Grote wasjes, kleine wasjes...ik doe ze weer in de wasmachine!

Vorige week woensdag ging de wasmachine ineens stuk. Hij bleef hangen op het spoelprogramma, gaf allemaal streepjes in het display en wilde er niet eens mee ophouden toen ik de knop op ‘uit’ zette. Oeps, dan maar de stroom eraf. Ik was benieuwd wat ie zou doen als de stroom er weer op ging. Een hoop herrie! Ik was bang dat ie in de fik zou vliegen. Ging um niet worden. Maar eens de technische dienst van de Miele gebeld. Wat kon dit zijn? Er moest een mannetje bij komen. En die kon ‘al’ na anderhalve week komen...
Maar toen ging ik eens denken... hoe oud is deze wasmachine eigenlijk? Op mijn blog (mijn geheugen dus) kon ik niks over wasmachines vinden. Hij moet dus ouder dan 2007 zijn. En dat bleek achteraf ook wel, hij was al 15 jaar oud. Tijd voor een nieuwe!
De nog natte was heeft mijn moeder voor me afgemaakt. En dan krijg je later alles strak gevouwen en zelfs gestreken terug. Netter dan ik het zelf zou doen! Zo lief! Bedankt, mam!
Ik heb een hele studie gemaakt van wasmachines. Ik was er uit, ik wist welke.
Maar dat is makkelijker besloten dan besteld. Want in deze tijd van Covid-19 crisis bezorgen diverse winkels alleen tot over de drempel beneden.  Coolblue sloot niet aan, Media Markt niet, Miele zelf niet, Bemmel en Kroon niet. Ja, jeetje... ik kan toch geen 92 kilo op mijn rug naar boven slepen?? Zelfs Jan kan dat niet. En aansluiten op de trekschakelaar? Hmmm, ook een beetje griezelig.
BCC deed het wel! Maar daar wilde ik eigenlijk na het gedoe met de combi-oven niet meer bestellen. Stel je voor dat DHL weer voor de deur zou staan en de oude machine zou weigeren om mee terug te nemen??  Er eerst maar eens een e-mailtje naar de BCC aan gewaagd. Ja, hoor, echt, alles zou goed komen!
En vanmorgen kwamen ze. Twee man sterk! De gang hadden we ontruimd. Kon ik gelijk de rotzooi en stof achter de schoenenkast schoonmaken. Ahhh, erg! Vier jaar stof...:-)
Het was nog eventjes een probleem met het aansluiten... het ene eruit en het andere erin is altijd even een dingetje in onze meter kast. De stoppen slaan dan door. Ook dat is weer opgelost. Ik kan weer wassen in onze ‘space’machine. Ziet er gelikt uit. Wel met de gebruiksaanwijzing in de hand. Even wennen weer. Allerhande piepjes!

Mijn achternichtjes had ik al een hele tijd niet meer gezien. Laatst heb ik gevideobelt (of is het video gebeld) met Joséphine. Leuk! Samen een paar spelletjes gedaan. Hier zitten we beiden met een virtuele poes op ons hoofd...

Een afscheid...

Een blog bijhouden kan heel rustgevend zijn. Rustgevend in de zin van: je gaat er speciaal voor zitten en doet dan alleen dàt, zonder afleiding. Een blog bijhouden kan handig zijn: het is een gigantische geheugen backup voor als je zelf een geheugen als een zeef hebt. Een blog bijhouden kan heel bevrijdend zijn. Zeker als de woorden zomaar komen. En meestal is dat ook wel zo. Als ik begin te schrijven dan rollen ze zo van het keyboard af.
Maar op dit moment even niet. Ik zit er nu tegen aan te hikken. Wat wil het geval... vriendin Thea is overleden.  Twee jaar geleden kreeg ze al een gigantische hersenbloeding, lag lange tijd in coma, maar heeft het uiteindelijk overleefd. Maar het is nooit meer goed gekomen met haar. Ze woonde erna in een woon-zorgcentrum.
En toen kwam er een virus..... Na al vier weken verstoken te zijn geweest van bezoek (hoe moeilijk moet dat wel niet geweest zijn voor haar man en kinderen) werd ook zij ziek. Net als zeven anderen op haar gang. En nu is ze overleden. Net als die andere zeven bewoners. Gelukkig dat ze in de laatste 72 uur toch nog bezoek heeft mogen ontvangen. Elke dag eentje...volledig in zo'n beschermingspak. Het is allemaal niet te bevatten wat deze Corona periode doet.
Zo is volgende week de begrafenisdienst. Ook aangepast naar de geldende richtlijnen. Weinig personen, op anderhalve meter afstand, heel onwerkelijk. Maar het is niet anders. Gelukkig komt er een live stream wat we kunnen volgen. Het moet maar.
Die Thea... Wat hebben we vroeger gelachen. (Ken haar al vanaf mijn vijftiende, jemig) Ze was zo adrem. Een woordenwaterval. Wat hebben we vroeger veel gespijbeld. Echt erg. Soms waren we al in de klas en besloten we alsnog weg te gaan. Ze was ook een felle. Hield van gerechtigheid. Kon hoog op de barricades staan. (een echte schorpioen?) Maakte zich snel druk om dingen. Onze vriendschap was vroeger hecht, in de loop van de 43 jaar wat minder... maar toch. Nooit volledig uit het oog, en zeker nooit uit het hart. Ik zal haar nooit vergeten.
De foto is uit de nog goede tijd, tijdens ons 25 jarig huwelijksfeestje. Rust zacht, Thea!

Besmet met Corona-vet.....

Ik ben besmet... met het Corona-VET! Oh hemel, ik dij uit nu ik nog maar de helft van mijn dagelijkse kilometertjes maak. En ja, minder eten doe ik ook niet echt, dus...
Er zaten allemaal lekkere dingen in Jan's paaspakket dat net voor de Pasen werd bezorgd. Ik wist niet eens dat dat bestond, een paaspakket. Het was een leuke verrassing van de firma waar hij werkt. Het kwam van Bakker Suikerbuik vandaan. Alleen die naam al. :-) Suikerbuik.

Gisteren was vriendin Patricia jarig. Ik had samen met de rest van ons cluppie foto's verzameld met een persoonlijke wens aan de jarige Jet. Die heb ik geprint en in een lijst gedaan. Ik heb haar 's ochtends een berichtje gestuurd dat ik het even af zou kunnen komen geven tijdens mijn Corona-loopje. Niet wetende dat ze mij op het parkeerterrein op stond te wachten met in de achterbak van haar auto koffie met gebak. Stoeltjes erbij. Netjes op afstand. Het was een persoonlijk terrasje. Hartstikke leuk! Zo hebben we toch haar verjaardag nog een draai kunnen geven!

Toen ik net terug thuis was belde mijn moeder in een beetje paniekerige bui. Ze kon niet bij haar email. Microsoft lag weer dwars. Niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. Weer een kwestie van een nieuw wachtwoord verzinnen, maar ja, hoe moest ze dat doen. Dus hup, teamviewer weer opgestart. In eerste instantie lukte het niet, kwestie van verschillende versies. Daarna ging het wel. Maar weer even gebeld dat ik haar computer even had overgenomen. Voor ze weer in paniek zou raken van al die handelingen die ik moest doen en die zij zomaar zou zien op haar beeldscherm. :-)
Maar ook weer opgelost. Handig, toch, dat teamviewer. Zeker in deze tijd.

Afijn, Netflix... Voordat de nieuwe serie van Casa de Papel online zou komen dacht ik nog 'even snel' iets anders te gaan kijken. Een Turkse serie deze keer. Kara Para Ask. (Black Money Love) Gewoon om even te kijken of het wat was. Mooi, er was 1 seizoen. Kon nog net voor Casa. Niet wetende dat een Turks seizoen blijkbaar bestaat uit 164 (!) afleveringen van pakweg 3 kwartier! :-)) Ik moet zeggen: deze serie kijkt lekker weg. Soms nog best spannend ook. Dus nu zit ik inmiddels al op aflevering 60. Nog 104 te gaan. Pffff. Dus ik hoop dat deze thuisblijfcrisis nog even voort duurt.... (meen ik niet echt, hoor.)

Verder houden we de moed erin. Ik heb alleen tweede paasdag een rotdag gehad. Gewoon een BAALdag. Niks was goed, ik was boos op alles en iedereen. Ik heb flink zitten klagen tegen iedereen die het maar horen wilde. Maar na een nachtje slapen was het weer helemaal over. We zullen doorgaaaaaan.....

Een weekje verder...

We zijn weer een week verder in onze intelligente lockdown.... Gaat het nog goed?? Hier wel.
Mijn gemiddelde hartslag was voor dit alles 86 slagen per minuut in rust. Nu is dat 74! Het doet me blijkbaar goed. Ik kan hier wel aan wennen, aan deze rust overal. Vind het wel prettig. Jan ook. Weinig mensen en auto's overal. Zou het kunnen dat we er gewoon aan toe zijn om naar een rustiger gedeelte van de wereld te verhuizen? Gewoon ergens waar het ALTIJD minder druk is...?

Vorige week hebben we via Jitsi een koorsessie gehad. Degenen die dat wilden konden inloggen. Gewoon om het even uit te proberen. Of het op die manier een mogelijkheid was om samen toch even te zingen. Grappig om een aantal zo te zien. Mensen kwamen, en vielen weer weg. Hadden geen geluid of beeld, of eventjes wel en daarna niet meer. Sommigen waren alleen met hun pony in beeld (Ja, jij, Carolien!) en sommigen hadden hun kindje of konijn meegenomen. We hebben nog gepoogd om Windows of Hope te zingen maar dat mislukte lichtelijk. Galm, echo, blikkerig geluid. Ik lag in een deuk. Maar goed, we hebben het geprobeerd! Inmiddels druppelen er wat midi bestanden binnen zodat we toch onze partijen kunnen (blijven) oefenen.

Wat ook prettig is: ik kom weer aan andere dingen toe. En zeker nu het zulk mooi weer is kunnen die dingen mooi in de tuin gedaan worden.  Zoals judaspenningen ontvellen en zaadjes verzamelen. Ik had een enorme berg in de schuur liggen. Een gedeelte is naar mijn zus en zwager gegaan, die hadden nog vazen over waar ze goed in zouden staan. Het ontvel-gedeelte hebben ze zelf mogen doen. Wat een monnikenwerk is dat! Vanmorgen heb ik het laatste gedeelte zelf gedaan. Die bosjes gaan vrijdag naar mijn moeder. Dalijk maar weer even de tuin aanvegen....
In de tuin kan ik ook fijn lezen, haken, muziek luisteren of nieuwe Photoshop lessen  bestuderen. Nu ben ik best snel afgeleid als ik in de tuin zit. Ik hoor alles... er spelen kinderen, buren zijn aan het zagen, tegels worden schoongemaakt (helaas niet in onze tuin), geveegd, kortom: afleiding! Herrie aan mijn kop! Op mijn vraag aan schoonzoon Alex of hij ervaring had met een noise cancelling koptelefoon en of dat eventueel iets voor mij zou zijn was zijn antwoord JA. En niet alleen ja...hij had er nog wel eentje liggen die mocht ik uitproberen. Zo heeee. Zodra je zo'n ding aanzet daalt er een rust op je neer. Geweldig! Dus nu kan ik lekker in mijn eigen coconnetje in de tuin zitten. En me concentreren op dàt waarmee ik bezig ben.