stilletjes overleden...

Nadat Els en Antoine 's ochtends geweest zijn om de uitnodigingen optehalen ben ik zondag naar Montfoort gereden om daar nicht Laura op te halen. Zij had een tas met schone kleding voor haar ouders. Karin, René en Jan waren die nacht weer in het ziekenhuis gebleven. Nu hadden ze met z'n drietjes twee bedden tot hun beschikking gehad, dus dat was wel zo prettig. Ma had een rustige nacht gehad, haar ademhaling was inmiddels wel een stuk oppervlakkiger en er zat wel een lange tijd tussen.
Ze waren net brood aan het eten toen Laura en ik binnenkwamen. We hingen onze jassen op, begroetten elkaar en ze vertelden hoe de nacht was verlopen. Tot René in de gaten kreeg dat ma niet meer ademde. En inderdaad, ze was stilletjes overleden. Dat was een hele rare gewaarwording. We waren nog maar een paar minuutjes binnen! Voor mijn gevoel heeft ze gewacht tot er afleiding was. Het kan ook toeval zijn, maar toch....
Vandaag zijn Karin en René hier geweest, tesamen met de begrafenisondernemer(v) en de dominee om de begrafenis te regelen. Die zal op vrijdag zijn.
Jan is momenteel ingestort. Hij is misselijk, moest een paar keer overgeven en voelt zich uitgeput. Hij is vanmiddag naar bed gegaan en hij slaapt nog steeds. Hij kan even niet meer. Het gebrek aan slaap en de constante spanning hebben z'n tol geëist.
Komt allemaal wel weer goed, maar het heeft even z'n tijd nodig....

update 3

Ze ligt op een kamertje alleen. Vannacht is ze heel onrustig geweest. Ze hebben toen de morfine opgevoerd naar 4 ml. Vanochtend is dat nog eens verhoogd naar 8 ml en een slaapmiddel. Ze is nu rustig, beweegt niet meer, voelt koud aan en haalt nog steeds adem. In ieder geval heeft ze het niet benauwd meer, dus dat is al een hele opluchting! Jan, Karin en René zijn er vannacht bij gebleven, om de beurt even een dutje doend op een krakende stretcher. Maar inmiddels lopen zij ook op hun tandvlees. Ze zijn echt doodmoe allemaal. Ik ben er vanochtend naar toe gegaan en ben net weer thuis gekomen met een gigantische hoofdpijn. Zal ook wel de spanning zijn...dat zakt dalijk wel weer. We wachten maar weer af....alles op z'n tijd!

update 2...

Vanochtend vroeg is er besloten om geen hartondersteunende middelen meer toe te dienen. Volgens de ervaringen van de cardioloog zal het uiterlijk zondag zijn dat ze komt te overlijden. Vandaag ben ik samen met Mariska en tante Netty, ma's vriendin, naar het Oudenrijn ziekenhuis geweest. Ook tante Riek en oom Chris (haar zus en broer) hebben afscheid van haar genomen. Inmiddels ligt ze niet meer op de hartbewaking, tja, omdat ze geen intensive care meer krijgt natuurlijk. Er is ook een soort stretcher beschikbaar gesteld voor Jan en Karin. Die blijven vannacht en waken om de beurt bij haar. Ook de dosis Morfine is wat verhoogd. Ze is nu wat rustiger. En volgens Jan is ze soms opvallend helder. Maar het blijft moeilijk om te zien hoe benauwd ze het soms ook heeft. We wachten maar weer verder af.....

Update schoonmoeder...

Het gaat slecht met mijn schoonmoeder. Ze ligt nog steeds op de hartbewaking en er is geen uitzicht meer op verbetering. Haar nieren werken nog maar voor 30%, en die kunnen het vocht allemaal niet meer afdrijven. Daardoor zitten haar longen steeds vol met vocht, waardoor ze het heel benauwd krijgt. Het is vreselijk om aan te zien hoe benauwd ze het dan heeft. Ze probeert het op te hoesten, maar is daar eigenlijk te zwak voor. Zij is dan heel wanhopig en als bezoeker voel je je zo machteloos dan. Daar ben ik vanavond echt van geschrokken.
Elke paar uur draineren ze haar longen, maar het blijkt dat daardoor ook juist weer extra vocht wordt aangemaakt. Maar vanavond, na het draineren, was ze wel een stuk rustiger en lag ze te slapen. Ze krijgt ook wat morfine toegediend om het allemaal wat te verlichten. De hoop dat ze dit alles weer te boven komt heb ik niet meer. Het is een aflopende zaak. Ze begint ook al te tekenen in haar gezicht en haar handen. Lang duurt het niet meer, maar niemand weet hoe lang....T'is weer afwachten.
Karin blijft vannacht in het ziekenhuis. Jan zorgt dat ie morgen in Utrecht kan werken. Dan gaat hij voor en na zijn werk nog langs. En hij is dan makkelijker oproepbaar en zit dichtbij mocht het eerder mis gaan.

Weer spannende tijden...

credits hier

Gisteren kregen we een belletje uit het ziekenhuis dat het weer slechter ging met m'n schoonmoeder. Ze heeft nu ook vocht in haar longen en dat maakt haar benauwd. Maar vochtafdrijvers kunnen ze haar (nog) niet geven, want haar bloeddruk is nog veel te laag....87/60
Vanochtend hoorde ik van Karin dat ze haar inmiddels naar de intensive care hebben gebracht, omdat ze nog benauwder was geworden....
We weten niet wat we ervan moeten denken. Komt dit nog goed? En als het 'goed' komt, in hoeverre? Is ze dan te slecht om nog terug te kunnen in het verzorgingstehuis? Moet ze dan WEER naar een verpleeghuis? En wat zal dat dan met haar doen?
We zijn weer terug bij af en het enige wat we kunnen doen is afwachten.

Gisteravond ben ik maar gelijk begonnen met het printen van de uitnodigingen van Els en Antoine. De printer printte als een zonnetje! Het scheelt waarschijnlijk toch wel of je er originele inktpatronen in doet of niet. De vorige printer heeft maar anderhalf jaar geleefd. En deze is nu al ouder dan dat. Maar het blijft altijd wel spannend of ie de hele klus naar behoren zal printen... Aanstaande zondag komen ze de kaartjes ophalen. En aangezien ik niet weet hoe het allemaal gaat lopen met mijn schoonmoeder wil ik ze nu maar zo snel mogelijk af hebben. Dus ik ga dalijk ook nog even wat uurtjes vouwen en snijden. Klaar kan maar klaar zijn. Toch?

De bovenstaande scrap is een foto van mijn neefjes Robbie, Eddy, Ronny en mijn nichtje Brenda. Wat een schattige foto, hè?

de zon schijnt...jippie!

credits hier


credits hier

Kijk dat zonnetje eens schijnen! Altijd een prettige aanblik! Alhoewel...zo komt die dikke laag stof op de meubelen wel genadeloos in het zicht te liggen. Hmm. Dalijk maar even mijn handjes laten wapperen.
Het gaat wel weer met me. Ik heb nog wel hoestaanvallen en dan blijf ik er zowat in. Maar verder voel ik me wel weer ok.
Mijn schoonmoeder niet. Zij is gisteren onverwacht met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Ze had een hartslag van 160/pm. Met haar nieren is het ook niet in orde, hoorde ik. Ze moet nu even een paar daagjes blijven, dan proberen ze haar hartslag weer op orde te krijgen. Het ziekenhuis in Utrecht heeft het Lange Land gebeld voor gegevens, en wat blijkt: mevrouw is niet bekend in het Lange Land! :-)
Ach, ze heeft er van maart tot juli 2008 een bed bezet gehouden...maar nee hoor, ze kennen haar daar niet! Te belachelijk voor woorden, toch? Misschien zou toch een landelijke centrale database een goed plan zijn.

Aangezien Jan nu niet naar Utrecht hoefde vanwege de ziekenhuisopname van ma heeft ie de zware taak op zich genomen om de nageltjes van Kiwi te knippen. Tjonge, dat vond ze niet leuk! Het was al een crime om haar te pakken te krijgen. We hebben allemaal krabbels op onze handen. Maar uiteindelijk zijn ze gekortwiekt. Ze moet er maar aan wennen. T'is nou eenmaal geen typetje dat buiten haar nagels in de boom zet. Ze komt 's winters al helemaal niet buiten. Ze zit liever met haar giecheltje voor de verwarming. Dan lijkt het net of ze straf heeft.
Nee, t'is een zomerpoesje. We kijken saampjes al uit naar de lente, zij en ik. Dan gaan we gezellig in de tuin zitten. :-)
Maar nu eerst: stoffen, stofzuigen, dweilen, boodschappen doen.... Oh nee, t'is half 11, eerst maar een kopje thee met een chocolaatje.:-)

Mag ik even griepen??

Ik kan kort en bondig zijn: ik heb de griep! En dat bevalt me he-le-maal niks! Ik ben ook nog nooit zo lang ziek geweest! Afgelopen vrijdagavond kreeg ik de eerste verschijnselen. Mijn kriebelhoestje was weer terug. Nu voor de derde keer alweer. Geen keelpijn, alleen maar dat vervelende rothoestje. Zaterdag voelde ik me met opstaan al niet zo lekker maar ik had Mariska beloofd om mee te gaan winkelen, dus met paracetamolletjes als backup ben ik de dag best doorgekomen. Tot 's avonds: de koude koorts! Zondagochtend een loopneus en kriebelhoest, maar het zat niet meer zo in mijn lijf, alleen in mijn hoofd. Dus ik dacht toen nog aan een gewone verkoudheid. Gewapend met een arsenaal aan paracetamol hebben we toen nog de 'ronde van Nederland' gemaakt. Eerst naar mijn schoonmoeder in Utrecht, daarna naar Breda om de verjaardag van mijn vader te vieren. Hij is 75 geworden. Zo min mogelijk handjes geschud, zo min mogelijk kusjes gegeven ( maar sommige mensen zijn eigenwijs!), en ook gevraagd of Maris een toastje voor me wilde klaarmaken, zodat ik niks hoefde aan te raken met m'n bacillenhandjes. Maar tegen vijven voelde ik zo de koorts weer opkomen, dus we zijn weer naar huis gegaan. Onderweg in de auto dacht ik nog slim te zijn om mijn lenzen uit te doen, want ik had droge oogjes. Ketste er een lens af op het randje van het doosje en sprong ergens naar rechts. Nergens meer te vinden! :-/ Ik heb toen bijna een uur lang in één houding gezeten, om maar niet mijn verdwaalde lensje te pletten. Thuis aangekomen ging Jan naar binnen om de rotalight te halen zodat we beter konden zoeken in het donker. Bleek mijn lens al die tijd in een hoekje van mijn toilettas te bivakkeren. Wat een ellende toch altijd met die dingen.
Maar goed, ik had weer koorts, dus naar bed. Maandag: nog koorts. En maar hoesten en hoesten. Dinsdag: hoera, koortsvrij! Maar zo slap als een vaatdoek. En als ik wat deed dan moest ik snel weer even gaan liggen.
En dat is nog steeds zo. Ik voel me nog steeds knap waardeloos. Mijn longen doen constant erg pijn. Inmiddels ben ik ook in het ongelukkige bezit van een koortslip. En die strekt zich uit tot IN mijn neusgat notabene! :-(
Ik denk echt dat dit de allereerste keer is dat ik écht griep heb. Maar ja, wat doe je eraan.....
Ik ben al in de weer geweest met fruit (altijd lekker), hot Coldrex (niet vies, maar helpt niet), paracetamollen (onderdrukken alleen), hittepitkussentje op mijn longen (lekker, maar koelt weer zo snel af).....
Ach, we modderen maar wat aan. We griepen maar wat. En wachten maar tot het ineens vanzelf weer over is! Voor mij liever vandaag dan morgen!