Wuif, zwaai....

Gisterochtend vroeg heb ik een speciaal wuif- en zwaai loopje gedaan. Zo had ik een doel. Eerst naar mijn zus. Ze woont op zo'n 25 minuten loopafstand. Die stond al klaar in de keuken om mij door het raam toe te wuiven. Na flink veel gezwaai namen we weer afscheid. Raar voelt het, dat social distancing... Ik moest er een traantje bij wegpinken. De triestheid ervan overviel me ineens een beetje. Gelukkig hebben we wel contact via de chat en het videobellen.
Op de terugweg nam ik een omweggetje om te kijken of Joke (mijn tante) toevallig in de keuken stond. En ja, ze zwaaide en kwam (in haar ochtendjas) even kleppen aan de deur. De voortuin diende als veiligheidsbuffer. Ook zij vind het een angstige tijd en maakt zich zorgen.
Ja, het is een gekke tijd. Soms denk ik wel eens: misschien is het wel een 1 april grap. Dat we dalijk te horen krijgen, dat het een wereldwijd experiment was om te kijken hoe de mensheid zou reageren op zoiets groots. Maar dat zal wel niet... :-)
Ik las wel vandaag dat ze beginnen met het toedienen van bloedplasma met antistoffen erin bij nieuwe patiënten met het Covid-19 virus. Dat is toch hoopvol! Laat het succesvol zijn!
En ik denk ook wel eens.... waarom maken ze geen gebruik van 3D printers om beademingsapparatuur te maken? Te duur? Of misschien te simpel gedacht?
Nou ja, intussen gaan we gewoon door met ons leven. Mijn twee haakprojecten zijn af. Gelukkig maar, want ik kreeg me toch een lamme arm. Maar even laten rusten. Heb nog wol en een patroon  liggen voor een nieuwe gehaakte sjaal en voor een gebreide sjaal van Stephen West. Komt volgende week wel.
Ik kreeg ook pijn in mijn ene duim van het (misschien krampachtig) vasthouden van mijn iPads. Ik bedacht me dat ik nog ergens een muziekstandaard moest hebben liggen. Kon ie daar mooi op steunen. Ik dacht dat ie onder in een kastje zou liggen. Zo zat ik dus in een rare houding te graaien en te zoeken en nu heb ik dus ook nog spierpijn in mijn kont eraan overgehouden. Gaat lekker zo! :-)
Maar ben blij met mijn (door Jan) uiteindelijk gevonden muziekstandaard, die heel ergens anders bleek te liggen. Ik kan nu makkelijker lezen. En als ik wat anders wil doen kan ik ook mijn muziek van het koor oefenen. De afgelopen weken heb ik gedeeltes van de koorrepetities met mijn iWatch opgenomen. Hup, van mijn iWatch naar mijn iPhone overgebliept en hup op Dropbox. Ideaal!
Ik mis het koor! Zo jammer dat dat nu niet kan. Maar dat komt wel weer. Eens.

Zomaar een dag in de lente...

Ik kom net terug van mijn dagelijkse loopje door de wijk. Weet je wat mij opvalt? Dat ik een schuldgevoel heb dàt ik überhaupt buiten aan het lopen ben. Klopt natuurlijk voor geen meter, want ik màg naar buiten. Daar moet ik dus zo snel mogelijk van af, van dat gevoel. Ik spreek mezelf streng toe. Wat me ook opvalt... dat de stoepen in deze stad best smal zijn. Kom je mensen tegen... vooral ouwetjes of die van mijn leeftijd, die met zijn tweetjes op pad zijn en uiteraaaaard naast elkaar blijven lopen.....moet jij je billen zowat door de brievenbus steken van het aanliggende pand om ze te ontwijken. Waarom gaan ze nou niet éventjes achter elkaar lopen bij tegenliggers?? Kleine moeite zou je zeggen...Ik snap dat niet.
En vermaken jullie je een beetje thuis? Ik wel. Gelukkig ben ik van nature een huismus. Ik ben aan de schoonmaak. Vloeren worden niet gedweild maar met grof geweld geschrobd. Zelfs de plantenbladeren worden voor een keertje nat afgenomen. Glanzen weer mooi. Mijn lidcactus bleek al een paar knopjes aan het vormen te zijn. Dat stemt me dan heel tevreden. En als zo'n schoonmaakbui weer gaat liggen...ze duren nooit lang bij mij... ga ik weer lekker een paar kilometertjes haken. Tv aan. Filmpje kijken via Netflix of Plex.
Dankzij schoonzoon heb ik al kunnen kijken naar Downton Abbey, Little Women, Cats, Frozen2, en de series Belgravia (dank voor de tip, Suzanne!) en This Country, en Outlander serie 5.
Elke vrijdag zie ik tot nog toe mijn moeder nog even. We gaan dan naar de markt wandelen. En we houden anderhalve meter afstand. Dat trachten we. Tenminste..ik. :-)
Moeders loopt dan rechts van me. In eerste instantie op anderhalve meter. Komt steeds dichterbij lopen, waardoor ik steeds meer naar links uitwijk. Ik loop dan inmiddels op de nevenrijbaan. Moeders komt nog meer naar links, ik wijk nog meer links uit. Kan op het laatst niet verder uitwijken voor een paar fietsers die me tegemoet komen. AARRRGGHHH. Houdt afstand, mam!! :-) Oh ja, oh ja. Vrijdag een nieuwe poging....
Nou, ik ga maar eens de tuin vegen. De Magnolia heeft prachtig gebloeid. Is inmiddels al weer op haar retour. De natuur is zich van geen kwaad bewust. Gaat gewoon door. Alleen wij mensen krijgen het voor hun kiezen door dat Corona virus. Houdt afstand, mensen!

Hoera, Mango is jarig!

Het Corona-angst-virus ligt al weken achter me. Ik keek met verbazing naar de verspreiding van het virus in China. Toen de eerste besmettingen, ergens in de derde week van februari, in Italië kwamen werd ik bezorgd en ook wel bang. Het ging zo snel! Verontrustend! Het was een kwestie van tijd dat het ook hier in Nederland zou zijn. Tegenhouden kun je het niet, je ietwat voorbereiden kun je wel. Al is het maar voor je eigen gemoedsrust. En dat heb ik wel gedaan. Normaal heb ik maar een kleine voorraad levensmiddelen, maar toch ben ik die eerste weken wat meer gaan halen. Gewoon om een buffertje te hebben mocht het hier uit de hand lopen. Ik wilde niet op het hoogtepunt van de besmettingspiek en masse een supermarkt in moeten om bijna op de vuist te gaan voor (blijkbaar) wc papier en/of afbakbroodjes. En hoe gaat het inmiddels volgens de beelden op tv: precies zoals ik me had voorgesteld. Lege schappen (op dit moment...dat zal zich wel weer stabiliseren), geen afstand houdende klanten, gehoest, gekuch, genies alom... Neuh, niet mijn ding. Picnic is na anderhalf jaar nog steeds mijn vriend. Hoewel ik voor brood, vlees en groente nog steeds wel in de gewone winkel (lees:geen supermarkt) kom. Dat probeer ik zo lang mogelijk vol te houden.
En nu mensen om mij heen toch ook wel een beetje angstig en bezorgd worden, heb ik die fase al achter de rug. Ik voel me rustig. En gelaten. Ik lees ook niet alles meer. Zeker niet de berichten die op Facebook rondgaan. Jeetje mina, mensen buitelen over elkaar heen en hebben overal een mening over. En je weet: meningen zijn net anussen...iedereen heeft er eentje! Ik hou me op de hoogte via het RIVM. Niet dat dat zaligmakend is. Ook zij staan er nieuw tegenover en moeten leren van wat er op hun pad komt. Het is nou eenmaal een nieuw virus. Nog niks is zeker. Ze roeien met de riemen die ze hebben, leren ervan en doen hun best. Meer kunnen ze toch niet doen? En dan altijd al die kritiek die ze over zich heen krijgen van de betweters, de grote bekken, de diep in hun hart bang en bezorgd zijnde medemens. Hulde aan de mensen die in deze rare tijd hun best doen voor de medemens! Ik vind het een fascinerende tijd. Hoe is het mogelijk dat zo'n klein micro-organisme-tje gewoon een hele aardbol plat legt? Is toch niet te geloven? Ieders tijd staat zowat stil! Moeder Natuur haalt even de bezem over deze aardkloot. Niemand ontkomt eraan. En zo is iedereen weer gelijk.
Jan werkt inmiddels thuis. Dat had nog wel even wat voetjes in de aarde. Zijn laptop begaf het de eerste dag al, dus nu is hij ingelogd op een oude van Mariska. Ik zelf vermaak me prima. Heb ik gelukkig altijd goed gekund. Ik zou het weken en maanden vol kunnen houden als het zou moeten. Dan moet ik wel wifi hebben, natuurlijk....;-) Ik maak mijn dagelijkse wandeling nu het nog mag. Heerlijk rustig op straat. Je hoort de vogeltjes wat harder zingen. Het is ECHT bijna lente! De Magnolia bloeit uitbundig. Oh, en Mango, onze poes is vandaag precies 4 jaartjes oud! Een extra knuffel waard!
Oeps, het is al vijf uur: ik ga eens aan het eten beginnen.
Hmmm, ik moet toch nog even aan het RIVM vragen wanneer we weer vleermuizen mogen eten.... Ik heb een lekker recept gevonden. ;-)

Ovenschoteldebotel en Amsterdam

Afgelopen weekend had Jan een leuk kooruitje in Otterlo. Een paar dagen samen in een groepsaccommodatie, samen eten, samen een pub quiz doen, wat vrije tijd, een optreden geven in een naburig verzorgingscentrum. Kortom, Jan had zijn hielen gelicht, dus ik had het rijk alleen. En wat doe ik dan: ik organiseer een ovenschoteldebotelfestijn voor mijn scratchclubje. Ik had ze de keuze gegeven uit vijf schotels. Schotels die ik zelf het vaakst maak. De gekozen top drie heb ik gemaakt. Lasagne, een ovenschotel met prei, gehakt, aardappels en een pot Aardappel Anders eroverheen, en een ovenschotel met Paksoi, gehakt, champignons, paprika en pindasaus. Je staat van tevoren wel eventjes in de keuken, maar op het moment suprême hoef je maar weinig te doen. Wel zo lekker relaxed! Het enige frustrerende was nog even het vinden van een tafelkleed. Ik heb een hele stapel kleden. Ik WEET dat ik ze na de kerst in een tas heb gedaan en ergens heb opgeborgen. Maar ik weet niet meer waar.... Dus nu moest ik mijn knalgele paastafelkleed van onder de hoge strijkstapel trekken en nog even snel strijken ook. :-/ Nou ja, het stond wel vrolijk. Het was een gezellige avond.

Ik had nog twee dalurentreinkaartjes in huis. Die waren bestemd voor op een mooie warme zonnige dag, ergens in april, om naar de Hermitage in Amsterdam te gaan. Maar ja, nu het zo met dat Corona virus uit de hand aan het lopen is, hebben we maar besloten om gisteren maar alvast te gaan. Voor Nederland dalijk op zijn gat ligt en we met zijn allen binnen moeten gaan zitten kniezen.
Gisterochtend 9 uur zijn we vertrokken. Toch altijd wel weer leuk om in Amsterdam te zijn. Lekker aan de wandel, met de route op mijn horloge. Ging niet altijd even goed, maar dat was mijn eigen schuld. Al bijna helemaal stoned van de ingeademde wiet luchten  kwamen we uiteindelijk bij de Hermitage aan. Daar was de tentoonstelling van de Russische juwelen. Ja jeetje, mooi, hoor! Tenminste... niet alles vond ik even mooi. Er zat best veel kitscherig spul tussen. Maar ook heel sierlijke stukken. Alles schitterde je tegemoet. Jammer dat dat niet op de foto's te zien is. Overal kreeg je gedegen achtergrond informatie d.m.v. zo'n audio apparaatje.
De tentoongestelde baljurken waren prachtig. Al die kraaltjes, al die glimmertjes. Wat een werk heeft daar in gezeten! En wat een petieterig vrouwvolk moet dat hebben gedragen. Hun schoentjes zouden amper mijn voorvoet omhullen. Ja, het was de moeite waard.

Na de lunch zijn we Amsterdam ingetrokken. Het weer was goed; droog, soms een zonnetje, maar wel een straf windje in de middag. Gewandeld over de Magere Brug. Die ging net open, de slagbomen gingen al naar beneden, dus we moesten nog voortmaken ook. Over de bloemenmarkt. Wat een hoop bollen! Daarna naar het Begijnhof. Daar waren we beiden nog nooit geweest, dus dat was wel even een leuk stukje Mokum. Rustig. Een stil momentje voor ons zelf gepakt in het kapelletje. Later nog een beetje gewinkeld hier en daar. En na ons avondeten zijn we rond 7 uur weer richting het station gegaan. Daar werden we nog getrakteerd op een prachtige avondlucht! Zulke mooie kleuren. Dat duurt nooit lang, dus we hebben gewoon even lekker staan kijken. Al met al een leuk dagje uit.

Naar het theater....

De klad zit erin! In het bijhouden van mijn blog dan, hè? Ik DENK af en toe wel eens aan dit blog, ik lees soms ook nog wel eens even een aantal stukjes. Zeker als ik iets terug moet zoeken/vinden. Dan is zo'n blog ERG handig! Maar om elke keer wat te schrijven...Nja. Geen inspiratie. Geen idee waar het aan ligt. Misschien zit ik in een stille periode. Misschien ben ik gewoon lui. Misschien maak ik me zorgen om dat COVID-19 virus. Wellicht maak ik me te veel zorgen. Ik hoop het! Maar het is dat grote onbekende waar ik niet tegen kan. Hoezo een griepje? Ik heb in het verleden maar één of twee keer griep gehad. Ik was er behoorlijk ziek en slampamperig van. Maar benauwd ben ik nooit geweest. Lijkt me eng. En wat als iedereen tegelijk ziek wordt? Breekt dan de pleuris uit? Chaos? Geen plekje in een ziekenhuis als je op apegapen ligt? Lege winkels en mensen die met elkaar op de vuist gaan voor een zak rijst? Hou ik niet van! Ik hou van orde, netheid en fatsoen. :-) Jaaa, ik zie het al helemaal voor me. Ik heb een rijke fantasie. :-) Maar de tijd zal het leren, sprak deze doemdenker!
Deze 'worst case scenario's' spelen zich alleen in mijn hoofd af, hoor. Mijn vege lijf verplaatst zich nog gewoon tussen mensen, gaat gewoon naar bijeenkomsten en zit nog met een gerust hart in het theater.

Onlangs zijn we (wij en de kinders) naar Ali B. geweest. Ik had vorig jaar voor het eerst een show van hem op tv gezien en moest er hartelijk om lachen. Vandaar dat hij nu op mijn lijstje stond. Geen spijt van gehad. Leuk, humorvol en hij zet je nog aan het denken ook. Het ge-rap hoefde van mij niet zo, maar ja... daar is ie nou eenmaal mee bekend geworden. Trouwens wel knap hoe snel hij dat kan. En soms nog geïmproviseerd ook.

Vorige week zijn Jan en ik naar 'Best of Ireland' geweest. Ja, dat is altijd weer een feestje. Heerlijke Ierse muziek. Een band van acht man/vrouw. Man zong goed. Vrouw had een heldere stem, maar ik verstond haar niet zo goed. Zal wel aan mij liggen... Ik zat wel de hele eerste helft naar haar glitter diadeem te kijken. Gaaf ding. Ik zag er al een aantal achternichtjes mee lopen. Maar eens op AliExpress kijken... ;-)
Wat ik ook erg gaaf vond: het nummer "Whiskey in the Jar, werd op twee manieren uitgevoerd. Eerst de versie van de Dubliners, en halverwege de versie van Thin Lizzy. Compleet met een gillende gitaar en wuivend haar van de zanger. Verrassend. Al met al een vrolijke avond!

Op naar ons volgende theaterbezoek. Maar dat is pas in mei. Dan leggen alle vogeltjes een ei. Ik hoop het nog mee te mogen maken! Misschien heb ik dan zelf wel een tuintje op mijn buik. :-) (ik lig hier nu in een deuk, hoor)