En zo loopt het alweer tegen de kerst. Hoewel het normale gangbare leven tegenwoordig in een heel rustig tempo voortschrijdt lijkt de tijd toch heel snel te gaan. De dagen gaan ook weer lengen. Ik begin al naar de lente uit te kijken. Zonnetje, bollen die gaan bloeien, licht en lucht. En hopelijk komt iedereen er zonder kleerscheuren door deze saaie, sombere, donkere winter heen. Ik las net dat de planbare reguliere zorg gestaakt wordt. Daar maak ik me zorgen om. In mijn omgeving zijn mensen die of zorg NU nodig hebben, of zorg in de nabije toekomst of zorg die nu nog niet acuut is maar dat wel kan worden. Geen fijne tijden. Maar we houden vol.
Wist je trouwens.... dat Jan inmiddels een vast contract heeft gekregen? Op 62- jarige leeftijd! Netjes, toch? Maar ja, nu besluit hij natuurlijk helemaaaallll niet meer om eerder met pensioen te gaan.
Wist je trouwens... dat er al twee keer een lijst met print van de muur af is 'gevallen'? Een keer in september en vorige week nog een keer. Hij hangt met een opstaande haak aan de muur. Met de haak is niks mis. Met het haak op de lijst ook niet. Als hij eraf valt moet hij eerst omhoog 'vallen'. Hoe kan dat nou? Iets kan niet omhoog vallen, toch.... ?? Raar!
Wist je trouwens wat nog meer heel raar was? Dat je een aflevering zit te kijken van Say Yes to the Dress/Lancashire en dat daar voor je gevoel je eigen dochter jurken staat te passen. Zelfde gezicht en uitdrukking, zelfde soort haar, zelfde figuur, zelfde bewegingen. Jan en ik zaten met open mond te kijken. Mariska was het met ons eens. Ze vond het meisje Celise (leuke naam trouwens) verdacht veel op haarzelf lijken. Spooky!
Wist je... dat ik ook weer druk doende ben geweest met het maken van allerlei dingen? En oh, wat een frustaties vielen mij ten deel met het maken van de gehaakte sneeuwvlokringen. Het idee leek zo goed. De vlokken trokken krom, dus ik heb ze weer allemaal opnieuw gesteven. Nu in lijm en water. En elke vlok moest ook weer drogen, dus daar ging veel tijd in zitten. Toen moesten ze natuurlijk op een of andere manier vastgemaakt worden aan de ring. Daar nam ik visdraad voor. Voor mijn gevoel ben ik daar eeuwen mee bezig geweest. Dat spul krult onder je vingers vandaan. Gepriegel met het rijgen en het knopen aan de randen. Visdraad laat zich niet makkelijk knopen. Ik zag de sneeuwvlokken na een dag of twee zieligjes naar beneden glijden. Wat een ellende met die dingen. De vlokken trokken alsnog krom als ze de rand van de ring raakten. Maar goed, ze zijn af en ik ben er helemaal klaar mee! :-) Het maken van de kerstdingen ging me makkelijker af. Amaryllisbollen met mos en lampjes, dennentakjes en frutsels. Of die deurhanger met takken, bellen, lampjes die ik jaarlijks voor mijn moeder en mezelf maak. Dat ging allemaal prima. Ook probeerde ik weer twee broeken korter te maken met de naaimachine. Ik heb echt een naaimachine from Hell. Alsof hij weet dat IK er achter zit. Lus, nog meer LUS, LUSSENNNN. Verwondering, irritatie, FRUSTRATIE van mijn kant.
Wist je... dat ons koor zich ook door de Corona beperkingen probeert te slaan? In de afgelopen 9 maanden hebben we gebruik gemaakt van Zoom, we hebben buiten op een parkeerterrein uit volle borst gezongen (uiteraard netjes op minimaal anderhalve meter van elkaar, tot dat niet meer mocht) en we hebben zelfs twee keer in een afgehuurde kerk kunnen zingen (tot dat ook niet meer mocht). Oh, wat was dat heerlijk. Samen zingen is sowieso veel leuker dan individueel via Zoom. Maar ja, we roeien met de riemen die op dat moment voorradig zijn. We hopen op betere tijden. Gelukkig krijgen we af en toe een nieuw nummer om m.b.v. MP3's thuis in te studeren. De laatste nieuwe is Fix You van Coldplay. Ik ben zooo benieuwd hoe dat gaat klinken met zijn allen.
Wist je....dat ik iedereen fijne kerstdagen toewens? Maak er wat van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten