credits hier
Het was me het weekje wel! Jan is inmiddels weer opgeknapt. Hij heeft een aantal dagen goed kunnen slapen. Maar toch...we zijn nog steeds moe.
Afgelopen woensdagmiddag hebben we tesamen met m'n schoonzus en zwager voor de laatste keer afscheid genomen van ma en de kist gesloten. Ze lag er vredig bij. Na afloop zijn Jan en ik nog even naar de begraafplaats gereden om alvast te kijken waar de nieuwe aula zich bevond. We waren daar tien jaar geleden voor het laatst geweest met de begrafenis van pa en de crematie van Bertus, mijn moeder's man. Toen was nog de oude aula in gebruik en dat was best donker en somber.
Maar de nieuwe aula is ruim en licht. De buitenkant van het gebouw zelf vind ik ronduit lelijk.
Gisteren was dus de begrafenis. Voorafgaand was er een dienst. Sander van Marion, al heel lang een vriend van de familie, speelde op het orgel en dominee Kremer leidde de dienst. Ze vertelde heel treffend over ma's leven en hoe ze was. In 85 jaar tijd is er natuurlijk veel gebeurd. Jan deed het dankwoord, en Karin las een mooi gedicht voor. Een gedicht dat ma zelf had uitgeknipt en bij haar papieren had gedaan. Het verwoordde precies de eenzaamheid die ze gevoeld moet hebben sinds pa was heengegaan.
Vanaf de aula begeleidden de kleinkinderen de kist tot aan pa's graf waarop Karin en Jan een roos uit het boeket legden. Daarna namen wij de baar over om haar naar haar laatste rustplaats te rijden.
Terug in de aula was het condoleren en de koffie met cake. Doordat er zoveel nichten en neven waren gekomen en doordat er daardoor ook flink bijgepraat moest worden liep het kwa tijd nogal uit. Het volgende gezelschap diende zich al bijna aan, dus we werden zo'n beetje weggekeken. Maar ja, niets aan te doen. :-)
Gisteravond hebben we met z'n drietjes als zombies op de bank gehangen. We waren weer zoooo moe! Maar we hebben wel het gevoel dat we het met zijn allen op een mooie manier hebben afgesloten. En daar zijn we blij en dankbaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten