Sinds september ongeveer had ik last van een fladderend hart. Vooral als ik 's avonds in bed lag. Overdag had ik er geen erg in want dan heb je genoeg afleiding. Tja, wat is een fladderend hart? Net of het trilde van binnen. Net of er allemaal kaboutertjes overheen liepen te springen. Geen pijn, geen gebonk, geen overslaande slagen. Gewoon irritant, maar ik vond het niet verontrustend. Ook niet omdat de ECG die ik af en toe met mijn Apple Watch maakte ook niks raars aangaf.
Maar afgelopen woensdag, zat ik op de bank en begon ik ineens pijn te krijgen. Op het hart, tussen mijn schouderbladen en het straalde uit naar mijn arm. Mijn rechterarm, dus dan vul ik voor mijzelf in dat dat geen kwaad kan, want ja, het was niet mijn linkerarm. Maar donderdagochtend, oudejaarsdag, had ik nog steeds pijn. Tja, wat te doen? Toch maar de huisarts bellen? Maar ja, die werkt niet op donderdag. Voor zaken die niet kunnen wachten kon ik de waarnemer bellen. Maar ja, is het wel erg genoeg? Ik lag toch niet op apegapen? ( ik ben geen paniekerig type, gelukkig) Kan het niet wachten tot maandag? Dubben dubben. Toch maar gebeld en ik werd toch doorverbonden met de assistente van mijn eigen huisarts. Die hoorde mijn verhaal aan en ging intussen de huisarts thuis bellen. Die vond het toch nodig dat er naar gekeken zou worden, dus er zou een ambulance komen. Jemigggg. Dat was toch niet nodig, vond ik zelf. Ik kon toch wel zelf even naar het ziekenhuis? Ik woon zo vlak bij! Ik kan het lopen! Mocht Jan me niet even afzetten? Nee, er kwam een ambulance. Pfff.
Die was er zo. Gelukkig niet met gillende sirenes. Dat had ik helemaal overdreven gevonden. Ik werd op de brancard ingesnoerd, kreeg plakkers, kreeg een spuitje bloedverdunners, kreeg twee keer een pufje onder de tong (bloedvatverwijders) en hup richting het ziekenhuis. Wat een lieve broeders op de ambu. Rob maakte wat geintjes met me en Maurits sprak me rustig toe dat ik in dit soort gevallen ALTIJD moet bellen. Zelfs naar 112. Liever tien keer voor niks komen, dan 1 keer te laat. Zit wat in, maar toch...
Op de eerste hulp werd ik gelijk aangesloten op zo'n ECG apparaat. Er werd bloed afgenomen, er werd een longfoto gemaakt om een longembolie uit te sluiten. Elk kwartier werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg zo'n klem op mijn vinger. De hele reutemeteut. Wel grappig: mijn Apple Sinus ECG gaf precies hetzelfde aan als het ziekenhuisapparaat. Heeft verder totaal geen nut hoorde ik later, want uit de Sinus halen ze niet veel informatie. Uit de andere gegevens halen ze veel meer. Het hartfilmpje bleek weer onduidelijk af te lezen te zijn. Op aanraden van een inmiddels opgetrommelde cardioloog werd er nogmaals bloed geprikt om nog meer dingen te onderzoeken. En er werd nogmaals een ander meer uitgebreid soort hartfilmpje gemaakt. Maar ook dat hartfilmpje bleek a-typisch te zijn en konden ze niet goed duiden.
Maar goed, uit het bloedonderzoek bleek dat het beslist geen hartinfarct was geweest, dus dat was goed nieuws. Maar omdat ik een achtergrond heb van diabetes, hoge bloeddruk, een vader die op jonge leeftijd een infarct heeft gehad en een tante met lekkende hartkleppen en nu ook nog een a-typisch hartfilmpje erbij, leek het de cardioloog wel zinvol om een algemeen hartonderzoek in te plannen. Preventief! Dat kan ik nu over 4 tot 6 weken verwachten. We gaan het zien.
Dus tja, wat er nou aan de hand was/is is dus niet duidelijk geworden. Heb nog steeds pijn. Ik gooi het maar op psychosomatische klachten. Stress! Ik merk ook aan mezelf dat ik minder in balans ben. Deze hele Covid periode werkt ook niet echt mee. Maar goed, we zijn intussen weer in een nieuw jaar aan beland. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde! Laten we hopen op een beter jaar....uiteindelijk! Komt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten