Kerst....

Het loopt tegen de kerst als je de kamer weer aan het versieren bent. De kerstboom valt tegen. Verstandelijk is de maat prima voor deze kamer, maar psychisch vind ik het maar een boompje van niks. Ik hou van groter! Volgend jaar maar weer een echte 'sta-in-de-weg'.

Het loopt tegen de kerst als ik alvast stoofpeertjes aan de maken ben. Heerlijk die geur in huis! Elke keer verwachtingsvol kijken of ze al rood aan het worden zijn. Om ze daarna te vergeten tot ze bijna droog gekookt waren. Wel heeeeeel donkerrood met nog maar een beetje sap!

Het loopt tegen de kerst als ik appelmoes ga maken. Niet mijn eigen recept, maar eens een frans recept. Tja, daar gaat appelstroop en kaneel doorheen. Mijn appelmoes zag eruit als een hoop stront. Helemaal bruin. In paniek heb ik nog maar 4 appels erdoorheen gedaan, maar de kleur bleef. Zag er niet appetijtelijk uit, maar de smaak was wel erg lekker. Hoe tegenstrijdig kan iets zijn!

Het begint kerst te worden als ik Carols from King's kijk. Een kerstdienst vol koorzang vanuit King's College in Cambridge. Elk jaar kijk ik weer. Ik ga er echt voor zitten. De King's Singers brachten o.a. een prachtige versie van Stille Nacht ter gehore. Je hoorden ze bij wijs van spreken zingen over de Beierse bergen.

En dan is het echt kerst. In de ochtend had ik binnenshuis in mijn pyjamaatje al bijna 4 kilometer gelopen. Even dit, nog even dat. Tijd om me maar eens aan te kleden. En dan begint het gedonder. Het aantrekken der panty. Mijn ene been gaat altijd goed. Been twee ligt altijd dwars. Tenen erin, enkel erin, dikke kuit erin, ophijsen, en ja, hoor, het been zit gedraaid. Dan krijg ik hem niet verder over mijn dikke dijtjes getrokken. Been weer eruit. Poging twee. Tenen erin, enkel, kuit, hijsen... weer gedraaid. Poging drie...hou recht, die panty...tenen erin, enkel erin, kuit erin, ophijsen... gedraaid! &%#$%^^Poging vier... gedraaid, maar iets minder dan de vorige keren. Ik was allang blij. Niet met het feit dat de rest van de dag het kruis zowat op mijn knietjes hing, maar al voor het feit dat ie nog heel was. Dan is het pas echt kerst, he, als je je panty aan hebt!

Eerste kerstdag kwamen Mariska, Alex en mijn moeder. Was gezellig. Lekker gegeten. Als voorgerecht een pasteitje met kalfsragout, gebakken champignons, granaatappel en basilicum, Opgerold filet met mozzarella en pesto, sperzieboontjes met geroosterde hazelnoten, Surinaamse erwten, bruine appelmoes en hyperdonkerrode peertjes, Pommes Duchess. als nagerecht een ijstaartje van Zuliani's. 

Tweede kerstdag hebben Jan en ik alle overgebleven hapjes opgemaakt. Mijn moeder had gevulde dadels gemaakt, Maris en Alex hadden een citroen/oreo's taart, gevulde wraps en peppadews gemaakt. Ikzelf had nog bladerdeeghapjes met geitenkaas en rode uienchutney, spicy nuts en toastjes met Stilton met Port (echt kerstelijk!) en toastjes roomkaas met ananas (vindt mijn moeder zo lekker) We hebben uitgezakt tv gekeken. Een concert van Queen met Adam Lambert en daarna een concert van Muse/ Simulation Theory. Lekker relaxed...

Kerst is weer voorbij. Ik begin al met een scheef oog naar de versieringen te kijken. Begin het weer zat te worden. Ik wil hyacintjes, ik wil narcisjes... Maar ja, waar kun je ze kopen? Maar even wachten tot deze lockdown weer voorbij is.....

Van alles wat.....

En zo loopt het alweer tegen de kerst. Hoewel het normale gangbare leven tegenwoordig in een heel rustig tempo voortschrijdt lijkt de tijd toch heel snel te gaan. De dagen gaan ook weer lengen. Ik begin al naar de lente uit te kijken. Zonnetje, bollen die gaan bloeien, licht en lucht. En hopelijk komt iedereen er zonder kleerscheuren door deze saaie, sombere, donkere winter heen. Ik las net dat de planbare reguliere zorg gestaakt wordt. Daar maak ik me zorgen om. In mijn omgeving zijn mensen die of zorg NU nodig hebben, of zorg in de nabije toekomst of zorg die nu nog niet acuut is maar dat wel kan worden. Geen fijne tijden. Maar we houden vol. 

Wist je trouwens.... dat Jan inmiddels een vast contract heeft gekregen? Op 62- jarige leeftijd! Netjes, toch? Maar ja, nu besluit hij natuurlijk helemaaaallll niet meer om eerder met pensioen te gaan. 

Wist je trouwens... dat er al twee keer een lijst met print van de muur af is 'gevallen'? Een keer in september en vorige week nog een keer. Hij hangt met een opstaande haak aan de muur. Met de haak is niks mis. Met het haak op de lijst ook niet. Als hij eraf valt moet hij eerst omhoog 'vallen'. Hoe kan dat nou? Iets kan niet omhoog vallen, toch.... ?? Raar!

Wist je trouwens wat nog meer heel raar was?  Dat je een aflevering zit te kijken van Say Yes to the Dress/Lancashire en dat daar voor je gevoel je eigen dochter jurken staat te passen. Zelfde gezicht en uitdrukking, zelfde soort haar, zelfde figuur, zelfde bewegingen. Jan en ik zaten met open mond te kijken. Mariska was het met ons eens. Ze vond het meisje Celise (leuke naam trouwens) verdacht veel op haarzelf lijken. Spooky!

Wist je... dat ik ook weer druk doende ben geweest met het maken van allerlei dingen? En oh, wat een frustaties vielen mij ten deel met het maken van de gehaakte sneeuwvlokringen. Het idee leek zo goed. De vlokken trokken krom, dus ik heb ze weer allemaal opnieuw gesteven. Nu in lijm en water. En elke vlok moest ook weer drogen, dus daar ging veel tijd in zitten. Toen moesten ze natuurlijk op een of andere manier vastgemaakt worden aan de ring. Daar nam ik visdraad voor. Voor mijn gevoel ben ik daar eeuwen mee bezig geweest. Dat spul krult onder je vingers vandaan. Gepriegel met het rijgen en het knopen aan de randen. Visdraad laat zich niet makkelijk knopen. Ik zag de sneeuwvlokken na een dag of twee zieligjes naar beneden glijden. Wat een ellende met die dingen. De vlokken trokken alsnog krom als ze de rand van de ring raakten. Maar goed, ze zijn af en ik ben er helemaal klaar mee! :-)  Het maken van de kerstdingen ging me makkelijker af. Amaryllisbollen met mos en lampjes, dennentakjes en frutsels. Of die deurhanger met takken, bellen, lampjes die ik jaarlijks voor mijn moeder en mezelf maak. Dat ging allemaal prima. Ook probeerde ik weer twee broeken korter te maken met de naaimachine. Ik heb echt een naaimachine from Hell. Alsof hij weet dat IK er achter zit. Lus, nog meer LUS, LUSSENNNN. Verwondering, irritatie, FRUSTRATIE van mijn kant. 

Wist je... dat ons koor zich ook door de Corona beperkingen probeert te slaan? In de afgelopen 9 maanden hebben we gebruik gemaakt van Zoom, we hebben buiten op een parkeerterrein uit volle borst gezongen (uiteraard netjes op minimaal anderhalve meter van elkaar, tot dat niet meer mocht) en we hebben zelfs twee keer in een afgehuurde kerk kunnen zingen (tot dat ook niet meer mocht). Oh, wat was dat heerlijk. Samen zingen is sowieso veel leuker dan individueel via Zoom. Maar ja, we roeien met de riemen die op dat moment voorradig zijn. We hopen op betere tijden. Gelukkig krijgen we af en toe een nieuw nummer om m.b.v. MP3's thuis in te studeren. De laatste nieuwe is Fix You van Coldplay. Ik ben zooo benieuwd hoe dat gaat klinken met zijn allen. 

Wist je....dat ik iedereen fijne kerstdagen toewens? Maak er wat van! 

Zo blijven we bezig....

En zo modderen we voort in deze Covid pandemie. Handjes wassen, afstand houden, niet naar drukke plekken, en sinds vandaag dus verplicht zo'n niet- of amper werkend (de meningen zijn verdeeld) mombakkes op. Lang leve de lol, maar niet heus. Ik ben geen fan. Ik trek me dus zo veel mogelijk uit het openbare leven terug. Met Picnic voor de boodschappen en 90% van de rest van de aankopen online. Funshoppen deed ik toch al niet meer. Dan maar liever gewoon aan de wandel in de frisse lucht. 

Voor kerst heb ik bijna alles al in huis. Nu nog maar even afwachten wie ik allemaal mag laten komen! Pfff. Het liefst zou ik een heerlijke winterslaap houden. Dan kijk ik in de lente/zomer wel hoe de wereld en de mensjes ervoor staan....:-) Wat een verloren jaar! Klaag, klaag :-)

Thuis vermaak ik me prima gelukkig. Ben nog steeds druk met het haken van de tweede grote mandala die op de slaapkamer komt te hangen. Driekleurig, aqua/wit/donkerbeige. En weer kom ik tekort aan garen. En weer is het al een hele tijd niet op voorraad. Maar dat geeft niet. Ik kan nog vooruit met mijn sneeuwvlokringen. Ik heb van mijn schoonzus een stapel ijzeren ringen gehad. Die kwamen nog uit de tijd van de oude tantes en hingen al jaren in haar schuur niets te doen. Nou, daar wist ik wel weer raad mee. Een aantal ervan heb ik inmiddels omgehaakt (geen leuk werkje) en in de ringen komen sneeuwvlokken te hangen. Ben benieuwd of dat leuk staat. 

Op Pinterest kwam ik ook weer wat tegen: Tatting. 'Tatting?'; vraag je je nu vast af. Ja, tatting. Had er zelf ook nooit van gehoord. Maar dat blijkt een soort van kant maken te zijn. (Neem de vorige zin niet te letterlijk, hè....ik ga echt niemand, en zeker mijzelf niet, van kant maken, hoor.) :-D

Maar het zag er zo mooi uit. Nog fijnere sneeuwvlokjes kun je ermee maken. Je had er speciaal fijn garen en een shuttle met spoeltje voor nodig. En laat Aliexpress dat nu voor een habbekrats te koop hebben! Dat is inmiddels ook binnen. Weet je trouwens dat ze tegenwoordig wel vijf pakjes van Ali in één pakket afleveren? Mooi geregeld! Binnenkort ga ik dus kijken of ik er weer een nieuwe hobby bij heb of dat ik het na één keer in de hoek gooi. Het kan alle kanten op bij mij.

Waar gaat u met die boom naartoe????

 "Mevrouwwww, waar gaat u met die boom naartoe?" werd me vanmorgen toegeroepen bij de Praxis Nou, die boom gaat met mij mee naar huis. Ik had hem net met een heupzwaai in mijn kar gemieterd. Er stond ook 'showmodel' op. Dus dan denk ik: oh, een showmodel...daar willen ze van af. Het model stond me aan, de prijs stond me aan. Dus hoppeta, in mijn kar ermee. Bleek dat op alle kerstbomen een kaartje met showmodel hing! :-) Ze stonden gewoon aldus tentoongesteld. Ja, jeetje. Let ik daarop.... Was me gewoon niet opgevallen :-) Ik zag door mijn eigen, ondanks met zeep ingesmeerde, beslagen brillenglazen, aan de medewerker's ogen (want we hadden beiden een bakkesboerka op) dat hij niet geamuseerd was. Ik daarentegen wel. :-)  Jeetje, kan toch gebeurennnnn. Pffff. Met de boom in een nette doos en nog een doosje goudkleurige schroefjes heb ik het pand verlaten.

Ik was daarvoor ook al bij de kerstshow van de Driesprong geweest. (Mondkapje (nog) niet echt verplicht daar gelukkig.) Hè, altijd wel weer even leuk. Ze hebben daar een soort machine die je kar en je handen besproeid met een goedje) :-) Het was niet zo druk, maar wel drukker dan andere jaren. Waarschijnlijk verspreidt de klandizie zich nu wat beter. Ik moet er niet aan denken om tegen de kerst daar te lopen. ALS de toko dan nog open is... Je weet ut niet. Het was wel ruimer opgezet dan vorige jaren, dus dat is goed. Niet heel veel nieuws gezien. Ook geen mooie bijzondere ballen. Ik kwam wel weer thuis met een schattige vogelkooi. Die vul ik tegen de kerst wel met dennengroen en lampjes ofzo. 

Het schilderen van de kozijnen is klaar. Van maandag t/m zaterdag ben ik elke dag wel bezig geweest. Ik was in eerste instantie van plan alleen de tuinkant te doen. Toch ook maar gelijk de keukenkant gedaan. Toen stak de tuindeur weer af met de rest, dus hatsikidee, die deur ook maar gelijk mee. En dan denk je dat je klaar bent. Maar nee, de zelfgemaakte klep van de airco was nog bruin. Zou volgend jaar raar staan, dus die weer van zolder gehaald en een lik gegeven. Net op tijd klaar want mijn pot verf was opperdepop. Ik moet nu toch wel wennen aan de kleur. Nou, eigenlijk aan het gebrek aan kleur. Het is nu zo saaaaai. Zo'n dertien in een dozijn kleur. Zo'n meute-kleurtje. Had ik kunnen weten natuurlijk. Nou, ik kijk of ik er aan kan wennen. Zo niet, dan gaat er een andere kleur overheen als de rest van de kamer aan de beurt is. Komt goed!

Hoofdpijn, geduld, haken...

Afgelopen week heb ik me maar even in mijn schulp teruggetrokken. Ik heb niet vaak hoofdpijn, maar nu heb ik het 8 dagen achter elkaar gehad. Aan het begin heel hevig. Ik werd er zelfs 's nachts wakker van. De laatste dagen mild, maar nog steeds aanwezig. Ook Jan kreeg er last van. Afspraken heb ik maar afgezegd. Verder hebben we beiden geen klachten gehad. We zaten er wel op te wachten, maar ze kwamen niet. En ja, alleen hoofdpijn.... daar word je niet op getest. Toch maar even geen mensen zien. Je wilt niks overbrengen, toch? Sinds zaterdag ben ik weer pijnvrij, gelukkig. Dus...een gewoon virusje? Waarschijnlijk.

We gaan nu weer verder met de orde van de dag. Ik werk nu even mijn blog bij, drink even mijn koffie op, hang dalijk nog even een was op en dan ga ik beginnen. Schuren, afnemen, afplakken, grondlak, lak! Alle donkerrode kozijnen (de verf zit er waarschijnlijk vanaf de oplevering in 1980 al op) worden crème. Een mooi klusje voordat de bank komt. Tjonge jonge, het in elkaar flansen van die bank heeft 15 weken gekost. En dan maak je een afspraak voor bezorging, komen er nog eens 3 weken bovenop.... Het maken van onze auto, notabene in Engeland, ging stukken sneller dan een lullige bank van Neerlands fabricaat. Maar goed. Geduld, Ien, geduld.

Intussen zat ik op haakkatoen te wachten wat maar niet op voorraad bleek. Ook wekenlang al niet. Ik kon dus ook niet verder met mijn nieuwe mandala. Zucht. 

Ik had nog wel een bolletje dun wit liggen, dus daar heb ik sneeuwvlokken van gehaakt. En dat is leuk om te doen! Elke sneeuwvlok is uniek, in het echt en nu ook kwa haakwerk. Op het internet staan duizenden patroontjes. Van heel simpel tot wat moeilijker (vooral de 3D patronen uit Rusland) De één nog mooier dan de ander. Maar wel heel prettig om daar je tanden eens in te zetten. Ik heb in ieder geval diverse nieuwe steken geleerd. En het is zulk pietepeuterig werk. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen, maar hoe meer je het doet, hoe makkelijker het gaat. Oefening baart echt kunst.

En dan kom je ook steeds meer tips tegen. Over dat je zo'n sneeuwvlok moet stijven. (kwam ik veel te laat achter, maar ik bleek gelukkig nog een spuitbus stijfsel te hebben staan. Hoe ik ooit aan die bus ben gekomen ben is me nog altijd een raadsel.... 

En dat er templates bestaan om je haakwerk secuur op te spelden. Kwam ik ook te laat achter. Ze worden nu prachtig regelmatig. Dus ik denk dat ik de vorige twaalf nog even over ga doen, kwa opspannen. Ik weet nog niet wat ik met al die sneeuwvlokjes ga doen. Misschien iets voor het raam, misschien iets van een slinger. Ik kwam op Etsy ook nog wat schattigs tegen. Tjonge, daar vragen ze wel een hoop centjes voor, zeg. Maar aan de andere kant...er zit ook wel veel tijd in.

Zo, de koffie is op.... was ophangen.... schuren....afnemen....afplakken....Misschien nog een eerste laag grondverf. Anders is er morgen weer een dag!

Over gestrande moesjes en virtuele brillen......

Pffff, zijn eindelijk de dakdekkers met hun herrie opgehoepeld, zijn ze even verderop weer de tuin aan het betegelen en de tegels vast aan het trillen. De scholen zijn nu ook uit, het jonge grut is weer buiten aan het spelen. Het grut van tegenwoordig krijst. Echt KRIJSEN met hoofdletters, ja. Niet gewoon naar elkaar roepen of zo. Niet uit enthousiasme tijdens een spelletje. Nee, gewoon in het wilde weg krijsen. Eentje begint, de rest volgt. Volkomen nutteloos. Deden ze dat vroeger nou ook of word ik gewoon oud? Weet je, ik wil het niet eens weten! :-)

Maar wat hebben we nog een mooie nazomer, he? Zondag nog lekker in de tuin bij mijn zus kunnen zitten. Tot de zon begon te zakken. Binnen hebben we nog een foto gemaakt van moeder met haar dochters. Oh oh, die moeder van ons.... Die had zondag weer wat. Ze was op de bus gestapt richting mijn zus. Die bus verandert op het station van nummer en rijdt dan rechtstreeks door naar de wijk van mijn zus. Ze kan dan blijven zitten. Ze vraagt nog speciaal aan de chauffeur of hij door zou rijden en ja, dat zou ie doen. Mooi niet. Hij rijdt weg, weer richting mijn moeders huis met mijn moedertje er nog in! :-) Mijn moesje boos naar de chauffeur toe: wat doet u nu??? #$%&% Ohhhh, hij had het verkeerd begrepen. Nu wist hij wat ze bedoelde. Tja, daar had ze niks aan. Bij de eerstvolgende halte is ze uitgestapt. Aan de kant van een grote weg, waar ze geen kant op kon. Wat nu? Paniek! En nooooit heeft ze haar telefoontje bij zich en nu toevallig gelukkig wel. Whatsapp gaf aan geen bereik te hebben. Toen maar gebeld. Gelukkig kwam Nico als redder in nood op de proppen. Ze maakt wat mee, ut besje.:-) Als ze haar telefoontje niet had gehad, had ze er nu nog gestaan :-) Voortaan toch maar meenemen, hè, mam??

Ook zondag, voor we naar mijn zus gingen, kwamen Mariska en Alex langs. Zij wilden ons trouwboek en ons album met trouw-, geboorte- en rouwkaarten doorkijken. Ze zijn gewoon ideetjes aan het opdoen. Zelf hebben ze nog niet zoveel trouwerijen meegemaakt. Volgens mij duizelt het ze op dit moment. Zoveel mogelijkheden! Nou ja, komt tijd, komt raad, komt goed! Ze hadden ook zo'n Oculus Quest bril meegenomen. Zo'n virtuele bril. Ik hoorde dat ze die hadden, dus dat wilde ik ook wel even proberen. Ik hou wel van die nieuwe gadgets. Maar dat viel nog niet mee, zeg. Ik heb twee spellen gedaan, Beat Saber en ' oh, ik ben de naam alweer kwijt'. Maar je waant je in een hele grote ruimte. Zo mooi gemaakt. Je bent al een tijd bezig om die handdingen onder bedwang te krijgen zodat ze doen wat jij wil. En je wordt er nog moe van ook. En dan deed ik nog maar de 'easy level'. Pfff. Leuk om een keertje gedaan te hebben... 

Over daken, Meijendel en jurken

Maandagochtendvroeg... Man aan de deur. Ja, mevrouw, we gaan vandaag het dak van uw schuur vernieuwen, maar er hangen allemaal takken overheen. Mogen we die weghalen? Dak van de schuur vernieuwen?? Weet u wel zeker dat u hier moet zijn?? Noemt ons adres. Ik weet van niets. Moet u nog meer daken vernieuwen in deze straat of ben ik de enige? Nee, een heel aantal... Fijn dat Vestia dat even aan de bewoners doorgeeft... niet dus! Inmiddels zijn ze luidruchtig bezig. Een hoop bla bla bla over en weer. Al drie dagen lang, want de klus echt afmaken doen ze niet. Pas op het eind werken ze elke schuur af, neem ik aan. Mijn seringenboom is flink gekortwiekt. Het stinkt in de schuur. Maar ja, het knapt wel lekker op.

Diezelfde maandag, het weer was prachtig, hadden Jan en ik weer een wandeling gepland. Deze keer naar Meijendel. Ik kwam er als kind veel, maar ik herkende helemaal niets. Misschien dat wij vroeger in een ander gedeelte aan de wandel gingen? Ik had paden in mijn hoofd met aan weerszijden rozenstruiken. In de herfst heleboel rozenbottels. Geen eentje gezien! Maar waarschijnlijk was dat dan totaal ergens anders. We namen de gele route. Door bos, duin en strand. Heel afwisselend. Voor de kust lagen een hoop cruiseschepen te dobberen. Tjonge, wat hebben die een strop door de Corona. Het was heerlijk op het strand. We hebben daar een hele tijd gezeten. Jammer, dat daar geen strandtent was waar je iets kon eten/drinken. Het was een fijne dag. Wat waren we 's avonds moe van het lopen! We worden echt een dagje ouder. En langzamer ook! Al die ANWB uitgedoste stellen haalden ons met snelle tred in. :-)

Dinsdag had ik met Mariska afgesproken. Nadat ze voorzien was van brood en thee hebben we bruidsshows zitten kijken. De hele middag/avond! Hapjes, drankje erbij. Gezellig. Shows van Pronovias, Demetrios, Rosa Clara, Randy Fenoli, Justin Alexander, Jésus Peiro en nog veel meer. En het commentaar was niet van de lucht natuurlijk. Ik blijk niet van een rij knoopjes op de rug te houden als er geen kant bij zit. (benadrukte ruggengraat idee). Zij houdt niet van splitten en doorzichtige jurken waar je geen ondergoed onderaan kunt. Goh, je komt wat tegen op die shows. :-) Gelukkig hebben we beiden wel zo'n beetje dezelfde smaak. Een aantal jurken bleven wel in onze herinnering hangen. Maar ja, welk merk waren die nou? Hadden we nou maar aantekeningen gemaakt. En dan ga je een aantal shows nog maar even kijken. Tot je ze weer gevonden hebt. De jurk waarvan we beiden een AHHHH moment hadden bleek iets boven de begroting te gaan. Die is nu inmiddels aangepast. Naar boven inderdaad! Ja, jeetje, je wilt toch dat je dochter er mooi en elegant uitziet op haar dag? Maar goed, zover is het allemaal nog niet. Tegen die tijd zal die jurk waarschijnlijk al niet meer te bestellen zijn. Maar dan hebben ze weer nieuwe! Komt goed!

Naar de hei....

Het wordt geen vakantie dit jaar. Het plan dat we hadden om in de herfst nog een weekje weg te gaan laten we varen. Vanwege Kiwi. We willen het de oppassen niet meer aandoen. Mevrouw heeft een rijk  medicijngebruik. Heeft allerlei gezwelletjes aan haar voetjes waar een soort van afscheiding uit komt. Ziet er niet smakelijk uit. Poept al een jaar naast de bak. Plaste tot voor kort er nog wel in. Inmiddels weet ze van voren nog amper dat ze van achteren ook nog leeft. Dit heeft tot gevolg dat ze haar twee voorpoten netjes in de bak zet en dan denkt dat ze er helemaal op zit. Terwijl haar kontje er dan nog buiten hangt. Plasssss. En het zijn geen kleine plasjes, want ze drinkt als een Tempelier! Ach, je kunt het een zeer slechtziende dame op leeftijd, met artritis, niet kwalijk nemen. Ze heeft nu wel de bijnaam 'mevrouw zeikstraal' of 'dat zeikwijf'. Maar ja, ze is zo lief, hè.

Ze ligt, als ze de kans krijgt, de hele dag op schoot. Ze eet nog steeds de oren van onze kop en het liefst eet ze ook nog eerst Mango's bakje leeg. Laatst heb ik een nieuwe 'kattenbak' voor haar gekocht. Eigenlijk is het een honden-etensbak-plateau. Maar groter en lager dan ze had. En dat gaat beter! Zo hoeft ze er niet meer op te klimmen met haar stramme pootjes. Elke keer dat het nu goed gaat, juichen we haar toe. :-) Voor de zekerheid ligt er nog wel een halve vuilniszak en een krant onder.....

Maar goed, voorlopig dus even niet weg. Dan gaan we maar dagjes uit. Dat is het plan. De eerste hebben we er op zitten. Een dagje naar de hei. Ik hou van de hei. Ik hou van de kleur. Ik hou van de zoemende bijtjes. We hebben de rode route gelopen in de Kaapse bossen bij Doorn. Het was prachtig weer. Zonnetje erbij. Heerlijk gewandeld. Een mooi stukje natuur. Jammer dat er een rij stond bij het restaurant Chalet Sint Helenaheuvel. Daar hadden we graag op het terras neergestreken! Zag er leuk uit. Misschien een volgende keer!

Haken, haken, haken.....

Eindelijk. Mijn vreselijke strengen Schaap en Draak- wol zijn verwerkt! Dat is die wol die ik ooit op een beurs heb gekocht. Prachtige wol, kwa kleur. Een draak van een wol om mee te breien. Nou ja, het breien op zich ging prima, alleen hij breidt breed uit, in plaats van hoog. Akelig irritant is dat.

Nu heb ik inmiddels een omslagdoek ermee GEHAAKT. En dat ging goed! En dat ging zò goed, dat ik zelfs nog blij met het uiteindelijke resultaat ben ook. Goh. Ook mijn bolletje glitterdraad met frutseltjes, dat ik ooit in Leeds had gekocht, zit in de sjaal verwerkt. Laat de herfst maar komen!

Nu heb ik voorlopig wel genoeg sjaals en omslagdoeken gemaakt. Ik ging op zoek naar iets anders om te maken. En Pinterest is dan mijn grootste inspiratie bron. 

Daar zag ik een gigantische gehaakte mandala. De Meu Mundo. Een haakwerk in een ring van een meter groot. Jeetje, gaaf! Maar ja, kan ik dat wel? Nooit gedaan. En ik zag hem ook nog eens in een mooi verlopend garen. Ik wist nog niet precies in welke kleuren ik hem dan zou willen. Zo'n bol bestellen neemt ook nog eens een maand levertijd in beslag. Dat winden der kleuren is maatwerk. De kamer is nog niet opgeknapt. Bestel ik dalijk een bol, en dan kloppen de kleuren weer niet met het aanstaande-ooit-als-Kiwi-is-overleden-behang. Wel doen, niet doen... Wikken, wegen, wikken wegen.   Weet je wat? Ik maak hem in één kleur. In glanskatoen. In de kleur van de aanstaande-hopelijk-aan-het-eind-van-deze-maand geleverde bank! Hup, naar Pera en Pasha. Lapje leer mee voor het uitzoeken van de juiste kleur. Oeeehhhh, wat een dunne katoen. Dat moet met een heel dun haaknaaldje. Heb ik daar wel geduld voor? Krijg ik daar geen kramp van in mijn hand? Toch maar een paar ergonomische haaknaalden in diverse maten besteld via het internet. Het patroon uitgeprint. Haaknaald 1.75 in de hand...Ik kon beginnen.

De eerste 18 rondes gingen goed. Daarna begon ik tijd te verliezen door het elke keer weer zoeken waar ik was in het patroon. En als het niet snel kan, dan verlies ik mijn interesse... Dat moest anders! Voor ik het op zou geven.

Vanaf ronde 19 heb ik elke nieuwe rij op mijn eigen manier uitgeschreven. Dat 'las' stukken makkelijker dan steeds weer zoeken in het patroon. En dan schiet het wel weer op. En het werd mooi. Hij werd al groot! Tijd om weer naar Pera en Pasha te gaan om alvast een ring te halen. Oei, een ring van een meter, waar hij origineel in moest, was wel èrg groot! Ik nam de 80 cm. Ook groot zat....

Inmiddels had ik het patroon bijna af. Maar eens passen in de ring. Ik had natuurlijk weer niet genoeg steekmarkeerders. En de markeerders die ik had bleven ook al niet goed zitten. (inmiddels maar een lading nieuwe bij tante Ali besteld) 

Oeps, als ik hem aanspande, was mijn haakwerk veel te groot. Maar eens 5 rondes uitgehaald. Daggggg, uuuuuren haakwerk! :-)

Het inhaken in de ring heeft ook veel tijd gekost. Dat moest echt in etappes. Je zit in één houding en maakt steeds dezelfde beweging. Niet goed voor je rug en je schouder. 

Inmiddels is hij klaar en hangt hij voor het raam. Van binnenuit ziet hij er ragfijn uit. Heel mooi.

Van buiten zie je de kleur groen beter. 

Inmiddels ben ik weer naar Pera en Pasha getogen. Nu met een overgebleven stuk slaapkamer-gordijn, ook weer voor de kleur. Ik heb de smaak te pakken. De volgende wordt wèl 1 meter groot. Voor op de muur. Driekleurig! Aqua, zand,wit. Kan nog net voor de winter... Ik heb wel goed licht nodig voor die minieme steekjes.

Eerst maar weer een leuk patroon van Pinterest plukken. De Russische zijn erg mooi, vind ik.

Leuk nieuws!

En dan krijg je 22 juli een berichtje van Alex, de vriend van dochterlief. Of we donderdag of vrijdag samen thuis zouden zijn. Hij wilde (zonder Mariska) langskomen om iets te overleggen. Maar het was niks spannends... vermeldde hij er nog bij.

Nou, prima. Vrijdagmiddag twee uur dan maar.

Er gaat van alles door je heen. Waarom deze afspraak? Waarom zonder Mariska? Zou hij om haar hand komen vragen? Dat was het eerste dat door me heen ging. Bestaat zoiets überhaupt nog?? Neeee, toch? Of ging hij een feestje voor haar 30e verjaardag regelen en moesten wij iets doen? Kwam hij ons vragen om in één van zijn bedrijven te investeren? Allerlei vragen... Ik werd er helemaal nerveus van. Ik vond het dus wèl spannend.

Klokslag twee uur ging de tuindeur open en daar kwam Alex binnenstappen. Met een mooie bos rode bloemen! En toen wist ik het zeker: hij kwam om haar hand vragen! Is dat niet vreselijk romantisch en traditioneel?? Geweldig! Hij had zelfs al een witgouden ring met een groen/blauwe saffier voor haar laten maken. Zijn plan was om haar tijdens hun weekend in Lauwersoog ten huwelijk te vragen. Dan zijn ze ook tien jaar bij elkaar. Uiteraard heeft hij onze goedkeuring gekregen. Tuurlijk! :-) Ik was al lang blij dat ie met een mooie bos bloemen aankwam en niet met een geit en drie kamelen! Daar had ik geen plek voor gehad.... ;-)

En dan is het wachten op 24 augustus.... wat gaat de tijd dan langzaam! En intussen moest ik mijn mond houden, hè!

Tot er 14 augustus weer een berichtje kwam. Deze keer van Mariska. Hebben jullie zin en tijd om morgen met ons te gaan lunchen ergens?

Tuurlijk willen we dat wel. Dat werd bij Mama Kelly, in de Saturnusstraat, met een terras aan het water.

En weer gaat er van alles door je heen. Een lunch? Zomaar? Of met reden? In eerste instantie leek het een gewone lunch te worden. Koetjes en kalfjes kwamen voorbij. Broodjes kip kwamen op tafel. Maar waarom hield Mariska haar handen nou toch onder de tafel? Ik ving stiekem al een glimp op van een nieuwe ring! Maar nog niks zeggen, hè? Tot ik het zelf niet meer uithield en zelf maar eens vroeg ter ere van wat dit etentje was.... En ja, hoor, eindelijk kwam het hoge woord eruit: ze hadden zich verloofd! Hè, hè... :-)

Alex had zich niet langer in kunnen houden en was de avond ervoor op zijn knie gegaan! Hij had er, zonder dat Mariska ervan wist, zelfs een filmpje van gemaakt. Zo lief! Dat zit wel goed tussen die twee.

Maar oh, wat moeilijk om dit allemaal voor me te hebben moeten houden. Jan heeft daar geen probleem mee, hij ging intussen weer over tot de orde van de dag. Ik barst zowat uit mijn voegen van enthousiasme. Inmiddels hebben zij het aan iedereen verteld, dus nu schreeuw ik het van de daken: onze dochter is verloofd! En nog met een hartstikke lieve jongen ook! Heel veel geluk, jullie twee!

De trouwdatum is nog niet bekend. Eerst een huis zien te vinden, wachten tot het Corona-gedoe achter de rug is, sparen.....

Maar naar trouwjurken kijken...dat kan altijd alvast! Ja, toch, niet dan?? 

Oeps, verkeerde aanname....

Zondagochtend wil ik een ontbijtje maken. Ik doe de koelkast open en het lampje doet het niet. Donker! Oh jee, de koelkast is dus kapot! Dat verwachtte ik al een hele tijd, want ja, het ding is al 25 jaar oud. Eens of eens zou ie zijn laatste koele adem uitblazen en ik dacht ècht dat dit het moment was. Snel de deur dichtgedaan voor ik alle kou eruit zou laten winden. (Dit zei Mariska altijd als kind)

Ik diepte uit een la een thermometer op. De vleesthermometer.

Die legde ik in het koelgedeelte. En ja, hoor, na een tijdje wees hij 15 graden aan. Oh jeeeee, zie je wel! Paniek! Dat is niet goed voor mijn levensmiddelen! En nu? Denk, denk.

Gelukkig hadden we in de schuur nog een grote koelbox staan. Die kwam nog uit mijn moeder's volkstuin. Die aangesloten. Hij deed het nog! De meest bederfelijke spullen daar in gedaan. Poeh. Dat luchtte op. Met het vriesgedeelte was gelukkig niets aan de hand.

De hele ochtend heb ik besteed aan het uitzoeken/vergelijken van een nieuwe koelvriescombinatie. Toen ik mijn keuze had gemaakt, kwam nog het uitzoeken waar ik hem zou bestellen. Tja, nergens op voorraad, maar wel leverbaar. Duurt dan wat langer maar dat was nu niet erg. De koelbox nam de taak van het koelen over. De rest van de dag heb ik de koelkast maar niet meer gebruikt.

Maar dan wil je maandagochtend een mandarijntje uit de koelkast pakken. En je verwacht dan dat inmiddels de binnentemperatuur hetzelfde als de buitentemperatuur zou zijn, zeker na zo’n lange tijd. Maar huh? Alles was gewoon nog koud! Uhhhh. Hoe kan dat nou?

En dan ga je eens op je gemakje denken.... die thermometer. Die lag natuurlijk op kamertemperatuur in de la. Die was dus juist aan het ZAKKEN! Van een graad of 22 naar 15 graden (op het moment dat ik keek) i.p.v. dat ie voor mijn gevoel èn mijn aanname aan het STIJGEN was.....van de 4 graden dat ie zou moeten zijn naar 15. Ohhhhh, tuttebolllll. :-) Ik dacht weer eens andersom. :-)

Nou ja, niks aan de hand. Een nieuwe is fijn. Niet meer hoeven te ontdooien, geen trap meer tegen de deuren te hoeven geven om ze goed te laten sluiten. Geen half kapotte groentelades meer. Geen half kapot flessenrek meer waar de flessen altijd uitkukelden. Ut ouwetje gaat met pensioen. Ze verhuist naar de schuur. Ze mag met hoogtijdagen haar best nog eens doen. Ze heeft het altijd goed gedaan. Ook Duitse degelijkheid, net als de nieuwe. Maandag wordt ie verwacht. 

Baba Ganoush....

Ik heb vorige week woensdag ook nog even mijn verjaardag voor het scratch-clubje gevierd. Met z’n zevenen in de tuin, met nèt genoeg afstand van elkaar. Poeh, wel krap. Het liefst had ik met ze geskottelbraaid, maar daar was echt geen plek voor. Nou ja, dan maar ander voer. Ik had van te voren al medegedeeld dat ik Baba Ganoush op ze uit wilde proberen. Ik had het zelf nog nooit gegeten. Maar jakkie, ik vond het echt niet lekker. Niemand eigenlijk. Zelfs Jan niet! Terwijl ik toch helemaal het recept had gevolgd. De kleur stond me niet aan, de smaak niet. Alleen de naam is leuk! Maar Baba Ganoush gaat van mijn lijstje. Die heeft het niet gered.

Wat ik dan weer wèl lekker vond: Gelaarsde Kat dip. Pas nog gedipt op de verjaardag van Lorelai en nu maar zelf gemaakt. Pizzadeeghapjes met pesto, tomaatjes en geitenkaas ook. (Misschien de volgende keer gewoon bladerdeeg gebruiken, notitie aan mezelf).

Ik had ook nog een soort kaaskoek gemaakt. Was ook wel voor herhaling vatbaar. Lekker met zelfgemaakte tomatenchutney.

Donderdagochtend... mooi weer! Jippie, we konden (eenmalig, het is nu vakantie) buiten zingen! Dat is wel weer even wennen om mijn eigen stem te horen. (Oeps, vals... :-)) Het koor (voor degenen die mee wilden doen) was in twee groepen ingedeeld. Het ene uur de ene groep, het andere uur de andere groep. Kleine clubjes, hoogstens 12 vrouw. Ruim opgesteld, uit de wind, bij een muur van een nachtclub, (waar vorig jaar de kogels nog om je oren vlogen), aan de van der Hagenstraat. Het ging niet helemaal jofel, maar toch was het weer fijn en vertrouwd. Leuk ook om nu eens de nieuwe nummers meerstemmig te horen.

Dat wordt nog wel wat...ooit!

Rommel, chaos...

Wat een rommelige weken heb ik achter de rug. Letterlijk en figuurlijk.
Ten eerste heb ik mijn verjaardag gevierd. Oeps, ook al weer 58 zomers oud. Omdat 58 kaarsjes toch wel wat veel waren op mijn zelf gebakken worteltaart, heb ik er maar eentje opgezet. Met één kaarsje voel je je ook jarig genoeg, blijkt.
Ik had voor mijn verjaardag nieuwe bloempotten gevraagd. Goud! En die kreeg ik ook. Gladde, bewerkte, mooi glanzende. Leuk. Heb er zelf ook nog een aantal bijgekocht, zodat dat in orde is voor als de kamer ooit opgeknapt wordt.
En ja, waar moet je ze kwijt? In de bomvolle trapkast maar. Prop, prop. Gauw deur dicht. Rommel die je niet ziet, is er niet. Ja, toch? Bommer de bom, rinkel de kinkel. Oei, dat ging niet goed in de kast. En ja, hoor, overal gebroken glas. En toen was eindelijk bij mij de maat vol. Gelijk opruimen die handel. ALLES op de planken eruit. Gelijk uitgezocht. Paarse potten, oranje pot... Hoe kom ik daar in vredesnaam aan?? Kamer vol. Een nerveuze Kiwi die verdwaasd overal tegenaan liep en niet meer wist waar ze was. Maar het moest maar even. Planken schoongemaakt en weer heringedeeld. Maar om nu te zeggen: Goh, wat heb ik weer lekker ruimte... nee. Ik heb wel weer mijn elektrische mes gevonden! Maar nu de bijpassende messen nog, hihi. Die zaten er dus niet bij. :-)
Ik had ook een nieuwe plant gehad voor mijn verjaardag. Compleet met pot. En ik maakte een leuk hoekje met nog meer planten. Maar ja, die zilverkleurige subwoofer vond ik niet mooi staan. Die moest naar de andere hoek zodat ie minder in het zicht stond. Niet te weten, en uiteraard volkomen verbaasd, dat Jan dat gelijk aan ging pakken... Hopla, weer twee hoeken van de kamer uitgemest. Stofzuigen en soppen. Maar het staat nu goed.
En toen was de nieuwe keukenkraan aan de beurt. Vorig jaar had de woningbouw onze opgespaarde klussen gedaan, (we hebben daarvoor 1 jaar een abonnement genomen, anders doen ze niks, noppes, nada) De meeste kranen hebben ze vernieuwd, behalve die van de keuken. Die werd 'opgekalefaterd'. En inderdaad, hij deed het weer goed. Tot laatst, weer hetzelfde euvel. Toen had ik er genoeg van en heb een nieuwe besteld. Die heeft mijn zwager Nico er laatst opgezet. En ja, hoor, weer een bende in huis. Wat heeft een mens toch belachelijk veel in een keukenkastje staan! Vreselijk. Maar hopelijk kan ie nu weer even mee. De oude gaat in de Vestia ouwe meuk doos. Die krijgen ze terug als we hier uit gaan....ALS dat ooit gebeurd. :-)

En dan maak ik online een afspraak bij de kapper. Voor de eerstvolgende woensdag, om 11.10uur. Zet het alvast in de papieren agenda. Krijg netjes een bevestiging via de mail. Zet die in mijn telefoonagenda. Niks doorhebbend. Ben woensdag keurig op tijd bij de kapper. Maar mevrouw, u staat niet voor vandaag in het systeem! Huh? Ik heb nog een bevestiging van jullie gehad! Ik kijken... heb ik een afspraak voor 12 augustus gemaakt. Waarom nou toch??? Heb ik gewoon de hele maand juli voor het gemak overgeslagen! Chaos! Chaos in huis, en chaos in mijn hoofd.... Maar geen chaos meer OP mijn hoofd. Ze had donderdag gelukkig nog een plekje over. Op naar rustigere tijden...zucht.

Over verrassingen, buitengesloten zijn en knoeiers...

Klepper de klep... onze buurvrouw aan de deur. Met een pakje in haar handen dat al bijna een week geleden bij haar bezorgd was. Ik wist van niks. Ik verwachtte ook niks. Ik had geen briefje gehad, noppes. Het was een pakje voor Jan. Bleek van zijn werk te zijn, nog steeds in het kader van hun 25 jarig bestaan dit jaar. En zo'n leuke verrassing weer: drie verschillende dozen met ingrediënten om zelf taart en koeken te bakken. Compleet met kaarsjes, ballonnen en confetti. Nou, dat is aan mij wel besteed! Binnenkort maar eens de worteltaart maken. De dozen geuren al heel lekker naar koekkruiden en kaneel. Dat wordt weer smullen!
Binnenkort gaat Jan weer twee dagen naar kantoor.... maar alleen als het noodzakelijk is voor overleg. Dat scheelt.

Dat hij thuis werkt kwam laatst wel heel goed uit. Ik was in de tuin bezig met ramen lappen. Ik doe die van de tuindeur en pats... de bovenste knip op de deur valt in het slot. Buitengesloten!
En daar sta je dan in de tuin met je emmertje water en je mond vol tanden. Je kunt niet meer naar binnen. Je ziet je telefoon onbereikbaar binnen op tafel liggen. Frons. Wat nu? Naar boven gillen JAN JAN....? Hij hoort niks (of wil niks horen) als ie geconcentreerd aan het werk is. Denk denk.... Ik kon hem opbellen! Met mijn iWatch! Voor het eerst gedaan. En ja, hoor, gelukt! Ik hoefde niet als een Tokkie te staan gillen. Hij kwam me redden. Pfff. En zwager Nico heeft ons gered met een paar Wassenaarse tweedehands raambomen voor op de deur. Hij had een tas vol! Mooie zware gouden uitgezocht. De deur heeft nog nooit zo goed dichtgezeten. Blij mee.

Zaterdag kwamen Els en Antoine op visite/eten. Het plan was, toen we de afspraak maakten, om te gaan skottelbraaien in de tuin. Nou, het weer speelde niet mee. Wat een regen en gemiezer, zeg. Het leek wel herfst. Dat ging um niet worden. Dan maar gewoon wat halen. Keuze zat in de buurt, Chinees, snackbar, Turks. Ik had ook spul voor broodjes saté te maken in huis. En daar viel uiteindelijk de keuze op. Prima. Dat lust iedereen.
Maar ja, pindasaus en een witte blouse gaat vast niet goed samen. Ik wilde Els eerst nog een slabbetje voor doen, maar ze stribbelde zo tegen. Dus ik heb haar maar in een schort gehesen. Dat is zo'n knoeierd, joh! :-P (Nu krijg ik vast op mijn kop!)  :-)
Al met al was het weer een gezellige tijd. Weer even flink bijgepraat....

Vers van de pers!....

Mijn achternichtje Géneviève werd gisteren 10 jaar. En aangezien haar moeder Roxanne op alle dag loopt zou ze de verjaardagsviering klein houden met een eventuele afmelding als het echt niet zou gaan. Maar we hadden verder niks gehoord, dus hup... mijn moeder en ik togen naar Wassenaar. Er hingen slingers voor het raam en de kamer was versierd. Waar is het feestje? Hier was het feestje! Dat was duidelijk.
Maar toen we de kamer binnenkwamen zagen we daar een kraamhulp staan. Huh? Kraamhulp? Is die niet iets van tien dagen te vroeg? Zeker om alvast kennis te maken? Maar wat een rare dag...op zondag?? Huh? Was het kindje er al dan?? Wat??? Hè???
En wie zat daar op de bank: Roxanne met in haar armen Enrique, hun vers geperste zoon! Wat krijgen we nu dan?? We konden onze ogen niet geloven. Twee kinderen op één dag jarig!
Het is wel een bikkel, die Roxanne. 's Ochtends om 7.15 is na 2 of 3 persweeën de baby onverwachts geboren. Gewoon op de bank. Helemaal zonder assistentie! De verloskundige kwam pas een half uur na de geboorte binnen stappen. Kun je nagaan hoe snel alles is gegaan. En Enrique is ook weer zo'n prachtig exemplaar. Klein, schattig, met een fijn gezichtje. Ik ben heel benieuwd naar de uiteindelijke kleur van zijn ogen.
Maar jeetje, net bevallen...en dan niet iedereen afbellen, maar gewoon niks zeggen en de verjaardag laten doorgaan. Ze heeft zelfs Géneviève's haar nog mooi feestelijk in zitten vlechten. Het is wel een verjaardag geworden die zij nooit meer zal vergeten!
Mijn zus en zwager wisten ook van niks toen ze kwamen. Er was wel gevraagd of ze wat eerder konden komen. Maar zij dachten om te helpen met de festiviteiten. Niet te weten dat ze weer opa en oma waren geworden. Mijn zus stond nòg te trillen toen wij kwamen. En broer Thierry en Jessica, die wat later kwamen, hadden in eerste instantie ook niks in de gaten. Stonden ook met hun mond vol tanden. Goh, het was wel een stunt, hoor. :-) Ik ben de rest van de dag helemaal hoteldebotel geweest! :-)
Ik hoop wel dat Roxanne vandaag geen terugslag heeft gehad. En ik hoop dat ze wel een beetje aan haar rust toe kan komen. Zal niet meevallen met een gezin met inmiddels zes kinderen! Zal dit de laatste zijn? Zij zegt van wel. We zullen zien... ;-)
Roxanne, Dion en alle kinderen: van harte gefeliciteerd met jullie zondagskindje Enrique! Veel geluk!

Samen op anderhalve meter afstand....

Het duurt maar voort, die Corona crisis. Gelukkig is het aantal besmettingen al flink gedaald. Maar toch moeten we nog voorzichtig zijn en op anderhalve meter van mekaar zien te blijven. Op zich lukt dat meestal wel. Als je je best er voor doet. Maar het is niet prettig om er altijd maar mee bezig te zijn in andermans nabijheid.
We mogen ook weer met meerdere mensen tegelijk afspreken! Als we maar die anderhalve meter afstand aanhouden. Nou, dan doen we dat toch. Marjan nodigde ons scratch clubje uit. Zij had wel plek voor zeven dames. In eerste instantie om in de tuin te zitten. Maar helaas, het weer speelde niet meer mee. Kou en regen. Gelukkig heeft ze ook een grote woonkamer. Er was een beetje met banken geschoven en ja, hoor, we zaten keurig op afstand van elkaar. Het was weer zo gezellig! Een hoop gekakel, een hoop gelach. Zo fijn om elkaar weer eens in levende lijve te zien en te horen. Patricia had voor ons allemaal een mooie pioenroos meegenomen. Lief! En André, de man van Marjan, heeft tussen de middag nog kroketten voor ons staan bakken. Lekker op een broodje. Smul.
Al met al een hele leuke ochtend. Het heeft ons allen goed gedaan.... Bedankt, Marjan!

Vandaag zou ik samen met Mariska in Valencia zijn geweest. Maar helaas...ging niet door. Nou ja, een andere keer dan maar. Valencia loopt niet weg, dunkt me. Deze zomer vieren we vakantie in de tuin. We hebben andere tuinstoelen gekocht. En vandaag kwamen de bijpassende kussens via een andere firma. Ik zit nu alleen nog te wachten op een paella pan voor op de skottelbraai. Tegelijk met de stoelen besteld, maar wordt weer geleverd in twee pakketten.. Waarom nou toch???
Mochten er nou van de zomer weer een paar hittegolven komen..ook dan zijn we voorbereid. Inmiddels hebben we twee airco's binnen. Eentje voor beneden en eentje voor op twee hoog waar Jan zit te werken. Nu had ik nog voldoende keus overal. Vorig jaar had ik er al naar gekeken... toen waren ze overal uitverkocht.
Het is wel handig dat ik nu meer thuis ben. Ik heb nu tijd om alvast rustig na te denken over het opknappen van de woonkamer. (voor als Kiwi er niet meer is. Ze is doof en blind, leeft alleen nog in de woonkamer, dus dat is niet handig als de kamer overhoop zou liggen)..
Op Pinterest heb ik alvast een 'mood board' gemaakt. De kleuren blijven ongeveer hetzelfde: groen met beige en noten. Maar met Art Deco invloeden. Goud, glans, geometrische figuren, varens. Ik hou ervan.
Eerst maar eens op zoek naar een bank. Dat kan ècht niet wachten. Ik ben er namelijk doorheen gezakt! En neeeeee, dat komt niet door de Corona pondjes! :-) Het was er al voor! Ik zit al dik 18 jaar dagelijks op hetzelfde plekje. Ik hoorde ineens KRAK en nu zit ik in een kuil. En daar krijg ik weer last van mijn onderrug van. :-/  Hij heeft lang zat trouwe dienst gedaan. Ik denk dat ik er een grote lap leer uit snij en daar een tas van laat maken. Lijkt me leuk. Maar ja, eerst 'even' een nieuwe uitzoeken. Heb er al een paar op het oog. Dat scheelt.

Bovenstaand, een scrapje van achternichtje Elaine-Mae. Haar heb ik ook al een hele tijd niet in het echie gezien. Ze staat en loopt al (aan het handje of aan een randje).. Kleine meisjes worden groot.

Over zingen en een beetje magie....

Goh, ik mis het zingen zo. En bijna, bijna, bijna, waren we weer voorzichtig opgestart met het koor. Buiten, in groepjes van 10.... Het bestuur is er lang mee bezig geweest om een locatie te zoeken en met een rooster te maken voor de koorleden die ook mee wilden doen. Maar nee, het mag echt nog niet! Zo jammer. Helaas. We kunnen natuurlijk wel thuis oefenen. We hebben mp3's van de nieuwe nummers, de bladmuziek erbij en huppetee. Gaat prima. Maar die ken ik nu wel. Tijd voor wat nieuws. Nu bof ik dat Jan ook op een koor zit. En hij krijgt ook nieuwe nummers die hij moet oefenen. Die pik ik stiekem gelijk even mee. ;-)
Ook al zingen we niet meer in koorverband, we hebben nog wel contact met elkaar. Om de week wordt er wel wat georganiseerd via Jitsi. De ene keer een muziekbingo, een andere keer een heuse popquiz. Leuk om naar uit te kijken.

Ziggo heeft deze periode het kanaal 192.tv opengegooid. Allemaal leuke oude nummers uit vervlogen tijden. Ik heb Demis Roussos weer helemaal (her)ontdekt. En ook Herb Alpert. Elke keer als ik weer eens leuke oude, al bijna vergeten, maar mij wel aansprekende nummertjes hoor maak ik een aantekening en download ze dan voor op de computer en vooral voor op het stickie in de auto.
Maar ik weet wel: ik hou niet van disco.....

En nu we het toch over disco hebben....
Laatst bestelde ik slippers via het internet. Mijn ouwe slippers, die ik als pantoffels in huis gebruik, hadden na een jaar of tien toch echt het loodje gelegd. Ze waren op. Hoe jammer dat ik dat ook vond, want ze zaten zo lekker. Ik had nieuwe gevonden op Topshoe.  Leren slippers, zwart/zilver, uitneembaar voetbed (handig voor mijn eigen zolen) stond er in de beschrijving. Ik zag stippeltjes. Dus ik nam zomaar aan dat die dan in zilver waren en de rest van de slipper zwart had als achtergrond. Ja, toch? Is toch niet zo raar gedacht? En ik hou van glimmertjes. Dat weet iedereen inmiddels wel, toch?
En toen kwamen ze.... Ik lag echt in een deuk! Wat een glitterfestijn! Alle zilveren stippeltjes breken in het zonlicht uit in allerlei kleurtjes. Alle kleuren van de regenboog! Magic! Ik noem ze nu mijn kermisklompen... of mijn disco-darrers...of mijn magische muilen. Ik vind ze hartstikke leuk. Maar oh, ik was zo verbaasd toen ik ze kreeg. Totaal niet verwacht, zoveel KLEUR.
Dus mocht er iemand  thee komen drinken in de tuin....neem even een zonnebril mee. Als bescherming voor je ogen! :-P

Weer een afscheid, maar nu gaat de vlag uit!

Weer een afscheid... maar deze keer een heel aangename! EINDELIJK, ja, e.i.n.d.e.l.i.j.k. heeft het Jan betaamd om onze oudste auto richting de sloop te sturen. Jemig, wat heeft dat lang geduurd, zeg. Ik wilde hem al jaren kwijt. Zo'n oud Opeltje, nog zonder stuurbekrachting ook. De bekleding van het dak hing al een tijd los, waardoor je niet meer in je achteruitkijkspiegel kon kijken. Weg uitzicht. Dat wilde Jan nog 'een keer' plakken. Maar een keertje werd ik verzocht om hem even te verzetten, zodat de gemeente even de heg kon snoeien. Ik zag niks! Zo kun je natuurlijk niet rijden. Dus ik heb een schaar gepakt en ik heb de hele dakbedekking eruit geknipt. Dahag, Jan, jij met je geplak...
Verder begon hij nu toch wel erg te roesten overal. En ook de waterpomp stond op springen. Ja, daar wil je toch niet meer in rijden? Gewoon gevaarlijk. Hij heeft maanden ongebruikt op het parkeerterrein stof staan vergaren. Er groeide zelfs weer onkruid onder de auto! Jan heeft echt nog op het punt gestaan om hem toch nog te laten repareren. Ik snap dat niet. Een auto uit 1993. Daar ga je geen geld meer instoppen. En wat moeten we met drie auto's?? Weg ermee! Nu! Hij heeft zijn geld nu wel opgebracht, dacht ik zo.
En zo kwam de firma Smit zaterdag langs om het stuk schroot op te halen. Zo knap, hè? Om met een vrachtwagen met dubbele laadvloeren achteruit ons parkeerterrein op te kunnen manoeuvreren. Ik doe het hem niet na. Vakmanschap noem ik dat. De Opel startte niet meer, dus hij heeft hem achteruit geduwd en met een lier de laadbak op getrokken. Het enige wat ze er nog van gaan gebruiken is de katalysator, zei ie. Doei, auto. Toch nog 100 euro voor gehad. Beter geld ervoor krijgen dan er geld insteken..... Ook weer gebeurd. Nu die andere oude Opel uit 1997 nog.... Rijdt nog prima! Wie biedt?? Volgende missie ;-)

En omdat het toch 'feest' was heb ik 's middags nog een rabarber/dadeltaart gebakken. 's Avonds kwamen Mariska en Alex langs om weer een kistje tomaten, komkommers, verse kruiden en nog wat Cipresplanten te brengen. Komen ook weer van de heer en mevrouw Via Via af. Mijn dank daarvoor! :-) Ik ga er weer mee aan de slag....

Gisteren zijn Jan en ik weer aan de wandel geweest. Nu op een stukje aan het Noord-Aa waar we nog nooit waren geweest. Lekker rustig. De volgende keer nemen we maar een picknick mandje mee.
Ons beider Valencia tripje (Jan zou eind mei met zijn werk gaan en ik 7 juni met Mariska) is inmiddels officieel geannuleerd. En net op tijd, want ik zou gister de volle mep hebben moeten betalen. (Ik had nog niks betaald, behalve de stoelen en de koffers in het vliegtuig) Dat bedrag krijgen we deze maand nog terug. En niet als voucher, las ik. Nou mooi. Ook weer opgelost.
Plannen voor een nieuwe vakantie maken we nog maar niet. Ik vind die anderhalve meter regel helemaal niks. Dat gaat niet werken als iedereen weer uit zijn holletje komt. En ook het reserveren van restaurants en zo lijkt me niks. Zeker op vakantie niet. En eten van een buffet is al helemaal niet aan de orde.... Neuh, we zitten dit jaar wel uit. Tenzij er over een paar maanden ineens helemaal geen restricties meer zijn. We zien wel.....

Even zwammen over tomaten...

Laatst werd ik bedolven onder een heuse tomatentsunami. Twee kratjes verschillende soorten tomaten kwamen Via Via mijn kant op. (bedankt, meneer en mevrouw Via Via! ;-))
Dit waren er wel erg veel deze keer. Dus ik heb een gedeelte verdeeld onder familie. Zo kon ik ze mooi afleveren op mijn dagelijkse Corona loopje. Er werden al gelijk plannen gemaakt. Soep, tomaten-jam, tomatenchutney, tomatensambal en ook nog een tomatentaart. (die maak ik strakjes).
Lekker, hoor!  De soep is inmiddels gemaakt, deels gegeten en ingevroren. Was ook nog even wat.
De soep was bijna klaar. Normaal doe ik nooit vermicelli in tomatensoep, maar deze keer, omdat ik ook aan mijn moeder wilde geven, dacht ik: laat ik het een beetje ouderwets maken, want tja, ut mensje is al 84, en al die nieuwerwetse soepen.... Ik liet haar de vermicelli uitzoeken, òf gewone krulvermicelli òf hele kleine mini staafvermicellietjes. Die wilde ze wel. Ik een zooi van dat spul erin gedaan. Maar ze waren zo klein, ik zag ze nergens meer. Weet je wat, ik gooi er nog wel wat gewone vermicelli bij. Oh, weet je wat: zoveel is het niet meer, ik maak het pak wel gelijk op. Kijk, dat had ik nou niet moeten doen!
Soepje kookte nog even verder. Ik ga kijken: DIK geworden! Veel te veel,joh. Toen het afgekoeld was kon de lepel er bijna recht overeind in staan. :-) Maar goed, de smaak was verder prima.
En er kwam nog meer deze kant op: gember, een boel oesterzwammen en ook nog een bak eitjes. Scharreleitjes!  Zo lief! Ik heb de kipjes ooit rond zien scharrelen op het erf. Je krijgt een echte band met zo'n eitje. Je ziet voor je hoe moedertje Hen haar eitje eruit perst. En dan trots achterom kijkt naar wat ze geproduceerd heeft. Gek, hè, dat heb ik met eieren uit een doos totaal niet! Alsof die altijd al bestaan hebben....
Gisteren hebben we tagliatelle met oesterzwammen en tomaat en nog meer gegeten.
Tussen de middag heb ik een lekkere omelet met gebakken oesterzwammen gemaakt. Smul!
De laatste weken ben ik sowieso nieuwe recepten aan het uitproberen.
Toevallig had ik voor de tomatentsunami al een Spaanse tomatensalade gemaakt. Die is ook voor herhaling vatbaar. Met flink veel knoflook, olijfolie, een uitje, bruine suiker, balsamico azijn en peper en zout. Simpel, maar erg lekker.
En ook diverse kip/karbonade marinades. Ik hou ervan! Van recepten zoeken, klaarmaken en eten.

Afgelopen donderdagochtend hadden we met het koor weer een video-sessie. Dit keer had Manon een echte muziek-bingo georganiseerd. Iedereen kon zijn eigen bingokaarten uitprinten met daarop titels van onze eigen liedjes. Zij noemde dan een willekeurige zin uit een lied op en wij moesten dan bedenken uit welk nummer dat kwam. En dat was niet makkelijk. Pas als ze het zinnetje zong wist ik ineens uit welk nummer. Was leuk. Ik heb er een aantal gemist want ik werd tijdens de bingo gebeld door de pedicure. Ze kon weer afspraken maken! Fijn, dan kunnen deze inmiddels dinosaurusvoetjes weer poezelig worden!

Toeval..bestaat dat?

Woensdag... Je denkt dat je je goed hebt voorbereid op de afscheidsdienst van Thea. We konden er fysiek niet bij zijn, dus we wilden in ieder geval in alle rust 'virtueel' aanwezig zijn.
De link naar de website waar de live-stream op zou komen had ik alvast klaargezet op de computer. De boxen stonden aan. Er stond een bosje seringen uit de tuin op tafel, met de rouwkaart en een brandend kaarsje erbij.
Ik wilde niet gestoord worden, dus ik had heel bewust de notificaties, riedeltjes, belletjes, piepjes, echt alles, van alle telefoons, iPads en dergelijke uitgezet. Dan kan er niks meer mis gaan, toch?
De dienst begon. Het was echt een mooi beeld en het geluid was ook goed. Fijn dat we er op deze manier toch bij konden zijn. Het was een bloemenzee rond Thea's kist. Fijn!
Er waren toespraken van haar zus, haar dochter, haar vriendin en van haar man. En ja, dan hou je het niet droog. Traantjes. We zaten er midden in en toen: RINGGGGGG. De deurbel! We schrokken ons een hoedje.
De deurbel? Maar die deed het toch al weer langer dan een maand weer niet? Klopt, als er iemand moet komen moet diegene klepperen en/of ik zie hun beentjes voor de deur staan.
Tja, wat te doen? Toch snel maar even opendoen en degene afpoeieren. Een mannetje van de apotheek met mijn plaspillen. Huh? Had ik toch niet besteld? En waarom werden ze nu ineens gebracht? Nog nooit gebeurd! Nooit om gevraagd. Raar. Ik had ook geen bestelling open staan. Want ik slikte ze al een tijdje niet meer. (uit pure laksheid)...
De dienst eindigde. Was mooi, waardig. De volgende dag zouden we nog een bestand krijgen van de begrafenis zelf. Ook daar zijn opnames van gemaakt. Die hebben we ook kunnen bekijken. Zo zijn we daar ook 'bij geweest'.  Al met al een goed afscheid.
De dagen erna ging ik eens nadenken. En ik ga nu misschien in jullie ogen iets heel raars zeggen... Ik heb het idee dat na een overlijden van een bekende degene nog even afscheid komt nemen. Dat is in mijn idee al meerdere keren voorgekomen. Wij hebben een wandlampje in de kamer dat normaal altijd keurig brandt, maar als er iemand is overleden gaat hij een tijdje knipperen. Vaak gebeurd. Mijn schoonmoeder heeft een keer om het hoekje van de deur gekeken.... De regenboog die er eigenlijk niet had kunnen zijn na het overlijden van mijn stiefvader. De orb op een foto vlak na het overlijden van mijn oom.
En na dit rare bel gebeuren, preciessss tijdens de dienst, denk ik: Misschien was het een teken van Thea. Ze wil dat ik mijn bloeddrukverlager weer inneem. Om te voorkomen dat ook ik een hersenbloeding krijg. Zo zie ik het maar.
En het heeft gewerkt... ik slik ze weer.

Grote wasjes, kleine wasjes...ik doe ze weer in de wasmachine!

Vorige week woensdag ging de wasmachine ineens stuk. Hij bleef hangen op het spoelprogramma, gaf allemaal streepjes in het display en wilde er niet eens mee ophouden toen ik de knop op ‘uit’ zette. Oeps, dan maar de stroom eraf. Ik was benieuwd wat ie zou doen als de stroom er weer op ging. Een hoop herrie! Ik was bang dat ie in de fik zou vliegen. Ging um niet worden. Maar eens de technische dienst van de Miele gebeld. Wat kon dit zijn? Er moest een mannetje bij komen. En die kon ‘al’ na anderhalve week komen...
Maar toen ging ik eens denken... hoe oud is deze wasmachine eigenlijk? Op mijn blog (mijn geheugen dus) kon ik niks over wasmachines vinden. Hij moet dus ouder dan 2007 zijn. En dat bleek achteraf ook wel, hij was al 15 jaar oud. Tijd voor een nieuwe!
De nog natte was heeft mijn moeder voor me afgemaakt. En dan krijg je later alles strak gevouwen en zelfs gestreken terug. Netter dan ik het zelf zou doen! Zo lief! Bedankt, mam!
Ik heb een hele studie gemaakt van wasmachines. Ik was er uit, ik wist welke.
Maar dat is makkelijker besloten dan besteld. Want in deze tijd van Covid-19 crisis bezorgen diverse winkels alleen tot over de drempel beneden.  Coolblue sloot niet aan, Media Markt niet, Miele zelf niet, Bemmel en Kroon niet. Ja, jeetje... ik kan toch geen 92 kilo op mijn rug naar boven slepen?? Zelfs Jan kan dat niet. En aansluiten op de trekschakelaar? Hmmm, ook een beetje griezelig.
BCC deed het wel! Maar daar wilde ik eigenlijk na het gedoe met de combi-oven niet meer bestellen. Stel je voor dat DHL weer voor de deur zou staan en de oude machine zou weigeren om mee terug te nemen??  Er eerst maar eens een e-mailtje naar de BCC aan gewaagd. Ja, hoor, echt, alles zou goed komen!
En vanmorgen kwamen ze. Twee man sterk! De gang hadden we ontruimd. Kon ik gelijk de rotzooi en stof achter de schoenenkast schoonmaken. Ahhh, erg! Vier jaar stof...:-)
Het was nog eventjes een probleem met het aansluiten... het ene eruit en het andere erin is altijd even een dingetje in onze meter kast. De stoppen slaan dan door. Ook dat is weer opgelost. Ik kan weer wassen in onze ‘space’machine. Ziet er gelikt uit. Wel met de gebruiksaanwijzing in de hand. Even wennen weer. Allerhande piepjes!

Mijn achternichtjes had ik al een hele tijd niet meer gezien. Laatst heb ik gevideobelt (of is het video gebeld) met Joséphine. Leuk! Samen een paar spelletjes gedaan. Hier zitten we beiden met een virtuele poes op ons hoofd...

Een afscheid...

Een blog bijhouden kan heel rustgevend zijn. Rustgevend in de zin van: je gaat er speciaal voor zitten en doet dan alleen dàt, zonder afleiding. Een blog bijhouden kan handig zijn: het is een gigantische geheugen backup voor als je zelf een geheugen als een zeef hebt. Een blog bijhouden kan heel bevrijdend zijn. Zeker als de woorden zomaar komen. En meestal is dat ook wel zo. Als ik begin te schrijven dan rollen ze zo van het keyboard af.
Maar op dit moment even niet. Ik zit er nu tegen aan te hikken. Wat wil het geval... vriendin Thea is overleden.  Twee jaar geleden kreeg ze al een gigantische hersenbloeding, lag lange tijd in coma, maar heeft het uiteindelijk overleefd. Maar het is nooit meer goed gekomen met haar. Ze woonde erna in een woon-zorgcentrum.
En toen kwam er een virus..... Na al vier weken verstoken te zijn geweest van bezoek (hoe moeilijk moet dat wel niet geweest zijn voor haar man en kinderen) werd ook zij ziek. Net als zeven anderen op haar gang. En nu is ze overleden. Net als die andere zeven bewoners. Gelukkig dat ze in de laatste 72 uur toch nog bezoek heeft mogen ontvangen. Elke dag eentje...volledig in zo'n beschermingspak. Het is allemaal niet te bevatten wat deze Corona periode doet.
Zo is volgende week de begrafenisdienst. Ook aangepast naar de geldende richtlijnen. Weinig personen, op anderhalve meter afstand, heel onwerkelijk. Maar het is niet anders. Gelukkig komt er een live stream wat we kunnen volgen. Het moet maar.
Die Thea... Wat hebben we vroeger gelachen. (Ken haar al vanaf mijn vijftiende, jemig) Ze was zo adrem. Een woordenwaterval. Wat hebben we vroeger veel gespijbeld. Echt erg. Soms waren we al in de klas en besloten we alsnog weg te gaan. Ze was ook een felle. Hield van gerechtigheid. Kon hoog op de barricades staan. (een echte schorpioen?) Maakte zich snel druk om dingen. Onze vriendschap was vroeger hecht, in de loop van de 43 jaar wat minder... maar toch. Nooit volledig uit het oog, en zeker nooit uit het hart. Ik zal haar nooit vergeten.
De foto is uit de nog goede tijd, tijdens ons 25 jarig huwelijksfeestje. Rust zacht, Thea!

Besmet met Corona-vet.....

Ik ben besmet... met het Corona-VET! Oh hemel, ik dij uit nu ik nog maar de helft van mijn dagelijkse kilometertjes maak. En ja, minder eten doe ik ook niet echt, dus...
Er zaten allemaal lekkere dingen in Jan's paaspakket dat net voor de Pasen werd bezorgd. Ik wist niet eens dat dat bestond, een paaspakket. Het was een leuke verrassing van de firma waar hij werkt. Het kwam van Bakker Suikerbuik vandaan. Alleen die naam al. :-) Suikerbuik.

Gisteren was vriendin Patricia jarig. Ik had samen met de rest van ons cluppie foto's verzameld met een persoonlijke wens aan de jarige Jet. Die heb ik geprint en in een lijst gedaan. Ik heb haar 's ochtends een berichtje gestuurd dat ik het even af zou kunnen komen geven tijdens mijn Corona-loopje. Niet wetende dat ze mij op het parkeerterrein op stond te wachten met in de achterbak van haar auto koffie met gebak. Stoeltjes erbij. Netjes op afstand. Het was een persoonlijk terrasje. Hartstikke leuk! Zo hebben we toch haar verjaardag nog een draai kunnen geven!

Toen ik net terug thuis was belde mijn moeder in een beetje paniekerige bui. Ze kon niet bij haar email. Microsoft lag weer dwars. Niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. Weer een kwestie van een nieuw wachtwoord verzinnen, maar ja, hoe moest ze dat doen. Dus hup, teamviewer weer opgestart. In eerste instantie lukte het niet, kwestie van verschillende versies. Daarna ging het wel. Maar weer even gebeld dat ik haar computer even had overgenomen. Voor ze weer in paniek zou raken van al die handelingen die ik moest doen en die zij zomaar zou zien op haar beeldscherm. :-)
Maar ook weer opgelost. Handig, toch, dat teamviewer. Zeker in deze tijd.

Afijn, Netflix... Voordat de nieuwe serie van Casa de Papel online zou komen dacht ik nog 'even snel' iets anders te gaan kijken. Een Turkse serie deze keer. Kara Para Ask. (Black Money Love) Gewoon om even te kijken of het wat was. Mooi, er was 1 seizoen. Kon nog net voor Casa. Niet wetende dat een Turks seizoen blijkbaar bestaat uit 164 (!) afleveringen van pakweg 3 kwartier! :-)) Ik moet zeggen: deze serie kijkt lekker weg. Soms nog best spannend ook. Dus nu zit ik inmiddels al op aflevering 60. Nog 104 te gaan. Pffff. Dus ik hoop dat deze thuisblijfcrisis nog even voort duurt.... (meen ik niet echt, hoor.)

Verder houden we de moed erin. Ik heb alleen tweede paasdag een rotdag gehad. Gewoon een BAALdag. Niks was goed, ik was boos op alles en iedereen. Ik heb flink zitten klagen tegen iedereen die het maar horen wilde. Maar na een nachtje slapen was het weer helemaal over. We zullen doorgaaaaaan.....