Weer een afscheid, maar nu gaat de vlag uit!

Weer een afscheid... maar deze keer een heel aangename! EINDELIJK, ja, e.i.n.d.e.l.i.j.k. heeft het Jan betaamd om onze oudste auto richting de sloop te sturen. Jemig, wat heeft dat lang geduurd, zeg. Ik wilde hem al jaren kwijt. Zo'n oud Opeltje, nog zonder stuurbekrachting ook. De bekleding van het dak hing al een tijd los, waardoor je niet meer in je achteruitkijkspiegel kon kijken. Weg uitzicht. Dat wilde Jan nog 'een keer' plakken. Maar een keertje werd ik verzocht om hem even te verzetten, zodat de gemeente even de heg kon snoeien. Ik zag niks! Zo kun je natuurlijk niet rijden. Dus ik heb een schaar gepakt en ik heb de hele dakbedekking eruit geknipt. Dahag, Jan, jij met je geplak...
Verder begon hij nu toch wel erg te roesten overal. En ook de waterpomp stond op springen. Ja, daar wil je toch niet meer in rijden? Gewoon gevaarlijk. Hij heeft maanden ongebruikt op het parkeerterrein stof staan vergaren. Er groeide zelfs weer onkruid onder de auto! Jan heeft echt nog op het punt gestaan om hem toch nog te laten repareren. Ik snap dat niet. Een auto uit 1993. Daar ga je geen geld meer instoppen. En wat moeten we met drie auto's?? Weg ermee! Nu! Hij heeft zijn geld nu wel opgebracht, dacht ik zo.
En zo kwam de firma Smit zaterdag langs om het stuk schroot op te halen. Zo knap, hè? Om met een vrachtwagen met dubbele laadvloeren achteruit ons parkeerterrein op te kunnen manoeuvreren. Ik doe het hem niet na. Vakmanschap noem ik dat. De Opel startte niet meer, dus hij heeft hem achteruit geduwd en met een lier de laadbak op getrokken. Het enige wat ze er nog van gaan gebruiken is de katalysator, zei ie. Doei, auto. Toch nog 100 euro voor gehad. Beter geld ervoor krijgen dan er geld insteken..... Ook weer gebeurd. Nu die andere oude Opel uit 1997 nog.... Rijdt nog prima! Wie biedt?? Volgende missie ;-)

En omdat het toch 'feest' was heb ik 's middags nog een rabarber/dadeltaart gebakken. 's Avonds kwamen Mariska en Alex langs om weer een kistje tomaten, komkommers, verse kruiden en nog wat Cipresplanten te brengen. Komen ook weer van de heer en mevrouw Via Via af. Mijn dank daarvoor! :-) Ik ga er weer mee aan de slag....

Gisteren zijn Jan en ik weer aan de wandel geweest. Nu op een stukje aan het Noord-Aa waar we nog nooit waren geweest. Lekker rustig. De volgende keer nemen we maar een picknick mandje mee.
Ons beider Valencia tripje (Jan zou eind mei met zijn werk gaan en ik 7 juni met Mariska) is inmiddels officieel geannuleerd. En net op tijd, want ik zou gister de volle mep hebben moeten betalen. (Ik had nog niks betaald, behalve de stoelen en de koffers in het vliegtuig) Dat bedrag krijgen we deze maand nog terug. En niet als voucher, las ik. Nou mooi. Ook weer opgelost.
Plannen voor een nieuwe vakantie maken we nog maar niet. Ik vind die anderhalve meter regel helemaal niks. Dat gaat niet werken als iedereen weer uit zijn holletje komt. En ook het reserveren van restaurants en zo lijkt me niks. Zeker op vakantie niet. En eten van een buffet is al helemaal niet aan de orde.... Neuh, we zitten dit jaar wel uit. Tenzij er over een paar maanden ineens helemaal geen restricties meer zijn. We zien wel.....

Even zwammen over tomaten...

Laatst werd ik bedolven onder een heuse tomatentsunami. Twee kratjes verschillende soorten tomaten kwamen Via Via mijn kant op. (bedankt, meneer en mevrouw Via Via! ;-))
Dit waren er wel erg veel deze keer. Dus ik heb een gedeelte verdeeld onder familie. Zo kon ik ze mooi afleveren op mijn dagelijkse Corona loopje. Er werden al gelijk plannen gemaakt. Soep, tomaten-jam, tomatenchutney, tomatensambal en ook nog een tomatentaart. (die maak ik strakjes).
Lekker, hoor!  De soep is inmiddels gemaakt, deels gegeten en ingevroren. Was ook nog even wat.
De soep was bijna klaar. Normaal doe ik nooit vermicelli in tomatensoep, maar deze keer, omdat ik ook aan mijn moeder wilde geven, dacht ik: laat ik het een beetje ouderwets maken, want tja, ut mensje is al 84, en al die nieuwerwetse soepen.... Ik liet haar de vermicelli uitzoeken, òf gewone krulvermicelli òf hele kleine mini staafvermicellietjes. Die wilde ze wel. Ik een zooi van dat spul erin gedaan. Maar ze waren zo klein, ik zag ze nergens meer. Weet je wat, ik gooi er nog wel wat gewone vermicelli bij. Oh, weet je wat: zoveel is het niet meer, ik maak het pak wel gelijk op. Kijk, dat had ik nou niet moeten doen!
Soepje kookte nog even verder. Ik ga kijken: DIK geworden! Veel te veel,joh. Toen het afgekoeld was kon de lepel er bijna recht overeind in staan. :-) Maar goed, de smaak was verder prima.
En er kwam nog meer deze kant op: gember, een boel oesterzwammen en ook nog een bak eitjes. Scharreleitjes!  Zo lief! Ik heb de kipjes ooit rond zien scharrelen op het erf. Je krijgt een echte band met zo'n eitje. Je ziet voor je hoe moedertje Hen haar eitje eruit perst. En dan trots achterom kijkt naar wat ze geproduceerd heeft. Gek, hè, dat heb ik met eieren uit een doos totaal niet! Alsof die altijd al bestaan hebben....
Gisteren hebben we tagliatelle met oesterzwammen en tomaat en nog meer gegeten.
Tussen de middag heb ik een lekkere omelet met gebakken oesterzwammen gemaakt. Smul!
De laatste weken ben ik sowieso nieuwe recepten aan het uitproberen.
Toevallig had ik voor de tomatentsunami al een Spaanse tomatensalade gemaakt. Die is ook voor herhaling vatbaar. Met flink veel knoflook, olijfolie, een uitje, bruine suiker, balsamico azijn en peper en zout. Simpel, maar erg lekker.
En ook diverse kip/karbonade marinades. Ik hou ervan! Van recepten zoeken, klaarmaken en eten.

Afgelopen donderdagochtend hadden we met het koor weer een video-sessie. Dit keer had Manon een echte muziek-bingo georganiseerd. Iedereen kon zijn eigen bingokaarten uitprinten met daarop titels van onze eigen liedjes. Zij noemde dan een willekeurige zin uit een lied op en wij moesten dan bedenken uit welk nummer dat kwam. En dat was niet makkelijk. Pas als ze het zinnetje zong wist ik ineens uit welk nummer. Was leuk. Ik heb er een aantal gemist want ik werd tijdens de bingo gebeld door de pedicure. Ze kon weer afspraken maken! Fijn, dan kunnen deze inmiddels dinosaurusvoetjes weer poezelig worden!

Toeval..bestaat dat?

Woensdag... Je denkt dat je je goed hebt voorbereid op de afscheidsdienst van Thea. We konden er fysiek niet bij zijn, dus we wilden in ieder geval in alle rust 'virtueel' aanwezig zijn.
De link naar de website waar de live-stream op zou komen had ik alvast klaargezet op de computer. De boxen stonden aan. Er stond een bosje seringen uit de tuin op tafel, met de rouwkaart en een brandend kaarsje erbij.
Ik wilde niet gestoord worden, dus ik had heel bewust de notificaties, riedeltjes, belletjes, piepjes, echt alles, van alle telefoons, iPads en dergelijke uitgezet. Dan kan er niks meer mis gaan, toch?
De dienst begon. Het was echt een mooi beeld en het geluid was ook goed. Fijn dat we er op deze manier toch bij konden zijn. Het was een bloemenzee rond Thea's kist. Fijn!
Er waren toespraken van haar zus, haar dochter, haar vriendin en van haar man. En ja, dan hou je het niet droog. Traantjes. We zaten er midden in en toen: RINGGGGGG. De deurbel! We schrokken ons een hoedje.
De deurbel? Maar die deed het toch al weer langer dan een maand weer niet? Klopt, als er iemand moet komen moet diegene klepperen en/of ik zie hun beentjes voor de deur staan.
Tja, wat te doen? Toch snel maar even opendoen en degene afpoeieren. Een mannetje van de apotheek met mijn plaspillen. Huh? Had ik toch niet besteld? En waarom werden ze nu ineens gebracht? Nog nooit gebeurd! Nooit om gevraagd. Raar. Ik had ook geen bestelling open staan. Want ik slikte ze al een tijdje niet meer. (uit pure laksheid)...
De dienst eindigde. Was mooi, waardig. De volgende dag zouden we nog een bestand krijgen van de begrafenis zelf. Ook daar zijn opnames van gemaakt. Die hebben we ook kunnen bekijken. Zo zijn we daar ook 'bij geweest'.  Al met al een goed afscheid.
De dagen erna ging ik eens nadenken. En ik ga nu misschien in jullie ogen iets heel raars zeggen... Ik heb het idee dat na een overlijden van een bekende degene nog even afscheid komt nemen. Dat is in mijn idee al meerdere keren voorgekomen. Wij hebben een wandlampje in de kamer dat normaal altijd keurig brandt, maar als er iemand is overleden gaat hij een tijdje knipperen. Vaak gebeurd. Mijn schoonmoeder heeft een keer om het hoekje van de deur gekeken.... De regenboog die er eigenlijk niet had kunnen zijn na het overlijden van mijn stiefvader. De orb op een foto vlak na het overlijden van mijn oom.
En na dit rare bel gebeuren, preciessss tijdens de dienst, denk ik: Misschien was het een teken van Thea. Ze wil dat ik mijn bloeddrukverlager weer inneem. Om te voorkomen dat ook ik een hersenbloeding krijg. Zo zie ik het maar.
En het heeft gewerkt... ik slik ze weer.