Kijk nou, toch.... Is ze niet schattig? Kleine Lorelai. Het wordt al een heel eigen persoontje. Leuk om te zien dat ze steeds meer kan. En steeds meer wil..... ;-) Ik ben blij dat ik haar bijna elke week bij mijn (oppas) zus zie opgroeien. Ze wordt zo snel groot. Voor ik het weet zit ze al weer op school en zie ik haar stukken minder vaak.Op dit moment staan er pannetjes op het vuur met Indiaas eten erin. Speciaal op verzoek van mijn eigen kleine meisje van bijna 27. Op haar verjaardag eet ze niet hier, dus vandaag krijgt ze alvast haar feestvoer. Lekker kip Jalfrezi, citroenrijst en gewone hollandse 'errutjes'. Naan brood met Raita erbij. Lekker!
Afgelopen zaterdag hebben we bij Els en Antoine gegeten. Op verjaardagen spreek je elkaar altijd amper dus nu doen we het tegenwoordig op deze manier. Om en om bij elkaar aan de dis.
Ze wonen in Houten en laat dat nou net blijkbaar het thema geweest zijn van de avond. Hout! ;-)
Eerst trekt Jan, die op verzoek van Els een gordijn dichttrekt de hele boel aan gort. Zat ie ineens met de houten handgreep van zo'n trekstang in zijn hand. Echt, hij kent zijn eigen kracht niet!
En later komen de ovenschotels op tafel... wraps. En wat steken daar nu weer uit? Houten prikkers!
Niet om ze dicht te houden, maar om aan te geven welke voor wie was. Met groente, zonder groente, met knoflooksaus, met Tzaziki. Een heel systeem was er uitgedacht.Na de maaltijd hebben we een ommetje gemaakt met de hond. Kon het weer even zakken.
Het werd weer eens tijd om naar huis te gaan. Dachten we. Staan we dus met onze jassen aan nog een vol uur te kleppen bij de gang. :-) Oude herinneringen werden opgehaald. Mobieltjes werden geupdate. Maar het was gezellig. Jan en Antoine zijn al levenslang vrienden, 55 jaar! Els en ik, zo'n 39 jaar. Wat een tijd, hè? We worden oud!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten