Op de kiek.

En? Hebben we allen de laatste bloedhete dagen overleefd? Ik hou best van de zomer, maar de zomer kan ook overdrijven. Daar zit ik toch niet op te wachten, op temperaturen van 33 graden. Doe even lekker normaal. Als ik dat zou willen dan verkas ik wel naar het zonnige zuiden. Dan KIES je ervoor. Klaag klaag. ;-) Gelukkig is het hier maar steeds een paar dagen heet. We kunnen nu weer even opgelucht ademhalen.
Laatst was mijn achternichtje Géneviève bijna jarig. Ze is ook alweer 9 jaar. Al een flinke meid. We hebben lekker in de tuin kunnen zitten. Alle kinderen plonsden in het zwembad. Supersoakers werden gevuld. Dikke pret. Kleine Elaine-Mae zagen we nu voor de tweede keer. Nu met open oogjes. En laat ze nu donkerbruin haar en donkerblauwe ogen hebben! Die combinatie hebben we nog niet in de familie! Het is zo'n schatje. En onlangs vernam ik dat ze haar eerste lachje de wereld in heeft gestuurd.
Nu we allemaal bij elkaar waren leek het ons wel leuk om weer wat familiefoto's te nemen. Overgrootoma met haar achterkleinkinderen. Oma met kleinkinderen etc. Het idee was leuk. Toch?
Maar dan moesten wel eerst alle kinderen afgedroogd en in jurkjes gestoken worden. Probeer dat maar eens. Het lijken wel vlooien. Ze springen allemaal een andere kant op. Dan zijn er al twee in jurken en die gaan dan nog 'even' naar het speeltuintje. Is de rest klaar, dan zijn die bij het speeltuintje al weer de hort op. Zoeken. Kinderen via de tuin eruit. Andere kinderen via de voorkant erin. Lopen elkaar weer mis. Waar is die en die? Die is daar of daar... Sommige jurkjes werden weer nat, want ja...het zwembad hield toch zijn aantrekkingskracht. Uiteindelijk stond iedereen zo'n beetje op de foto. Iedereen kijkt dan wel weer allemaal een andere kant op. Of iemand heeft net zijn ogen dicht. Je kent het wel. Chaos! :-)
Maar ze zijn wel leuk geworden. Oordeel zelf maar.

Tapas!

Wat kunnen we toch stiekem zijn... In Spanje begon Hennie er al over dat ze na afloop graag hulp zou willen bij het maken van een digitaal fotoalbum. We keken elkaar eens aan en hielden ons wijselijk op de vlakte. We hadden namelijk onderling allang afgesproken dat er een album voor haar gemaakt ging worden. Hihi, wist zij veel...
Omdat ik de laatste weken toch last had van mijn zij en maar weinig puf en fut had, heb ik de taak maar op me genomen. Ik heb mijn eigen templates gebruikt. Zo kon ik meer foto's gebruiken. Ik heb eigenlijk zo goed als alle foto's kunnen gebruiken en dat waren er heel wat. Het boek was inmiddels afgedrukt, ingepakt, krullen erop en kon dus aangeboden worden. Tijd voor een tapas middagje! Het weer liet zich van haar goede kant zien. We zaten lekker in de tuin. Hapjes erbij..... Sangriaatje erbij...
Hennie was blij met haar boek in ieder geval. Ook weer gebeurd!

Inmiddels heb ik dinsdagochtend die echo gehad. Duurde wel even langer dan gepland. De assistente kon niet in de computer. Moest vier keer haar code veranderen van de ICT. Tijdens de echo zelf bevroor de hele machine. Deed niks meer. Moest weer helemaal opgestart worden. Intussen zag ik vanuit mijn linker ooghoek ook nog eens het licht uitfloepen. Maar dat hoorde blijkbaar. Ik dacht al: wat is dit voor een ballentent... :-)
Nou, de echo liet niks bijzonders zien. Mijn orgaantjes lagen er rustig bij. Geen stenen. Geen vernauwingen. Maar weer naar de huisarts. Omdat er uit mijn urine en mijn bloed ook niks kwam denkt hij nu aan een spier. Ik weet niet, hoor. Ik heb toch wel vaker verrekte spieren in mijn lijf gehad. Ook zweepslag in mijn kuit. En dat voelt toch echt anders allemaal. Op deze manier, van zeurderig, naar extreem, heb ik nog nooit gehad. Maar ja. Ik heb het idee dat het inmiddels wel wat beter gaat. Dus ik ben de Diclofenac aan het afbouwen. Ik kan naar de fysio als ik wil. Ik kijk het nog even aan....

Gedoe-tjes....

Op een mooie pinksterdag...waaah waaahhh... zat ik om 5 uur ‘s ochtends bij de huisartsenpost. Ik had zo’n pijn in mijn (achter)zij. Ik hield het niet meer. Ik had al sinds 31 mei een zeurderig pijntje. In Spanje was ik al verkouden geweest. Met hoestbuien erna. Dat ging weer over, (de hoestbuien nog niet echt), maar dat pijntje kwam er voor terug. Tja, dat negeer ik dan. Een pijntje gaat wel weer over, denk ik dan. Tot afgelopen zaterdagmiddag. Het was toen wel heel heftig. En zo bleef het ook. Ok, zaterdag... paracetamollen  slikken dan. Hielpen niet. Dubben, dubben. Wel of niet de huisartsenpost bellen? Tja, geen koorts. Nog  maar even aan/af zien. Zondag.... nog meer paracetamollen. Hielpen niet, maar misschien red ik het tot dinsdag?

Mooi niet.  Vanmorgen vroeg was ik het zat.  Pijn! Ik kon niet op of om. Weer misselijk. Bellen.... ik mocht komen. Zelf dacht ik aan een nierbekkenontsteking.

Urine en bloed onderzocht. Geen duidelijk uitsluitsel over ontstekingen. Dan had ik ook koorts moeten hebben. Niersteen dan? Dan had ik over de grond moeten kruipen van de pijn en die pijn zou moeten komen en gaan. Mijn pijn is hevig en constant. Tja. Dan maar flinke pijnstilling d.m.v.een injectie met Diclofenac. Wat een fijn spul is dat! Ik kreeg het idee dat ik een beetje high werd. De pijn zit er nog, maar het scherpe randje is er nu vanaf. Zo kan ik wel weer even door. Ook met de lading Diclofenac tabletten die Jan later bij de apotheek op kon halen. Morgen mijn eigen huisarts bellen voor een eventuele echo. Want nu is het alleen symptoombestrijding. Maar ik ben hier al even blij mee! Lekkere pinksterdagen! Bwllaahhh.

We hadden nog stormschade opgelopen vrijdagnacht op zaterdag. Wat ging het tekeer, hè? Een grote tak van de Magnolia was in tweeën gespleten en hing in twee helften in de kroon te wiebelen. Beetje link. Als ze eruit zouden vallen konden ze op iemand in de poort terecht komen. Dus Jan heeft, in die stormachtige wind, op een keukentrapje, halsbrekende toeren uitgehaald om die takken naar beneden te krijgen. Misschien toch maar eens investeren in een opklapbare uitschuifladdergeval? ;-) Lijkt me een goed plan.