Kerst...

De kerstdagen zijn ook weer voorbij. Wel lekker dat er nu een paar lanterfanterige niksdoen daagjes zijn. Ik, als introvert iemand, heb die daagjes echt nodig om weer wat energie op te doen. Ik ben ook niet vooruit te branden op dit moment. Maar dat geeft niet, dat komt wel weer.
Eerste kerstdag zijn we naar mijn moeder geweest. Daar was mijn zus en zwager en mijn oom ook.
Mijn moeder had het kerstmenu doorgebeld aan de buurtchinees. Klokslag half 7 kon de bestelling opgehaald worden. Bij de bar, zodat we niet in de rij hoefden te staan bij de afhaalbalie.
Komen we daar.... Geen kip te bekennen! Ja, in de bakjes met eten wel. Maar bij de afhaalbalie: niemand! Ik had grote drukte verwacht. Binnen een poep en een scheet waren we weer terug en hebben we onze borden vol kunnen scheppen. Lekker, hoor, als je zo aan kunt schuiven.
Ik had nog een oosterse komkommersalade erbij gemaakt en nog een lading stoofpeertjes. (zonder peertjes is het voor mij geen kerst!)

Toen ik 's avonds thuis kwam moest ik nog pavlova's maken voor het nagerecht van de volgende dag.
Tweede kerstdag kwamen Mariska en Alex eten. Ik had het recept van die pavlova's op Pinterest gevonden en ze zagen er leuk uit. Dat leek me wel wat. Maar ja, zulke dingen moet je niet doen als je eigenlijk al een beetje moe bent. Want het is me een chaos geworden! Het begon al met het stijf slaan van de eiwitten. Ik had keurig netjes de eieren gescheiden. Echt, zonder een spoortje van eigeel erbij. Laten kloppen in de machine...maar al wat er stijf werd: niet mijn eiwitjes.
Dat moest over. Op het internet gezocht wat ik dan fout had gedaan. Het moest in een glazen kom, ontvet met citroen. Ok, kom erbij, met citroen inwrijven, eiwitten weer scheiden, opkloppen...nu met de handmixer. Hè, hè, nu ging het eindelijk goed! Intussen stond er au bain marie sinaasappelchocolade te smelten. Althans, het zou moeten smelten. Natuurlijk niet bij mij! Ik kon in de supermarkt geen chocolade vinden met sinaassmaak, dus had ik een reep gekocht van Cote D'Or, gevùld met sinaasspul. Maar ja, dat werd alleen een korrelige smurrie. Geen mooi glad papje. Dat ging hem niet worden. Toen maar een stuk gewone chocolade in de magnetron laten smelten. Intussen op mijn knietjes in een kast zoekend naar het vanille-extract. Resultaat: ook nog grote rommel op de grond. De magnetron bleek veel te hoog te staan, dus de chocola was een half verbrandde opgedroogde substantie geworden. Nou, en toen had ik er genoeg van.... Ben verdorie anderhalf uur bezig geweest om vier van die pavlova bakjes in elkaar te draaien! Ik heb ze de oven in gegooid, heb de keuken opgeruimd en ben naar bed gegaan. Op hoop van zegen dan maar!
's Ochtends heb ik de baksels eens bekeken. Mwaaah, ze leken dan wel niet op die van het plaatje....maar heel slecht waren ze ook niet! Ik heb ze 's avonds wel gebruikt. En met het vanille ijs, de sinaasappel en de cranberries viel het uiteindelijk best nog mee. Ja, de cranberries waren aan de zure kant. Maar goed, ut moest maar.
De varkenshaas met krieken en kriekenbiersaus was wel lekker, vond ik. Was weer eens wat anders. En ook erg kerstelijk met die rode kersen.
Maar pavlova's, meringues en dergelijke..... Nooit meer! Never!
Alhoewel... misschien als ik uitgerust ben.
Want nu kan ik het niet uitstaan dat het niet gelukt is. Misschien ooit nog een nieuwe poging.

Kerstgala

Donderdagavond.....
Voor we de deur uitgingen had Mariska al twee panty's aan gort getrokken en ik eentje. Wat een fijne dingen zijn dat toch, maar niet heus. Jan kwam in het verkeerde pak naar beneden dus ook hij werd weer naar boven gestuurd om zich in zijn fancy zwarte slimfit pak te hijsen. Die heeft hij niet voor niets, toch? Eindelijk, iedereen was klaar. We konden naar het jaarlijkse Kerstgala van de dansschool....
Altijd weer leuk. Iedereen was op zijn kerstbest, vol glitter en glamour. Het toont altijd mooi en feestelijk. Hillie (ook een koorlid) en haar man Kemal waren ook van de partij. De muziek werd weer als vanouds door Dj Arthuro verzorgd. En na een jaar dansloos te zijn geweest stonden we weer op de vloer. Uhhhh. Tja. De basis met linkse- en rechtse draaien ging nog prima. Een lockstepje hier, een lockstepje daar. Niks aan de hand. Maar hoe ging dat ene patroon ook alweer? En welke patronen had je ook alweer in welke dansen? En dat ene swiffletje...zat dat nou in de tango of in een andere dans? Jemig, wat waren we al weer een hoop kwijt!
Wat stonden we vaak te stumperen..... Af en toe vroegen we maar even aan Mariska en Alex hoe iets ook alweer ging. Zij zaten met hun vrienden verderop. Met Alex heb ik nog een rondje slowfox gedanst. Ook om even te kijken of ik het nog wist. Uiteindelijk, na uren wisten Jan en ik ineens weer hoe een bepaalde variatie in de Engelse Wals ging. Victorie! :-)
Halverwege de avond was er weer een dans demonstratie van een wedstrijdpaar. Dat ziet er altijd zo gelikt uit. Die zweven voorbij. Hun voeten hoor je niet eens.
In het nieuwe jaar gaan we weer op les. We hebben ons al ingeschreven. Ik heb er weer zin in. :-)
Al met al was het een erg leuke avond! Kwam eindelijk mijn glitterjurk uit de kast! Ik zag wel dat de bank waarop ik zat ook onder de glittertjes zat. Oeps, dat wordt stofzuigen voor Willy of Fons.
Ach, rommel happens. Wij moesten ook de kerstboom weer overeind zetten en ballen rapen toen we thuis kwamen... Mango was weer bezig geweest.

Kerstconcert

En dan, na maanden van voorbereiding was het zo ver: het gezamenlijke kerstconcert van het harmonieorkest Harpe Davids, het Christelijk Zoetermeers Mannen Ensemble en ons koor Enjoy. Voor de gelegenheid hadden we ons uitgedost in het zwart met een rood accent. Dat zag er keurig netjes uit!
We konden boven in een zaaltje alvast inzingen. Maar hoe was nu de volgorde tijdens het concert? Welke muziekgroep moest beginnen? We wisten het niet... Ah, iemand had een programmafoldertje kunnen bemachtigen. Wij stonden als eerst geprogrammeerd! Jongens, we gaan als eersten! Nee, dat klopt niet, ging het verhaal. We moeten als laatst. Ja, maar, in het programmaboekje staat..... Nee, klopt echt niet.... En het klopte inderdaad niet. Ze waren blijkbaar al gedrukt voor de laatste wijzigingen doorgegeven waren.
We hadden een kwartiertje de tijd om beneden in de kerkzaal in te zingen. Dat kwartiertje ging bijna helemaal op aan onze opstelling. Wat was het geval: de vleugel stond op een rare plek en kon niet verplaatst worden. Onze dirigent zat nu nààst het koor. Waardoor wij hèm niet konden zien en hij òns niet goed kon horen en wij elkaar ook niet echt goed konden horen. Oh hemeltje. Ondanks de ruimte op het podium stonden we dus op een kluitje in de hoek, dakpansgewijs opgesteld. Het zag er een beetje raar uit, maar het kon echt niet anders.
Maar wat heerlijk om daar in die kerk te zingen. Wat een mooie akoestiek! Het zong zo lekker licht.
Het is wel een beetje ongezellige kerk, vond ik. Hypermodern. Ik miste een grote kerstboom. Ik miste sfeervolle verlichting....
Maar wat een leuke muzikale avond. De harmonie speelde de witte verf van de muren. Wat een power! Het mannenkoor zong, een gedeelte gezamenlijk met een lieflijke sopraan, mooie nummers. Hun 'Stille Nacht' was echt prachtig! Kippenvel.
Het was erg leuk om samen zo'n kerstconcert neer te zetten. Voor mij voor herhaling vatbaar. Ik hou wel van de afwisseling.
Voor wie het hele concert wil bekijken of beluisteren... dat kan!
Hier is de link naar de website van Kerkomroep. Zoek op Zoetermeer, Oosterkerk, en klik op 21 december.....

verjaardagen, taart en afzien....

En wederom zag ik zondagmiddag een glunderend gezichtje boven een verjaardagstaart! Dit keer van mijn achternichtje Joséphine, die afgelopen week 8 jaar is geworden. Ze groeit op waar je bij staat...
Thierry en Jessica en kleine Lorelai kwamen wat later. Dus zij staan niet op de familiefoto die Jeffrey gemaakt heeft. Jan heeft nu e.i.n.d.e.l.i.j.k Lorelai in het echt kunnen aanschouwen. Ze is nu 5 maanden! Mocht dus wel eens tijd worden. En het staat hem goed, hè, zo'n baby'tje op schoot? ;-)
Na Joséphine verjaardagsfeestje zijn we doorgereden naar Den Haag. Ook Alex was jarig. Dus weer (zelfgemaakte) taart! (Is geen straf!) en we hebben er ook gegeten. Een lekkere, ook weer zelfgemaakte, pizza met blauwe aderkaas. En nog stokbrood met kroket ook. Ze hadden een heel arsenaal aan verschillende mosterdjes om erop te doen. Lekker!
Gisteren kwam Mariska hier. Had ze de overgebleven taartpunten meegenomen. Dus weer aan de taart! Oei, dat gaat niet goed! En dalijk nog de kerstdagen en oud en nieuw.....
Maar goed dat ik vandaag naar de Zumba ben geweest. Dat heft het een en ander weer een beetje op. Was erg leuk. Saray verscheen in een kerstoutfitje en er werd kerstmuziek gedraaid. Gezellig gezumba'd in een kringetje. Met steeds een extra dansje van Saray samen met elk van ons in het midden. Het was een kerstmedley van bijna een half uur. Nou, dat ga je wel voelen, hoor. Het zweet stond op mijn rug en mijn wangen waren vuurrood van de inspanning. Geeft niks. Is goed voor me.

Op schema.....Jippie!

Hè, heerlijk, ik lig psychisch weer op schema kwa jaargetijde en kerst. De plannen voor beide dagen zijn gemaakt, het kerstdiner is samengesteld. De meeste boodschappen daarvoor zijn al in huis. Een lijstje met dingen die ik nog moet doen is gemaakt en kan al doende afgevinkt worden.

De boel is weer versierd. Dat scheelt wel een hoop werk, zeg, als je geen boom hoeft op te tuigen. We hebben dit jaar het oude mini kerstboompje van Mariska te leen. Ik heb wel de schreeuwerige kitscherige gekleurde kermisverlichting eruit gehaald en gewoon een snoer witte lichtjes erin gedaan. Staat nu stukken rustiger. Er is al aan geknaagd, er is al met de balletjes gespeeld en hij heeft al drie keer ondersteboven gelegen. Mango is in the house! Wat een portret is dat, zeg! Zo eentje heb ik nooit eerder meegemaakt. Laatst hing ze ineens bovenaan de boekenkast waar de vogelkooi staat. Ze was vanaf de tafel gesprongen. En je kon aan haar ogen zien van : hee, dit lukt me al, dit ga ik vaker proberen! Sindsdien zit ze steeds te loeren. Nu staat de doos van het kerstboompje standaard op de hoek van de tafel. Met een grote steen uit de tuin erin tegen het verschuiven. Geen gezicht natuurlijk, maar het moet maar. Alle boeken in de kast staan over het randje geschoven zodat ze daar geen houvast zal hebben. Bovenop staan er nu ook allerlei attributen over het randje om haar te ontmoedigen. Pfff. Leuk, hoor, zo'n kitten in huis nemen..... nooit meer!! :-)
Maar ja, ze kan ook ontiegelijk lief zijn. Elke avond komt ze in bed nog even boven op me liggen om te knuffen. Het puntje van mijn neus wordt dan helemaal schoongelikt. Ik heb echt de schoonste neus van heel de wereld! En na zo'n tien minuutjes gaat ze dan op haar eigen slaapplekje liggen. Zo lief. Ik hoop gewoon dat ze volgend jaar haar puberstreken te boven is. Misschien koop ik dan wel de meest prikkelige kerstboom die er bestaat. Dat zelfs zij het de moeite niet waard zal vinden om erin te
springen. Je moet toch wat, hè?

Bij de kerstzegels kreeg ik dit jaar een setje krijtstiften. Wat moest ik daar nu weer mee... Maar eens op het internet gekeken. Leuk, lekker een tekening op één van de ramen kalken! Gistermiddag ben ik aan de slag gegaan. En het is best leuk geworden. Vind ik. Alleen mijn sneeuwvlokken kloppen niet.
Ik wist dat sneeuwvlokken totaal symmetrisch horen te zijn. De mijne, uit de losse pols getekend, zijn dat weer niet. Ze werden een beetje langwerpig. En dan kun je ze natuurlijk wel 'bijwerken', maar dan werden ze weer gigantisch groot. Nou ja. Jammer dan. En er blijkt nog meer niet te kloppen.... Sneeuwvlokken horen ook nog eens zeskantig te zijn. Oei, dat wist ik niet vantevoren. De mijne zijn natuurlijk weer meerkantig.... Ach. Ut mot maar! Niemand die de pootjes gaat natellen.
(ik wed dat iedereen nu wèl gaat tellen!) :-)

Over jarige Ilena's en fanfares....

Dit weekend was ook kleine Ilena jarig. Vijf jaar werd het meiske. Al sinds haar geboorte is ze een
zorgenkindje. En nu, na bijna een jaar van genetische onderzoeken, is gebleken dat ze het Syndroom van Wiedemann Steiner heeft. Een heftige diagnose natuurlijk. Maar wel fijn dat er nu eindelijk duidelijkheid is.
Hopelijk werken de hulpinstanties nu ook een beetje beter mee. De bureaucratische rompslomp vrat/vreet ook bergen energie van de ouders. Ik hoop dat ze nu ook in contact komen met andere ouders met een kind met dit syndroom. Geen een kind is natuurlijk hetzelfde, maar ze zullen wel wat overeenkomsten hebben. Het lijkt me dat alle steun en tips welkom zijn.
Maar niet te min: Ilena was jarig! En ze had er zin in! :-) Je zag gewoon dat ze ervan genoot. Een lief glunderend gezichtje! Mooie taart ook! En hij was ook nog eens lekker!

De afgelopen dinsdagavonden hebben we als koor twee nummers geoefend met de fanfare. Dit alles voor het aanstaande gezamelijke kerstconcert. Nou, fanfare... het heet een harmonie, denk ik, want er zitten ook houtblazers tussen. Poeh, probeer maar eens over die lawine van geluid heen te komen! Zeker de laatste keer dat we oefenden ging dat niet goed aangezien we maar met een half koortje stonden. Maar ondanks dat belooft ons kerstconcert leuk te worden. Weer eens wat anders met zo'n band en een mannenkoor erbij.

Afscheid en Sint...

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn oom. De crematie vond plaats in Leusden, vlak tegen Amersfoort aan. Er is liefdevol gesproken door zijn kleinzoon Luke. Ook ome Nico's beste vriend nam het woord en vertelde het een en ander van vroeger. Ze kenden elkaar meer dan 50 jaar...
Tijdens de begeleidende muziekstukken keken we naar een slideshow met foto's van vroeger tot nu. Mooi om te zien.
Mijn moeder verbaasde zich erover dat ome Nico blijkbaar ook van franse muziek hield, net als zij. Dat heeft ze nooit geweten. En als ik voortaan 'May it be' hoor of 'Mag ik dan bij jou' zing met het koor zal dat onlosmakelijk verbonden zijn met een gedachte aan mijn oom.



Ondanks de afgelopen weken hebben we toch Sinterklaas nog gevierd. Eigenlijk zoals elk jaar. Een schaal met lekkernijen en een grote pan soep. Erwtensoep dit jaar. Broodjes met luie wijven gehakt erbij. Toetje met vla, stoofpeertjes en stroopwafels. En het nieuwe dobbelspel! Dat ging veel beter dan vorig jaar. Nu kon iedereen blijven zitten waar ie zat. Alleen de kadootjes verplaatsten zich van de een naar de ander. We hadden nu ook kaartjes met opdrachten erop. En als Alex er eentje moest pakken was dat altijd slecht nieuws voor de rest. :-)
En nu gaan we maar weer eens aan de kerst denken. Er komen al kaarten binnen. Jeetje, wat zijn sommige mensen toch snel. Ik ben er nog helemaal niet mee bezig.....:-/

Vaarwel, ome Nico...

Gisteren is mijn oom Nico overleden. Een broer van mijn moeder. Zijn overlijden kwam niet geheel onverwachts. Hij was al een tijdje ernstig ziek. Kanker. (Ja, daar heb je die rotziekte weer.) In eerste instantie het soort waar je nog best lang mee kunt leven als het onder controle blijft. Totdat het zich stiekem toch uit gaat zaaien.....dan kun je het wel schudden. En dan kan het snel gaan. Zo ook bij mijn oom. In, ik geloof, iets meer dan 4 weken tijd vanaf het moment dat hij te horen kreeg: we kunnen niets meer voor u doen. Hij was nog maar 75 jaar. :-/
Ik brand een kaarsje voor hem.....