Op jacht naar een boom....

'Ik heb een leuke kant en klare verse kerstboom gezien..kun je ff mee om hem te halen?' Aldus mijn moeder. Ze had dit jaar geen zin om de grote nepper uit de kelder te sjouwen en op te tuigen.
Bij de Driesprong aangekomen bleek haar favoriete kleur opgetuigde boom al verkocht. Maar het bleek geen probleem te zijn voor de medewerkster om er even eentje ter plekke te versieren. Zou ongeveer drie kwartier duren. Prima, wij deden wel even een rondje. Ik heb gelijk zo'n boomschijf en een grote Amaryllis bol aangeschaft. Daar maak ik met mijn Duitse sterretjesmos wel een leuk tafelgevalletje van, denk ik. Netjes op tijd waren we weer terug voor mijn moeders boom. Die haar uit de verte gezien nogal tegenviel, uiteraard. Maar van dichterbij was ie toch wel leuk genoeg, gelukkig. Ik stond daar even te wachten tot ik ineens van achteren bij mijn been werd gegrepen. Wat is dit voor een 'MeToo' actie?? Ik wilde al een mep geven tot ik zag dat het mijn kleine schattige achternichtje Lorelai was. Samen met opa en oma. Ze wilden naar alle lichtjes kijken en wat foto's nemen. Ohh, dat wil ik ook! Dus samen met hen hebben we nog een rondje gemaakt. Ah, die Lorelai. Best wel overweldigend al die geluidjes en lichtjes en poppetjes en kerstglinsters. Opa mocht niet te ver uit de buurt lopen want dan werd ze zenuwachtig. Opaaahhhhh. Een lekker wijfie is het. Maar echt poseren voor een foto blijkt niet haar dingetje te zijn. :-)
Met boom en verdere aankopen gingen we weer huiswaarts. Bij elke bocht viel hij of naar links of naar rechts. Poeh. Maar geen bal is gebroken, daar was ik al blij mee.
Zo, mijn moeder is al klaar voor de kerst. Nu wij nog. Morgen maar eens kijken voor een boom(pje).
Ik wilde graag een grote, maar dat is dit jaar niet slim. Het wordt nu maar een tafelmodelletje. Ik moet me aanpassen aan Kiwi. Ze is nu blind en doof. Haar leven speelt zich nu alleen nog maar af in de woonkamer en de keuken. Alles moet op dezelfde plek blijven staan. Soms is ze toch even de weg kwijt en loopt dan rondjes tot ze ergens tegen aan botst. Dan kan ze zich weer even oriënteren en vervolgt ze haar reis al botsend verder. Heel sneu om te zien. Haar dag bestaat alleen nog uit eten (veel, want wat moet je anders nog?), op- (plassen) en naast de bak poepen (dus rondom allemaal kranten rondom de bak (:-/) Verder slaapt ze veel op haar eigen plekje onder in de krabpaal of op onze schoot. Ze is vol vertrouwen als je haar oppakt, haar knuffelt, haar op schoot zet of haar bij haar etensbakje neerzet. Ook laten we 's nachts de verwarming op 21 graden staan. Lekker warm voor ons Kiwietje. Nou ja, we passen ons nog wel even aan om haar een goed pensioentje te geven. Dat doe je voor de liefste poes in de wereld...