadje. En dan voelen we ons wel echt een paar bejaarden, hoor! We zijn niet meer zo snel! 

We hebben geluncht bij St Helenaheuvel. Daar is een groot terras met uitzicht op de heide. Na nog een rondje heide en nog even in het zonnetje gezeten te hebben zijn we weer naar huis gereden. 

Thuis hoorden we dat het met mijn zus niet zo lekker ging. De picc lijn was aan het ontsteken. En dat is niet goed! In haar ziekenhuis-loze weekend, waar ze altijd zo naar uitkijkt, moest ze alsnog opgenomen worden. De picc lijn werd er uitgehaald en ze zit nu tot het puntje van haar schedel onder de antibiotica. Ook weer tien dagen lang. Ze heeft zo'n pech elke keer. Aders die te diep liggen en met grote moeite geprikt kunnen worden. (vandaar de picc lijn), Bloeddruk die moeilijk gemeten kan worden, want mag in geen van haar armen ( ene arm heeft geen lymfeklieren meer door een eerdere periode met kanker, en aan de andere arm, die met picc lijn, mag al helemaal niet) Hoewel ze het wel één keer gedaan hebben, om die picc lijn arm! Bloedprikken gaf de laatste keren, zelfs met die picc lijn ook moeite. Hij trok vacuüm, er kwam geen bloed. Dan zijn ze weer een uur met haar bezig. Of ze ligt onder het bestralingsapparaat en het apparaat houdt er mee op. Eén van de bestralingen straalt uit naar haar slokdarm, dus eten werd heel pijnlijk. Het spul dat dat moet verzachten is wekenlang niet te krijgen geweest. Daarvoor heeft ze nu eindelijk morfine gehad. Intussen heeft ze ook twee chemo's achter de rug. De eerste, toen nog zonder picc lijn, werd met een infuus in haar pols geplaatst. Ze heeft 8 uur haar pols krampachtig stil moeten houden, anders ging het alarm steeds af en deed de naald pijn. Toen waren die 8 uren om, (spoelen, chemo, spoelen), bleek een zak chemo niet helemaal leeg te zijn... Dus weer het restje chemo erdoor heen, en weer twee uur spoelen. En nu dus weer die ontsteking. Daardoor kon de derde chemo vandaag niet doorgaan. Die moet i.c.m. de bestralingen en de laatste daarvan is donderdag. Dus de derde is nu geschrapt. Nu volgt er nog immunotherapie. Ik hoop dat dat nog even niet van start gaat. Dat ze nog even op vakantie kan en op adem kan komen. Wat een ellende allemaal! :-/  Wat een rotziekte! 

Op Phloxenjacht....

2022 blijkt een uitstekend Hibiscus jaar te zijn. De blauwe en de roze hier in de tuin bloeien uitbundig. Beter dan in vorige jaren in ieder geval. Mijn Phloxen doen het ook weer prima. Ik heb een grote geurende witte en een wat kleiner blijvende roze. En ik wilde er graag nog een paarse bij. En ga dan maar zoeken. Ik heb alle plantencentra in Zoetermeer binnenstebuiten gekeerd, maar nee. Geen Amethyst, geen Blue Paradise, geen Blue Boy. Alleen maar de geijkte witten en rozen. En dat kan ik dan niet hebben, hè? Grrr. Op het internet kwam ik één van mijn beoogde Phloxen tegen bij de 'Tuinen van Appeltern'. En ook nog eentje bij een kwekerij die er pal in de buurt zat, in Horssen. Nou, dat was dus twee vliegen in één klap! 

Appeltern...we waren er nog nooit geweest. Leuk om eens rond te hebben gelopen. Als je een nieuw huis hebt gekocht en de tuin moet nog aangelegd worden: Daar doe je wel inspiratie voor op! Maar als je tuin al 'klaar' is, (maar wanneer is een tuin nou ooit klaar?), dan is er eigenlijk maar een klein gedeelte van Appeltern  aan plantenborders gewijd. Ondanks dat hebben we behoorlijk wat tijd doorgebracht met het bezichtigen van tuinen. Het is duidelijk dat ik ècht niet van strakke tuinen hou. Ik hou niet van beton. Ik hou niet van strakke lijnen. Ik hou ook niet van hout. Ik hou wel van kweekkasten. Maar die kasten waren al even groot als mijn eigen postzegel-tuintje. Gaat um niet worden. Ik hou van gietijzeren hekken. Ik zag nog een kunstige en erg mooie oplossing voor het kindveilig maken van vijvers en zwembaden: het Bollywood rooster. Maar ja, we hebben geen vijver en/of zwembad. Zo jammer weer! :-) Of zouden ze ze ook kunnen maken voor in teiltjes met water?? 

Het gedeelte met de plantenborders hebben we twee maal aangedaan. Ik had mijn oog al laten vallen op een roze Phlox met donkerder hart, Bright Eyes, en een paarsbloeiende plant die ik niet echt kende. Dat bleek later een Salvia Amistad te zijn.
Die heb ik ook maar gelijk aangeschaft. De paarse en de nieuwe roze Phloxen kon ik niet vinden in hun plantenwinkel. Dus zijn we na afloop nog even doorgereden naar Kwekerij de Vlieren. En daar ben ik goed geholpen en geslaagd. 

Van de Amethyst en de Blue Paradise heb ik er elk twee van kunnen kopen. Van Bright Eyes eentje. En hee, wat een mooie Zonnehoeden staan daar! Ook maar weer meenemen.... Ik hoop dat ze aanslaan. Anders ga ik volgend jaar weer op jacht!