Kiwi, onze ouwe taaie...

Kiwi was inmiddels drie keer opgenomen geweest om haar bloeddruk te controleren. De hoeveelheid  Amlodipine die ze dagelijks moet krijgen is nu uitgezocht. Niet teveel en niet te weinig, 0,375ml. Daar reageert ze goed op, hoewel ze nog steeds de ene keer beter ziet dan de andere keer. Maar daar valt mee te leven. De afgelopen weken heeft ze ook Meloxidyl (een ontstekingsremmer met pijnstiller ineen) en een antibioticakuur (elk pilletje verstopt in een stukje cake) geslikt. Dat was nog even een probleempje. Ze kan alleen tegen Amoxibactin en liet dat nou net op zijn bij de dierenkliniek. Het heeft verdorie 9 dagen geduurd voordat dat weer voorradig was. Was wel even een minpuntje! Maar ja, ondanks al die medicijnen werd het gezwelletje niet minder.
Ik vond ook nog steeds overal een spoor van bloedspettertjes, dus het ging ook steeds open.
Er moest echt wat gebeuren! Laten zitten was geen optie. Het zou gaan woekeren, ontsteken, uitzaaien, pijn gaan doen (als het dat nog niet deed). Het zou dan sowieso einde verhaal voor haar zijn. Termijn niet bekend. Weken, maanden?
Opereren....ook riskant volgens de dierenarts. Deze operatie voor een poes in een goede conditie was geen probleem. Wel voor Kiwi met haar rare hartje, haar hoge bloeddruk etc. Kon ze de narcose aan?
De kans dat ze het niet zou overleven was sterk aanwezig. Nou, neem dan maar een beslissing...kiezen tussen twee kwaden.
Ikzelf was voor opereren. Zo snel mogelijk nu ze nog in de best mogelijke conditie zou zijn door de medicijnen die ze al slikt. En ik had ook eigenlijk al een beetje afscheid van haar genomen de afgelopen weken. Als ze dan toch zou komen te overlijden dan het liefst tijdens de operatie. Dan merkt ze er zelf niets van. En als het goed zou gaan, dan was het gewoon een bonus! Ik had Kiwi sowieso beloofd dat ze hoe dan ook weer thuis zou komen. In het slechtste geval zou ze in de tuin komen te liggen, bij de rest van de poezen.
Gisterochtend was het zover. Om kwart voor negen heb ik haar afgeleverd met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen. Om tien uur zou ze geopereerd worden. Ik ben gelijk door naar de koorrepetitie gegaan. Een beetje afleiding! Maar ik sta in het koor precies op een plek tegenover een klok. Ik heb dus de hele ochtend naar de klok zitten/staan staren. Pfff. Kwart voor tien, ik werd al zenuwachtig. Tien uur...oh jee, ze begint nu. Half elf... zou ze nog leven? Elf uur...ik ben nog niet gebeld.... Is ze klaar en leeft ze dan nog? Half twaalf... nog geen nieuws....zeker uitgelopen? Twaalf uur.... toch nog maar even extra haar kattenbak verschonen. Steentjes eruit, schoonmaken, verrek, ik had toch nog een zak steentjes?? Mooi niet. Paniek! Op een holletje naar de Jumbo. Een ander merk steentjes gekocht. Oh jee, als ze daar maar intrapt. Ze is zo'n pietlut met verkeerde steentjes.... Maar ja, misschien leeft ze toch niet meer? Dan sta ik nutteloos die bak te verschonen. Eindelijk...kwart voor één...telefoon. Goed nieuws! Alles was goed verlopen! Haar hartje had zich rustig gehouden. Ze heeft een combinatie gehad van narcose en een ander gas.
Nou, dat heb ik geweten. :-) Om drie uur kon ik haar ophalen. Ze was klaarwakker en al heel druk in de mand. Eenmaal thuis heeft ze het eerste uur onrustig heen en weer gelopen op haar ingezwachtelde klompvoetje. Laat haar maar rustig op een kleedje liggen, zeggen ze dan. HOE dan?? Ze sprong op de bank, daarna op de rugleuning, op de armleuning, verloor haar evenwicht en viel op de grond. Ze RENDE door de kamer naar de keuken om te eten. (ik heb haar in maanden niet zien rennen). Ze leek Speedy Gonzalez wel. Een echte junk! Gelukkig was dat na een uurtje over. Verder heeft ze lekker liggen slapen. Ze snurkte als een bootwerker! Maar het gaat goed! Ze banjert door de kamer. Morgen mag het verband eraf. Ze vindt het knap irritant, die poot. Wat zal ze blij zijn! En wij ook. Ze is er nog!!! Juich!
Ik ga haar weer even knuffelen nu. :-)