Onze eerste Gender Reveal Party....

Er waait nogal eens wat over uit Amerika. Valentijnsdag, Halloween, Black Friday... Ik heb er helemaal niks mee. Maar dan krijg je ineens een uitnodiging van zwangere nicht Roxanne voor een 'Gender Reveal Party'! Een feestje om het geslacht van je baby te onthullen. En dan denk ik: oehhh, mag dat nog wel? Zeggen dat het een jongen of een meisje wordt? Moet het niet een 'onzijdig hetje' blijven tot het zelf zegt van: hee, ik ben een meisje of een jongen? Ja, je moet tegenwoordig zo voorzichtig zijn.... toch? ;-)
Nee, hoor, geintje. Ik vond dit feestje gelijk leuk en spannend. Ze hadden overal blauwe en roze versieringen hangen. Op tafel stond ook een lijst met een paar prachtige echofoto's erin. Jee, daarin is ook wel veel veranderd in de afgelopen dertig jaar. Zo duidelijk en mooi. Ik weet dat de mijne (één enkele) zowat helemaal zwart was. Met een vlek erop dat dan Mariska zou moeten zijn. Pfff, je moest wel drie keer kijken. Nee, dit is wel een vooruitgang, hoor.
Iedereen mocht bij binnenkomst een kettinkje uitzoeken met daaraan een roze of blauw speentje al naar gelang je verwachtingen. De versierselen had ze bij Aliexpress besteld. Alles was keurig op tijd binnengekomen, behalve het belangrijkste: de grote ballonnen met de gekleurde snippers erin. Zul je altijd zien....Sneu. Ze moesten dus als de donder iets anders verzinnen.
Alle twee hadden ze een spuitzak met gekleurde slagroom, blauw en roze. Die zouden ze in elkaars mond leegspuiten. Maar alleen de goede kleur zou gespoten worden. Nou, was best spannend, hoor.
En het werd dus ROZE. De hele zak met slagroom ontplofte. Een meisje! Alleen mijn zus en ik hadden het goed. De rest dacht allemaal een jongen. Behalve mijn moeder: die zei dat de meeste stemmen zouden gelden! Ik denk dat de baby zich daar niet echt wat van aantrekt.....:-)
Nu gaan we weer verder met het speculeren over een meisjesnaam. En dat blijkt behoorlijk moeilijk te worden. Roxanne wil graag een mooie Franse naam met vier lettergrepen en een paar streepjes erop. Net zoals Joséphine en Géneviève hebben. Dion houdt van kort en modern. Eén lettergeep, liefst beginnend met een D. Tja. Dat wordt bakkeleien.Wij wachten maar af. Duurt nog wel even....

Na het feestje zijn we naar Houten gereden. Daar hadden we afgesproken met Antoine en Els. Was ook weer gezellig. Gegeten in de plaatselijke Griekse toko. Hoppa. Was erg lekker. Meestal krijg ik er erg dorst van, van dat zoute griekse eten. Dit keer viel dat reuze mee.
Op de terugweg hebben we een sightseeing route genomen over Harmelen en Woerden want het stond weer eens vast op de A12. We beginnen er beiden van te balen, van die drukte altijd overal.
Toen we uit Duitsland terug kwamen ook...In België wordt het al drukker en drukker. Je rijdt Nederland binnen, midden op de dag nota bene, en overal hutje mutje auto's. Moet je dat nou zien, zeiden we tegen elkaar. We hebben er zooo geen zin meer in. Misschien wordt het tijd om de randstad uit te gaan?

De Moezel...

We hadden dus een midweekje op Mont Royal/Landal geboekt. Daar kwamen we vaak toen Mariska nog een klein ukkepukkie was. De laatste keer dat we daar vertoefden was dus iets van 23 jaar geleden.

Na een (voor mij) lange autorit, met een tussenstop in Eindhoven bij vaderlief, een extra rondje op een onoverzichtelijk knooppunt bij Luik en een plas- eet- en drinkstop in de Ardennen, kwamen we rond vijf uur aan. Die dag ben je dus al helemaal kwijt.

Dinsdagochtend hebben we het park verkend (ik herinnerde me amper nog iets) en hebben we twee uur gewandeld in de omgeving. Prachtige uitzichten! Mooie herfstkleuren! 

's Middags zijn we naar Bernkastel Kues geweest. Een schattig stadje aan de Moezel. Maar jee, wat zijn ze overal aan de weg bezig! Of je moet helemaal omrijden of je staat elke keer voor zo'n stoplicht te wachten omdat het eenbaans wordt. We merkten wel dat we er buiten het seizoen waren. Hoewel er genoeg auto's bij het stadje stonden geparkeerd was er zowat geen kip te bekennen in het centrummetje. Toch een beetje ongezelliger zo.

Woensdag stonden we op: mist! Tja, wat nu? Toch maar gaan rijden. We moesten nu toch ook wel erg tanken dus eerst maar eens een tankstation in de buurt opzoeken via Google Maps. Ik had al een beetje met samengeknepen billen gezeten want zoveel tankstations had ik nog niet gezien in de omgeving. Google Maps leidde ons naar de dichts bijzijnde. En ja, hoor: de weg was weer eens afgesloten. Weer helemaal om moeten rijden. En om is dan ook echt om, hè. Ineke niet blij! 

We zijn na het tanken (helemaal opgelucht) eerst op weg gegaan naar de L206, van Hungenroth naar Sankt Goar. Die weg hadden we twintig jaar geleden ook gereden en dat was in zo'n mooie omgeving. Daar wilden we wel een wandelingetje gaan maken. Maar onderweg reden we van de mist, door de zon, door de mist, door de zon. En precies daar was het weer mistig. Jammer! Geen wandeling. Dat had geen zin.

Intussen, op de terugweg, even de live webcam bekeken van de Geierlay Hangbrug. Hee, de zon scheen daar! Hup, er naar toe! Auto geparkeerd (voor drie uur betaald, maar een half uurtje of een uurtje extra had wel prettig geweest, ALS je net als wij per ongeluk het bergpad zou nemen) en de bordjes gevolgd; Hiking Trail, 1,7 km.

Nou, we hadden een beetje spijt dat we onze bergschoenen niet hadden meegenomen. Smalle modderige paadjes, klimmen, dalen, klimmen. Wel heel mooi, dat wel. We vroegen ons al af hoe dat moest met oude mensjes en kleine kinderen. Totaal ongeschikt, dat weggetje. Toen nog niet wetende dat er ook een makkelijk te begane weg was....

Uiteindelijk waren we bij de hangbrug. Gaaf ding. Gelukkig niet druk, dus we konden op ons gemakje de oversteek maken. Goed te doen. Niet eng. Maar we hebben dan ook geen hoogtevrees.

Je voelt hem iets bewegen. Niet veel. Tot iemand voor ons hem expres een paar zwiepers meegaf. Dat kan dus. En dan voel je hem wel. :-) Maar dat maakt het tenminste een beetje spannend. Terug hebben we de 'ouden van dagen' weg genomen, vlak en saai.


's Avonds hebben we nog naar de ondergaande zon staan te kijken in het Moezeldal, waaruit de mist omhoog kolkte. Schitterend! Gewoon mystiek. Dat Kröver torentje dat dan zo parmantig boven de mist uit blijft torenen. Die aanblik hadden we niet willen missen!

Donderdag: geen mist! Jippie! We reden naar Burg Eltz. Daar waren we beiden nog nooit geweest. We wisten al dat ook dat kasteel gesloten zou zijn, maar de wandeling ernaartoe moest al heel mooi zijn. En inderdaad. Een mooi pad door de bossen met de prachtige herfstkleuren. Niet verkeerd. En dan doemt daar ineens het kasteel op. Echt zo'n sprookjeskasteel. Het blijkt nog gedeeltelijk bewoond te zijn, las ik. Op de terugweg heb ik nog flink wat sterretjes-mos meegenomen dat welig tierde langs de paden. Komt weer goed van pas tegen de kerst. ;-)

's Middags zijn we naar Cochem gereden. Ook daar waren zat auto's geparkeerd, maar waar dan alle mensen waren? Niet in het centrum. Was ook weer een beetje minder gezellig. Ik heb wel lekkere mosterd gekocht in het mosterd museum: indiase curry mosterd. Je kunt er alle soorten proeven maar die vond ik het lekkerst, smul. De kip voor vanavond staat nu te marineren in de mosterd/citroen/honing/knoflook/paprika. Ben benieuwd.

Toen we klaar waren met Cochem en maar weer eens naar de auto liepen ging het helemaal mis. Ik zwikte over een putdeksel. Jan kon me nog net overeind houden anders was ik nog gevallen ook.  Ik verrekte gelijk van de pijn in mijn enkel/voet. Oei. Ik kon er nog wel op staan, maar ut dee wel pijn, zeg. 's Nachts ook. Omdraaien in bed was een crime. En gewoon over een drempel stappen deed al pijn. Maar ik klaag niet. Ik was allang blij dat het op de allerlaatste doe dag was en niet op de eerste.

Vrijdag gingen we weer op huis aan. Ik kon de hele dag zitten, dat scheelde. Cruise Control aan, lekker relaxed. Weer een extra rondje bij Luik gemaakt. :-) Jan wilde perse over Geel/ Hasselt/Kasterlee/Baarle Hertog/Nassau en Breda. Uiteraard was het bij Baarle Hertog ook afgesloten. En dan ook nog om de een of andere reden (Jan's reden)  over Breda Noord (lees: stoplichten!) en dan ook bij Rotterdam ook nog via Hilligersberg (opstoppingen en stoplichten).....

Bwlaah. 

Ik zei al: ik GA niet graag op vakantie, maar ik BEN wel graag op vakantie. Zijn dus twee totaal verschillende dingen. 

Het moezelgebied is prachtig in de herfst. Maar een volgende keer maar weer de laatste week van oktober. Als alles nog een beetje open is en in de running.

Hier nog een filmpje....

Gourmetten en een Picnic

We zijn weer terug van onze midweek naar de Moezel. Meer over deze mooie dagen volgt nog als mijn filmpje klaar is. Ik moet er nog aan beginnen, dus het kan even duren.
Ik kwam in ieder geval terug met een flink verzwikte enkel/voet. Ik loop inmiddels wel weer redelijk, maar bepaalde bewegingen hakken er nog in. Autorijden, en vooral de koppeling gebruiken, gaat even niet. Vandaar dat Patricia me gisteravond heeft opgehaald om naar Marjan's huis te rijden. Daar hadden we een gourmetavondje gepland, nog als kadootje voor Hennie's verjaardag. En dat was erg smaakvol en gezellig. Het werd nog een latertje ook. Wat is het toch een fijn groepje. Bedankt, meiden, ik heb het prima naar mijn zin gehad!

Omdat ik nu toch met die voet zit heb ik me ook voor het eerst gewaagd aan het bestellen van mijn boodschappen bij Picnic. Ik heb na aanmelding best behoorlijk lang op mijn beurt moeten wachten, maar onlangs had ik bericht gekregen dat ook ík nu van hun diensten gebruik mocht maken. Jippie!
Goh, handig, hoor. Was zo gepiept. De app werkt heel snel en overzichtelijk. Ben benieuwd. Hoef ik lekker niet te slepen met de kattenbakstenen en flessen en andere zware dingen. En morgen komt het al binnen ook. Nou, ik ben nu al helemaal happy. Spannend! Nu maar hopen dat het Picnic karretje niet omkiepert in een bocht..... Blijkt wel eens te gebeuren.

Naar Bert Visscher.....

Zo druk hadden we het nog nooit meegemaakt, afgelopen donderdagavond, in het Stadstheater. Er was al bijna geen parkeerplekje meer over, daar, waar je nog gratis kunt staan. Ook de lobby was overvol en mensen stonden in de rij voor koffie. Jeetje.
Nu zag ik dat er in de kleine zaal ook activiteit was, vandaar misschien de extra drukte. En ook omdat de grote zaal, waar wij, (Jan, ik, Mariska en Alex), verbleven, helemaal uitverkocht was. Druk, druk, druk, druk.
En zo was Bert Visscher ook! Met zijn show: Hij wordt vanzelf moe! Dat hebben wij niet meegemaakt, dat meneertje Visscher vanzelf moe werd. Hij ging maar door. Sprong over het hele podium in de meest hilarische outfitjes; uitgedost als een flamencozangeres of in een strak SM pakje met de billen er half uit. Hij kan ut hebben, de malloot. Hij heeft ons een vrolijke avond bezorgd in ieder geval. Ook al ging het, om met zijn eigen woorden te spreken, he-le-maal nergens over! :-) Tjonge jonge jonge.

Over kerstdorpen en licht....

Zaterdag was ik op het verjaardagsfeestje van Lenie. En zij verzint altijd weer iets leuks. Ik ben al een keer mee geweest op een wandeling door Duivenvoorde/ de Horsten (tot op het bot nat geregend), een high tea en een wandeling door haar toenmalige nieuwe wijk (natte voeten en broekspijpen, weer door de regen), een bezoek aan het stadsmuseum en een keertje een lunch in de Driesprong. Dit keer gingen we niet, hoewel het prachtig zonnig weer was, de paden op en de lanen in, maar bleven we bij haar thuis. We gingen wat creatiefs doen: een kerstdorp op een dienblad maken.
Niet voor we natuurlijk eerst een punt Monchou taart naar binnen hadden gewerkt. Het blijft wel een verjaardag, hè? ;-)
En ook niet voor we de boel verbouwd hadden. Want ja, zeven vrouwen met zeven dienbladen, huisjes, poppetjes en andere versierselen...op een vrij kleine (maar bedrieglijk zware) eettafel...dat ging niet passen. De buitentafel werd naar binnen gehaald. Dat gaf een beetje lucht. Wat meer ruimte.
Alle spulletjes werden uitgestald. Ze had overal boodschappen gedaan. Action, Pelgrimshoeve, tuincentra en ze had zelfs een dealtje gemaakt op marktplaats. Er was sneeuw, houtjes, een blauw goedje wat gebruikt kon worden voor een vijvertje...
Een beginnetje maken is altijd het lastigste. Welk huisje kies je? Waar zet je het neer? Komt er sneeuw te liggen? Waar moeten de poppetjes? Ziet het er een beetje logisch uit?
Maar hoe langer je bezig bent, hoe meer het ergens op begint te lijken. En je ziet ook hoe leuk de andere dienbladen worden. We mogen trots zijn op onze kerstdorpjes.
Het was een heel leuke activiteit. Bedankt, Lenie!

En zondag was het nog steeds mooi weer. Dus maar eens even een flinke wandeling gemaakt door het Balij bos. Maar wat zijn sommige paden daar toch slecht. Grote gaten overal. Wordt wel eens tijd voor een nieuw asfaltlaagje. De zon stond laag en dan is het licht zo mooi, hè? Puur genieten! Ik hou van licht!