'Nee, ik vier mijn verjaardag niet thuis. Ik zie er zo tegen op. Al die boodschappen, en in de gaten houden of iedereen wel koffie met taart heeft gehad. Blwaahh.' Aldus mijn moeder die tegen haar 81e verjaardag zat aan te hikken. Nee, ze zou ons allen meenemen naar een restaurant voor een Indisch buffet. Nou, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Altijd fijn om een avondje niet te hoeven bedenken wat je nou weer moet eten, toch?
Dus woensdagavond was het zo ver. We verzamelden bij Selamat Datang. We hadden een ronde tafel met daaraan weer een lange rechthoekige tafel. Beetje krap hier en daar, maar het kon allemaal net. Op een plek waar normaal een stoel staat stond nu de kinderwagen met daarin kleine Lorelai. Na de ontvangst van alle kadootjes en de mooie tekeningen van de meisjes gingen we maar eens langs het buffet. Nou, we hebben het ons lekker laten smaken. Toen de maagjes gevuld waren had mijn moeder een verrassing voor òns. Alle dochters èn kleindochters kregen ieder een kadootje van haar. Iets van goud. Dingen die ze zelf niet meer droeg of haar te klein waren. En ieder van ons kreeg iets waarvan mijn moeder dacht dat het goed bij diegene zou passen. Daar had ze over nagedacht. En zoals ze zelf zegt: ik geef liever met een warme hand dan met een koude! Nou, ik vind het hartstikke lief van haar. Maar ik vind het ook een beetje een enge gedachte. Net alsof ze al aan het einde van haar leven is. Terwijl ze 'pas' 81 is en er nog als een jonge blom bij zit. Een beetje een tegenstrijdige gedachte, zeg maar. Maar ik ben blij met mijn ringensetje met de gekleurde steentjes...mooi!
En Mariska is ook blij met haar gouden ketting. (Omdat dat kind zo'n mooi slank nekkie heeft, volgens mijn moeder). :-) Fijn dat ze nu iets van haar oma heeft.
Nou, ik ga maar eens het eten in de oven zetten. Vanavond alvast mijn tas inpakken. Paarse kleding klaarleggen. Morgen vroeg op, vroeg weg. Musicals zingen... de Scratch in Leiden! We hebben er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten