Hopla, de paasdagen zijn ook weer achter de rug. En van lenteachtige paasdagen was geen sprake. Jakkie, fris en nattig. Waar blijft nou toch die lente? We wachten al zo lang.Eerste paasdag was een rustig dagje. Jan had twee optredens met zijn koor, nog aan elkaar verbonden met een lunch ook. Dus die drukte mooi zijn paassnor. Een beetje onhandig wel, want ja, de kamer moest ook nog heringedeeld worden voor de familielunch op tweede paasdag. Dat hebben we maar 's avonds gedaan.
Het leek me wel weer eens leuk om gezamenlijk aan de dis te zitten i.p.v. een lunchbuffet neer te zetten. Maar eigenlijk moet ik dat niet willen want ik heb er gewoon niet echt plek voor. Met de eettafel in de lengte en een tuintafel ernaast, net als met de kerst, moest het lukken. De tuintafel is helaas een tikkie smaller dan de andere tafel, dus daar was weer minder plek om eetspul op de plaatsen. We waren ook nog eens met zijn negenen. We zaten dus een beetje vacuüm. Ut ging allemaal net. Zitten waar je zit en verroer je niet, zoiets.... Bij normaal gebruik is dit huis prima, maar op hoogtijdagen....bwlaahh.
We hebben wel lekker gegeten weer. Zelf had ik als voorafje pastinaak soep met appel en roquefort gemaakt. En nog halve eieren met pesto, coburgerham en tomaat op een bedje van veldsla. Ik had het me verder gemakkelijk gemaakt: kant en klaar spul. Ja, de sinaasappels voor de verse jus heb ik nog wel zelf uit staan te persen. Mijn moeder had een salade gemaakt en mijn zus had gehaktballetjes en kwarteleitjes met een laagje eromheen van amandelen, peterselie bieslook en nog andere dingen die ik nu vergeten ben. Lekker, hoor. Maris en Alex kwamen aan met een appelkruimeltaart voor bij de koffie.
We hebben het ons goed laten smaken.
Vanmorgen was het tijd om naar de Zumba te gaan. Kwam goed uit, dan kon ik die chocolade-paas-ei-buik er weer aftrainen. Ik moest vandaag betalen dus ik sta klaar om nog even geld te halen. Pak mijn tas en wil mijn pinpasje alvast pakken. Huh? Ik vond alleen mijn hoesje. Pasje pleiten. Hoe kon dat nou weer? En het rare is: gisteren hadden we het er nog over gehad met de visite. Ik zei nog: hoe vaak komt het nou voor dat je je pasje kwijt raakt. MIJ NOOIT. Oeps. Dus wel. Zoeken, zoeken. Tas binnenste buiten gekeerd. Geen pasje. Jaszakken nagekeken. Geen pasje. Ik kreeg het steeds warmer. De tijd tikte ook door. Nog eens mijn tas doorgezocht. Nog eens mijn stapel andere pasjes doorgezocht. (het worden er steeds meer, ik begin er een hekel aan te krijgen). Zumba maar afgezegd. Nog maar eens mijn andere tassen doorgezocht, tegen beter weten in. Daar KON ie gewoon niet inzitten. Maar ja, je weet maar nooit. Nee, hoor, geen pasje. Wat nu? Nog maar eens mijn jaszakken. Nog maar eens mijn tassen. Mijn boodschappentassen dan?? Nee. Blokkeren dan maar? Ik loop naar de telefoon en wat zie ik daar op de grond liggen, nog net met een oranje hoekje onder de tafel vandaan? Juist. Vraag me niet hoe ie daar kwam. Waarschijnlijk heb ik hem onderste boven gehouden en is ie uit het hoesje gevallen. Maar wanneer dan? Dat moet dan eergisteren geweest zijn. Raar! Maar wel een opluchting dat ie boven water is. Je gaat zo aan jezelf twijfelen. Pfff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten