We gingen naar de hei. Het dichts bij zijnde heideveldje vanaf hier. De Kaapse Bossen, dus. Vroeg op pad, want je wilt nog wel kunnen parkeren daar. Best druk op de weg al. Mooi weer, niet te heet. Perfect! En de hei staat er mooi bij. In volle glorie. Ik hou ervan. We hebben een flinke wandeling gemaakt. Weer een andere route genomen dan de vorige keer. Lichtgroene eikeltjes gezocht, het liefst die nog met hun petje op. (Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen, ik heb ook nog Limburgse dennenappeltjes liggen...). We kwamen deze keer langs uitkijktoren 'de Kaap'. Die zijn we op geweest. Het ding is 25 meter hoog. Acht trappen met elk vijftien treden op. Dat wist ik niet van te voren. Ik had het bordje niet gelezen... :-)
Na elke trap keek ik omhoog om steeds 4 andere trappen te ontdekken. En het bleven er hééél lang vier! Hijg, hijg, puf, puf.
Boven hadden we een aardig uitzicht. In de verte zagen we Utrecht liggen. Verder veel bos, overal rond ons. De trappen af ging makkelijker gelukkig. Maar ons tempo was erna wel stukken lager! Twee jonge vrouwen die net boven kwamen toen wij naar beneden gingen, haalden ons even later met soepele tred alweer in op het bospaadje. En dan voelen we ons wel echt een paar bejaarden, hoor! We zijn niet meer zo snel!
We hebben geluncht bij St Helenaheuvel. Daar is een groot terras met uitzicht op de heide. Na nog een rondje heide en nog even in het zonnetje gezeten te hebben zijn we weer naar huis gereden.
Thuis hoorden we dat het met mijn zus niet zo lekker ging. De picc lijn was aan het ontsteken. En dat is niet goed! In haar ziekenhuis-loze weekend, waar ze altijd zo naar uitkijkt, moest ze alsnog opgenomen worden. De picc lijn werd er uitgehaald en ze zit nu tot het puntje van haar schedel onder de antibiotica. Ook weer tien dagen lang. Ze heeft zo'n pech elke keer. Aders die te diep liggen en met grote moeite geprikt kunnen worden. (vandaar de picc lijn), Bloeddruk die moeilijk gemeten kan worden, want mag in geen van haar armen ( ene arm heeft geen lymfeklieren meer door een eerdere periode met kanker, en aan de andere arm, die met picc lijn, mag al helemaal niet) Hoewel ze het wel één keer gedaan hebben, om die picc lijn arm! Bloedprikken gaf de laatste keren, zelfs met die picc lijn ook moeite. Hij trok vacuüm, er kwam geen bloed. Dan zijn ze weer een uur met haar bezig. Of ze ligt onder het bestralingsapparaat en het apparaat houdt er mee op. Eén van de bestralingen straalt uit naar haar slokdarm, dus eten werd heel pijnlijk. Het spul dat dat moet verzachten is wekenlang niet te krijgen geweest. Daarvoor heeft ze nu eindelijk morfine gehad. Intussen heeft ze ook twee chemo's achter de rug. De eerste, toen nog zonder picc lijn, werd met een infuus in haar pols geplaatst. Ze heeft 8 uur haar pols krampachtig stil moeten houden, anders ging het alarm steeds af en deed de naald pijn. Toen waren die 8 uren om, (spoelen, chemo, spoelen), bleek een zak chemo niet helemaal leeg te zijn... Dus weer het restje chemo erdoor heen, en weer twee uur spoelen. En nu dus weer die ontsteking. Daardoor kon de derde chemo vandaag niet doorgaan. Die moet i.c.m. de bestralingen en de laatste daarvan is donderdag. Dus de derde is nu geschrapt. Nu volgt er nog immunotherapie. Ik hoop dat dat nog even niet van start gaat. Dat ze nog even op vakantie kan en op adem kan komen. Wat een ellende allemaal! :-/ Wat een rotziekte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten