Hou mijn vaten in de gaten!

Tja, die hartecho is inmiddels ook achter de rug. En daar is het niet bij gebleven. Een grote slagader bleek verwijd te zijn. Dus nu echt met spoed aan de bloeddrukverlager om het niet nog erger te maken! En het leek de cardioloog ook wel nuttig om een CT scan te laten maken. Die heb ik gisteren gehad. Ter voorbereiding moest ik de dagen ervoor, Metoprolol, (een hartslagverlagende pil) in nemen. Jemig, wat een ellende was dat. 's Ochtends ging het nog wel, maar 's middags zat ik als een zandzak op de bank. Alles ging zo langzaam, de wereld trok aan me,  ik voelde me net een slome duikelaar. Maar hij deed wel wat ie moest doen, dat kon ik op mijn horloge volgen.... richting de 60 slagen per minuut. Maar ja, ik ben nu gelukkig van die vermaledijde pillen af. Nu maar hopen dat de uitslag van de scan meevalt of dat ik nog meer verrotte aderen heb.... We wachten af. 

Toch wel een raar idee dat de klachten die ik heb dus niet van de stress kwamen. 

Ik heb inmiddels het nieuwste moeilijke (re) haakwerk ook af. Was aan het begin wel afzien. Maar wat is hij mooi geworden! Heb hem geblokt en nu ligt hij veilig in het tafeltje.

Mijn moeder vond hem ook mooi, dus voor haar heb ik er inmiddels ook eentje gehaakt. En dat ging stukken sneller, aangezien ik het patroon al ontcijferd had. Goh, en ik kom nog veeeel meeeeer mooie patronen tegen. Binnenkort maar weer wat extra haakkatoen inslaan. Zolang die lockdown maar door blijft duren is het een favoriet tijdverdrijf. 

Maar de kappers zijn weer open! Vanmorgen heb ik mijn overtollige haar ernaar toe gebracht! Heerlijk! Ik voel me weer een beetje mens.... :-)

Doei doei, sneeuw!

En? Heeft iedereen de sneeuwperiode overleefd? Wat was het de eerste dagen KOUDDD. Tenminste.... dat heb ik me laten vertellen. Ik ben niet zo van de kou met harde wind erbij. 

Ik zat uiteraard lekker te haken. En inmiddels heb ik weer een haakwerk af. Best een grote... Super makkelijk ook. Hij zit in een ring van 65 cm. Hij ziet er goed uit, maar hij is niet geworden zoals ik hoopte. Ik weet nu wel wat ik aan het patroon moet veranderen zodat hij er meer 3D uit komt te zien. Volgende keer beter.

Inmiddels heb ik alweer een nieuwe aan mijn haaknaald hangen. De moeilijkste tot nog toe. Met steken voor en achter. Met clusters in eerdere toeren. Een geschreven patroon in het Engels en geen diagram om het te controleren. Pfff. Inspannend. Hier moet ik echt mijn aandacht bij houden. Elke toer moet ik eerst ontcijferen en bedenken wat nu eigenlijk de bedoeling is...

Ik ben al op de helft en ik ben er nu al apetrots op. Deze nieuwe komt in mijn tafeltje met glasplaat. Goh, wie had gedacht dat ik haken zo leuk zou vinden!

Ik ben heus niet alleen aan de haak, hoor. Ik loop ook nog steeds veel. Vorige week had ik met Patricia afgesproken voor een wandelingetje. Vorig jaar had zij ooit wat foto's genomen van een gebiedje precies tussen onze woonadressen in. Daar was een paadje wat zij toen niet ingeslagen was. Ikzelf had dat paadje ook nooit gelopen, dus dat was een mooie aanleiding om dat nu eens te doen. Nou, dat hele paadje stelde dus geen ene moer voor. :-) Geen mooie uitzichten, niks bijzonders. Maar geeft niks, we zijn gewoon verder gelopen en maar gekeken waar het pad ons bracht. We kwamen uiteindelijk bij het van Tuyllpark uit. Daar hebben we op een boomstam de koffie gedronken die Patries in haar rugzak mee had gezeuld. Met een paar appelkoeken van mij erbij. Was goed toeven daar. Allerlei vogeltjes kwamen kijken of we misschien wat lieten vallen. Op den duur begon het toch wat kil te worden dus zijn we via Palenstein weer richting het beginpunt gekluund. Het was een lekkere wandeling. Ik heb de verdere dag rozige wangetjes gehad. 

En gisteren is mijn moeder 85 jaar geworden. Daar ben ik 's middags op visite geweest. Goh, 85. En wat ziet ze er goed uit! Als een jonge blom. Op naar de 90! 

Gesluierde dames....

Er waren weer allemaal nieuwe bruidsshows op het internet te vinden, jurken voor 2021. Zouden daar weer mooie nieuwe tussen zitten? Wat wordt de mode? Tijd om weer een middagje jurken te kijken met dochterlief. Als lunch stond, op speciaal verzoek van Mariska, broodjes met luie-wijven gehakt op het menu. Om in de stemming te komen had ik voor ons bij AliExpress voor een habbekrats sluiers met tiara's besteld. Dus toen ze arriveerde zat ik al helemaal pontificaal opgetooid op de bank. Hi hi, je had haar gezicht moeten zien.... Moet dat nou???? Ja, dat moet! :-p .Ik weet dat ze niet van die gordijntjes houdt, maar ze heeft hem wel heel lief de hele tijd opgehad. Zo heb ik haar toch een keer met een sluier gezien. Tijdens het bekijken van de shows ging de bel. DHL stond voor de deur. De verbaasde blik in de mans ogen om door een bruid begroet te worden....  Bij buurman Ed, die later zijn pakje kwam ophalen, toverde ik ook een glimlach op zijn gezicht. Aan hem heb ik wel even uitgelegd dat het om een themamiddagje ging. Ja, dag, voor hij de GGZ belt en mij in een dwangbuis af laat voeren... Je weet het niet!

Maar goed, jurken te over. Keuze te over, zou je zeggen. Ik heb zowat een overdosis aan jurken gehad. Het bleken vooral shows te zijn voor de herfst/winter. Wel mooi, hoor. Van die Frozen jurken, met prachtige hoofdtooien met glitters en ijskristallen. Heeft wel wat, vind ik. Disney heeft ook best mooie jurken. Maar dat is meer voor piepjonge bruidjes. Ach, het komt heus wel goed. Er is toch nog geen datum....

Ik ben nog steeds druk met haken. In een ring waarin sneeuwvlokjes zaten zit nu een andere mandala. Dat was wel een heel makkelijke en hij was binnen twee dagen af. Alleen dat in de ring bevestigen vind ik echt een $#@#$ baan. Daar ben ik niet goed in. Vind het ook totaal niet leuk. Achteraf zie ik altijd dat ik het echt moet uitmeten allemaal, en dat doe ik dan weer niet. Ik haak liever. Ben inmiddels alweer met een andere bezig. Die 'lijkt' 3D. Wordt ook mooi.

Jan is de komende vrijdagen tot eind april vrij. Hij had nog zoveel wettelijke vakantiedagen staan. Die moeten op voor ze komen te vervallen! 

Hij is nu bezig met de tuinslang te ontmantelen en de buitenkraan in te pakken. Die hangt precies op het oosten. Op de valreep voor het winterweer morgen losbarst. Nou, ben benieuwd. Mango voelt het verschil in luchtdruk al dagen aan. Ze rent en vliegt door het huis met wilde ogen. Zodra de sneeuw valt zal dat wel over zijn, hoop ik. 

Morgen dus code ROOD.... Mocht je naar buiten gaan.... doe het op de manier van deze katten. Knus, en warm.

Goed nieuws....

Stress nummer twee is ook opgelost! Mijn zus moest begin januari vrij plotseling een operatie ondergaan. Er werd een poliep weggehaald uit haar baarmoeder. Dat is goed gegaan en ook de uitslag is binnen: goedaardig! Weer een zucht van opluchting... Je houdt toch onbewust rekening met elke uitslag. :-/

Dus hee, het gaat weer goed met me. Het trillen is ook opgehouden. Ik denk dat dat de opgebouwde stress in mijn lijf was die eruit moest. Weg ermee. De afspraak voor de hartecho is inmiddels ook gemaakt. Daar komt vast niks uit. Daar hoop ik op, tenminste. Maar het dagelijkse leven voelt nu wel stukken prettiger. Ik kan weer lekker de hort op wanneer ik dat wil. Schoenen aan en weg. Zonder alles gepland te hebben.

Gisteren hebben mijn moeder en ik ook weer even een wandeling door het bos gemaakt. Was hier en daar best behoorlijk druk. Maar we lopen dan echt te genieten. Frisse lucht.

Het gedoe met mijn naaimachine is ook opgelost. Cindy heeft er ook nog een oog opgeworpen, maar die kreeg het ook niet voor elkaar. Toen maar eens een heel oud plaatje op internet van het spoelhuis opgezocht. En verrek, er moest een schuifje overheen zitten. Aha, daarom zat ie los! Schuifje eroverheen gedaan en hij zat weer keurig vast. Kon ik nu eindelijk zonder lussen naaien?? Uh, nee! Lus.. lus...lus. Uit ergernis heb ik de naaimachine van mijn moeder geleend. Even uitgeprobeerd en ja, hoor, mijn proefzakdoekje kwam er netjes genaaid uit. Zie je wel, het ligt niet aan mij! Mijn eigen spoeltje (daar zat de goeie kleur al op) in mijn moeder's machine gedaan... naaien... Lus lus lus. Krijg nou tandjes! Mijn moeder's spoeltje er weer in...naai naai naai. Mijn moeder's spoeltje in mijn eigen naaimachine gedaan.....naai naai naai. Verrek, het ligt ook nog eens aan de Aliexpress spoeltjes! Die doen ut niet! Ik had ze ooit besteld omdat mijn eigen spoeltjes nog bij Mariska thuis lagen. Wie had ooit kunnen denken dat het aan de Chinese meuk zou liggen? Ik niet. Zien er hetzelfde uit. Maar goed, mijn broeken zijn ingekort. Met een nieuwe manier die ik ooit op Youtube vond. Heel simpel. Zo blijft de originele zoom behouden. Misschien wel handig om dat filmpje hier in te sluiten? Misschien heeft iemand er wat aan. Ik hoef nu in ieder geval nooit meer met dat plak-
strijkspul te werken. Dat laat op den duur toch los.

    

En gisteren kwam Mariska ook nog even langs. Met heerlijke bolussen die ze had gebakken. Zeg nou zelf, die zien er toch heel lekker uit? Ze is van plan elk weekend iets te gaan maken. Nou, dat moedigen we graag aan en ze weet waar we wonen. Wij zeggen geen nee tegen dit lekkers...

Dag, Kiwi....

Het ging niet meer met Kiwi, de poes. Dat gevoel had ik al sinds september, maar Jan was er nog niet aan toe om haar in te laten slapen. En ja, ze had af en toe nog wel 'goede' dagen. Maar die dagen werden steeds minder. Uiteindelijk lag ze alleen nog maar op schoot, op de bank of op haar kleedje. Bij al onze vorige katten liet ik de dierenarts thuis komen zodat ze in konden slapen zonder dat ze nog de stress zouden krijgen van het in de mand en in de auto naar de dierenartspraktijk te moeten. Dat wilde ik graag ook voor Kiwi. Helaas. Door de corona deden ze geen huisbezoek meer. Tranen met tuiten hier. Weer een paar dagen aangezien. En in de tuin? In de buitenlucht? Is toch hartstikke veilig? Jan weer bellen. Maar nee, ook niet mogelijk. Alleen in de praktijk zou het kunnen. Maar nee, niet de dag dat hij belde (vrijdag de 15e), ze hadden maandag nog wel een plekje... Oehhhh, ik was zo woedend. Het was al zo'n moeilijke beslissing en om dan ook nog een heel weekend te moeten wachten. Weer bellen. We konden toch nog bij de gratie Gods vrijdag om drie uur terecht. 

Ik zag er vreselijk tegenop om haar in de mand te moeten doen. Dat heeft Jan gedaan. (Ik ben intussen maar naar de dierenarts gaan lopen. Dan hoefde ik het niet te zien) Jan kwam met de auto. Het inslapen ging ook weer anders dan anders. Ze mocht niet volledig op schoot, want ja, er moest anderhalve meter afstand gehouden worden. Ok, logisch, maar niet leuk. Dus de eerste prik, op tafel. Daarna Kiwi op schoot tot ze diep sliep. Kiwi weer op tafel, tweede prik. Overleden. In haar mandje gedaan en hup, langs de balie om af te rekenen.

En nu is Kiwi er niet meer. Jan heeft zaterdag een graf gegraven en 's middags hebben we, samen met Mariska en Alex, haar de laatste eer bewezen. Nog net voor de eerste sneeuw viel. Ze heeft een mooi perkje met witte druifjes. Ze is thuis....

Nu pas merken we wat een impact de laatste maanden hebben gehad.

Ze was doof en blind, kon niet goed meer springen. Was niet zindelijk meer. Nou, op zich wel, maar het ging vaak mis. Ze ging altijd wel naar haar bak, maar ze zat er vaak maar half op en plaste dan over de rand. Dus de afgelopen vijf maanden hielden we het in de gaten en hielden dan een diep bord onder haar kontje. Dat had ze toch niet door. Moest je er wel op tijd bij zijn, natuurlijk. 

Wilde ze op de bank dan moest ze opgetild worden. Maar wilde ze er weer af, moest ze ook weer eraf getild worden. Dus als je ergens mee bezig was, moest je met één oog opletten en alles uit je handen laten vallen om haar te helpen. 

Als Mango ook in de kamer was moest je ze alle twee in de gaten houden. Mango had er een handje van om bovenop Kiwi te springen. Dus je moest overal ogen hebben. Je kon niet zomaar even op je gemakje naar het toilet. Ook dat moest gepland worden. Sinds december werkte Jan daarom maar beneden. Dan kon ik af en toe even met een gerust hart iets doen. Alhoewel, een gerust hart.... Hoe voelt dat ook alweer?

Slapen deed ik ook niet lekker meer. Moe! Stress! 

Dit gedeelte van de stress heeft zich nu opgelost. Dat scheelt wel. Ik slaap weer als een blok. Ik val zelfs 's middags rond een uur of vijf op de bank in slaap. Het gevoel dat je weer gewoon dingen kunt doen zonder constant op scherp te staan lucht ook enorm op. Ik kan zelfs deze blog schrijven zonder elke 10 seconden over mijn schouder te moeten kijken. Pfff. Gewoon weer wennen!

Maar goed, ze is niet meer, onze Kiwietje. We zullen haar missen. Onze lieve, kleine, gebitloze, knik in de staart hebbend, poesje. Fijn dat je er was. Je was zo geliefd......

Rikketik....

Sinds september ongeveer had ik last van een fladderend hart. Vooral als ik 's avonds in bed lag. Overdag had ik er geen erg in want dan heb je genoeg afleiding. Tja, wat is een fladderend hart? Net of het trilde van binnen. Net of er allemaal kaboutertjes overheen liepen te springen. Geen pijn, geen gebonk, geen overslaande slagen. Gewoon irritant, maar ik vond het niet verontrustend. Ook niet omdat de ECG die ik af en toe met mijn Apple Watch maakte ook niks raars aangaf. 

Maar afgelopen woensdag, zat ik op de bank en begon ik ineens pijn te krijgen. Op het hart, tussen mijn schouderbladen en het straalde uit naar mijn arm. Mijn rechterarm, dus dan vul ik voor mijzelf in dat dat geen kwaad kan, want ja, het was niet mijn linkerarm. Maar donderdagochtend, oudejaarsdag, had ik nog steeds pijn. Tja, wat te doen? Toch maar de huisarts bellen? Maar ja, die werkt niet op donderdag. Voor zaken die niet kunnen wachten kon ik de waarnemer bellen. Maar ja, is het wel erg genoeg? Ik lag toch niet op apegapen? ( ik ben geen paniekerig type, gelukkig) Kan het niet wachten tot maandag? Dubben dubben. Toch maar gebeld en ik werd toch doorverbonden met de assistente van mijn eigen huisarts. Die hoorde mijn verhaal aan en ging intussen de huisarts thuis bellen. Die vond het toch nodig dat er naar gekeken zou worden, dus er zou een ambulance komen. Jemigggg. Dat was toch niet nodig, vond ik zelf. Ik kon toch wel zelf even naar het ziekenhuis? Ik woon zo vlak bij! Ik kan het lopen! Mocht Jan me niet even afzetten? Nee, er kwam een ambulance. Pfff.

Die was er zo. Gelukkig niet met gillende sirenes. Dat had ik helemaal overdreven gevonden. Ik werd op de brancard ingesnoerd, kreeg plakkers, kreeg een spuitje bloedverdunners, kreeg twee keer een pufje onder de tong (bloedvatverwijders) en hup richting het ziekenhuis. Wat een lieve broeders op de ambu. Rob maakte wat geintjes met me en Maurits sprak me rustig toe dat ik in dit soort gevallen ALTIJD moet bellen. Zelfs naar 112. Liever tien keer voor niks komen, dan 1 keer te laat. Zit wat in, maar toch...

Op de eerste hulp werd ik gelijk aangesloten op zo'n ECG apparaat. Er werd bloed afgenomen, er werd een longfoto gemaakt om een longembolie uit te sluiten. Elk kwartier werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg zo'n klem op mijn vinger. De hele reutemeteut. Wel grappig: mijn Apple Sinus ECG gaf precies hetzelfde aan als het ziekenhuisapparaat. Heeft verder totaal geen nut hoorde ik later, want uit de Sinus halen ze niet veel informatie. Uit de andere gegevens halen ze veel meer. Het hartfilmpje bleek weer onduidelijk af te lezen te zijn. Op aanraden van een inmiddels opgetrommelde cardioloog werd er nogmaals bloed geprikt om nog meer dingen te onderzoeken. En er werd nogmaals een ander meer uitgebreid soort hartfilmpje gemaakt. Maar ook dat hartfilmpje bleek a-typisch te zijn en konden ze niet goed duiden. 

Maar goed, uit het bloedonderzoek bleek dat het beslist geen hartinfarct was geweest, dus dat was goed nieuws. Maar omdat ik een achtergrond heb van diabetes, hoge bloeddruk, een vader die op jonge leeftijd een infarct heeft gehad en een tante met lekkende hartkleppen en nu ook nog een a-typisch hartfilmpje erbij, leek het de cardioloog wel zinvol om een algemeen hartonderzoek in te plannen. Preventief! Dat kan ik nu over 4 tot 6 weken verwachten. We gaan het zien.

Dus tja, wat er nou aan de hand was/is is dus niet duidelijk geworden. Heb nog steeds pijn. Ik gooi het maar op psychosomatische klachten. Stress! Ik merk ook aan mezelf dat ik minder in balans ben. Deze hele Covid periode werkt ook niet echt mee. Maar goed, we zijn intussen weer in een nieuw jaar aan beland. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde! Laten we hopen op een beter jaar....uiteindelijk! Komt goed!

Kerst....

Het loopt tegen de kerst als je de kamer weer aan het versieren bent. De kerstboom valt tegen. Verstandelijk is de maat prima voor deze kamer, maar psychisch vind ik het maar een boompje van niks. Ik hou van groter! Volgend jaar maar weer een echte 'sta-in-de-weg'.

Het loopt tegen de kerst als ik alvast stoofpeertjes aan de maken ben. Heerlijk die geur in huis! Elke keer verwachtingsvol kijken of ze al rood aan het worden zijn. Om ze daarna te vergeten tot ze bijna droog gekookt waren. Wel heeeeeel donkerrood met nog maar een beetje sap!

Het loopt tegen de kerst als ik appelmoes ga maken. Niet mijn eigen recept, maar eens een frans recept. Tja, daar gaat appelstroop en kaneel doorheen. Mijn appelmoes zag eruit als een hoop stront. Helemaal bruin. In paniek heb ik nog maar 4 appels erdoorheen gedaan, maar de kleur bleef. Zag er niet appetijtelijk uit, maar de smaak was wel erg lekker. Hoe tegenstrijdig kan iets zijn!

Het begint kerst te worden als ik Carols from King's kijk. Een kerstdienst vol koorzang vanuit King's College in Cambridge. Elk jaar kijk ik weer. Ik ga er echt voor zitten. De King's Singers brachten o.a. een prachtige versie van Stille Nacht ter gehore. Je hoorden ze bij wijs van spreken zingen over de Beierse bergen.

En dan is het echt kerst. In de ochtend had ik binnenshuis in mijn pyjamaatje al bijna 4 kilometer gelopen. Even dit, nog even dat. Tijd om me maar eens aan te kleden. En dan begint het gedonder. Het aantrekken der panty. Mijn ene been gaat altijd goed. Been twee ligt altijd dwars. Tenen erin, enkel erin, dikke kuit erin, ophijsen, en ja, hoor, het been zit gedraaid. Dan krijg ik hem niet verder over mijn dikke dijtjes getrokken. Been weer eruit. Poging twee. Tenen erin, enkel, kuit, hijsen... weer gedraaid. Poging drie...hou recht, die panty...tenen erin, enkel erin, kuit erin, ophijsen... gedraaid! &%#$%^^Poging vier... gedraaid, maar iets minder dan de vorige keren. Ik was allang blij. Niet met het feit dat de rest van de dag het kruis zowat op mijn knietjes hing, maar al voor het feit dat ie nog heel was. Dan is het pas echt kerst, he, als je je panty aan hebt!

Eerste kerstdag kwamen Mariska, Alex en mijn moeder. Was gezellig. Lekker gegeten. Als voorgerecht een pasteitje met kalfsragout, gebakken champignons, granaatappel en basilicum, Opgerold filet met mozzarella en pesto, sperzieboontjes met geroosterde hazelnoten, Surinaamse erwten, bruine appelmoes en hyperdonkerrode peertjes, Pommes Duchess. als nagerecht een ijstaartje van Zuliani's. 

Tweede kerstdag hebben Jan en ik alle overgebleven hapjes opgemaakt. Mijn moeder had gevulde dadels gemaakt, Maris en Alex hadden een citroen/oreo's taart, gevulde wraps en peppadews gemaakt. Ikzelf had nog bladerdeeghapjes met geitenkaas en rode uienchutney, spicy nuts en toastjes met Stilton met Port (echt kerstelijk!) en toastjes roomkaas met ananas (vindt mijn moeder zo lekker) We hebben uitgezakt tv gekeken. Een concert van Queen met Adam Lambert en daarna een concert van Muse/ Simulation Theory. Lekker relaxed...

Kerst is weer voorbij. Ik begin al met een scheef oog naar de versieringen te kijken. Begin het weer zat te worden. Ik wil hyacintjes, ik wil narcisjes... Maar ja, waar kun je ze kopen? Maar even wachten tot deze lockdown weer voorbij is.....