Leuk nieuws!

En dan krijg je 22 juli een berichtje van Alex, de vriend van dochterlief. Of we donderdag of vrijdag samen thuis zouden zijn. Hij wilde (zonder Mariska) langskomen om iets te overleggen. Maar het was niks spannends... vermeldde hij er nog bij.

Nou, prima. Vrijdagmiddag twee uur dan maar.

Er gaat van alles door je heen. Waarom deze afspraak? Waarom zonder Mariska? Zou hij om haar hand komen vragen? Dat was het eerste dat door me heen ging. Bestaat zoiets überhaupt nog?? Neeee, toch? Of ging hij een feestje voor haar 30e verjaardag regelen en moesten wij iets doen? Kwam hij ons vragen om in één van zijn bedrijven te investeren? Allerlei vragen... Ik werd er helemaal nerveus van. Ik vond het dus wèl spannend.

Klokslag twee uur ging de tuindeur open en daar kwam Alex binnenstappen. Met een mooie bos rode bloemen! En toen wist ik het zeker: hij kwam om haar hand vragen! Is dat niet vreselijk romantisch en traditioneel?? Geweldig! Hij had zelfs al een witgouden ring met een groen/blauwe saffier voor haar laten maken. Zijn plan was om haar tijdens hun weekend in Lauwersoog ten huwelijk te vragen. Dan zijn ze ook tien jaar bij elkaar. Uiteraard heeft hij onze goedkeuring gekregen. Tuurlijk! :-) Ik was al lang blij dat ie met een mooie bos bloemen aankwam en niet met een geit en drie kamelen! Daar had ik geen plek voor gehad.... ;-)

En dan is het wachten op 24 augustus.... wat gaat de tijd dan langzaam! En intussen moest ik mijn mond houden, hè!

Tot er 14 augustus weer een berichtje kwam. Deze keer van Mariska. Hebben jullie zin en tijd om morgen met ons te gaan lunchen ergens?

Tuurlijk willen we dat wel. Dat werd bij Mama Kelly, in de Saturnusstraat, met een terras aan het water.

En weer gaat er van alles door je heen. Een lunch? Zomaar? Of met reden? In eerste instantie leek het een gewone lunch te worden. Koetjes en kalfjes kwamen voorbij. Broodjes kip kwamen op tafel. Maar waarom hield Mariska haar handen nou toch onder de tafel? Ik ving stiekem al een glimp op van een nieuwe ring! Maar nog niks zeggen, hè? Tot ik het zelf niet meer uithield en zelf maar eens vroeg ter ere van wat dit etentje was.... En ja, hoor, eindelijk kwam het hoge woord eruit: ze hadden zich verloofd! Hè, hè... :-)

Alex had zich niet langer in kunnen houden en was de avond ervoor op zijn knie gegaan! Hij had er, zonder dat Mariska ervan wist, zelfs een filmpje van gemaakt. Zo lief! Dat zit wel goed tussen die twee.

Maar oh, wat moeilijk om dit allemaal voor me te hebben moeten houden. Jan heeft daar geen probleem mee, hij ging intussen weer over tot de orde van de dag. Ik barst zowat uit mijn voegen van enthousiasme. Inmiddels hebben zij het aan iedereen verteld, dus nu schreeuw ik het van de daken: onze dochter is verloofd! En nog met een hartstikke lieve jongen ook! Heel veel geluk, jullie twee!

De trouwdatum is nog niet bekend. Eerst een huis zien te vinden, wachten tot het Corona-gedoe achter de rug is, sparen.....

Maar naar trouwjurken kijken...dat kan altijd alvast! Ja, toch, niet dan??