Het was een moeilijke beslissing voor mijn moeder. Moest ze nu wel of niet nog eens voor 5 jaar bijboeken om de urn van mijn stiefvader op zijn plekje in de urnenmuur van de begraafplaats te houden. Hij stond daar alweer 15 jaar. Goh, wat gaat de tijd toch snel! En zelf wordt ze natuurlijk ook steeds ouder. Wie zou er nog naar om kijken als zij dat niet meer zou kunnen. Ze wilde ons er ook niet mee belasten. Er moest iets gebeuren, maar wat? Alsnog begraven? Zijn as uit laten strooien? Maar dat was weer zo definitief. Zijn urn met zijn as thuis bewaren om hem later zelf uit te strooien? Maar waar dan? En wat moest ze dan weer met die urn? Ook geen optie dus. Wikken en wegen dus.... Slapeloze nachten heeft ze ervan gehad.Ze is maar eens met iemand gaan praten, daar op de begraafplaats. En tijdens dat gesprek zag ze allemaal mooie glasobjecten staan. Relieken noemt men ze: massief glas waar een beetje as van de overledene mee versmolten wordt. Dat was het helemaal voor haar. Ze was eruit: dat ging het worden! Ze heeft een blauw/witte uitgezocht met een soort van levensboom erin. Wat een opluchting! Ze kon weer slapen!
En vanmorgen was het zover. We zijn samen naar de begraafplaats gegaan om Bertus zijn allerlaatste eer te bewijzen. We hebben hem bij een boom, bijna op het hoogste punt van het veld, uitgestrooid. Jeetje, wat is dat nog zwaar, zeg, zo'n bus as! Toen ik mijn moeder zo bezig zag had ik wel even een verstild momentje. Halverwege heb ik hem van haar overgenomen en ben ook nog een paar rondjes rond de boom gegaan. Het was meer dan we beiden hadden verwacht.
Het glasobject staat nu in een vitrinekastje. Zo is Bertus toch weer een klein beetje thuis. Het is goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten