Wat een typisch middagje! Hennie, Ine en ik reden mee met Marjan. We waren bijna bij het verzorgingstehuis aangekomen toen een ziekenwagen met gillende sirenes ons passeerde en voor de deur stopte van het tehuis. Oh jee, we dachten in eerste instantie dat een bejaarde medemens het loodje aan het leggen was. Maar nee, hij was daar voor Patricia. Haar vinger bleek tussen de deur van de auto klem te hebben gezeten. Ze bloedde als een rund. En zij was helemaal niet goed geworden. Poeh, dat was schrikken! Gelukkig ging het daarna weer wat beter met haar.
Het inzingen verliep ronduit chaotisch. We stonden pal voor de keuken waar onder luide bombarie de boel aan kant gemaakt werd. Ook stonk het gigantisch naar gefrituurde kroketten en/of bitterballen. Helaas hebben wij daar verder niks van gezien, alleen maar geroken dus.
Het optreden op zich ging prima. Kregen we de vorige keer nog een lekker cakeje in de pauze, dit keer dus helemaal niets. Geen (bitter)bal! Ook hier is de recessie dus toegeslagen.
Maar goed, de bewoners waren tevreden, maar wilden de volgende keer toch nòg meer nederlandse nummertjes horen.
Toen we op de terugweg bij Ine's huis aankwamen bleek dat haar tas dus nog in het verzorgingshuis stond. Vergeten! Hoe dat is afgelopen weet ik nog niet.... Een beetje chaotische zaterdag dus.
Zondag waren we bij een housewarmingsparty van mijn achternicht Loes. Zij en haar man zijn pas geleden van Amsterdam naar Zaandam verhuisd. Toch maar eens de kaarten van onze TomTom zien te vernieuwen want van de weg die wij reden had Tom nog nooit gehoord. Wanhopig dwaalde het pijltje als een verloren schaapje over de grijze weilanden. Het zag er gewoon een beetje sneu uit hoe hij zijn uiterste best deed om een hem bekend weggetje te vinden. Neerlands borden boven de weg deden hun job beter.
Maar toch hebben we hun huis gevonden. Leuk huis! Ruim, breed, mooi afgewerkt, in een, naar mijn gevoel, prettige wijk. Een feestje met allemaal, mij onbekende, mensen is niet echt mijn ding. (verlegenheid) Maar deze keer had ik er niet zo'n moeite mee. Ze waren stuk voor stuk aardig. En toen er spontaan eentje achter de piano sprong en wat deuntjes wegspeelde (mbv ipad met bladmuziek: speel, speel, speel, SWIPE, speel, speel speel, SWIPE) was ik behoorlijk in mijn element. Ik had bijna meegezongen! Bijna, hoor...Leuk! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten