
Gisteren was de begrafenis. Er werden lieve brieven voorgelezen. Foto's van vroeger geprojecteerd. Soul muziek gedraaid. Een erehaag gevormd. Daarna werd hij bijgezet in het graf van zijn ouders. Nico is nu als enige nog van zijn ouderlijke gezin over. De moeilijkste tijd gaat nu nog komen. Voor hem en voor de verdere familie.
Het leven kan zo vluchtig zijn, hè? En hoe ouder we worden hoe vaker we ermee geconfronteerd worden. Het leven...en de dood.

Kanonnen, wat een knoert van een schip! Lijkt me dat je daarin nog wel eens verdwalen kan.
Ze hebben een buitenhut met balkon. Mijn moeder denkt dat ze daar in het zonnetje kan zitten. Ik hoop het voor haar! Ik denk zelf eerder dat ze uit haar hemdje zal waaien. Ik heb voordat ze door Nico weggebracht zouden worden nog maar even twee regenponcho's afgeleverd. Weegt niks, altijd makkelijk voor in je tas. Beter mee verlegen dan om verlegen, toch? Je weet maar nooit of ze ten tijde van een of andere excursie een plensbui over zich heen krijgen. Je gaat toch richting het noorden, niet naar het zonnige zuiden. Maar misschien heb ik het mis en hebben ze de volle trip schitterend warm weer met een lading zon.
Bovenstaand weer eens een scrapje van achternichtje Lorelai. Zo'n leuke foto. Precies zoals ze is. Een lekker wijfie. Vol levenslust! Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten