Inmiddels heeft mijn vader ook weer een mooie leeftijd bereikt: 88 winters oud! Achetachetag, zoals zijn eigen vader vroeger gezegd zou hebben.
Vorig weekend zijn Jan en ik bij hem langs geweest in Eindhoven. Hij staat nu toch best wel een beetje wankel op de benen, vond ik. Volgens eigen zeggen door de medicijnen. Maar hij redt zich nog wel. Gaat eens in de paar weken met de trein een weekend naar zijn vriendin in Breda. Hij geeft door aan de NS welke trein wanneer en hoe laat hij wil nemen en dan staan ze altijd klaar om hem met zijn scootmobiel in de coupé te manoeuvreren.Er is dan eerst altijd nog wel een discussie over het mondkapje dat hij zou moeten dragen, maar dat lost ie wel met zijn droge humor op. Hij lult ze gewoon onder de tafel. :-) Als ze ECHT zijn verklaring willen zien, dan pakt ie dat tergendddd langzaam. Daar hebben ze dan weer geen geduld voor. ;-) In Breda staat er weer personeel klaar om hem weer op weg te helpen. Fijn dat dat zo goed geregeld is.
Wat ik ook zo fijn vind is het feit dat hij op zijn leeftijd gewoon nog een nieuwe hobby oppakt! Hij houdt erg van muziek en heeft mondharmonica gespeeld. Daar heeft ie helaas geen adem meer voor. Dus heeft hij een gaaf keyboard gekocht en leert zichzelf nu spelen. En dat gaat al prima. Dan ben ik wel trots op hem, zeg! Hij doet het toch maar!
Zelf zing ik weer in levende lijve met het koor. We mogen weer! Wat een verademing na dat Zoom-gedoe. Ik zat donderdag met mijn stoel te schuiven om netjes afstand tot mijn naaste buurvrouwen te houden. Ik zat precies goed tot ik ineens een druppel op mijn rug naar beneden voelde rollen. Een zweetdruppel kon het niet zijn, het is er meestal erg frisjes. Zat ik precies onder een lekkage! Een plasje op de grond en af en toe een druppel vanuit het glazen dak. Zo’n grote ruimte, en ik zat weer in de drup….pfff.
