Terug naar de kust....

Terug naar de kust...in ons geval gingen we (Hennie en ik) naar Scheveningen om daar te luisteren naar allerlei koren die uitgenodigd waren om op te treden tijdens dit ' Terug naar de Kust' korenfestival. Maar wat sneu. Het weer speelde niet echt mee. Miezertje hier, buitje daar. Pluutje uit, pluutje in. Heeeel veel echt publiek was er niet. Meer aanhang van het koor zelf of de leden van het koor dat al stond te wachten voor een volgend optreden. Maar de sfeer was goed.
Inspirited was om 13.50 aan de beurt. Hennie en ik kwamen nèt op tijd aan om het mee te maken. Toevallig was Inspirited deze dag gekleed in het grijs. Jammer, want met dat al grijze weer, dat al grijze podium, vielen ze met hun kleding een beetje weg in de entourage. Nou ja. Ze hebben wel goed gezongen. Nummers uit de Lion King (later bij meer koren gehoord), Leonard Cohen's Hallelujah (ja, ook weer bij meerdere koren gehoord, bwlaah, heb er niks mee), een ouwetje van vroeger was van stal gehaald, The Rose. Kon hem nog zo meezingen, wist nog precies waar ik wel en niet adem mocht halen. 'Shine" hebben ze ook nog gezongen. Een leuk en vrolijk nummer.
Na afloop hebben Hennie en ik nog staan luisteren naar een aantal andere koren die op dat podium moesten optreden. Wel vanaf een terrasje, waar we lekker warm naast een kacheltje van een kop koffie en een stuk cheesecake hebben genoten. Verrassend was het repertoire van een koor uit Loosduinen. Eindelijk eens niet dat geijkte wat je overal hoort., maar b.v. Blame It on the Bossa Nova, The Sound of Silence en nog een paar nummertjes uit de jaren 50. Ja, verrassend.
Het bleef maar regenen dus we zijn nog even in het overdekte winkelcentrum en op de pier geweest. De pier is wel een stuk leuker dan vroeger. Was er al in geen jaaaaaren geweest. Veel kleine eet- en drink tentjes, winkeltjes, een speelparadijs voor kindertjes. Leuk, zeker als je de regen probeert te ontvluchten. Al met al een gezellig middagje.

Soms hè...... AArrgghhh

Zo, het filmpje is klaar. Vraag me niet hoe! AAARRGHHH.
Ik had alle foto's en filmpjes van diverse apparaten verzameld en op de computer over gezet. En dan is het een kwestie van uitzoeken. Welke foto wel, welke niet.
Filmpjes weer bekijken; welke wel, welke niet. Aantekeningen erbij. Daar zit ik dan al uren aan.
En dan mis je een aantal foto's... Hoe kan dat nu weer? Oh, wacht, die stonden in een ander mapje omdat ik tijdens de reis geen ruimte meer op mijn kaartje had en oude foto's had moeten wissen.
Toen dacht ik: weet je wat, ik doe het eens anders. Ik ga het hele filmpje eens maken met iMovie op de iPad. Nooit gedaan, maar wel leuk om eens te proberen. Dat ging in eerste instantie prima. Ik sloeg het filmpje op en bekeek het nog eens. Hmmm. Hier en daar moesten er foto's bij, foto's van plaats verwisselen, video's erbij. Weer aantekeningen gemaakt en alle dingen gewijzigd. Filmpje weer opslaan... melding 'niet genoeg ruimte op de iPad'. Shitt. Ok, oplossing...via Airdrop het zooitje op mijn iPhone gezet. En via mijn iPhone naar mijn PC gekopieerd. Filmpje naar YouTube geüpload en nogmaals gekeken. Hmmm. Ik zag toch nog dingetjes die niet klopten. Weer aantekeningen gemaakt en weer de wijzigingen doorgevoerd. (de tijd tikt dan door, hè?) Het filmpje moest weer even naar mijn iPhone geüpload worden. Melding: te weinig ruimte. Shittt. Ok, via One Drive dan? Te weinig ruimte. Ok, via iCloud Drive dan? Vol! Ha, gelukkig heb ik nog Dropbox. Tja, toch te vol om nog een een filmpje kwijt te kunnen. Inmiddels natuurlijk ook weer even de iPad opladen, want de accu raakte leeg. Verlengsnoer van boven gehaald, anders kon ik niet verder. Mijn Google Drive een beetje opgeruimd. Nog steeds te vol. iCloud een beetje opgeruimd. Nog steeds te weinig ruimte. Nou, dan maar wat ruimte op de iPad maken. Er kunnen best wat filmpjes al af. Ik het een en ander gewist. Tja, toen miste mijn iMovie ineens drie videootjes, die in mijn uiteindelijke film hoorden. Shittt en nog eens shittt. Filmpjes weer van mijn pc afgehaald, op de iPad gezet en weer tussen gevoegd. Weet je wat... ik maak even een hele nieuwe totale backup van mijn iPad op mijn PC, dan kan ik tenminste veilig een hoop eraf halen. En dan komt Jan naar beneden: ik heb het verlengsnoer nodig. Nou, ik spuwde vuur en er kwam stoom uit mijn oren. Hij was zo weer boven! Zonder snoer!
Maar inmiddels is alles weer rustig en relaxed. Filmpje is klaar. Het meeste klopt. Ikzelf zie nog wel dingetjes. Kleine dingetjes. Maar het hoeft niet perfect, toch? Ja, liever wel natuurlijk. Maar dan gaat dat ten koste van mijn geestelijke gezondheid. Zen, Ien, zen! Oeehhhhmmmmm. En ruimte heb ik nodig, RUIMTE.

County Donégal, Amazing Grace County....

Dag 1....Na een rustige vlucht van Amsterdam naar Dublin, na het ophalen van onze huurauto, na de best wel lange rit naar het noordoosten van Ierland, na ook nog een bezoekje aan Donégal stad.... daar stonden we dan, 's avonds 18.00 uur, in Letterkenny/County Donégal. Klaar om in te checken bij het vakantiehuis dat we via Booking.com gehuurd hadden. Maar waarom deed niemand open? Waarom was de bel eraf geschroefd? Waarom reageerde er niemand op ons geklop en geklepper en gebonk? Waarom was het telefoonnummer niet meer in gebruik? Aj. Een vriendelijke buurman die toevallig buiten was maar eens aangesproken. Nee, hij kende de mensen niet die er woonden. Een auto kwam langs.. , raampje naar beneden...Hey Seamus, weet jij wie hier wonen, bla bla. Buurman probeerde ook het nummer te bellen. Ook geen gehoor. Dan maar Booking.com gebeld. Die waren uiterst behulpzaam. Geen klachten over. Nu blijkt dat het juridisch verplicht is om de verhuurder nog een half uur kans te geven om te reageren. Dat deed ie niet, dus het huurgeld wordt teruggestort. Maar ja, we hadden nog geen dak boven ons hoofd voor de nacht. Booking.com had een ander adresje voor ons, Reelin Bar Holiday Accomodation. Maar 17 km verderop. Google Maps opdracht gegeven. En wij op weg. Over bergen en over dalen. De weggetjes werden steeds smaller. Op een eenbaansweggetje in de middle of nowhere zou het moeten zijn volgens Google Maps. Bestemming bereikt. Maar dit was een oude vieze boerderij met een paar stallen! Maar weer keren. Toch? Twijfel, twijfel. Er kwam een boertje naar buiten. De broekriem stevig aangesnoerd, vies overhemd in zijn broek gepropt, gulp open, anderhalve tand in zijn mond, maar wel van die vriendelijke glim-oogjes. Nee, dit was Reelin Bar niet. We waren niet de eersten die op dit weggetje ernaar op zoek waren. Elke week krijgt hij er wel een paar. We kregen een lang verhaal (ieren praten graag) over de eigenaar van Reelin Bar te horen en uiteindelijk ook aanwijzingen hoe er te komen. En wij weer op weg. Door the middle of nowhere... langs dorpjes met onuitspreekbare namen. En weer de weg kwijt! Het liep intussen al tegen achten. Het begon te schemeren. Ik had er nu wel genoeg van. En dan ben je blij met je telefoontje, hoor. Ik kon eenvoudig zoeken naar een hotel in de omgeving waar we op dat moment aan het rijden waren. We kwamen uit bij Kee's Hotel in Stranorlar Ballybofey. We zouden er alleen een nachtje blijven om de volgende dag weer verder te zoeken naar dat andere onderkomen. Maar het was zo'n leuk hotel, we zijn daar uiteindelijk 4 nachten gebleven.
Dag 2.... Die ochtend zijn we naar Fintown gereden. Daar reed een treintje langs een meer. Helaas miezerde het steeds. 's Middags zijn we naar de Beltony Stone Circle geweest. Gelukkig was het net toen we daar waren droog. En we waren de enigen. Nu was het sowieso nergens druk in Donégal. Heerlijk. Het is altijd een beetje mystiek, zo'n steencirkel. Zo oud. Mysterieus. Een speciaal sfeertje. Dat sfeertje was ineens weg toen het grote druppels begon te regenen! Maar snel terug naar ons autootje...
Dag 3....Op naar Glenveagh National Park. De rit ernaartoe was al prachtig. We kwamen langs de mooiste huizen op grote percelen. Het leek wel het Gooi van Donégal. Het zal wel het rijkste deel van Ierland zijn, zeiden we al tegen elkaar. Tot ik eens op Daft.ie keek naar de huizenprijzen in de buurt. ... Jeeee, wat goedkoop! Een doodgewoon keurignet 4-kamer huis op een groot stuk land was maar 130.000. Nieuwbouw! Een opknappertje heb je al voor 60.000. Grotere huizen, 8 kamers, 3 badkamers, een grote zonne-erker heb je hier al voor 479.000. Je gaat met heel andere ogen kijken als je daar rijdt!
We zijn de vier kilometer langs het meer richting het kasteel gaan lopen. Zo mooi. We hebben de tuinen bezocht en zijn nog naar boven geklommen voor een nog mooier uitzicht. De hele dag droog gelukkig. Terug naar het

parkeerterrein zijn we met het shuttlebusje gegaan. Was nog even een schrik toen er een ander busje ineens de hoek om kwam zeilen. Ahh, don't you worry, just shut your eyes. That's what I do... zegt de buschauffeur. :-)
Dag 4.... Weer naar Glenveagh National Park. Nu al gelijk met het busje naar het kasteel om van daaruit een andere wandeling dieper het dal in te maken richting de waterval. Dat was iets van 7 km heen en terug. Weer met het busje terug naar het visitorcentre en van daar uit nog een extra wandeling gemaakt aan de andere kant van het meer, met een stukje achterland erbij. Prachtig. En het steeds veranderende licht, hè. Erg, erg mooi!
Dag 5....uitgecheckt en alvast gekeken welke richting we op wilden. Het zou het schiereiland Inishowen worden. Ik had al 4 hotels opgezocht dus we zouden wel weer wat vinden. Onderweg hebben we het cirkelvormig Fort Grianan of Ail
each bezocht. Daar hadden we ook weer 360 graden zicht rondom. Ook weer heel rustig met maar weinig toeristen. Donégal moet het echt van bussen Amerikanen hebben die een Heritage-tour doen. Verder waren er behoorlijk wat Noord-Ieren ook.

Bij het eerste hotel van ons keuze, Het Inishowen Gateway Hotel, in Buncrana, was er een kamer vrijgekomen, nog met uitzicht op de baai ook. Prima hotel ook weer. Hier zijn we de resterende 3 nachten gebleven.
Dag 6... Deze dag zijn we eerst naar de Glenevin Waterval gegaan. Ik hou van watervallen! Onderweg nog even een uitzichtpunt beklommen.. Maar waar was nou die waterval? 'It's just around the corner', werd er aan ons verteld. Nou, die ieren lullen maar wat! Vijf corners verder waren we er pas.... :-)

Daarna zijn we naar Malin Head gereden. Jan wilde uiteraard op het aller aller noordelijkste puntje van Ierland staan! Daar woeien we zowat uit ons hemdje. Maar het was geen koude wind. Na een uitstekend kopje koffie met lekkere homemade Tunesische sinaasappelcake erbij, gekocht bij het koffiewagentje, hebben we nog een wandeling gemaakt naar Hells Hole. Mooie uitzichten weer over de kliffen!
Dag 7...De zon scheen volop, blauwe luchten! Tijd voor een wandeling over het Five Finger Strand. Ook daar waren we weer bijna alleen. Frisse lucht, rust, mooi licht, ietwat verbrande wangetjes.
's Middags was het nog steeds mooi weer dus ook nog maar even naar Dunree Head. Het militaire museum hebben we niet bezocht, maar we hebben er wel weer lekker gewandeld.
Dag 8.... uitgecheckt en op pad naar Killybegs, The Ritz hotel, waar we de komende twee nachten zouden verblijven. Onderweg, we namen de Glengesh Pass, was het droog dus we besloten om gelijk maar even naar Slieve League te rijden. Met zijn 601 meter, één van de hoogste kliffen van Europa. We komen aan, spettertjes op het raam. Het zal toch niet??? Jawel, hoor, miezer. Toch maar even geparkeerd op de eerste de beste parkeerplaats en een wandeling omhoog gemaakt. Is ook al iets van twee kilometer voor je bij het echte uitzichtspuntplateau bent. De toppen van Slieve League werden door de laaghangende bewolking aan het oog onttrokken.. maar we zagen al dat ze ontzagwekkend hoog waren. Oehhh, ja, ik verval in herhalingen... maar ook daar was het weer zooo mooi! Waar is het nou niet mooi in Ierland? Overal! Langs alle kusten dan, hè?
Dag 9... Het was droog. Juich! We gingen nogmaals naar Slieve League om te kijken of we het nu in alle glorie konden bewonderen. Deze keer zijn we met auto en al door het hek gegaan en naar boven gereden. Scheelt weer een aantal kilometers! En ja! Er waren opklaringen. Stukje blauwe lucht. Zon. Maar in de verte op zee zagen we ook regenbuien hangen. En wind. VEEL wind! We hebben het pad de klif op genomen. Nou, pad. Het waren meer klimstenen.
Klim, klim. Soms best even spannend met die rukwinden. Maar we hebben er bovenop gestaan! Wat een uitzicht! Alsof je op de top van de wereld staat. Links uitzicht op de diepe kliffen, rechts op het mooie achterland. Je kunt niet anders dan genieten.
Vandaaruit zijn we nog even wezen kijken bij het uitzichtpunt van Muckross Head. En 's avonds nog even een wandelingetje door Killybegs zelf gemaakt.
Dag 10... ons laatste ontbijtje in het hotel van het Ritz. Ik had vorige week een emailtje ontvangen van de eigenaresse dat er die morgen mannetjes zouden komen om de boel te renoveren. Ze verwachtte dat dat niet te belastend voor ons zou zijn. Nou, we zaten te eten met geboor, gehak, gedril. Neuh, niet fijn. En dat zag ze wel aan mijn gezicht, denk ik. Bij het uitchecken kregen we zowat de helft van onze kosten terug voor de overlast. Ze had het ook nog niet zo luidrchtig verwacht. Toch wel weer aardig en netjes...
We hadden nog een aantal uurtjes door te brengen voor we in ons laatste hotel werden verwacht. We hebben een rondje gereden. Killybegs, Fintra Beach, Kilcar. Kilcar had ik speciaal voor een regenachtig moment ingepland. Daar zijn we bij Studio Donegal, een handweversfabriek geweest. Wow, wat een mooie tweed maken ze daar. We mochten overal kijken en ze legden alles uit. Leuk om dat gezien te hebben. Uiteraard was er een winkel bij. Ik had al op de website een leuke baret en shawl gezien, dus die heb ik mezelf maar kado gedaan. ;-) Gelijk een streng exact dezelfde wol erbij gekocht voor een paar handschoenen. Ook voor Mariska een paar strengen tweedwol gekocht uiteraard.
Na ons bezoekje zijn we doorgereden, ook weer op een piepklein eng weggetje richting de Assaranca waterval en vandaar uit, via nog een tweedmakerij in Ardara waar we ook nog hele verhalen te horen kregen, richting ons laatste hotelletje Lough Eske Castle. Eén nacht hebben we ons ondergedompeld in luxe. Zo dan, dat beviel ons wel. Google Maps zei dat we gearriveerd waren toen we door het smeedijzeren hek reden en we zagen een groot parkeerterrein met auto's. Wij dachten dat we er dus al waren. Koffers eruit en zoeken naar de ingang. Lopen, lopen... Er kwam een mannetje, gekleed in tweed, ja ja, ons tegemoet in een karretje. Die begroette ons vriendelijk en beleefd en nam onze koffers over en liet ons plaatsnemen in het wagentje en reed ons naar de ingang. Daar sjouwde hij de koffers de trap op en naar binnen. Na het inchecken kwam er een ander kereltje onze koffers weer pakken en bracht ons naar onze kamer. Jeetje! Posh! Gaaf, hoor, die kamer. Kingsize super zacht bed, badjassen en slippers in de kast, inloopdouche met regen kop, vloerverwarming, écht lekkere zeepjes. 's Avonds gegeten in de bar. Nou, eigenlijk in de kamer naast de bar, want in de bar was het vol. Zacht lederen fauteuils, sjiek de fiebel ingericht. Mocktailtje bij het menu.
Dag 11....En het ontbijt 's ochtends. Echte kelners die je koffie inschenken en je order opnemen. Een speciale kelner die in een hoek diverse omeletten aan het bakken was. Het was echt helemaal af! Zelfs Jan vond het wel een leuke ervaring en dat wil wat zeggen! Gelijk afgesproken om dat de volgende keer weer te doen; een reis afsluiten met een superdeluxe overnachting. Tja, je moet het ijzer smeden als het heet is, hè? ;-)
Daarna weer het hele land doorkruist om naar Dublin Airport te geraken. Auto ingeleverd. Vliegtuig gepakt. Mariska en Alex stonden al te wachten op Schiphol. Weer thuis. Het is weer voorbij. County Donégal heeft ons hart gestolen.... Gelukkig hebben we de foto's nog! Binnenkort maak ik er een film van...