Wat kunnen we toch stiekem zijn... In Spanje begon Hennie er al over dat ze na afloop graag hulp zou willen bij het maken van een digitaal fotoalbum. We keken elkaar eens aan en hielden ons wijselijk op de vlakte. We hadden namelijk onderling allang afgesproken dat er een album voor haar gemaakt ging worden. Hihi, wist zij veel...Omdat ik de laatste weken toch last had van mijn zij en maar weinig puf en fut had, heb ik de taak maar op me genomen. Ik heb mijn eigen templates gebruikt. Zo kon ik meer foto's gebruiken. Ik heb eigenlijk zo goed als alle foto's kunnen gebruiken en dat waren er heel wat. Het boek was inmiddels afgedrukt, ingepakt, krullen erop en kon dus aangeboden worden. Tijd voor een tapas middagje! Het weer liet zich van haar goede kant zien. We zaten lekker in de tuin. Hapjes erbij..... Sangriaatje erbij...
Hennie was blij met haar boek in ieder geval. Ook weer gebeurd!
Inmiddels heb ik dinsdagochtend die echo gehad. Duurde wel even langer dan gepland. De assistente kon niet in de computer. Moest vier keer haar code veranderen van de ICT. Tijdens de echo zelf bevroor de hele machine. Deed niks meer. Moest weer helemaal opgestart worden. Intussen zag ik vanuit mijn linker ooghoek ook nog eens het licht uitfloepen. Maar dat hoorde blijkbaar. Ik dacht al: wat is dit voor een ballentent... :-)
Nou, de echo liet niks bijzonders zien. Mijn orgaantjes lagen er rustig bij. Geen stenen. Geen vernauwingen. Maar weer naar de huisarts. Omdat er uit mijn urine en mijn bloed ook niks kwam denkt hij nu aan een spier. Ik weet niet, hoor. Ik heb toch wel vaker verrekte spieren in mijn lijf gehad. Ook zweepslag in mijn kuit. En dat voelt toch echt anders allemaal. Op deze manier, van zeurderig, naar extreem, heb ik nog nooit gehad. Maar ja. Ik heb het idee dat het inmiddels wel wat beter gaat. Dus ik ben de Diclofenac aan het afbouwen. Ik kan naar de fysio als ik wil. Ik kijk het nog even aan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten