Het ging niet meer met Kiwi, de poes. Dat gevoel had ik al sinds september, maar Jan was er nog niet aan toe om haar in te laten slapen. En ja, ze had af en toe nog wel 'goede' dagen. Maar die dagen werden steeds minder. Uiteindelijk lag ze alleen nog maar op schoot, op de bank of op haar kleedje. Bij al onze vorige katten liet ik de dierenarts thuis komen zodat ze in konden slapen zonder dat ze nog de stress zouden krijgen van het in de mand en in de auto naar de dierenartspraktijk te moeten. Dat wilde ik graag ook voor Kiwi. Helaas. Door de corona deden ze geen huisbezoek meer. Tranen met tuiten hier. Weer een paar dagen aangezien. En in de tuin? In de buitenlucht? Is toch hartstikke veilig? Jan weer bellen. Maar nee, ook niet mogelijk. Alleen in de praktijk zou het kunnen. Maar nee, niet de dag dat hij belde (vrijdag de 15e), ze hadden maandag nog wel een plekje... Oehhhh, ik was zo woedend. Het was al zo'n moeilijke beslissing en om dan ook nog een heel weekend te moeten wachten. Weer bellen. We konden toch nog bij de gratie Gods vrijdag om drie uur terecht.
Ik zag er vreselijk tegenop om haar in de mand te moeten doen. Dat heeft Jan gedaan. (Ik ben intussen maar naar de dierenarts gaan lopen. Dan hoefde ik het niet te zien) Jan kwam met de auto. Het inslapen ging ook weer anders dan anders. Ze mocht niet volledig op schoot, want ja, er moest anderhalve meter afstand gehouden worden. Ok, logisch, maar niet leuk. Dus de eerste prik, op tafel. Daarna Kiwi op schoot tot ze diep sliep. Kiwi weer op tafel, tweede prik. Overleden. In haar mandje gedaan en hup, langs de balie om af te rekenen.
En nu is Kiwi er niet meer. Jan heeft zaterdag een graf gegraven en 's middags hebben we, samen met Mariska en Alex, haar de laatste eer bewezen. Nog net voor de eerste sneeuw viel. Ze heeft een mooi perkje met witte druifjes. Ze is thuis....
Nu pas merken we wat een impact de laatste maanden hebben gehad.
Ze was doof en blind, kon niet goed meer springen. Was niet zindelijk meer. Nou, op zich wel, maar het ging vaak mis. Ze ging altijd wel naar haar bak, maar ze zat er vaak maar half op en plaste dan over de rand. Dus de afgelopen vijf maanden hielden we het in de gaten en hielden dan een diep bord onder haar kontje. Dat had ze toch niet door. Moest je er wel op tijd bij zijn, natuurlijk.
Wilde ze op de bank dan moest ze opgetild worden. Maar wilde ze er weer af, moest ze ook weer eraf getild worden. Dus als je ergens mee bezig was, moest je met één oog opletten en alles uit je handen laten vallen om haar te helpen.
Als Mango ook in de kamer was moest je ze alle twee in de gaten houden. Mango had er een handje van om bovenop Kiwi te springen. Dus je moest overal ogen hebben. Je kon niet zomaar even op je gemakje naar het toilet. Ook dat moest gepland worden. Sinds december werkte Jan daarom maar beneden. Dan kon ik af en toe even met een gerust hart iets doen. Alhoewel, een gerust hart.... Hoe voelt dat ook alweer?
Slapen deed ik ook niet lekker meer. Moe! Stress!
Dit gedeelte van de stress heeft zich nu opgelost. Dat scheelt wel. Ik slaap weer als een blok. Ik val zelfs 's middags rond een uur of vijf op de bank in slaap. Het gevoel dat je weer gewoon dingen kunt doen zonder constant op scherp te staan lucht ook enorm op. Ik kan zelfs deze blog schrijven zonder elke 10 seconden over mijn schouder te moeten kijken. Pfff. Gewoon weer wennen!
Maar goed, ze is niet meer, onze Kiwietje. We zullen haar missen. Onze lieve, kleine, gebitloze, knik in de staart hebbend, poesje. Fijn dat je er was. Je was zo geliefd......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten