En vanaf nu alleen maar leuke dingen, hoor.....

Inmiddels is mijn moeder voor de tweede keer met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Zelfde hevige klachten. Weer door de molen gegaan. Er kwam weer niks uit. Fysiotherapie aan huis geweest. Bleek ook niet haar evenwichtsorgaan te zijn. Inmiddels heeft ze ook nog zo'n 24-uurs-holter voor haar hart gehad. Daarvan is de uitslag nog niet binnen. De duizelingen blijven komen en gaan. Maar ze raakt er nu aan gewend. Nou ja, goed is het niet natuurlijk.... Afwachten maar weer. 

En dan kom je op de koorrepetitie en dan hoor je dat een gewaardeerd koorlid plotseling is overleden. Zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt. En daar hou je ook geen rekening mee. Iedereen was helemaal ondersteboven. Twintig jaar heeft ze bij ons gezongen. Een vriendelijk, positief mens met prachtige ogen en altijd hele leuke kettingen om. Zo zal ik me haar herinneren. We hebben bij haar uitvaart mogen zingen. Was niet makkelijk. Ik hoorde om me heen hoe moeilijk het soms was om een noot eruit te krijgen. Maar we hebben choristisch elke keer de brok in de keel door kunnen slikken en toch onze laatste taak volbracht. Het was mooi. Het was goed. Fijn dat we dat voor de familie hebben kunnen doen. 

Tja, en toen was het tijd voor de volgende crematie. Tante Riek, tante van Jan, is niet meer. Ze heeft 96 jaren vol mogen maken. Het blijkt dat ze het zelf niet geloofde... 96 jaar...IK??? NEEEEE. :-) Was ook weer een mooie dienst. In Amsterdam. Mooie toespraken, mooie muziekstukken. En als laatste lied hoor je ineens 'De steppe zal bloeien'. En dat zit ik dan zo mee te zingen. Ik wist totaal niet hoe ik dat nou kende. Was het een psalm? Een kerklied? We bleken het ooit, minimaal 35 jaar geleden, ingestudeerd te hebben bij mijn eerste koor 'The Light of the World Singers', voorloper van het koor Inspirited. Intussen het lied nooit meer gehoord of gezongen. En dat blijkt dan toch nog ergens in je hersenpannetje opgeslagen te liggen. Nou ja, dat geeft weer hoop voor ons nieuwe voorjaarsproject bij Enjoy: Franse chansons. Heerlijk! Daar kijk ik echt naar uit! Ik heb al flink wat suggesties doorgegeven aan eentje van het bestuur. Ik ben wel weer toe aan wat leuke dingen. Ik ben deze afgelopen periode wel een beetje beu nu. Teveel stress. Morgen maar eens een kaas-uien-gorgonzola taart bakken voor het eerste uitje: een gezellig 'kletspraatjes-met lunch' momentje met de scratchdames. 

Wist je dat...

Wist je dat....mijn 85-jarige moedertje laatst is weggehaald met een ambulance? Ze ervaart erge duizeligheden en is dan uiteraard bang om te vallen. Na allerlei neurologisch onderzoek in het ziekenhuis, waar gelukkig niets bijzonders uitkwam, vermoedt men nu dat er iets met haar evenwichtsorgaan aan het handje is. Moet vanzelf overgaan, maar geduld is niet haar sterkste kant. De tijd zal het leren...

Wist je dat....ikzelf eindelijk zo'n 24 uurskastje voor het meten van mijn bloeddruk te leen heb gehad. Had in juli al gemoeten, maar ja..wachtlijsten, hè? Het apparaat kon gelijk aan het werk: ik moest voor mijn moeder die &^$$%^ corona QR code tevoorschijn toveren. Ut mens wil natuurlijk wel een kopje koffie ergens kunnen drinken of ergens een hapje willen eten. Ik zal maar niet zeggen hoe ik daarover denk. Maar goed, ze heeft DigiD, dus ik kon de code aanvragen. Oh wacht, voor DigiD is haar mobieltje te oud. Dah ging nie. OK, dan via haar, bijna stroomloze niet opgeladen, iPad. *zucht* Dat ging! Maar om nou dat ding voor elk wissewasje mee te moeten sjouwen, nee.... ging um niet worden. Ok, uitprinten dan maar. Oh, wacht...ze heeft geen werkende printer... Ok, dus de pdf naar mezelf sturen. Oh, wacht, waarom kon ik die niet openen?? Print screen dan maar?? Bloeddruk vast hoog. Nog zoiets:  Ziggo is overgegaan op digitale radio.... En mijn moeder luistert altijd radio. De gratis FM antenne van de Ziggo werkt naadje. Uiteraard staat haar oude stereotorentje in een kastje met twee gaatjes in de achterplaat. Geen zicht, geen makkelijke toegang. Dus met bloed, zweet en nog net geen tranen heb ik een Toslink kabel op de tast erin gestopt en verbonden met haar mediabox. En dat bloeddrukding maar elke 20 minuten meten, hè! Geen geluid. Argghh. De (enige) Toslink aansluiting blijkt een OUT te zijn en zit niet op het goeie apparaat. Gaat um weer niet worden. Vrijdag maar eens proberen met een betere FM antenne....Komt goed, hoop ik.

Thuis gekomen, dacht ik 'even' die code voor moeder uit te printen.

Printen via de wifi pakte ineens niet... ?? Waarom niet??? GRRR Via de PC dan.. Print, print, RARE print!! WTF. Frustraties alom, en dat bloeddrukding maar om de haverklap vacuüm trekken... Uiteindelijk gelukt. De rest van de middag heb ik me maar rustig gehouden. Slapen ging ook prima. Ben benieuwd of ik nu een driedubbele dosis pillen voorgeschreven krijg :-) 

Wist je dat... de repetities van ons koor weer normaal van start zijn gegaan? En dat we nu op een andere plek repeteren? In het atrium van het CKC. Ruim. Fijne akoestiek, zingt lekker. Airconditioning. Een wel wat hoge luchtvochtigheid voor mijn gevoel. Of dat echt zo is, weet ik niet. Misschien eens een metertje meenemen....  We hebben afgelopen zondag ook weer een uitvoering in Wooncentrum Vredenburch gehad. Voor het eerst in anderhalf jaar! We stonden maar met 14 leden, maar toch blijken we volgens de geruchten goed te hebben gezongen. Was echt weer leuk. Je doet de mensen er zo'n plezier mee. 

Wist je dat...mijn nieuwe bril klaar is! Weer even wennen aan mijn eigen hoofd. :-)

Wist je dat... Mariska en Alex op zoek zijn naar een koophuis en dat ze steevast 24.000 of meer overboden worden? Ook al is het het niet waard? Niet leuk meer. En zo sneu ook. Wie weet er een leuk huisje te koop?? 

Gooi hier maar neer en feest!

In de nacht van zaterdag op zondag, 00.45, lag ik diep in slaap. Ineens een KLAP. Ik zat met een bonzend hart rechtop in bed. Iets in de tuin. Ik kijk uit het raam. Ligt er een ikea opklapstoel. Zomaar door iemand over de schutting gegooid! Met een flesje limonade erbij. Alsjeblieft. Je schrikt je het apezuur. En je slaapt gelijk de rest van de nacht niet lekker meer. Heel onrustig. Wat leven we toch in rare tijden. We zijn wel wat gewend aan rotzooi in de tuin. Pakjes brood, lege zakken chips, lege pakjes drinken. (er fietst nogal wat jeugd door de poort)  Maar een opklapstoel zat daar nog nooit bij. Hij had wel door het raam kunnen vliegen.....

Zondag, of officieel vandaag, waren Els en Antoine 25 jaar getrouwd. Dat vierden ze met een lunch in Restaurant de Roskam in Houten. Onderweg ernaartoe werden we ingehaald door honderden motorrijders die de linker twee banen voor zichzelf claimden. Ik heb er nog nooit zoveel tegelijk gezien! Geen idee waar ze vandaan kwamen, geen idee waar ze naartoe op weg waren. Het was wel spectaculair om te zien. Het leken wel gonzende bijen....

Wat een leuk en gezellig plein heeft het oude dorp van Houten. Allemaal terrasjes, helemaal vol met mensjes vanwege het mooie weer. In dat gedeelte waren we nog nooit geweest. 

Els en Antoine hadden dezelfde bruidstaart laten maken als 25 jaar geleden. Leuk idee! We kregen allen een enorme punt schuimgebak. Lekker, hoor. Maar toen moest het boerenlunchbuffet nog komen, hè? 

Tot tweemaal toe viste ik achter het net om een kroket te bemachtigen. De ene keer pakte degene voor me de laatste en bij de tweede batch stond ik te lang te kletsen en hupperdepup: weer op. Toen heb ik die van Jan maar afgebietst. :-) Maar jeetje, ze zijn ook alweer 25 jaar getrouwd. Wat snelt het leven toch voort. 

We hebben de trouwalbums weer ingezien. Aardig wat mensen op de foto's zijn ons al ontvallen. Er zijn er ook weer veel bijgekomen. The circle of life. Het gaat maar door.....

Oh heideroooooosje.....

De hei staat in bloei! En we houden van de hei, dus daar wilden we wel eens even onze blik op werpen. Niet in het weekend want dan is het zo druk. Jan nam woensdag vrij. We besloten om deze keer naar de Ginkelse Heide te gaan. We waren er best vroeg, half elf. En we bleken niet als enigen op het idee gekomen te zijn. We konden nog net het laatste parkeerplekje bij Natuurcentrum 'de Veluwe' bemachtigen. Poeh. Vandaar uit loop je zo de Eder hei op. Prachtig weer, het zonnetje erbij. Da's genieten. Hoe verder we van de parkeerplaatsen weg liepen hoe rustiger het werd. Bijtjes zoemden. Er landde een lieveheersbeestje op de neus van Jan en bleef gezellig zitten. (Als je goed kijkt kun je um zien zitten op de foto) Twintig minuten heeft hij meegelift. De luilak. De Eder heide bestaat meer uit een en dezelfde soort hei. Vraag me niet welke. De pimpelpaarse kleur was toch al een klein beetje op zijn retour vonden we. Maar misschien kwam dat omdat de zon toen nog zo fel scheen. We hebben onze looproute vervolgd aan de andere kant van de N224, zo de Ginkelse Heide op. Ook hier, hoe verder je van de grote weg en de parkeerterreinen afliep hoe minder mensen je tegenkwam. We hebben er uren geslenterd. Foto's genomen, video's gemaakt. Langs een plek waar je modelvliegtuigjes kon laten vliegen. (wij zagen dit al meteen als een nieuwe hobby voor Mariska en Alex, mochten ze in deze omgeving een huis kunnen vinden) De heide hier was van een ander soort. Nog veel meer in bloei, juist op z'n hoogtepunt met heldere paarse kleuren. Erg mooi. De Ginkelse Heide is natuurlijk ook een historische locatie. Tijdens operation Marketgarden landden hier tijdens de Tweede Wereldoorlog honderden geallieerde parachutisten. En dat was duidelijk aangegeven. Je hoefde het grote monument en de massa mensen maar te zien en je wist dat je goed zat. Bwlaah. 

Maar goed, we hebben een prachtige wandeling gemaakt. Daarna zijn we nog even langs een huis aan de noordoever van de Waal in de Neder-Betuwe gereden, waar Mariska en Alex die middag een bezichtiging voor hadden gepland. Ze zijn al lange tijd op zoek naar een leuk huis, maar hier in de randstad is het gewoon niet meer te betalen voor starters. Ze houden beiden van rust dus zij gedijen ook wel elders op het platteland. We kennen de streek niet echt, dus we hebben eens goed om ons heen gekeken. Veel boomkwekerijen, tuinders, rust! Heeeeel rustig! We stonden net met de auto geparkeerd om hen een berichtje te sturen dat het huis er leuk uitzag, toen ze pal achter ons parkeerden. Zij waren te vroeg. Ten tijde dat zij het huis bekeken en met de makelaar spraken zijn Jan en ik alvast naar van der Valk in Tiel gereden en hebben daar wat gedronken. Na afloop kwamen zij ook en hebben we daar ook nog even gezamenlijk gegeten. En ieder ging weer op huus an. Het was een mooie dag. Een lange dag. 11.580 stapjes gezet. Moe, maar voldaan!

Paella en turen door monturen....

Nou, nou, wat een zomertje hebben we toch. Echt zo'n 'blijft ut droog of krijgen we weer een bui op onze kop' zomer. En afgelopen zondag leek het zomaar ineens een mooie dag te worden. Zouden we wel of niet in de tuin kunnen skottel braaien? Wel afspreken of niet afspreken? Dub dub. Met twee scenario's (voor binnen en buiten) in mijn achterhoofd toch maar de boodschappen in huis gehaald. Maar wat was het mooi weer! En wat deed mijn paella pan het goed! Door de hogere rand slaat niet alles over boord als ik wild aan het omscheppen ben. Heel prettig. En hij was makkelijk schoon te maken na afloop. Laten we hopen dat ie dit seizoen nog een keertje van stal gehaald kan worden.....

Gistermiddag ben ik weer op stap geweest met mijn paar reserve ogen, Mariska genaamd, Door weer en wind en regen hebben we drie opticiens aangedaan. Brilletjes op, brilletjes af. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik kan geen bril meer zien! Letterlijk. Op het laatst ging het nog om één model in twee leverbare kleuren. Ik vond ze beiden leuk. Wikken wegen, wikken wegen. Foto's nog eens bekijken. Foto's hier en daar laten zien. Stemmen tellen... En vanmorgen heb ik de knoop doorgehakt. Het montuur is gereserveerd en een oogmeting staat ingepland. Kan weer even duren, 2 september pas. Waarom duurt alles tegenwoordig zo lang overal?? Weten ze dan niet dat ik soms heel ongeduldig kan zijn???

Op jacht naar dé bril

Je moet altijd de kleine lettertjes lezen, toch? Ja, maar, als je ze niet meer kunt lezen??? Dat is in mijn geval al een hele tijd. Vorig jaar begon ik het al te merken. Turen, bril op, bril af, nog eens turen, tranende ogen (vooral 's avonds bij kunstlicht), moeie ogen. Bwlaah. Ik was hard toe aan een nieuwe bril. Maar toentertijd was het nog mondkapjesplicht. En als ik door zo'n oogmeetapparaat moet kijken beslaan de lensjes in het apparaat gelijk al. Blijkbaar heb ik zwetende oogballen? Bestaat dat.. oogballendeodorant? Laat staan dat ik met zo'n voddenlap over mijn neus en mond mijn sterkte moet laten meten.. Dat ging hem toen niet worden.

Nu is het leven weer gewoon. Dus Mariska en ik reden dinsdag in de stromende regen naar Delft. Mariska is mijn tweede paar ogen, want zonder bril zie ik met mijn kippige ogen natuurlijk niet hoe een bril me staat. Zij kan dan foto's maken die ik met mijn eigen bril op dan kan bekijken. Aan een spiegel heb ik toch niks. Ik zie het gewoon niet. Dus ik heb o.a. monturen gepast van mijn lievelingsmerken Anne Et Valentin en Face à Face. Die zitten bij mij altijd erg fijn. Ik was op zoek naar de kleuren grijs (haarkleur) met bruin (kleur van mijn ogen) en nog een extra kleurtje (groen zou leuk zijn, zit ook in mijn irissen). Graag met een leuk detail. Mag best opvallend zijn. En zonder van die losse neusvleugels! Daar is mijn neus niet geschikt voor. Nou, dat is toch niet teveel gevraagd allemaal?? :-) Ik heb er, denk ik, wel 25 op mijn neus gehad. Het was het allemaal nèt niet. Tot ze er eentje tevoorschijn toverde.... een geweldig model. Was er helemaal weg van! Helaas, ze had hem alleen in het bruin. Ik zat te twijfelen.... zal ik de komende jaren maar weer mijn haar gaan verven dan?? Maar daar heb ik juist helemaal geen zin meer in. Ik ben juist blij met mijn makkelijke grijze dakduifkleur. Ze kon wel de firma bellen en een andere kleur bestellen. Was dat een idee?? Zeker! Over twee tot drie weken komt ie binnen. Dus na anderhalf uur passen verlieten we het pand weer. Inmiddels scheen het zonnetje. We hebben er een winkeldagje van gemaakt. Mariska had nog broeken nodig. En ze is geslaagd. Nog een lekker broodje, (in het zonnetje!), op het terras van 'Willem van Oranje' gegeten. Leuk dagje in het, oh zo gezellige, Delft!

En net werd ik gebeld door de optiek: de bril is niet meer te bestellen in een andere kleur..... AAARRRGGHHHH. Dacht ik klaar te zijn...

Dinsdagmiddag begint de nieuwe jacht op een bril. *zucht* Maar eens bij René en Casper buurten...

Ideetjes te over, maar de uitvoering......

Het is weer zo'n dag. Zo'n dag wanneer, zodra je wakker wordt, allerlei ideeën in je opkomen. Het wordt mooi weer DUS kan ik beter vandaag de ramen even zemen. (zet vast de emmer en wassers klaar) Wat doe ik vandaag aan? (haal zowat alles uit de kast en kan niet beslissen) Een berg kleding op bed, dus maar gelijk even uitzoeken. Kom een nooit gedragen t-shirt tegen. Hou hem omhoog. Ja, mooie kleur, maar zo saaaaiiii. Bedenk dan dat ik hem best kan opleuken. Ik ga op zoek naar attributen (kralen, lintjes, frummeltjes  en dingetjes) Zet óók deze dozen vast klaar in de kamer. Kom ik in een grote doos kralen tegen waar ik nog een ketting van heb hangen. Oh, leuk, daar kan ik oorbellen bij maken! Bedenk me dan dat ik binnenkort ook nog een feest heb. Daar moet ik ook nog iets voor in elkaar draaien. Maar vast ideetjes opdoen op Pinterest. Ik zie van alles en kan weer geen definitieve keuze maken. Want als ik DIT maak dan moet  ik DAT nog even kopen. Weet je wat, ik ga wel even naar de Action om te kijken of ze DAT hebben. Bij de Action hebben ze DAT gelukkig. Maar ze hebben ook DAT en DAT. Ook leuk! Twijfel, twijfel. Weet je wat, als ik DAT en DAT voor de zekerheid meeneem, heb ik alleen DITTE nog nodig. Gooi DITTE ook in mijn mandje. Ik loop nog een rondje en blijft dingen in mijn mandje gooien. Afijn, 25 euro later, met een tas vol dittes en dattes, en ongeplande zussen en zo'en, ga ik maar eens op huis aan.

Daar stond de emmer nog steeds op mij te wachten dus ik ga de ramen maar eens even zemen. Dat was ik van plan, toch? Mijn huishoudtrapje staat klem in de kast, dus ik heb het opstapje nodig. Dat staat in de tuin met een plant erop. Til plant op, en allerlei beestjes kruipen eronder vandaan. IIEEUUWWW. Maar even schoonmaken! Opstapje onder de kraan, sopje erbij. Spitter spetter. Keukenvloer nat. Maar even dweilen. Pffff. Hoe laat is het inmiddels? 11 uur? Nog geen drol gedaan en nu al tijd voor een bakje koffie. Dat staat inmiddels al koud te worden want nu zit ik weer deze blog te schrijven.... Ik geloof niet dat dit mijn dag is. :-/ :-)